Γενέθλια κολλητού, κάθε χρόνο σε διαφορετικό μέρος και διαφορετικό μαγαζί. Φέτος που η ζέστη ήταν ανυπόφορη ψάχναμε πλατεία μπας και γλυτώσουμε από τις εκρηκτικές συνθήκες. Βρήκαμε πλατεία υπέροχη με πλάτανους, τη ζέστη όμως απλά την περιορίσαμε. Βυζίτσα λοιπόν, που παρότι είναι δίπλα στο χωριό κολλητού φίλου, δεν την είχα επισκεφτεί ποτέ. Υπέροχη πλακόστρωτη πλατεία, με 2 σχετικά μεγάλους πλάτανους να δεσπόζουν στα άκρα της και αρκετά μαγαζιά για τον χώρο της. Καθίσαμε στον ‘’Γιωργάρα’’, για περισσότερη δροσιά μιας και ήμασταν δίπλα στον πλάτανο, αλλά και για τις σούβλες του που μας εξίταραν.
Ξεκινήσαμε κλασσικά με τσίπουρα, Μαγνησία άλλωστε, πώς να γίνει αλλιώς;
Εδώ κυριαρχεί το χύμα, από γνωστό βέβαια παραγωγό, το οποίο ήταν γλυκόπιοτο και καθόλου δύσκολο στην κατάποση. Οι συνοδευτικοί μεζέδες, οι κλασσικοί του τσίπουρου, φρέσκοι και όμορφα εκτελεσμένοι. Ιδιαίτερη μνεία στο θράψαλο, αλλά και στις τυροκροκέτες με την κλασσική Βολιώτικη ροζ τυροκαυτερή, ολίγον τι spicy. Το σπετσοφάι, μιας και αποτελεί tradiotional πιάτο του Πηλίου αλλά και κυρίως του μαγαζιού, ήταν εξαιρετικό με ωραίο μαγείρεμα στο λουκάνικο με τις πιπεριές και πολύ νόστιμη σάλτσα. Οπότε το διαλέξαμε και στη συνέχεια ως κανονική μερίδα.
Το κοντοσούβλι ψηνόταν εκείνη την ώρα, οπότε περιμέναμε και το τιμήσαμε παίρνοντας 2 μερίδες. Ήταν ζουμερό, γευστικό με ελάχιστο λιπάκι, απλά για τη γεύση. Δεν διέφερε όμως από τα κλασσικά του Βόλου. Μεγάλα κομμάτια χοιρινού κρέατος στη σούβλα τα οποία στη συνέχεια τεμαχίζονται σε μικρά κομμάτια. Θα το προτιμούσα σε πιο μικρά κομμάτια από το ψήσιμο, με περισσότερα καρυκεύματα και πιο έντονη τη γεύση του χωριού. Παρόλα αυτά τιμήθηκε δεόντως από την παρέα.
Τα κεφτεδάκια του ήταν γευστικότατα, μαμαδίστικα, άψογα τηγανισμένα και περασμένα στη συνέχεια από ντοματένια σάλτσα με έξτρα πιπεριές. Χορταστική μερίδα.
Το κοκκινιστό μοσχάρι ωραία μαγειρεμένο με τη νόστιμη σάλτσα του και τα απαραίτητα μπαχαρικά, θα το ήθελα όμως από άλλο κομμάτι για να έχει λιγότερο λιπάκι.
Οι κολοκυθοανθοί με το ρύζι, με τζατζίκι για τη γεύση στο κέντρο, μπορούσαν άνετα να φαγωθούν ξανά και ξανά. Μεγάλη μερίδα και νόστιμη.
Η ομώνυμη σαλάτα νόστιμη χορταστική και φρέσκια με τα καρύδια και το ξυνόμηλο να ξεχωρίζουν.
Τέλος από τα κλασσικά Πηλιορείτικα πιάτα ξεχώρισα το ζυγούρι στη γάστρα για αυτούς που αρέσκονται στις ιδιαίτερες γεύσεις, αλλά και το χανούμ μποξά με το χοιρινό ρολό παρέα με τα συνοδευτικά και τη σάλτσα πορτοκάλι να ανεβάζουν το επίπεδο.
Η τιμή μαζί με κάποιες μπύρες, αναψυκτικά των παιδιών και λίγο κρασί, δεν ξεπέρασε τα 14 ευρώ το άτομο, αρκετά ικανοποιητική για τουριστική περιοχή.
Η εξυπηρέτηση ήταν άψογη σε όλα της. Ενημερωθήκαμε για τα πάντα, από τα υλικά παρασκευής των πιάτων έως τον τρόπο και την ώρα ψησίματος της σούβλας.
Η τούρτα του Γιάννη, εννοείται κόπηκε στο τέλος, με το καθιερωμένο τραγούδι και τις ευχές. Γέλιο πολύ, φωτογραφίες και ανανέωση του ραντεβού για του χρόνου, μιας και ήταν η τελευταία μέρα για ολόκληρη την παρέα.
Επισκεφτείτε τη Βυζίτσα, έχει πολύ όμορφη και δροσερή πλατεία, εμπιστευτείτε τον ‘’Γιωργάρα’’ έχει γευστικό φαγητό, αρκετές ντόπιες επιλογές και ψήνει άψογα τα κρέατα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Γενέθλια κολλητού, κάθε χρόνο σε διαφορετικό μέρος και διαφορετικό μαγαζί. Φέτος που η ζέστη ήταν ανυπόφορη ψάχναμε πλατεία μπας και γλυτώσουμε από τις εκρηκτικές συνθήκες. Βρήκαμε πλατεία υπέροχη με πλάτανους, τη ζέστη όμως απλά την περιορίσαμε. Βυζίτσα λοιπόν, που παρότι είναι δίπλα στο χωριό κολλητού φίλου, δεν την είχα επισκεφτεί ποτέ. Υπέροχη πλακόστρωτη πλατεία, με 2 σχετικά μεγάλους πλάτανους να δεσπόζουν στα άκρα της και αρκετά μαγαζιά για τον χώρο της. Καθίσαμε στον ‘’Γιωργάρα’’, για περισσότερη δροσιά μιας και ήμασταν δίπλα στον πλάτανο, αλλά και για τις σούβλες του που μας εξίταραν.
Ξεκινήσαμε κλασσικά με τσίπουρα, Μαγνησία άλλωστε, πώς να γίνει αλλιώς;
Εδώ κυριαρχεί το χύμα, από γνωστό βέβαια παραγωγό, το οποίο ήταν γλυκόπιοτο και καθόλου δύσκολο στην κατάποση. Οι συνοδευτικοί μεζέδες, οι κλασσικοί του τσίπουρου, φρέσκοι και όμορφα εκτελεσμένοι. Ιδιαίτερη μνεία στο θράψαλο, αλλά και στις τυροκροκέτες με την κλασσική Βολιώτικη ροζ τυροκαυτερή, ολίγον τι spicy. Το σπετσοφάι, μιας και αποτελεί tradiotional πιάτο του Πηλίου αλλά και κυρίως του μαγαζιού, ήταν εξαιρετικό με ωραίο μαγείρεμα στο λουκάνικο με τις πιπεριές και πολύ νόστιμη σάλτσα. Οπότε το διαλέξαμε και στη συνέχεια ως κανονική μερίδα.
Το κοντοσούβλι ψηνόταν εκείνη την ώρα, οπότε περιμέναμε και το τιμήσαμε παίρνοντας 2 μερίδες. Ήταν ζουμερό, γευστικό με ελάχιστο λιπάκι, απλά για τη γεύση. Δεν διέφερε όμως από τα κλασσικά του Βόλου. Μεγάλα κομμάτια χοιρινού κρέατος στη σούβλα τα οποία στη συνέχεια τεμαχίζονται σε μικρά κομμάτια. Θα το προτιμούσα σε πιο μικρά κομμάτια από το ψήσιμο, με περισσότερα καρυκεύματα και πιο έντονη τη γεύση του χωριού. Παρόλα αυτά τιμήθηκε δεόντως από την παρέα.
Τα κεφτεδάκια του ήταν γευστικότατα, μαμαδίστικα, άψογα τηγανισμένα και περασμένα στη συνέχεια από ντοματένια σάλτσα με έξτρα πιπεριές. Χορταστική μερίδα.
Το κοκκινιστό μοσχάρι ωραία μαγειρεμένο με τη νόστιμη σάλτσα του και τα απαραίτητα μπαχαρικά, θα το ήθελα όμως από άλλο κομμάτι για να έχει λιγότερο λιπάκι.
Οι κολοκυθοανθοί με το ρύζι, με τζατζίκι για τη γεύση στο κέντρο, μπορούσαν άνετα να φαγωθούν ξανά και ξανά. Μεγάλη μερίδα και νόστιμη.
Η ομώνυμη σαλάτα νόστιμη χορταστική και φρέσκια με τα καρύδια και το ξυνόμηλο να ξεχωρίζουν.
Τέλος από τα κλασσικά Πηλιορείτικα πιάτα ξεχώρισα το ζυγούρι στη γάστρα για αυτούς που αρέσκονται στις ιδιαίτερες γεύσεις, αλλά και το χανούμ μποξά με το χοιρινό ρολό παρέα με τα συνοδευτικά και τη σάλτσα πορτοκάλι να ανεβάζουν το επίπεδο.
Η τιμή μαζί με κάποιες μπύρες, αναψυκτικά των παιδιών και λίγο κρασί, δεν ξεπέρασε τα 14 ευρώ το άτομο, αρκετά ικανοποιητική για τουριστική περιοχή.
Η εξυπηρέτηση ήταν άψογη σε όλα της. Ενημερωθήκαμε για τα πάντα, από τα υλικά παρασκευής των πιάτων έως τον τρόπο και την ώρα ψησίματος της σούβλας.
Η τούρτα του Γιάννη, εννοείται κόπηκε στο τέλος, με το καθιερωμένο τραγούδι και τις ευχές. Γέλιο πολύ, φωτογραφίες και ανανέωση του ραντεβού για του χρόνου, μιας και ήταν η τελευταία μέρα για ολόκληρη την παρέα.
Επισκεφτείτε τη Βυζίτσα, έχει πολύ όμορφη και δροσερή πλατεία, εμπιστευτείτε τον ‘’Γιωργάρα’’ έχει γευστικό φαγητό, αρκετές ντόπιες επιλογές και ψήνει άψογα τα κρέατα.