Είναι από τις φορές που εύχεσαι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και οι καταστάσεις να ευνοούσαν κάτι διαφορετικό. Αλλά μάλλον, αυτήν την εποχή, ζητάω πολλά. Μία από αυτές τις μέρες, και με άγνοια του τι επρόκειτο να ακολουθήσει, αποφασίσαμε με το αγαπημένο team να πάμε σκαφάτοι μέχρι το Τρίκερι. Practice κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια διασκέδαση. Εννοείται θα περιγράψω μόνο το κομμάτι της διασκέδασης και δη του φαγητού, που μας ενδιαφέρει.
Η πρώτη επιλογή ήταν να φάμε σε δοκιμασμένη, εξαίσια, ψαροταβέρνα στο Παλαιό Τρίκερι, το μικρό νησάκι στη μύτη του Παγασητικού για όσους δε γνωρίζουν, αλλά προσεγγίζοντας το, είδαμε ότι ήταν κλειστή, οπότε συνεχίσαμε με καλό καιρό για Αγία Κυριακή.
Μετά την ομαλή προσέγγιση και το δέσιμο του σκάφους, με την πείνα στα ύψη, βουρ για ένα από τα μαγαζιά του οικισμού, που λειτουργεί 7 ημέρες την εβδομάδα, 12 μήνες τον χρόνο, από το πρωί έως αργά το βράδυ, το “Μουράγιο”. Κλασσική ψαροταβέρνα στα μπλε ντυμένη, από πάνω το σπίτι των ιδιοκτητών, η βάρκα τους αραγμένη για τα φρέσκα της ημέρας, τραπέζια δίπλα στη θάλασσα, ο παππούς της οικογένειας γραφικότατος να πίνει τον καφέ του στην είσοδο του εσωτερικού, 2–3 γάτες να χουζουρεύουν δίπλα στα τραπέζια, χειρουργική καθαριότητα και λεπτομερή μέτρα ασφαλείας από το προσωπικό και μια ηρεμία που σε γαληνεύει και σου καθαρίζει το μυαλό.
Ξεκινήσαμε με τσίπουρα με και άνευ, συνοδεία γευστικών, κυρίως χειροποίητων μεζέδων.
Έφερε για συνοδεία τα κλασσικά, σαλάτα καπνιστό σκουμπρί με κρεμμύδι και ροδέλες πιπεριάς και σαλάτα μαρούλι, αγγούρι με κομμάτια χταποδιού, σωστά αρτυμένα και γευστικά, το χταπόδι μαλακό και σωστά ψημένο και πατατοσαλάτα με μπόλικο λαδολέμονο και ρίγανη. Το καλύτερο, όμως, το κρατούσε για τη συνέχεια.
Μύδια σπετζοφάι. Το κλασσικό πηλιορείτικο πιάτο, μόνο που αντί για λουκάνικο είχε πλούσια ποσότητα μυδιών, κομμάτια από πιπεριές Φλωρίνης και κλασικές πιπεριές, τα απαραίτητα μπαχαρικά και μια σάλτσα να γλύφεις τα δάχτυλά σου.
Συνεχίσαμε με κλασσική λαχανοσαλάτα, συνοδεία καλοψημένου θράψαλου, χορταστική μερίδα για 5 άτομα και καλομαγειρεμένων γαρίδων μεσαίου μεγέθους που έβγαζαν όλα τα αρώματα τους, λες κι είχαν βγει εκείνη την ώρα από τη θάλασσα.
Μαζί με τον λογαριασμό που με 5 25αράκια και 2 μπύρες κυμάνθηκε στα 10 ευρώ pp, προσγειώθηκε στο τραπέζι υπέροχο γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού σταφύλι.
Γλυκάναμε τον ουρανίσκο και σαλπάραμε για πίσω, ορεξάτοι και χαμογελαστοί, χωρίς βέβαια να ξέρουμε τι μας περιμένει.
Το “Μουράγιο” έχει κάθε μέρα φρέσκα ψάρια, μικρά και μεγάλα, ότι πιαστεί στην ψαριά σε νορμάλ τιμές. Με τα νέα δεδομένα θα δουλεύει και delivery και take away. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα τηλεφώνημα νωρίτερα την απαραίτητη προετοιμασία του φαγητού.
Αν σας φέρει ο δρόμος στην περιοχή, που πρέπει να σας φέρει, διότι αξίζει η βόλτα Χειμώνα – Καλοκαίρι, επισκεφτείτε το και δώστε του μια ευκαιρία να σας φιλέψει με τα καλύτερα της ημέρας.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Είναι από τις φορές που εύχεσαι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και οι καταστάσεις να ευνοούσαν κάτι διαφορετικό. Αλλά μάλλον, αυτήν την εποχή, ζητάω πολλά. Μία από αυτές τις μέρες, και με άγνοια του τι επρόκειτο να ακολουθήσει, αποφασίσαμε με το αγαπημένο team να πάμε σκαφάτοι μέχρι το Τρίκερι. Practice κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια διασκέδαση. Εννοείται θα περιγράψω μόνο το κομμάτι της διασκέδασης και δη του φαγητού, που μας ενδιαφέρει.
Η πρώτη επιλογή ήταν να φάμε σε δοκιμασμένη, εξαίσια, ψαροταβέρνα στο Παλαιό Τρίκερι, το μικρό νησάκι στη μύτη του Παγασητικού για όσους δε γνωρίζουν, αλλά προσεγγίζοντας το, είδαμε ότι ήταν κλειστή, οπότε συνεχίσαμε με καλό καιρό για Αγία Κυριακή.
Μετά την ομαλή προσέγγιση και το δέσιμο του σκάφους, με την πείνα στα ύψη, βουρ για ένα από τα μαγαζιά του οικισμού, που λειτουργεί 7 ημέρες την εβδομάδα, 12 μήνες τον χρόνο, από το πρωί έως αργά το βράδυ, το “Μουράγιο”. Κλασσική ψαροταβέρνα στα μπλε ντυμένη, από πάνω το σπίτι των ιδιοκτητών, η βάρκα τους αραγμένη για τα φρέσκα της ημέρας, τραπέζια δίπλα στη θάλασσα, ο παππούς της οικογένειας γραφικότατος να πίνει τον καφέ του στην είσοδο του εσωτερικού, 2–3 γάτες να χουζουρεύουν δίπλα στα τραπέζια, χειρουργική καθαριότητα και λεπτομερή μέτρα ασφαλείας από το προσωπικό και μια ηρεμία που σε γαληνεύει και σου καθαρίζει το μυαλό.
Ξεκινήσαμε με τσίπουρα με και άνευ, συνοδεία γευστικών, κυρίως χειροποίητων μεζέδων.
Έφερε για συνοδεία τα κλασσικά, σαλάτα καπνιστό σκουμπρί με κρεμμύδι και ροδέλες πιπεριάς και σαλάτα μαρούλι, αγγούρι με κομμάτια χταποδιού, σωστά αρτυμένα και γευστικά, το χταπόδι μαλακό και σωστά ψημένο και πατατοσαλάτα με μπόλικο λαδολέμονο και ρίγανη. Το καλύτερο, όμως, το κρατούσε για τη συνέχεια.
Μύδια σπετζοφάι. Το κλασσικό πηλιορείτικο πιάτο, μόνο που αντί για λουκάνικο είχε πλούσια ποσότητα μυδιών, κομμάτια από πιπεριές Φλωρίνης και κλασικές πιπεριές, τα απαραίτητα μπαχαρικά και μια σάλτσα να γλύφεις τα δάχτυλά σου.
Συνεχίσαμε με κλασσική λαχανοσαλάτα, συνοδεία καλοψημένου θράψαλου, χορταστική μερίδα για 5 άτομα και καλομαγειρεμένων γαρίδων μεσαίου μεγέθους που έβγαζαν όλα τα αρώματα τους, λες κι είχαν βγει εκείνη την ώρα από τη θάλασσα.
Μαζί με τον λογαριασμό που με 5 25αράκια και 2 μπύρες κυμάνθηκε στα 10 ευρώ pp, προσγειώθηκε στο τραπέζι υπέροχο γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού σταφύλι.
Γλυκάναμε τον ουρανίσκο και σαλπάραμε για πίσω, ορεξάτοι και χαμογελαστοί, χωρίς βέβαια να ξέρουμε τι μας περιμένει.
Το “Μουράγιο” έχει κάθε μέρα φρέσκα ψάρια, μικρά και μεγάλα, ότι πιαστεί στην ψαριά σε νορμάλ τιμές. Με τα νέα δεδομένα θα δουλεύει και delivery και take away. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα τηλεφώνημα νωρίτερα την απαραίτητη προετοιμασία του φαγητού.
Αν σας φέρει ο δρόμος στην περιοχή, που πρέπει να σας φέρει, διότι αξίζει η βόλτα Χειμώνα – Καλοκαίρι, επισκεφτείτε το και δώστε του μια ευκαιρία να σας φιλέψει με τα καλύτερα της ημέρας.