Ο ΛΑΜΠΡΟΣ

Η επιστροφή πάντα περιλαμβάνει στάση. Αυτή τη φορά η στάση δεν ήταν από τις γνωστές, αλλά σε αχαρτογράφητα για μένα μέρη. Στάση λοιπόν σε αγαπημένους φίλους στο Κράθι της Ακράτας, ουσιαστικά στην παραλία της Ακράτας μιας και η Ακράτα -για να μαθαίνουμε και γεωγραφία- δεν είναι παραθαλάσσια.
Μετά το μπάνιο, τις καθιερωμένες φωνές στα παιδιά του τύπου ‘’που πάνε τα παιδιά, όχι στα βαθιά, προσοχή με το κανό’’ και άλλα παρόμοια, είπαμε οι μεγάλοι να χαλαρώσουμε και να φάμε το κάτι τις, πίνοντας παγωμένη Kaiser.
Τι το καλύτερο, από ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η παραλία. ‘’Λάμπρος’’ με καμιά 30αριά χρόνια στην παραλία. Αρτινός στην καταγωγή, με ταβέρνα, εστιατόριο με ψάρια, κρέατα και μαγειρευτά, ότι δηλαδή έχει το σύνολο των παραλιακών μαγαζιών σε όλη την Ελλάδα.
Χώρος κλασσικός δίπλα στον αιγιαλό, με τις παραδοσιακές τέντες που ψιλοκρατάνε δροσιά, τα old time classic τραπεζοκαθίσματα, το χάρτινο τραπεζομάντηλο που αυτή τη φορά ξέφευγε από τα τετριμμένα και δεν είχε το όνομα του μαγαζιού, το πλήθος σερβιτόρων παλαιάς κοπής που –έτυχε και σε μας- χαιρετάνε ,παίρνοντας παραγγελία, όποιον γνωστό έρχεται στο μαγαζί.
Βέβαια ο χώρος στην απέναντι πλευρά του δρόμου όπου βρίσκεται το μαγαζί και η κουζίνα, είναι περιποιημένος, πλούσιος σε λουλούδια, φρεσκοβαμμένος, με ωραίο φωτισμό και αίσθηση φρεσκάδας.
Ο ‘’Λάμπρος’’ όπως έμαθα από τον Greg και τη Mary που έχουν χρόνια στην περιοχή, έχει τις καλές του και τις κακές του περιόδους. Εμείς τύχαμε στην καλή περίοδο οπότε φάγαμε αρκετά καλά.
Μεζεδάκια στη μέση λοιπόν με δροσερή και πλούσια σαλάτα την ονομαζόμενη ‘’καλοκαιρινή’’ με τα πάντα μέσα και έξτρα το σπασμένο παξιμάδι. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και δεν μπορεί να αντισταθεί ο τουρίστας, που τα λαχανικά τα βρίσκει μόνο στο μάρκετ και σε περιορισμένη ποσότητα. Το φρεσκότατο ψωμί έμεινε ελάχιστα στο τραπέζι αφού ο έλληνας σε αντίθεση με τον τουρίστα ξέρει πώς να το χρησιμοποιεί στη σαλάτα.
Κολοκυθάκια τηγανιτά χωρίς ίχνος λαδίλας, marvelous slices και crispy όσο έπρεπε, που σε παγκόσμια πρώτη δεν είχαν στην άκρη τζατζίκι. Και επειδή ο έλληνας δεν χαλάει τον συνδυασμό, νάσου και το πιάτο με το τζατζίκι, πλούσιο, δροσερό αλλά καθόλου spicy. Σίγουρα έτοιμο, αλλά πολύ καλής εταιρίας. Και ο συνδυασμός κολοκυθάκι τζατζίκι άχαστος και άπαικτος.
Σαγανάκι κλασσικό με ωραία κρούστα και μαστιχωτό τυρί, λεμονάτο και τραγανό.
Τυροπιτάρι υπέροχο, με τραγανό φύλλο και πλούσιο σε φέτα. Μου θύμισε τις φημισμένες και κλασσικές πίτες της Σκοπέλου. Μπράβο στον μάγειρα διότι θέλει τέχνη για να μην το χάσεις στο ψήσιμο.
Το καλαμάρι το τηγανιτό με ωραία κρούστα αλλά πολύ μικρή η μερίδα, σε αντίθεση με τον γαύρο που ξεχείλιζε από το πιάτο.
Ξεκάθαρα ο μάγειρας το έχει με το τηγάνι αφού ότι φάγαμε δεν είχε ίχνος λαδίλας, δεν ήταν παρατηγανισμένο και ήταν γευστικό.
Άφησα τελευταίο το φρέσκο ξιδάτο χταπόδι το οποίο ήταν εξαιρετικό στην παρασκευή, σωστά αλατισμένο και αρωματισμένο με καλής ποιότητας ξύδι, μπόλικη ρίγανη, συνοδευόταν με πιπερίτσες τουρσί, αγγουράκι και ελιές. Θεϊκός μεζές.
Ο ‘’Λάμπρος’’ αποτελεί σταθερή αξία στην περιοχή. Θα φας αρκετά καλά, καλές πρώτες ύλες της ελληνικής καθημερινότητας και θα το ευχαριστηθείς.
Στις τιμές τσιμπάει λίγο παραπάνω αν υπολογίσεις την ποσότητα που σου προσφέρει, θα μπορούσε να χαμηλώσει μιας και η περιοχή δεν σφύζει από παρόμοια μαγαζιά άρα το κέρδος είναι εξασφαλισμένο.
Με αυτά και με αυτά, με αρκετά στενάχωρα συναισθήματα να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Δώσαμε βέβαια ραντεβού για το επόμενο Καλοκαίρι, αλλά ποιος περιμένει τόσο πολύ; Λες;