Που θα ήθελες να υπήρχε ακόμη η μαμά σου έτσι ώστε, τελειώνοντας μια κουραστική μέρα, να γυρίσεις σπίτι και να σε περιμένει τραπέζι έτοιμο, στρωμένο, με φαγητό ζεστό κι οικείο…
Που φεύγεις ή γυρίζεις από διακοπές και το ψυγείο δεν έχει τίποτα ή, ακόμη καλύτερα, δε θες να μαγειρέψεις μια μέρα ρε παιδί μου…
Που ως άλλος Αντωνάκης, που έχει μείνει μπακούρι, στην ταινία “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” ονειρεύεται σουτζουκάκια για μεσημεριανό ή επειδή σου κόλλησε κι η όρεξή σου τραβάει μπάμιες (λέμε τώρα αν κι εμένα μ’ αρέσουν)…
Το Ολύμπιον είναι ένα καφεπωλείο (όπως λέει κι επιγραφή)- μαγέρικο με την πραγματική έννοια του όρου. Ανοίγει από το πρωί για καφέ περνώντας στα ούζα, τσίπουρα, μπύρες και συνεχίζει μέχρι το βράδυ να ταΐζει όχι μόνον το Μετς αλλά όλη την Αθήνα κατά πως φαίνεται, αφού σε όλους τους γνωστούς που το έχω πει το ήξεραν ήδη. Δεν έχει καμία μα καμία απολύτως διακόσμηση εκτός από την ταμπέλα και τα παλιακά όμορφα πλακάκια στον εσωτερικό χώρο. Έξω τα τραπέζια του είναι παραταγμένα στο πεζοδρόμιο. Δε γίνονται κρατήσεις. Όποιος πρόλαβε έπιασε θέση (αλλά ακόμη κι αν είσαι μόνος σου κανένας δε θα διαμαρτυρηθεί αν κάτσεις σε 6αρι, μη σας πω και 8αρι τραπέζι), οι υπόλοιποι θα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.
Ποιοι είναι οι υπόλοιποι? Εδώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον… Ξεχωρίζω τα φοβερά “κοράκια” του Α’ Νεκροταφείου που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Έχω ακούσει φοβερές στιχομυθίες. “Βαρύς ο μακαρίτης μας έβγαλε την πίστη” ! “Φοβήθηκα ότι το μαλλί της χήρας θα φούντωνε από τη λαμπάδα με τόση λακ που είχε πάνω”! “Ο παπά τάδε έσπασε ρεκόρ. Ούτε 5 λεπτά δεν τον έψαλλε”! “Πολλή δουλειά σήμερα, πιάσε ένα καραφάκι σβέλτα γιατί έχω και συνέχεια”. Οι ταξιτζήδες των οποίων τα οχήματα σχηματίζουν μια κίτρινη πομπή μπροστά του. Μην κάνετε το λάθος να ρωτήσετε αν είναι ελεύθεροι! Οι παππουδογιαγιάδες της γειτονιάς από τους οποίους θα μάθετε όλα τα νέα της πολυκατοικίας που μένουν! Καλλιτέχνες γνωστοί ή που θέλουν να γίνουν γνωστοί “Βρήκα το τρέμολο της Αντιγόνης ανεπαρκές. Ο Κρέοντας ήθελε πιο βαρύ βήμα και μια οκτάβα κάτω να βγαίνει το υποχθόνιο”! Οι τουρίστες “this white sauce (αυγολέμονο) is wonderful”! Κάτι τύποι σαν του λόγου μας που ζουν μια από τις μέρες της αρχής ή που βγαίνουν για χαλαρό φαγητό στήνοντας, απροκάλυπτα, αυτί στις συζητήσεις των θαμώνων ενώ φεύγοντας παίρνουν πακέτο με ότι τους γυάλισε, για να τους βρίσκεται!
Τα άπαντα της ελληνικής κουζίνας βρίσκονται εδώ. Αν είστε οπτικοί τύποι θα περάσετε μια βόλτα από τη βιτρίνα να διαλέξετε. Αν όχι θα δείτε τον υποτυπώδη κατάλογο (δηλαδή μια κόλλα χαρτί) και θα πράξετε αναλόγως.
Σαλάτες πλούσιες και φρεσκοκομμένες. Αγαπώ το μπρόκολό τους που έρχεται σε μεγάλη μερίδα, ζεστό, που κρατάει στο δόντι. Ντομάτα γλυκιά, νόστιμη, αγγούρι τραγανό, φέτα αυθεντική κι όχι λευκό τυρί αγνώστου προελεύσεως. Λαδερά ποίημα με πυκνή σάλτσα και λάδι όσο πρέπει. Μπάμιες κρουστές, χωρίς σάλια, με άφθονο μαϊντανό. Μελιτζάνες με ρεβίθια που το μυστικό τους κρύβεται στο πετιμέζι που χρησιμοποιούν (γίνονται ανάρπαστες οπότε τελειώνουν νωρίς να ξέρετε). Χεράτες τηγανιτές πατατούλες, καυτές τις οποίες θα περιμένετε λίγο. Κανελομπαχαρένιος μουσακάς και παστίτσιο σε μέγεθος τούβλου με τρεμουλιαστή μπεσαμέλ. Κοντοσούβλι κοτόπουλο με μεγάλα χυμώδη κομμάτια του πουλερικού, πιπεριά και ντομάτα. Ταπεινή μακαρονάδα με κόκκινη ή λευκή (το δεντρολίβανο που την αρωματίζει την ανεβάζει επίπεδο) σάλτσα με, επιτέλους, καταπληκτικό τυράκι τριμμένο το οποίο θα σας έρθει σε ατομική συσκευασία. Περιέργως η μακαρονάδα με κιμά δεν είναι πετυχημένη. Καταπληκτικό σοφρίτο με άφθονο σκόρδο και ξύδι, βόμβα έντονης γεύσης. Δε νομίζω ότι στην Κέρκυρα το πετυχαίνουν καλύτερα. Αν το θέλετε πιο ελαφρύ υπάρχει και η εκδοχή με κοτόπουλο που είναι εξίσου νόστιμη. Παρηγορητικά γιουβαρλάκια με αυγολέμονο θαύμα, που θα σήκωνε και λίγο λεμόνι παραπάνω. Μικρό το κακό ζητήστε έξτρα. Φρεσκότατες λαδοριγανάτες σαρδελίτσες (ή όποιο ταπεινό ψαράκι βρεθεί) φούρνου, που δεν τις στεγνώνουν στο ψήσιμο. Ριγανάτο μοσχάρι ζουμερό και γευστικότατο. Ζητήστε το με πατάτες τηγανιτές ή μακαρόνια. Το αντίστοιχο κοκκινιστό, ενώ είναι νόστιμο, βγαίνει λίγο στεγνό. Φοβερά κεφτεδάκια. Τραγανά απέξω , μαλακά μέσα, με το κρεμμύδι, τον μαϊντανό και τον δυόσμο τους κατά πως πρέπει. Έκπληξη αποτέλεσε ένα πιάτο που διάλεξε ο μέλλων κουμπάρος (ραβόμαστεεε) που είναι κι αυτός που μας πρωτοπήγε εκεί. Κοτόπουλο γεμιστό με σπανάκι. Έπρεπε να δείτε το φρύδι που σηκώθηκε την μισοειρωνική γκριμάτσα από μεριάς μου και την έκφραση “πίσω έχει η αχλάδα την ουρά” από πλευράς του. Μου έχωσε μια μπουκιά με το ζόρι στο στόμα, κόντεψα να του το φάω όλο. Να μην ξεχάσω να σας πω ότι πρέπει να δοκιμάσετε και τα γλυκά. Αν υπάρχει κρέμα καραμελέ οπωσδήποτε διότι είναι φτιαγμένη from scratch. Έχω δοκιμάσει και banofee (για το οποίο επίσης δεν τρελαίνομαι) πάλι κλέβοντας από το πιάτο του, το οποίο μου άρεσε πολύ. Γλύτωσα το μπινελίκι διότι η μέλλουσα νύφη Αντζούγια Απαπάθ τον συγκρατούσε λέγοντας… όλα για την κουμπάρα!
Στα παιδιά που σερβίρουν αξίζει πεντάρι διότι παρόλο που θα σας εξυπηρετήσουν ευγενικά και γρήγορα μεν, διεκπεραιωτικά από την άλλη δε, θα θυμούνται ποιοι είστε κι αν ξεχάσετε κάτι εκεί , την επόμενη φορά που θα σας δουν θα σας το παραδώσουν. Όσο για τις τιμές δε θα πω τίποτα. Πηγαίνετε να φάτε και… γράψτε εσείς!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Είναι κάποιες μέρες…
Που θα ήθελες να υπήρχε ακόμη η μαμά σου έτσι ώστε, τελειώνοντας μια κουραστική μέρα, να γυρίσεις σπίτι και να σε περιμένει τραπέζι έτοιμο, στρωμένο, με φαγητό ζεστό κι οικείο…
Που φεύγεις ή γυρίζεις από διακοπές και το ψυγείο δεν έχει τίποτα ή, ακόμη καλύτερα, δε θες να μαγειρέψεις μια μέρα ρε παιδί μου…
Που ως άλλος Αντωνάκης, που έχει μείνει μπακούρι, στην ταινία “Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα” ονειρεύεται σουτζουκάκια για μεσημεριανό ή επειδή σου κόλλησε κι η όρεξή σου τραβάει μπάμιες (λέμε τώρα αν κι εμένα μ’ αρέσουν)…
Το Ολύμπιον είναι ένα καφεπωλείο (όπως λέει κι επιγραφή)- μαγέρικο με την πραγματική έννοια του όρου. Ανοίγει από το πρωί για καφέ περνώντας στα ούζα, τσίπουρα, μπύρες και συνεχίζει μέχρι το βράδυ να ταΐζει όχι μόνον το Μετς αλλά όλη την Αθήνα κατά πως φαίνεται, αφού σε όλους τους γνωστούς που το έχω πει το ήξεραν ήδη. Δεν έχει καμία μα καμία απολύτως διακόσμηση εκτός από την ταμπέλα και τα παλιακά όμορφα πλακάκια στον εσωτερικό χώρο. Έξω τα τραπέζια του είναι παραταγμένα στο πεζοδρόμιο. Δε γίνονται κρατήσεις. Όποιος πρόλαβε έπιασε θέση (αλλά ακόμη κι αν είσαι μόνος σου κανένας δε θα διαμαρτυρηθεί αν κάτσεις σε 6αρι, μη σας πω και 8αρι τραπέζι), οι υπόλοιποι θα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.
Ποιοι είναι οι υπόλοιποι? Εδώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον… Ξεχωρίζω τα φοβερά “κοράκια” του Α’ Νεκροταφείου που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Έχω ακούσει φοβερές στιχομυθίες. “Βαρύς ο μακαρίτης μας έβγαλε την πίστη” ! “Φοβήθηκα ότι το μαλλί της χήρας θα φούντωνε από τη λαμπάδα με τόση λακ που είχε πάνω”! “Ο παπά τάδε έσπασε ρεκόρ. Ούτε 5 λεπτά δεν τον έψαλλε”! “Πολλή δουλειά σήμερα, πιάσε ένα καραφάκι σβέλτα γιατί έχω και συνέχεια”. Οι ταξιτζήδες των οποίων τα οχήματα σχηματίζουν μια κίτρινη πομπή μπροστά του. Μην κάνετε το λάθος να ρωτήσετε αν είναι ελεύθεροι! Οι παππουδογιαγιάδες της γειτονιάς από τους οποίους θα μάθετε όλα τα νέα της πολυκατοικίας που μένουν! Καλλιτέχνες γνωστοί ή που θέλουν να γίνουν γνωστοί “Βρήκα το τρέμολο της Αντιγόνης ανεπαρκές. Ο Κρέοντας ήθελε πιο βαρύ βήμα και μια οκτάβα κάτω να βγαίνει το υποχθόνιο”! Οι τουρίστες “this white sauce (αυγολέμονο) is wonderful”! Κάτι τύποι σαν του λόγου μας που ζουν μια από τις μέρες της αρχής ή που βγαίνουν για χαλαρό φαγητό στήνοντας, απροκάλυπτα, αυτί στις συζητήσεις των θαμώνων ενώ φεύγοντας παίρνουν πακέτο με ότι τους γυάλισε, για να τους βρίσκεται!
Τα άπαντα της ελληνικής κουζίνας βρίσκονται εδώ. Αν είστε οπτικοί τύποι θα περάσετε μια βόλτα από τη βιτρίνα να διαλέξετε. Αν όχι θα δείτε τον υποτυπώδη κατάλογο (δηλαδή μια κόλλα χαρτί) και θα πράξετε αναλόγως.
Σαλάτες πλούσιες και φρεσκοκομμένες. Αγαπώ το μπρόκολό τους που έρχεται σε μεγάλη μερίδα, ζεστό, που κρατάει στο δόντι. Ντομάτα γλυκιά, νόστιμη, αγγούρι τραγανό, φέτα αυθεντική κι όχι λευκό τυρί αγνώστου προελεύσεως. Λαδερά ποίημα με πυκνή σάλτσα και λάδι όσο πρέπει. Μπάμιες κρουστές, χωρίς σάλια, με άφθονο μαϊντανό. Μελιτζάνες με ρεβίθια που το μυστικό τους κρύβεται στο πετιμέζι που χρησιμοποιούν (γίνονται ανάρπαστες οπότε τελειώνουν νωρίς να ξέρετε). Χεράτες τηγανιτές πατατούλες, καυτές τις οποίες θα περιμένετε λίγο. Κανελομπαχαρένιος μουσακάς και παστίτσιο σε μέγεθος τούβλου με τρεμουλιαστή μπεσαμέλ. Κοντοσούβλι κοτόπουλο με μεγάλα χυμώδη κομμάτια του πουλερικού, πιπεριά και ντομάτα. Ταπεινή μακαρονάδα με κόκκινη ή λευκή (το δεντρολίβανο που την αρωματίζει την ανεβάζει επίπεδο) σάλτσα με, επιτέλους, καταπληκτικό τυράκι τριμμένο το οποίο θα σας έρθει σε ατομική συσκευασία. Περιέργως η μακαρονάδα με κιμά δεν είναι πετυχημένη. Καταπληκτικό σοφρίτο με άφθονο σκόρδο και ξύδι, βόμβα έντονης γεύσης. Δε νομίζω ότι στην Κέρκυρα το πετυχαίνουν καλύτερα. Αν το θέλετε πιο ελαφρύ υπάρχει και η εκδοχή με κοτόπουλο που είναι εξίσου νόστιμη. Παρηγορητικά γιουβαρλάκια με αυγολέμονο θαύμα, που θα σήκωνε και λίγο λεμόνι παραπάνω. Μικρό το κακό ζητήστε έξτρα. Φρεσκότατες λαδοριγανάτες σαρδελίτσες (ή όποιο ταπεινό ψαράκι βρεθεί) φούρνου, που δεν τις στεγνώνουν στο ψήσιμο. Ριγανάτο μοσχάρι ζουμερό και γευστικότατο. Ζητήστε το με πατάτες τηγανιτές ή μακαρόνια. Το αντίστοιχο κοκκινιστό, ενώ είναι νόστιμο, βγαίνει λίγο στεγνό. Φοβερά κεφτεδάκια. Τραγανά απέξω , μαλακά μέσα, με το κρεμμύδι, τον μαϊντανό και τον δυόσμο τους κατά πως πρέπει. Έκπληξη αποτέλεσε ένα πιάτο που διάλεξε ο μέλλων κουμπάρος (ραβόμαστεεε) που είναι κι αυτός που μας πρωτοπήγε εκεί. Κοτόπουλο γεμιστό με σπανάκι. Έπρεπε να δείτε το φρύδι που σηκώθηκε την μισοειρωνική γκριμάτσα από μεριάς μου και την έκφραση “πίσω έχει η αχλάδα την ουρά” από πλευράς του. Μου έχωσε μια μπουκιά με το ζόρι στο στόμα, κόντεψα να του το φάω όλο. Να μην ξεχάσω να σας πω ότι πρέπει να δοκιμάσετε και τα γλυκά. Αν υπάρχει κρέμα καραμελέ οπωσδήποτε διότι είναι φτιαγμένη from scratch. Έχω δοκιμάσει και banofee (για το οποίο επίσης δεν τρελαίνομαι) πάλι κλέβοντας από το πιάτο του, το οποίο μου άρεσε πολύ. Γλύτωσα το μπινελίκι διότι η μέλλουσα νύφη Αντζούγια Απαπάθ τον συγκρατούσε λέγοντας… όλα για την κουμπάρα!
Στα παιδιά που σερβίρουν αξίζει πεντάρι διότι παρόλο που θα σας εξυπηρετήσουν ευγενικά και γρήγορα μεν, διεκπεραιωτικά από την άλλη δε, θα θυμούνται ποιοι είστε κι αν ξεχάσετε κάτι εκεί , την επόμενη φορά που θα σας δουν θα σας το παραδώσουν. Όσο για τις τιμές δε θα πω τίποτα. Πηγαίνετε να φάτε και… γράψτε εσείς!