Πρώτη επίσκεψη στο Χαλάνδρι στην μετά Covid εποχή, πρώτη φορά στο ΟΝΕΙΡΙΑ, που μετρά μόλις πέντε και κάτι χρόνια ζωής. Όπως αποδείχτηκε, το φιλικό ζευγάρι που μένει εκεί κοντά, έκανε διάνα με την πρότασή του. Για να τα πω όλα σε μια πρόταση: Φάγαμε καλά και φθηνά σε ωραίο περιβάλλον με άψογη εξυπηρέτηση.
Η ΟΝΕΙΡΙΑ βρίσκεται στο κέντρο της πιάτσας του ταβερνοπληθούς Χαλανδρίου, οπότε όσο περισσότερες δυνατότητες επιλογής του μέρους όπου θα φάτε έχετε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να βρείτε να παρκάρετε σε λογική απόσταση. Εμείς δεν το επιχειρήσαμε καν, κατευθυνθήκαμε στο πιο κοντινό πάρκινγκ 24/7 και τελειώσαμε. Το μαγαζί στεγάζεται σε ένα παλιό, όμως πολύ φροντισμένο σπίτι, γωνιακό και μεγάλο, με ισόγειο και πρώτο πάτωμα. Κυριαρχεί πέτρα και ξύλο. Επίπλωση ρουστίκ, art de la table πάνω από το αναμενόμενο.
Σάββατο βράδυ δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα. Με την πρώτη ματιά γίνεται εμφανές ότι η ΟΝΕΙΡΙΑ έχει γίνει στέκι της νεολαίας, πολλές μεγαλούτσικες παρέες, οπότε η σχετική βαβούρα θεωρείται αποδεκτή και αναπόφευκτη. Οφείλω να εξάρω την ποιότητα της εξυπηρέτησης, παρά το μοιραίο σχετικό στριμωξίδι. Μας τακτοποίησαν έτσι, ώστε να έχουμε όλοι χώρο, ακόμα και η σκυλίτσα μας, που βαρέθηκε να εισπράττει γλυκόλογα και χάδια. Τα φαγητά, οκτώ πιάτα συνολικά, ήρθαν στο τραπέζι όπως έβγαιναν από την κουζίνα. Σπουδαία υπόθεση να τρως χωρίς άγχος για το πού θα βολέψεις πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπήρουνα.
Στην παραγγελία μάλλον το παρακάναμε, αυτό φάνηκε από το έκτο πιάτο και μετά. Η λογική του «όλα στη μέση» βολεύει μεν, παρασύρει δε. Ο κατάλογος επαρκής σε ποικιλία, χωρίς γκουρμεδοϋπερβολές, η μόνη κατηγορία που αφήσαμε στην ησυχία της ήταν τα γλυκά, γιατί είχαμε πραγματικά χορτάσει. Ξεκινήσαμε με μια πολίτικη σαλάτα, πολύχρωμη και δροσερή, με περισσότερο παντζάρι παρά λάχανο από το συνηθισμένο, και μια μερίδα πατάτες τηγανιτές, τέρμα τραγανές.
Ακολούθησε μια μερίδα κεφτεδάκια, μάλλον παρατηγανισμένα και ως εκ τούτου κάπως σφικτά, και το δικαίως πολυπαινεμένο κανταΐφι, γεμιστό με τυρί και κοτόπουλο. Εξίσου νόστιμοι και οι γκιουσλεμέδες, ίσως το πιο νόστιμο πιάτο της βραδιάς. Μπαμπάτσικοι και σωστά τηγανισμένοι, καταναλώθηκαν μέχρι την τελευταία μπουκιά. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα ρεβίθια με (λίγη) πανσέτα και (πολλή) λιαστή ντομάτα, και το κακοσερβιρισμένο χοιρινό σε μπουκιές, που φώναζε ότι του λείπει χώρος και κάποια σαλτσούλα. Άφησα τελευταίο το λαχματζούν, που θεωρείται πια αυτονόητη επιλογή σε κάθε μεζεδοπωλείο. Μέγεθος οικογενειακής πίτσας, νόστιμη η επικάλυψη με κιμά και ντομάτα, όμως κάθε άλλο παρά τραγανό και περιχυμένο κυριολεκτικά με μια λευκή σάλτσα που ακύρωνε κάθε άλλη γεύση. Συνοδεύσαμε το δείπνο μας με ωραίο (ημί)ξηρο κόκκινο χύμα κρασί, ενώ το μπουκάλι με το επίσης χύμα κρύο νερό ανανεωνόταν συνεχώς.
Συμπερασματικά η ΟΝΕΙΡΙΑ είναι το ιδεώδες μέρος για να τα πιεις και να τα πεις με την παρέα σου, χωρίς να αναστενάξει η τσέπη σας. Για όλα όσα φάγαμε και ήπιαμε ο λογαριασμός με το ζόρι ξεπέρασε τα 70 ευρώπουλα. Το συστήνω όχι τόσο για την κουζίνα, όσο για το περιβάλλον και την εξυπηρέτηση.
Επισκεφτήκαμε την Ονειρία ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη. Το περιβάλλον ήταν κάτι παραπάνω από ζεστό. Ένας πολύ όμορφος χώρος που σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε σπίτι φίλου. Καταπληκτική διακόσμηση κι όμορφη ατμόσφαιρα. Το προσωπικό ευγενικό κι η εξυπηρέτηση άψογη. Παρόλο που πήγαμε χωρίς κράτηση και το μαγαζί ήταν γεμάτο επειδή ήταν Παρασκευή, μας δέχτηκαν και μας έδωσαν τραπέζι με προθυμία. Το φαγητό ήταν υπέροχο. Ό,τι κι αν δοκιμάσαμε μας ενθουσίασε. Καθαρές γεύσεις και ποιοτικά πιάτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήπιαμε ένα εξαιρετικό και καθαρό λευκό κρασί. Οι τιμές ήταν μια χαρά! Το μαγαζί για την κατηγορία του είναι value for money. Γενική εντύπωση άψογη. Η Ονειρία μπήκε στη λίστα των μαγαζιών που θα επισκεφτόμαστε συχνά και φυσικά που προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Η Ονειρία με έχει πληγώσει ποικιλοτρόπως τον τελευταίο χρόνο. Επίτηδες να το έκανε, τόσο προκλητική δε θα ήταν. Καταρχάς, είχα γράψει μια φανταστικά διασκεδαστική κριτική για τη χάρη της μήνες πριν, καμία σχέση με αυτήν, η οποία χάθηκε, από δική μου καθαρά βλακεία και επειδή δεν συντηρώ αρχείο, από δική μου καθαρά βλακεία, όπως ήδη εμπεδώσαμε, το παράτησα, γιατί δεν θα ξαναέγραφα τόσο καλό κομμάτι αβίαστα, και με ζόρι δεν γίνεται τίποτα σε αυτή τη ζωη.
Επιπλέον, είμαι πεπεισμένη ότι απέλυσαν τον μάγειρα και προσέλαβαν στη θέση του τον μικρό αδελφό του που σπούδασε λογιστική αλλά η γιαγιά του του έμαθε να μαγειρεύει. Το φαγητό είναι ακόμα καλό, αλλά δεν είναι όπως ήταν όταν πρωτοάνοιξε. Για να με αποτελειώσει, γιατί δεν μου έφταναν τόσα χτυπήματα της μοίρας, έβγαλαν από τον κατάλογο τη ναυαρχίδα του μενού τους, τα τηγανιτά κολοκυθάκια. Αυτά αποτελούσαν από μόνα τους λόγο επίσκεψης και μου λείπουν τώρα που είναι μακριά μου.
Τούτων λέχθέντων, η Ονειρία παραμένει ψηλά στη λίστα των μαγαζιών που αγαπώ και επισκέπτομαι σε τακτική βάση. Κάπως έτσι βρέθηκα στα φιλόξενα τραπέζια της τη νύχτα των γενεθλίων μου. Και για να σας προλάβω, τα 26 ξαναέκλεισα. Μην πιστεύετε την ταυτότητα μου που λέει ότι μπήκα στα πρώτα άντα, μετράει και τα χρόνια που οι γονείς μου προσπαθούσαν για να με αποκτήσουν.
Για τον χώρο δεν θα πω τίποτα, ένα όμορφο νεοκλασικό με κήπο είναι. Γκούγκλη έχετε, δείτε το. Όμορφο και καθαρό είναι, τί άλλο να πω;
Το σέρβις είναι το αναμενόμενο: νεανικό, ευγενικό, φιλικό και με την ψυχή στο στόμα. Πολλά τα επίπεδα, πολλά τα τραπεζοκαθίσματα, άρα πολύ και το τρέξιμο. Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα, ό,τι ζητήσαμε το είχαμε και μας περιποιήθηκαν όσο γινόταν.
Από άποψη φαγητού, 7 άτομα μόνο τους σερβιτόρους δεν φάγαμε, κι αυτό γιατί έτρεχαν πολύ και ποιος θελει να κυνηγήσει για το φαγητό του;
Ντάκος (5,8€) με φέτα , κριθαρένιο παξιμάδι, ντομάτα και κρίταμο, ακριβώς όπως πρέπει να είναι το συγκεκριμένο πιάτο.
Χειροποίητα πατατάκια (3,6€) με τριμμένη κεφαλογραβιέρα Νάξου και ρίγανη, μεγάλη ποσότητα και υπέροχα τραγανό αποτέλεσμα.
Πατάτες με τα αυγά (4,9€) φρέσκες τηγανητές πατάτες με αυγό μάτι, σύγκλινο Μάνης και σάλτσα φέτας, ενώ εδώ έπαιζαν ζουμιά από τους κρόκους και τη σάλτσα φέτας, το αποτέλεσμα ήταν εξίσου τραγανό και μούρλια.
Χειροποίητες τυροκροκέτες 5,8 με σπιτική μαρμελάδα από μούρα, το αγαπημένο μου ορεκτικό. Φανταστικό από κάθε άποψη, πέρα από το ότι κάποια στιγμή τελειώνει και μένεις με την ανάμνηση.
Κανταϊφι με κοτόπουλο (6,0€) με πιπεριές, παρμεζάνα και χειροποίητη σάλτσα. Στον αντίποδα το χειρότερο πράγμα όχι μόνο του δικού τους μενού, αλλά και των γύρω μαγαζιών. Πέρα από αντιαισθητικά στεγνό και ανούσιο, έχει κάποιο συστατικό που δίνει μια γεύση ωμής ψίχας ψωμιού. Μιλάμε για αποτυχία με καπέλο.
Τηγανιά κοτόπουλο (6,2€) με κρέμα τυριού Μετσόβου και πολύχρωμες πιπεριές. ΝόΣτιμο, παχύ και παχυντικό, όπως ακριβώς οφείλει να είναι.
Τηγανιά χοιρινή (6,2) μοιάζει εντυπωσιακά πολύ με κονσέρβα σκύλου εμφανισιακά, αλλά είναι μια πολύ νόστιμη και δεμένη σκυλοτροφή. Κατάλληλη για κατανάλωση αλκοόλ. Ποικιλία κρεατικών (19,5€) με χοιρινό μπριζολάκι, λουκάνικο χωριάτικο, μπούτι κοτόπουλο, φιλέτο στήθους κοτόπουλου, μοσχαρίσια μπιφτεκάκια και φρέσκιες πατάτες τηγανητές. Από αυτό το πιάτο έχεις πάντα τις ίδιες απαιτήσεις: Να μην συνίσταται από κρέας που έπρεπε να έχει πεταχτεί από το 2019 αλλά κάποιος το έκρυψε στην κατάψυξή του ελπίζοντας με τον καιρό να πάρει αξία σαν καλό κρασί, να μην έχουν στεγνώσει μέχρι και οι πιατέλες απ το ψήσιμο και να είναι σωστό σε ποσότητα. Βάλτε τρια τικ και συνεχίζουμε.
Οι ξενέρωτοι της παρέας ήπιαμε δύο Μάμος, που είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο παράγει η Πάτρα, στα 3.8€ έκαστη και οι πιο πότες έπνιξαν το συκώτι τους σε κάμποσα λίτρα ημίγλυκο κρασί (8.8€ το λίτρο) Το κόστος είναι χαμηλότατο, τόσο που μπόρεσα να κάνω φιγούρα στους φίλους μου για το πόσο γενναιόδωρη, κουβαρντού είμαι με λιγότερα από 100€ και η βραδιά ήταν αναμενόμενα ευχάριστη. Θα ήταν καλύτερη αν έφερναν πίσω τα κολοκυθάκια. Ακολουθεί petition για την επιστροφή τους στο μενού. Παρακαλώ, υπογράψτε και σώστε ένα 26χρονο κορίτσι με ψευδαισθήσεις που θέλει πίσω τον αγαπημένο της μεζέ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Πρώτη επίσκεψη στο Χαλάνδρι στην μετά Covid εποχή, πρώτη φορά στο ΟΝΕΙΡΙΑ, που μετρά μόλις πέντε και κάτι χρόνια ζωής. Όπως αποδείχτηκε, το φιλικό ζευγάρι που μένει εκεί κοντά, έκανε διάνα με την πρότασή του. Για να τα πω όλα σε μια πρόταση: Φάγαμε καλά και φθηνά σε ωραίο περιβάλλον με άψογη εξυπηρέτηση.
Η ΟΝΕΙΡΙΑ βρίσκεται στο κέντρο της πιάτσας του ταβερνοπληθούς Χαλανδρίου, οπότε όσο περισσότερες δυνατότητες επιλογής του μέρους όπου θα φάτε έχετε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να βρείτε να παρκάρετε σε λογική απόσταση. Εμείς δεν το επιχειρήσαμε καν, κατευθυνθήκαμε στο πιο κοντινό πάρκινγκ 24/7 και τελειώσαμε. Το μαγαζί στεγάζεται σε ένα παλιό, όμως πολύ φροντισμένο σπίτι, γωνιακό και μεγάλο, με ισόγειο και πρώτο πάτωμα. Κυριαρχεί πέτρα και ξύλο. Επίπλωση ρουστίκ, art de la table πάνω από το αναμενόμενο.
Σάββατο βράδυ δεν έπεφτε κυριολεκτικά καρφίτσα. Με την πρώτη ματιά γίνεται εμφανές ότι η ΟΝΕΙΡΙΑ έχει γίνει στέκι της νεολαίας, πολλές μεγαλούτσικες παρέες, οπότε η σχετική βαβούρα θεωρείται αποδεκτή και αναπόφευκτη. Οφείλω να εξάρω την ποιότητα της εξυπηρέτησης, παρά το μοιραίο σχετικό στριμωξίδι. Μας τακτοποίησαν έτσι, ώστε να έχουμε όλοι χώρο, ακόμα και η σκυλίτσα μας, που βαρέθηκε να εισπράττει γλυκόλογα και χάδια. Τα φαγητά, οκτώ πιάτα συνολικά, ήρθαν στο τραπέζι όπως έβγαιναν από την κουζίνα. Σπουδαία υπόθεση να τρως χωρίς άγχος για το πού θα βολέψεις πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπήρουνα.
Στην παραγγελία μάλλον το παρακάναμε, αυτό φάνηκε από το έκτο πιάτο και μετά. Η λογική του «όλα στη μέση» βολεύει μεν, παρασύρει δε. Ο κατάλογος επαρκής σε ποικιλία, χωρίς γκουρμεδοϋπερβολές, η μόνη κατηγορία που αφήσαμε στην ησυχία της ήταν τα γλυκά, γιατί είχαμε πραγματικά χορτάσει. Ξεκινήσαμε με μια πολίτικη σαλάτα, πολύχρωμη και δροσερή, με περισσότερο παντζάρι παρά λάχανο από το συνηθισμένο, και μια μερίδα πατάτες τηγανιτές, τέρμα τραγανές.
Ακολούθησε μια μερίδα κεφτεδάκια, μάλλον παρατηγανισμένα και ως εκ τούτου κάπως σφικτά, και το δικαίως πολυπαινεμένο κανταΐφι, γεμιστό με τυρί και κοτόπουλο. Εξίσου νόστιμοι και οι γκιουσλεμέδες, ίσως το πιο νόστιμο πιάτο της βραδιάς. Μπαμπάτσικοι και σωστά τηγανισμένοι, καταναλώθηκαν μέχρι την τελευταία μπουκιά. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα ρεβίθια με (λίγη) πανσέτα και (πολλή) λιαστή ντομάτα, και το κακοσερβιρισμένο χοιρινό σε μπουκιές, που φώναζε ότι του λείπει χώρος και κάποια σαλτσούλα. Άφησα τελευταίο το λαχματζούν, που θεωρείται πια αυτονόητη επιλογή σε κάθε μεζεδοπωλείο. Μέγεθος οικογενειακής πίτσας, νόστιμη η επικάλυψη με κιμά και ντομάτα, όμως κάθε άλλο παρά τραγανό και περιχυμένο κυριολεκτικά με μια λευκή σάλτσα που ακύρωνε κάθε άλλη γεύση. Συνοδεύσαμε το δείπνο μας με ωραίο (ημί)ξηρο κόκκινο χύμα κρασί, ενώ το μπουκάλι με το επίσης χύμα κρύο νερό ανανεωνόταν συνεχώς.
Συμπερασματικά η ΟΝΕΙΡΙΑ είναι το ιδεώδες μέρος για να τα πιεις και να τα πεις με την παρέα σου, χωρίς να αναστενάξει η τσέπη σας. Για όλα όσα φάγαμε και ήπιαμε ο λογαριασμός με το ζόρι ξεπέρασε τα 70 ευρώπουλα. Το συστήνω όχι τόσο για την κουζίνα, όσο για το περιβάλλον και την εξυπηρέτηση.
Επισκεφτήκαμε την Ονειρία ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη. Το περιβάλλον ήταν κάτι παραπάνω από ζεστό. Ένας πολύ όμορφος χώρος που σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε σπίτι φίλου. Καταπληκτική διακόσμηση κι όμορφη ατμόσφαιρα. Το προσωπικό ευγενικό κι η εξυπηρέτηση άψογη. Παρόλο που πήγαμε χωρίς κράτηση και το μαγαζί ήταν γεμάτο επειδή ήταν Παρασκευή, μας δέχτηκαν και μας έδωσαν τραπέζι με προθυμία. Το φαγητό ήταν υπέροχο. Ό,τι κι αν δοκιμάσαμε μας ενθουσίασε. Καθαρές γεύσεις και ποιοτικά πιάτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήπιαμε ένα εξαιρετικό και καθαρό λευκό κρασί. Οι τιμές ήταν μια χαρά! Το μαγαζί για την κατηγορία του είναι value for money. Γενική εντύπωση άψογη. Η Ονειρία μπήκε στη λίστα των μαγαζιών που θα επισκεφτόμαστε συχνά και φυσικά που προτείνουμε ανεπιφύλακτα.
Η Ονειρία με έχει πληγώσει ποικιλοτρόπως τον τελευταίο χρόνο. Επίτηδες να το έκανε, τόσο προκλητική δε θα ήταν. Καταρχάς, είχα γράψει μια φανταστικά διασκεδαστική κριτική για τη χάρη της μήνες πριν, καμία σχέση με αυτήν, η οποία χάθηκε, από δική μου καθαρά βλακεία και επειδή δεν συντηρώ αρχείο, από δική μου καθαρά βλακεία, όπως ήδη εμπεδώσαμε, το παράτησα, γιατί δεν θα ξαναέγραφα τόσο καλό κομμάτι αβίαστα, και με ζόρι δεν γίνεται τίποτα σε αυτή τη ζωη.
Επιπλέον, είμαι πεπεισμένη ότι απέλυσαν τον μάγειρα και προσέλαβαν στη θέση του τον μικρό αδελφό του που σπούδασε λογιστική αλλά η γιαγιά του του έμαθε να μαγειρεύει. Το φαγητό είναι ακόμα καλό, αλλά δεν είναι όπως ήταν όταν πρωτοάνοιξε. Για να με αποτελειώσει, γιατί δεν μου έφταναν τόσα χτυπήματα της μοίρας, έβγαλαν από τον κατάλογο τη ναυαρχίδα του μενού τους, τα τηγανιτά κολοκυθάκια. Αυτά αποτελούσαν από μόνα τους λόγο επίσκεψης και μου λείπουν τώρα που είναι μακριά μου.
Τούτων λέχθέντων, η Ονειρία παραμένει ψηλά στη λίστα των μαγαζιών που αγαπώ και επισκέπτομαι σε τακτική βάση. Κάπως έτσι βρέθηκα στα φιλόξενα τραπέζια της τη νύχτα των γενεθλίων μου. Και για να σας προλάβω, τα 26 ξαναέκλεισα. Μην πιστεύετε την ταυτότητα μου που λέει ότι μπήκα στα πρώτα άντα, μετράει και τα χρόνια που οι γονείς μου προσπαθούσαν για να με αποκτήσουν.
Για τον χώρο δεν θα πω τίποτα, ένα όμορφο νεοκλασικό με κήπο είναι. Γκούγκλη έχετε, δείτε το. Όμορφο και καθαρό είναι, τί άλλο να πω;
Το σέρβις είναι το αναμενόμενο: νεανικό, ευγενικό, φιλικό και με την ψυχή στο στόμα. Πολλά τα επίπεδα, πολλά τα τραπεζοκαθίσματα, άρα πολύ και το τρέξιμο. Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα, ό,τι ζητήσαμε το είχαμε και μας περιποιήθηκαν όσο γινόταν.
Από άποψη φαγητού, 7 άτομα μόνο τους σερβιτόρους δεν φάγαμε, κι αυτό γιατί έτρεχαν πολύ και ποιος θελει να κυνηγήσει για το φαγητό του;
Ντάκος (5,8€) με φέτα , κριθαρένιο παξιμάδι, ντομάτα και κρίταμο, ακριβώς όπως πρέπει να είναι το συγκεκριμένο πιάτο.
Χειροποίητα πατατάκια (3,6€) με τριμμένη κεφαλογραβιέρα Νάξου και ρίγανη, μεγάλη ποσότητα και υπέροχα τραγανό αποτέλεσμα.
Πατάτες με τα αυγά (4,9€) φρέσκες τηγανητές πατάτες με αυγό μάτι, σύγκλινο Μάνης και σάλτσα φέτας, ενώ εδώ έπαιζαν ζουμιά από τους κρόκους και τη σάλτσα φέτας, το αποτέλεσμα ήταν εξίσου τραγανό και μούρλια.
Χειροποίητες τυροκροκέτες 5,8 με σπιτική μαρμελάδα από μούρα, το αγαπημένο μου ορεκτικό. Φανταστικό από κάθε άποψη, πέρα από το ότι κάποια στιγμή τελειώνει και μένεις με την ανάμνηση.
Κανταϊφι με κοτόπουλο (6,0€) με πιπεριές, παρμεζάνα και χειροποίητη σάλτσα. Στον αντίποδα το χειρότερο πράγμα όχι μόνο του δικού τους μενού, αλλά και των γύρω μαγαζιών. Πέρα από αντιαισθητικά στεγνό και ανούσιο, έχει κάποιο συστατικό που δίνει μια γεύση ωμής ψίχας ψωμιού. Μιλάμε για αποτυχία με καπέλο.
Τηγανιά κοτόπουλο (6,2€) με κρέμα τυριού Μετσόβου και πολύχρωμες πιπεριές. ΝόΣτιμο, παχύ και παχυντικό, όπως ακριβώς οφείλει να είναι.
Τηγανιά χοιρινή (6,2) μοιάζει εντυπωσιακά πολύ με κονσέρβα σκύλου εμφανισιακά, αλλά είναι μια πολύ νόστιμη και δεμένη σκυλοτροφή. Κατάλληλη για κατανάλωση αλκοόλ.
Ποικιλία κρεατικών (19,5€) με χοιρινό μπριζολάκι, λουκάνικο χωριάτικο, μπούτι κοτόπουλο, φιλέτο στήθους κοτόπουλου, μοσχαρίσια μπιφτεκάκια και φρέσκιες πατάτες τηγανητές. Από αυτό το πιάτο έχεις πάντα τις ίδιες απαιτήσεις: Να μην συνίσταται από κρέας που έπρεπε να έχει πεταχτεί από το 2019 αλλά κάποιος το έκρυψε στην κατάψυξή του ελπίζοντας με τον καιρό να πάρει αξία σαν καλό κρασί, να μην έχουν στεγνώσει μέχρι και οι πιατέλες απ το ψήσιμο και να είναι σωστό σε ποσότητα. Βάλτε τρια τικ και συνεχίζουμε.
Οι ξενέρωτοι της παρέας ήπιαμε δύο Μάμος, που είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο παράγει η Πάτρα, στα 3.8€ έκαστη και οι πιο πότες έπνιξαν το συκώτι τους σε κάμποσα λίτρα ημίγλυκο κρασί (8.8€ το λίτρο)
Το κόστος είναι χαμηλότατο, τόσο που μπόρεσα να κάνω φιγούρα στους φίλους μου για το πόσο γενναιόδωρη, κουβαρντού είμαι με λιγότερα από 100€ και η βραδιά ήταν αναμενόμενα ευχάριστη. Θα ήταν καλύτερη αν έφερναν πίσω τα κολοκυθάκια.
Ακολουθεί petition για την επιστροφή τους στο μενού. Παρακαλώ, υπογράψτε και σώστε ένα 26χρονο κορίτσι με ψευδαισθήσεις που θέλει πίσω τον αγαπημένο της μεζέ.