Κυριακή με λιακάδα είναι για εμάς συνώνυμο μεσημεριανής εξόρμησης για περίπατο και φαγητό.
Ένας από τους αγαπημένους και πρόσφορους προορισμούς είναι η Λαυρεωτική. Μέρη για φαγητό πάμπολλα, στις δύο πρώτες θέσεις το ΣΥΡΤΑΚΙ, για πιο high καταστάσεις, και ο ΦΟΡΟΣ. Από πού πήρε την ονομασία του, δεν ξέρω, σίγουρα όχι λόγω υψηλών τιμών, κάθε άλλο, ίσως από το ότι η τοποθεσία του είναι το Λιμάνι του Πασά και πασάς = φόροι.
Ο ΦΟΡΟΣ βρίσκεται, αναλόγως πώς κινείσαι, λίγο πριν την είσοδο ή λίγο μετά την έξοδο της πόλης του Λαυρίου, κοντά στη στροφή προς Θορικό και το εργοστάσιο της ΔΕΗ. Η θέση του πάνω σ’ ένα υψωματάκι πραγματικά προνομιακή, με απεριόριστη θέα μέχρι τη Μακρόνησο, το παρκάρισμα, καθώς δεν υπάρχει άλλη ταβέρνα δίπλα, κανένα πρόβλημα. Με καλό καιρό τα τραπέζια με βολικές ξύλινες καρέκλες παρατάσσονται στην εξαιρετικά ευρύχωρη αυλή, το χειμώνα η υπόθεση περιορίζεται σε δύο ισομεγέθεις χώρους, τον μπροστινό που περικλείεται με το γνωστό νάιλον και θέρμανση από μανιτάρια αερίου, και ένα πιο πίσω χώρο, με τζάκι μεν, άλλα κάπως σκοτεινό.
Στο ΦΟΡΟ, οικογενειακή επιχείρηση, σε εντυπωσιάζουν – πέρα από τη θέα – δύο πράγματα: η καθαριότητα του χώρου και η σβελτάδα, η ευγένεια και η καλή διάθεση των υπεύθυνων για το σέρβις. Πραγματικά ατού για το μαγαζί και μπράβο τους. Βάζει βέβαια και η κουζίνα το χεράκι της στο να υπάρχει πάντα μπόλικη πελατεία.
Συνοπτικός ο κατάλογος, χωρίς να του λείπει τίποτε, αντίθετα μάλιστα με ένα δύο όχι υποχρεωτικά συνηθισμένους μεζέδες (π.χ. πατατοσαλάτα με ψάρι καπνιστό, σουπιές με κρεμμύδι). Οι σουπιές ήταν πολύ μαλακές, ενώ το ψητό φρέσκο καλαμάρι, γεμιστό με φέτα, όπως ανεμένετο, λίγο σκληρό αλλά νοστιμότατο. Εξαιρετικός ο ξερός μπακαλιάρος με σκορδαλιά, κράταγε όση αλμύρα χρειαζόταν για να κοντράρει το αψύ του σκόρδου. Καλούτσικη η φάβα, θα την ήθελα με μια ιδέα λαδάκι περισσότερο, ενώ το highlight του γεύματος ήταν τα φρέσκα άγρια χόρτα βρασμένα τόσο όσο al dente. Πολύ καλό και το φρουτώδες χύμα ροζέ, ότι χρειαζόταν και το κέρασμα του τέλους (γλυκό του κουταλιού, εμφανώς σπιτικό).
Για όλα αυτά πληρώσαμε σκάρτα 50 ευρώ. Μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι, γιατί ήταν σχεδόν όλα χωρίς ψεγάδι, και σίγουρα θα επιστρέφουμε στο ΦΟΡΟ ευκαιρίας δοθείσης οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, σε συνδυασμό ίσως με μια επίσκεψη στα μουσεία του Λαυρίου ή και στο αρχαίο θέατρο του Θορικού.
Αποκαλόκαιρο…
Λέξη που μου αρέσει πολύ από όταν την έμαθα.
Αυτή η περίεργη εποχή που δεν είναι πια καλοκαίρι αλλά δεν αισθάνεσαι ότι έχει έρθει το φθινόπωρο, πόσο μάλλον ο χειμώνας. Νυχτώνει νωρίτερα? Σίγουρα! Κάνει λίγο περισσότερη δροσιά? Σίγουρα! (τι ανακούφιση Θεέ μου μετά τις ζέστες). Βρίσκεσαι, όμως, ακόμη σε καλοκαιρινό mood το οποίο θες να παρατείνεις? Όσον αφορά σε μένα σιγουρότατα!
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε με τον καλό μου, τα δυο μας, στο Λαύριο μια Κυριακή του Σεπτέμβρη.
Η περιοχή μας είναι, σχετικά, γνωστή από όταν η, τέως, μικρή μας, υπήρξε, επί σειρά ετών, κατασκηνώτρια, και το μαγαζί το είχαμε επισκεφθεί αρκετές φορές οικογενειακά ή και με παρέα.
Δε μας είχε απογοητεύσει τότε δε μας απογοήτευσε και τώρα.
Θα το βρείτε καθώς μπαίνετε στο Λαύριο από την Αθήνα στο δεξί σας χέρι. Λίγη προσοχή ώστε να δείτε την ταμπέλα που θα σας καθοδηγήσει να στρίψετε στο σωστό σημείο.
Δε θα έχετε πρόβλημα στο παρκάρισμα καθότι το μαγαζί διαθέτει ένα πλάτωμα μπροστά του στο οποίο θα βολευτείτε άνετα.
Μην περιμένετε κάτι ιδιαίτερο στη διακόσμηση. Απλά τραπεζοκαθίσματα σε σωστή απόσταση, δροσιά λόγω ημιστεγασμένου χώρου, συνηθισμένα, πλην πεντακάθαρα, σερβίτσια.
Μπορείτε όμως να περιμένετε και να προσβλέπετε σε μια εξαιρετική, ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα, τη Μακρόνησο πιάτο απέναντί σας και, πάνω από όλα, σε φρέσκο, νόστιμο, απλό φαγητό.
• Ξεκινήσαμε με μια χωριάτικη σαλάτα που ήταν έτσι ακριβώς όπως την περιμένεις τη συγκεκριμένη εποχή. Φρεσκοκομμένα λαχανικά, νόστιμα, τραγανά, ωραίο λαδάκι κι ένα ικανού μεγέθους κομμάτι φέτας on top.
• Σκορδαλιά. Κάπως καταλάβαινες το σκόρδο αλλά απέχει πολύ από αυτή που αρέσει σε μένα. Πάντως κακή ή αποτυχημένη δεν την έλεγες.
• Χταπόδι ψητό στη σχάρα. Δύο πλοκάμια που ήταν και σκληρούτσικα και μαστιχωτά, ταυτόχρονα. Με λίγο επιπλέον ξίδι που προσθέσαμε έγινε ένα ωραιότατο μεζεδάκι. Extra bonus τα κομματάκια κόκκινης πιπεριάς με τα οποία σερβίρεται. Αν τα αφήσετε να ποτίσουν στο λαδόξιδο…σηκώνουν και μια μπύρα παραπάνω όταν τα τσιμπολογάτε.
• Μύδια αχνιστά με κρασάκι και μουστάρδα. Νοστιμότατα. Φρέσκα, ψωμωμένα, επιμελώς καθαρισμένα, σε ικανή ποσότητα, βρασμένα όσο έπρεπε. Σαλτσούλα ορεκτικότατη στην οποία έγιναν οι απαραίτητες βούτες κι όμως…
• Ακόμη καλύτερα, τα μύδια σε πικάντικη σάλτσα ντομάτας με φέτα και, νομίζω, ελαφρύ άρωμα ούζου. Αυτό σας το λέει κάποια που δεν τρελαίνεται για θαλασσινά με κόκκινες σάλτσες (εκτός της γαριδομακαρονάδας). Προκρίνω αυτά έναντι των ανωτέρω, αλλά για να είστε σίγουροι, τιμήστε και τις δύο εκδοχές.
• Σαρδέλες ψητές στη σχάρα. Με αυτό το ψάρι έχω περίεργες σχέσεις. Μπορεί να φάω ένα πιάτο, μπορεί, απλά, να δοκιμάσω μία. Εδώ μου συνέβη το δεύτερο. Εφόσον ο καλός μου, που τις παρήγγειλε, έμεινε ευχαριστημένος …εμένα μου περισσεύουν τα περαιτέρω σχόλια.
• Φέτα μαγιάτικου στη σχάρα. Φρεσκότατο, νοστιμότατο, ολόσωστα ψημένο. Μου άρεσε πάρα πολύ έτσι ώστε να αποχωριστώ με πόνο το κομμάτι που έδωσα, προς δοκιμή, στον καλό μου.
• Οι μπύρες ήταν όσο παγωμένες έπρεπε, τα ποτήρια στα οποία σερβιρίστηκαν με έκαναν να σκεφτώ να κλέψω ένα, το ψωμάκι φρεσκότατο αλλά συμβατικό.
Η εξυπηρέτηση όσο μπορούσε πιο γρήγορη δεδομένου του κόσμου. Παρόλα αυτά δεν αισθανθήκαμε παραμελημένοι ή χρειάστηκε να περιμένουμε. Ευγενέστατα παιδιά με χαμόγελο που έτρεχαν. Είμαι σίγουρη ότι υπήρξε κάποιο κέρασμα στο τέλος αλλά δε θυμάμαι τι ακριβώς.
Όπως δε θυμάμαι και τις ακριβείς τιμές κάθε πιάτου κι ας με συγχωρήσετε γι’ αυτό. Πάντως ο τελικός λογαριασμός ήταν γύρω στα 80 ευρώ στον οποίον να συνυπολογίσετε αρκετές μπύρες.
Μία εξαιρετική επιλογή, για μένα, στην περιοχή. Σαφώς όχι δημιουργική ψαροφαγία αλλά φρέσκιες πρώτες ύλες, μεράκι, νοστιμιά. Ο καιρός καλά κρατεί ακόμη. Γιατί να μην το συνδυάσετε με ένα δροσερό μπάνιο και μια επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο?
Εγώ λέω να το προγραμματίσω σύντομα με τη συντροφιά αυτή τη φορά της, τέως μικρής, νυν φοιτήτριας, έτσι ώστε να θυμηθεί τα παλιά της λημέρια.
Μιας κι η κριτική είναι “θαλασσινή” εύχομαι, από καρδιάς, πάντα δροσερές, φρέσκιες, νόστιμες κριτικές και ούριοι άνεμοι να συνοδεύουν το ταξίδι που ξεκίνησε το Eatingout!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Κυριακή με λιακάδα είναι για εμάς συνώνυμο μεσημεριανής εξόρμησης για περίπατο και φαγητό.
Ένας από τους αγαπημένους και πρόσφορους προορισμούς είναι η Λαυρεωτική. Μέρη για φαγητό πάμπολλα, στις δύο πρώτες θέσεις το ΣΥΡΤΑΚΙ, για πιο high καταστάσεις, και ο ΦΟΡΟΣ. Από πού πήρε την ονομασία του, δεν ξέρω, σίγουρα όχι λόγω υψηλών τιμών, κάθε άλλο, ίσως από το ότι η τοποθεσία του είναι το Λιμάνι του Πασά και πασάς = φόροι.
Ο ΦΟΡΟΣ βρίσκεται, αναλόγως πώς κινείσαι, λίγο πριν την είσοδο ή λίγο μετά την έξοδο της πόλης του Λαυρίου, κοντά στη στροφή προς Θορικό και το εργοστάσιο της ΔΕΗ. Η θέση του πάνω σ’ ένα υψωματάκι πραγματικά προνομιακή, με απεριόριστη θέα μέχρι τη Μακρόνησο, το παρκάρισμα, καθώς δεν υπάρχει άλλη ταβέρνα δίπλα, κανένα πρόβλημα. Με καλό καιρό τα τραπέζια με βολικές ξύλινες καρέκλες παρατάσσονται στην εξαιρετικά ευρύχωρη αυλή, το χειμώνα η υπόθεση περιορίζεται σε δύο ισομεγέθεις χώρους, τον μπροστινό που περικλείεται με το γνωστό νάιλον και θέρμανση από μανιτάρια αερίου, και ένα πιο πίσω χώρο, με τζάκι μεν, άλλα κάπως σκοτεινό.
Στο ΦΟΡΟ, οικογενειακή επιχείρηση, σε εντυπωσιάζουν – πέρα από τη θέα – δύο πράγματα: η καθαριότητα του χώρου και η σβελτάδα, η ευγένεια και η καλή διάθεση των υπεύθυνων για το σέρβις. Πραγματικά ατού για το μαγαζί και μπράβο τους. Βάζει βέβαια και η κουζίνα το χεράκι της στο να υπάρχει πάντα μπόλικη πελατεία.
Συνοπτικός ο κατάλογος, χωρίς να του λείπει τίποτε, αντίθετα μάλιστα με ένα δύο όχι υποχρεωτικά συνηθισμένους μεζέδες (π.χ. πατατοσαλάτα με ψάρι καπνιστό, σουπιές με κρεμμύδι). Οι σουπιές ήταν πολύ μαλακές, ενώ το ψητό φρέσκο καλαμάρι, γεμιστό με φέτα, όπως ανεμένετο, λίγο σκληρό αλλά νοστιμότατο. Εξαιρετικός ο ξερός μπακαλιάρος με σκορδαλιά, κράταγε όση αλμύρα χρειαζόταν για να κοντράρει το αψύ του σκόρδου. Καλούτσικη η φάβα, θα την ήθελα με μια ιδέα λαδάκι περισσότερο, ενώ το highlight του γεύματος ήταν τα φρέσκα άγρια χόρτα βρασμένα τόσο όσο al dente. Πολύ καλό και το φρουτώδες χύμα ροζέ, ότι χρειαζόταν και το κέρασμα του τέλους (γλυκό του κουταλιού, εμφανώς σπιτικό).
Για όλα αυτά πληρώσαμε σκάρτα 50 ευρώ. Μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι, γιατί ήταν σχεδόν όλα χωρίς ψεγάδι, και σίγουρα θα επιστρέφουμε στο ΦΟΡΟ ευκαιρίας δοθείσης οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, σε συνδυασμό ίσως με μια επίσκεψη στα μουσεία του Λαυρίου ή και στο αρχαίο θέατρο του Θορικού.
Αποκαλόκαιρο…
Λέξη που μου αρέσει πολύ από όταν την έμαθα.
Αυτή η περίεργη εποχή που δεν είναι πια καλοκαίρι αλλά δεν αισθάνεσαι ότι έχει έρθει το φθινόπωρο, πόσο μάλλον ο χειμώνας. Νυχτώνει νωρίτερα? Σίγουρα! Κάνει λίγο περισσότερη δροσιά? Σίγουρα! (τι ανακούφιση Θεέ μου μετά τις ζέστες). Βρίσκεσαι, όμως, ακόμη σε καλοκαιρινό mood το οποίο θες να παρατείνεις? Όσον αφορά σε μένα σιγουρότατα!
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε με τον καλό μου, τα δυο μας, στο Λαύριο μια Κυριακή του Σεπτέμβρη.
Η περιοχή μας είναι, σχετικά, γνωστή από όταν η, τέως, μικρή μας, υπήρξε, επί σειρά ετών, κατασκηνώτρια, και το μαγαζί το είχαμε επισκεφθεί αρκετές φορές οικογενειακά ή και με παρέα.
Δε μας είχε απογοητεύσει τότε δε μας απογοήτευσε και τώρα.
Θα το βρείτε καθώς μπαίνετε στο Λαύριο από την Αθήνα στο δεξί σας χέρι. Λίγη προσοχή ώστε να δείτε την ταμπέλα που θα σας καθοδηγήσει να στρίψετε στο σωστό σημείο.
Δε θα έχετε πρόβλημα στο παρκάρισμα καθότι το μαγαζί διαθέτει ένα πλάτωμα μπροστά του στο οποίο θα βολευτείτε άνετα.
Μην περιμένετε κάτι ιδιαίτερο στη διακόσμηση. Απλά τραπεζοκαθίσματα σε σωστή απόσταση, δροσιά λόγω ημιστεγασμένου χώρου, συνηθισμένα, πλην πεντακάθαρα, σερβίτσια.
Μπορείτε όμως να περιμένετε και να προσβλέπετε σε μια εξαιρετική, ανεμπόδιστη θέα στη θάλασσα, τη Μακρόνησο πιάτο απέναντί σας και, πάνω από όλα, σε φρέσκο, νόστιμο, απλό φαγητό.
• Ξεκινήσαμε με μια χωριάτικη σαλάτα που ήταν έτσι ακριβώς όπως την περιμένεις τη συγκεκριμένη εποχή. Φρεσκοκομμένα λαχανικά, νόστιμα, τραγανά, ωραίο λαδάκι κι ένα ικανού μεγέθους κομμάτι φέτας on top.
• Σκορδαλιά. Κάπως καταλάβαινες το σκόρδο αλλά απέχει πολύ από αυτή που αρέσει σε μένα. Πάντως κακή ή αποτυχημένη δεν την έλεγες.
• Χταπόδι ψητό στη σχάρα. Δύο πλοκάμια που ήταν και σκληρούτσικα και μαστιχωτά, ταυτόχρονα. Με λίγο επιπλέον ξίδι που προσθέσαμε έγινε ένα ωραιότατο μεζεδάκι. Extra bonus τα κομματάκια κόκκινης πιπεριάς με τα οποία σερβίρεται. Αν τα αφήσετε να ποτίσουν στο λαδόξιδο…σηκώνουν και μια μπύρα παραπάνω όταν τα τσιμπολογάτε.
• Μύδια αχνιστά με κρασάκι και μουστάρδα. Νοστιμότατα. Φρέσκα, ψωμωμένα, επιμελώς καθαρισμένα, σε ικανή ποσότητα, βρασμένα όσο έπρεπε. Σαλτσούλα ορεκτικότατη στην οποία έγιναν οι απαραίτητες βούτες κι όμως…
• Ακόμη καλύτερα, τα μύδια σε πικάντικη σάλτσα ντομάτας με φέτα και, νομίζω, ελαφρύ άρωμα ούζου. Αυτό σας το λέει κάποια που δεν τρελαίνεται για θαλασσινά με κόκκινες σάλτσες (εκτός της γαριδομακαρονάδας). Προκρίνω αυτά έναντι των ανωτέρω, αλλά για να είστε σίγουροι, τιμήστε και τις δύο εκδοχές.
• Σαρδέλες ψητές στη σχάρα. Με αυτό το ψάρι έχω περίεργες σχέσεις. Μπορεί να φάω ένα πιάτο, μπορεί, απλά, να δοκιμάσω μία. Εδώ μου συνέβη το δεύτερο. Εφόσον ο καλός μου, που τις παρήγγειλε, έμεινε ευχαριστημένος …εμένα μου περισσεύουν τα περαιτέρω σχόλια.
• Φέτα μαγιάτικου στη σχάρα. Φρεσκότατο, νοστιμότατο, ολόσωστα ψημένο. Μου άρεσε πάρα πολύ έτσι ώστε να αποχωριστώ με πόνο το κομμάτι που έδωσα, προς δοκιμή, στον καλό μου.
• Οι μπύρες ήταν όσο παγωμένες έπρεπε, τα ποτήρια στα οποία σερβιρίστηκαν με έκαναν να σκεφτώ να κλέψω ένα, το ψωμάκι φρεσκότατο αλλά συμβατικό.
Η εξυπηρέτηση όσο μπορούσε πιο γρήγορη δεδομένου του κόσμου. Παρόλα αυτά δεν αισθανθήκαμε παραμελημένοι ή χρειάστηκε να περιμένουμε. Ευγενέστατα παιδιά με χαμόγελο που έτρεχαν. Είμαι σίγουρη ότι υπήρξε κάποιο κέρασμα στο τέλος αλλά δε θυμάμαι τι ακριβώς.
Όπως δε θυμάμαι και τις ακριβείς τιμές κάθε πιάτου κι ας με συγχωρήσετε γι’ αυτό. Πάντως ο τελικός λογαριασμός ήταν γύρω στα 80 ευρώ στον οποίον να συνυπολογίσετε αρκετές μπύρες.
Μία εξαιρετική επιλογή, για μένα, στην περιοχή. Σαφώς όχι δημιουργική ψαροφαγία αλλά φρέσκιες πρώτες ύλες, μεράκι, νοστιμιά. Ο καιρός καλά κρατεί ακόμη. Γιατί να μην το συνδυάσετε με ένα δροσερό μπάνιο και μια επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο?
Εγώ λέω να το προγραμματίσω σύντομα με τη συντροφιά αυτή τη φορά της, τέως μικρής, νυν φοιτήτριας, έτσι ώστε να θυμηθεί τα παλιά της λημέρια.
Μιας κι η κριτική είναι “θαλασσινή” εύχομαι, από καρδιάς, πάντα δροσερές, φρέσκιες, νόστιμες κριτικές και ούριοι άνεμοι να συνοδεύουν το ταξίδι που ξεκίνησε το Eatingout!