ΜΟΝΟΚΑΤΟΙΚΙΑ

Την έχω αγαπήσει τη ‘’Μονοκατοικία’’. Έχω πάθει εξάρτηση από την πανέμορφη αυλή της.
Όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά εξωτερικά, στο μυαλό μου ήρθαν μνήμες του παρελθόντος, όταν πηγαίναμε κάθε Κυριακή μεσημέρι, στο σπίτι της γιαγιάς για φαγητό. Παλιά μονοκατοικία του Χαλανδρίου, ανακαινισμένη, φρεσκοβαμμένη, με τα ξύλινα τετράφυλλα πατζούρια, τα μαρμάρινα σκαλάκια και ένα μικρό κήπο μπροστά να συμπληρώνει το κάδρο.
Μπαίνοντας στο εσωτερικό, ο χώρος χωρίζεται σε δωμάτια με κυρίαρχα στοιχεία τα τούβλα, την πέτρα και τις γήινες παστέλ αποχρώσεις. Κινούμενος προς την πίσω αυλή, αλλάζει κατευθείαν η διάθεση σου. Ειλικρινά θεωρώ ότι η ‘’Μονοκατοικία’’ διαθέτει έναν από τους καλύτερους κήπους των Αθηνών και σίγουρα τον καλύτερο του Χαλανδρίου. Καλαμιές, δένδρα όλων των ειδών πέριξ και εντός του κήπου, τριανταφυλλιές και όλων των ειδών τα φυτά είτε στο φυσικό τους περιβάλλον είτε σε γλάστρες, με τσιμεντένια δρομάκια ανάμεσα να οδηγούν στα τραπέζια, εικόνα η οποία σίγουρα διεγείρει όλες τις αισθήσεις.
Είναι αυτό το ατημέλητα περιποιημένο που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε οικείο περιβάλλον το οποίο ενισχύεται από το προσωπικό της ‘’Μονοκατοικίας’’.
Νεαρή αέρινη κοπέλα μας εξυπηρέτησε με χαμόγελα και μας ανέλυσε τα πιάτα την τελευταία φορά. Σχεδόν άψογη σε όλα της, μιας και στο τέλος την ψάχναμε.
Η κουζίνα είναι ελληνική, ελαφρά πειραγμένη με φαντασία και σίγουρα γευστική. Ο κατάλογος μικρός μια όμορφη παλέτα σε μαύρο φόντο με το μενού σεταρισμένο σε σαλάτες, μεζέδες και κυρίως πιάτα.
Το ψωμί, έρχεται σε όμορφο πανέρι, φρεσκότατο και σε 2 παραλλαγές συνοδεύεται από ελιές σε βαζάκι και δροσερό νερό που ανανεώνεται συνέχεια.
Η τελευταία επίσκεψη αργά το μεσημέρι περιελάμβανε:
Bhaji με sauce γιαουρτιού, με την ανάλυση σε σουπλά στο τραπέζι. Κρεμμύδι κομμένο σε sticks, περασμένο σε κουρκούτι από αλεύρι 2 ειδών, τηγανισμένο και περασμένο στο μπλέντερ. Απλοϊκό αλλά τρομερά δροσιστικό και αφράτο με τα μυρωδικά, ειδικά το ginger και ο κουρκουμάς να δίνουν ένα υπέροχο άρωμα στο πιάτο.
Κρητικό τηγανόψωμο (Ανωγείων), με μέλι και κατσικίσιο τυρί. Διαφορετικό από τα γνωστά τηγανόψωμα, αρκετά νόστιμο αλλά γευστικά το τυρί δεν μπόρεσε να εξισορροπήσει την γλύκα του μελιού και άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται στα επιδόρπια.
Τυλιχτό σε μίνι έκδοση. Είναι όντως για μελέτη πως, αυτή η απλοϊκή ανατολίτικη σύνθεση μπορεί να κάνει θαύματα στον ουρανίσκο σου. Με το συγκεκριμένο πιάτο χόρτασε το μάτι πριν την κοιλιά. Εδώ το κλασικό σουβλάκι ή γύρος, αντικαταστάθηκε με ψιλοκομμένη άψογα ψημένη πανσέτα, η ντομάτα με ντοματίνι, το τζατζίκι ήταν πιο αέρινο στην υφή και τη γεύση και το αποτέλεσμα σεμιναριακό.
Κοντοσούβλι στο σουβλί του, αναπαυτικά αραγμένο σε sauce γιαουρτιού με πατατούλες χρυσαφένιες. Εμφανισιακά όνειρο, κρέας εξαιρετικά μαλακό και νόστιμο αλλά μαριναρισμένο με πολλά έντονα μπαχαρικά που έχανες τη γεύση του κρέατος. Βλέποντας το, θεωρούσες ότι θα φας ένα κλασσικό ελληνικό πιάτο αλλά τρώγοντας σε ξένιζε, αν δε έκλεινες τα μάτια νόμιζες ότι έτρωγες σούβλα σε κάποια αγορά της Μέσης Ανατολής.
Συνοδεύσαμε με λευκό κρασί μαλαγουζιά Νεμέας, καλό για τα γούστα μας.
Κλείσαμε με ένα αρκετά νόστιμο γλυκό με το χαρισματικό όνομα ‘’Μπολσεβίκος’’ με βάση μελομακάρονο και σοκολάτα σε διάφορες υφές, συνοδεία παγωτού με γεύση βύσσινο. Φαγώθηκε ευχάριστα αν και έχω τις αντιρρήσεις μου για τη βάση του. Για εορταστική περίοδο θα ήταν super. Το δε παγωτό περισσότερο γεύση σοκολάτας είχε, παρά βύσσινου.
Σίγουρα έχω φάει και καλύτερα στη ‘’Μονοκατοικία’’, σίγουρα ένα retous σε κάποια πιάτα το χρειάζεται, σίγουρα οι τιμές ένα τικ κάτω το παίρνουν, αλλά, σίγουρα θα ξαναπάω, γιατί περνάω ευχάριστα και νοιώθω σαν το σπίτι μου το πατρικό.