Μεσημέρι Κυριακής και κατόπιν αυθόρμητης πρότασης φίλης για χαλαρό lunch και δεδομένου ότι βρισκόμουν ήδη στα νεαϊωνιώτικα μέρη, ο νους μου πήγε στο Πέπερι, για το οποίο τόσα καλά λόγια άκουγα για καιρό από φίλους καλοφαγάδες.
Το τραπέζι κλείστηκε άμεσα και λίγη ώρα μετά βρεθήκαμε να παρκάρουμε σχεδόν απέξω από το μαγαζί και να τακτοποιούμαστε σ’ένα από τα τραπεζάκια του εσωτερικού χώρου. Όμορφο το τραπεζάκι μας εντός του προσεγμένου χώρου, αλλά πολύ μικρουλι, μην περιμένετε ανέσεις και απλωματα, σας προειδοποιώ. Εμάς ο χώρος μας μας έφτασε παρά το σχετικό στριμωγμα.
Η πείνα ήταν χαλαρή, οπότε κινηθήκαμε συντηρητικά στην παραγγελία μας, την οποία πήρε η ευγενική σερβιτόρα που μας εξυπηρετησε. Ξεκινήσαμε λοιπόν με μια μερίδα πατάτες τηγανιτές με συνοδευτική σος από μαγιονέζα και σχοινοπρασο, απλά συμπαθητικές και οι πατάτες και η σος, δεν θα τις ξανατιμουσα.
Σαλάτα πράσινη, αποτελούμενη κυρίως από αισμπεργκ, κατσικίσιο τυρί, σύκα αποξηραμένα βουτηγμένα σε σιρόπι κρασιού, αμύγδαλα και βινεγκρετ framboise. Η ποσότητα ήταν ομολογουμένως μετρημένη, το κατσικίσιο τυρί αρχικά δεν καταλάβαμε αν είχε ψηθεί (είχε), ωστόσο του έλλειπε αυτή η έντονη κατσικίσια γεύση κι αυτό το λαχταριστο μαστιχωμα του κατσικίσιου τυριού μετά από το ψήσιμο. Δεν ενθουσιαστηκαμε, όπως καταλαβαίνετε, αλλά την φάγαμε ευχάριστα.
Χταπόδι ψητό στον φούρνο με πουρέ από κοκκάρι (βολβός κρεμμυδιού για όποιον δεν γνωρίζει, εγω το γκουγκλαρα), “καμένο” πράσο (δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει το εντός εισαγωγικων καμένο) και σάλτσα κρασιού. Λοιπόν, εύγευστο το χταπόδι, φαγώθηκε ευχάριστα και πάλι όμως μας έλλειψε ο ενθουσιασμός. Επίσης απαρτιζόταν από δύο κομματάκια, επομένως δεν ήταν για χορταση, πράγμα ενδεχομένως αναμενόμενο μιας και ήταν στην κατηγορία των ορεκτικών.
Τέλος, πήραμε την χοιρινή σταβλισια μπριζολα των 500 γρ, συνοδευόμενη από baby carrots και με γλάσο από σιρόπι σφενδάμου, η οποία αναδείχθηκε ως η μεγάλη νικήτρια των εντυπώσεων και μάλιστα με διαφορά. Νόστιμη, ζουμερη, πολύ ωραία γλασαρισμενη, με μια γλυκύτητα ισορροπημένη, πολύ καλή και χορταστική.
Ήπιαμε ένα τέταρτο ρακή χύμα κι ήρθαν και ψωμάκια, τα οποία ομολογώ ότι δεν τίμησα, δεν είμαι μεγάλη φαν του ψωμιού και δεν ήταν από τις μέρες εκείνες που μπορεί και να το λαχταρησω, ωστόσο έδειχναν ιδιαίτερα και περιποιημένα. Στο τέλος μας κέρασαν κι ένα λικέρ τριαντάφυλλο, πολύ ωραίο και το λικέρ και ωραία και η κίνηση.
Για όλα τα παραπάνω πληρώσαμε γύρω στα 48€, τα 4 αυτά πιάτα δηλαδή, από τα οποία ένα μόλις κυρίως και την χύμα ρακή. Τσιμπημενα, θαρρώ! Μπορούσαν να είναι ένα-δυο τσακ πιο συγκρατημένες οι τιμές.
Το πόρισμα που βγάλαμε με την φίλη είναι ότι καλά φάγαμε, αλλά δεν θα ερχομασταν από την άλλη άκρη της Αθήνας για να ξαναφαμε. Έτσι θα πω και σε σας, αν βρίσκεστε στην ευρύτερη περιοχή, δοκιμάστε το, είναι περιποιημένο και γίνεται καλή δουλειά, αλλά μην τρέξετε κιόλας από κάπου μακρύτερα, δεν θα το συνιστούσα.
Το Πέπερι το είχα επισκεφθεί πριν κάμποσα χρόνια με φίλους καλοφαγάδες, χωρίς να με ενθουσιάσει ιδιαίτερα το φαγητό. Δεν βρίσκεται και στις περιοχές που κυκλοφορώ, οπότε δεν ήταν στα σχέδια μου μια νέα επίσκεψη. Τα social media όμως, κάποιες φορές κάνουν καλά τη δουλειά τους και προσελκύουν με τον σωστό τρόπο τους δυνητικούς πελάτες. Έτσι λειτούργησε και η σελίδα τους στο Ινσταγκραμ, την εποχή της καραντίνας.
Επιστρέφοντας από τις ολιγοήμερες διακοπές μας, θεωρήσαμε ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουμε την επίσκεψή μας. Προηγήθηκε τηλεφωνική κράτηση που αποδείχθηκε απαραίτητη. Στον εξωτερικό χώρο υπήρχαν γύρω στα 15 τραπέζια, μικρές παρέες οι περισσότερες. Άλλοι για ποτό, άλλοι για φαγητό. Το κατάστημα είναι all day.
Αν και η πόλη, ακόμη και Σάββατο βράδυ, φάνταζε έρημη λόγω των θερινών διακοπών, το Πέπερι φάνταζε πλήρες. Δυστυχώς, οι 2 σερβιτόροι ήταν λίγοι ώστε να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Οι χρόνοι και οι αντιδράσεις θα μπορούσαν να είναι πιο άμεσοι. Ίσως ήταν κουρασμένοι, ίσως για κάποιον άλλον λόγο … Θα αδικήσω άλλες επιχειρήσεις αν “βαθμολογήσω” με άριστα. Αυτό ήταν και το μοναδικό τους πρόβλημα.
Για τον χώρο δεν έχω να πω πολλά, ως συνήθως περιποιημένος. Θυμάμαι κάποια vintage αντικείμενα, τα παρατήρησα και τώρα. Καθίσαμε στον πεζόδρομο σε πολύ σωστές αποστάσεις. Ιδιαίτερη μνεία στα πολύ όμορφα σκεύη. Ακριβώς απέναντι τους διατηρούν και κάβα, αν θυμάμαι καλά πραγματοποιούνται και κάποια μαθήματα οινογνωσίας.
Ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει επιλογές που κουράζουν. Θα τον χαρακτήριζα αρκετά μαζεμένο σε ό, τι έχει να κάνει με το φαγητό. Προσφέρονται διάφορα κοκτέιλ και κρασιά, ακόμη και σε ποτήρι.
– Ψωμάκια, στα 0.90 ευρώ/άτομο. Τέσσερα τεμάχια, πολύ ζεστά και πολύ πολύ νόστιμα. Φανταστείτε ότι τα τίμησα εγώ, που δεν είμαι λάτρης. Τα 2 ήταν πολύσπορα.
– Τηγανόψωμο, στα 5.9 ευρώ. Η ζύμη υπερίσχυε της γέμισης που αποτελείτο από φέτα και ξινομυζήθρα. Όχι σε δυσάρεστο βαθμό. Σωνόταν από το καλό ψήσιμο που την έκανε τραγανή. Παρέπεμπε σε πίτα σουβλακιού, ενώ το τσάτνεϊ τομάτας κάλυπτε αρκετά τα υπόλοιπα. Επειδή όμως γλύκιζε, δεν με χάλασε καθόλου!
– Πεϊνιρλί με γλυκόξινο χοιρινό και παρμεζάνα, στα 6.3 ευρώ. Ξεχώριζε το ξεψαχνισμένο και ζουμερό κρέας,η παρμεζάνα δεν ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Τραγανή ζύμη, ελαφρώς φλατ γευστικά. Ίσως θα μπορούσε να ήταν λίγο αλμυρή ώστε να ισορροπήσει τη γέμιση.
– “Γύρος” κοτόπουλο με πιτάκια πατάτας, γλυκόξινο λάχανο και sauce γιαούρτι – μελιτζάνα – τσίλι, στα 7.6 ευρω. Τα κομμάτια κοτόπουλου δεν παρέπεμπαν σε γύρο, καθώς δεν ήταν τόσο λεπτοκομμένα. Ήταν όμως ιδιαιτέρως ζουμερά και γευστικά. Το λάχανο γλύκιζε μεν, δεν καλυπτόταν όμως η γεύση του. Να πω την αμαρτία μου, τα πιτάκια πατάτας δεν μου έδωσαν την αίσθησή της. Συνολικά, νόστιμο πιάτο και αυτό … μαροκινής αισθητικής.
– Συκώτι μοσχαρίσιο με κρέμα τοπιναμπούρ και χόρτα εποχής, στα 7.6 ευρώ. Ωραία χόρτα, ζουμερά χωρίς να είναι πραβρασμένα. Η κρέμα ιδιαίτερα γευστική, αν και θα την ήθελα λίγο πιο σφιχτή. Το συκώτι τρόμαζε οπτικά την υπόλοιπη παρέα, γευστικά ήταν καλοψημμένο χωρίς ίχνος ινών. Ερωτηθήκαμε πως επιθυμούμε το ψήσιμό του.
– Μοσχαρίσια picanha 300 γραμμαρίων με πουρέ κουνουπίδι, πίκλες κρεμμυδιού και σάλτσα κάππαρης – μαϊντανού, στα 12 ευρώ. Το απόλυτο πιάτο της βραδιάς! Ζουμερό και γευστικότατο κρέας, τίμια κοστολόγηση που ήδη με κάνει να προγραμματίζω νέα επίσκεψη. Ιδιαίτερα κομψό και Ινσταγκραμικό πιάτο. Οι πίκλες λίγες αλλά πολύ καλά μοιρασμένες στο πιάτο. Γευστικότατος πουρές, κρεμώδης. Το ψωμάκι χρειάστηκε ώστε να “σκουπίσουμε” το πιάτο.
– Προσγειώθηκε γυάλινο μπουκάλι νερού. Μόλις το ήπιαμε, ζητήσαμε κανάτα.
– Κόκκινο ημίγλυκο κρασί 500 μλ, στα 5.8 ευρώ. Γλυκόπιοτο, μπορείς να ξεφύγεις εύκολα πίνοντάς το.
– Φοντάν σοκολάτας με κουλί φράουλας και καραμελωμένα φουντούκια. Συνοδεύτηκε από μπάλα παγωτού βανίλιας Μαδαγασκάρης,στα 8.6 ευρώ (2 ευρώ κόστιζε το παγωτό). Το φοντάν ήταν ζουμερό εσωτερικά και πολύ σοκολατένιο. Ταίριαζε εξαιρετικά με το παγωτό.Τα φουντούκια ήταν γευστικά, πολύ τραγανά.
Σύνολο στα 58.3 ευρώ, με κέρασμα σφηνάκι από λικέρ που η γεύση του παρέπεμπε σε τριαντάφυλλο.
Αν εξαιρέσω την σχετικά αργή εξυπηρέτηση, που για να είμαι δίκαιος έφερναν σταδιακά τα πιάτα στο τραπέζι, κατά τα άλλα το Πέπερι έχει μπει στη λίστα μου για νέα επίσκεψη. Περάσαμε σούπερ, η βραδιά ήταν δροσερή, με χαμόγελα. Δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι περισσότερο!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μεσημέρι Κυριακής και κατόπιν αυθόρμητης πρότασης φίλης για χαλαρό lunch και δεδομένου ότι βρισκόμουν ήδη στα νεαϊωνιώτικα μέρη, ο νους μου πήγε στο Πέπερι, για το οποίο τόσα καλά λόγια άκουγα για καιρό από φίλους καλοφαγάδες.
Το τραπέζι κλείστηκε άμεσα και λίγη ώρα μετά βρεθήκαμε να παρκάρουμε σχεδόν απέξω από το μαγαζί και να τακτοποιούμαστε σ’ένα από τα τραπεζάκια του εσωτερικού χώρου. Όμορφο το τραπεζάκι μας εντός του προσεγμένου χώρου, αλλά πολύ μικρουλι, μην περιμένετε ανέσεις και απλωματα, σας προειδοποιώ. Εμάς ο χώρος μας μας έφτασε παρά το σχετικό στριμωγμα.
Η πείνα ήταν χαλαρή, οπότε κινηθήκαμε συντηρητικά στην παραγγελία μας, την οποία πήρε η ευγενική σερβιτόρα που μας εξυπηρετησε. Ξεκινήσαμε λοιπόν με μια μερίδα πατάτες τηγανιτές με συνοδευτική σος από μαγιονέζα και σχοινοπρασο, απλά συμπαθητικές και οι πατάτες και η σος, δεν θα τις ξανατιμουσα.
Σαλάτα πράσινη, αποτελούμενη κυρίως από αισμπεργκ, κατσικίσιο τυρί, σύκα αποξηραμένα βουτηγμένα σε σιρόπι κρασιού, αμύγδαλα και βινεγκρετ framboise. Η ποσότητα ήταν ομολογουμένως μετρημένη, το κατσικίσιο τυρί αρχικά δεν καταλάβαμε αν είχε ψηθεί (είχε), ωστόσο του έλλειπε αυτή η έντονη κατσικίσια γεύση κι αυτό το λαχταριστο μαστιχωμα του κατσικίσιου τυριού μετά από το ψήσιμο. Δεν ενθουσιαστηκαμε, όπως καταλαβαίνετε, αλλά την φάγαμε ευχάριστα.
Χταπόδι ψητό στον φούρνο με πουρέ από κοκκάρι (βολβός κρεμμυδιού για όποιον δεν γνωρίζει, εγω το γκουγκλαρα), “καμένο” πράσο (δεν είμαι σίγουρη τι σημαίνει το εντός εισαγωγικων καμένο) και σάλτσα κρασιού. Λοιπόν, εύγευστο το χταπόδι, φαγώθηκε ευχάριστα και πάλι όμως μας έλλειψε ο ενθουσιασμός. Επίσης απαρτιζόταν από δύο κομματάκια, επομένως δεν ήταν για χορταση, πράγμα ενδεχομένως αναμενόμενο μιας και ήταν στην κατηγορία των ορεκτικών.
Τέλος, πήραμε την χοιρινή σταβλισια μπριζολα των 500 γρ, συνοδευόμενη από baby carrots και με γλάσο από σιρόπι σφενδάμου, η οποία αναδείχθηκε ως η μεγάλη νικήτρια των εντυπώσεων και μάλιστα με διαφορά. Νόστιμη, ζουμερη, πολύ ωραία γλασαρισμενη, με μια γλυκύτητα ισορροπημένη, πολύ καλή και χορταστική.
Ήπιαμε ένα τέταρτο ρακή χύμα κι ήρθαν και ψωμάκια, τα οποία ομολογώ ότι δεν τίμησα, δεν είμαι μεγάλη φαν του ψωμιού και δεν ήταν από τις μέρες εκείνες που μπορεί και να το λαχταρησω, ωστόσο έδειχναν ιδιαίτερα και περιποιημένα. Στο τέλος μας κέρασαν κι ένα λικέρ τριαντάφυλλο, πολύ ωραίο και το λικέρ και ωραία και η κίνηση.
Για όλα τα παραπάνω πληρώσαμε γύρω στα 48€, τα 4 αυτά πιάτα δηλαδή, από τα οποία ένα μόλις κυρίως και την χύμα ρακή. Τσιμπημενα, θαρρώ! Μπορούσαν να είναι ένα-δυο τσακ πιο συγκρατημένες οι τιμές.
Το πόρισμα που βγάλαμε με την φίλη είναι ότι καλά φάγαμε, αλλά δεν θα ερχομασταν από την άλλη άκρη της Αθήνας για να ξαναφαμε. Έτσι θα πω και σε σας, αν βρίσκεστε στην ευρύτερη περιοχή, δοκιμάστε το, είναι περιποιημένο και γίνεται καλή δουλειά, αλλά μην τρέξετε κιόλας από κάπου μακρύτερα, δεν θα το συνιστούσα.
Το Πέπερι το είχα επισκεφθεί πριν κάμποσα χρόνια με φίλους καλοφαγάδες, χωρίς να με ενθουσιάσει ιδιαίτερα το φαγητό. Δεν βρίσκεται και στις περιοχές που κυκλοφορώ, οπότε δεν ήταν στα σχέδια μου μια νέα επίσκεψη. Τα social media όμως, κάποιες φορές κάνουν καλά τη δουλειά τους και προσελκύουν με τον σωστό τρόπο τους δυνητικούς πελάτες. Έτσι λειτούργησε και η σελίδα τους στο Ινσταγκραμ, την εποχή της καραντίνας.
Επιστρέφοντας από τις ολιγοήμερες διακοπές μας, θεωρήσαμε ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουμε την επίσκεψή μας. Προηγήθηκε τηλεφωνική κράτηση που αποδείχθηκε απαραίτητη. Στον εξωτερικό χώρο υπήρχαν γύρω στα 15 τραπέζια, μικρές παρέες οι περισσότερες. Άλλοι για ποτό, άλλοι για φαγητό. Το κατάστημα είναι all day.
Αν και η πόλη, ακόμη και Σάββατο βράδυ, φάνταζε έρημη λόγω των θερινών διακοπών, το Πέπερι φάνταζε πλήρες. Δυστυχώς, οι 2 σερβιτόροι ήταν λίγοι ώστε να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Οι χρόνοι και οι αντιδράσεις θα μπορούσαν να είναι πιο άμεσοι. Ίσως ήταν κουρασμένοι, ίσως για κάποιον άλλον λόγο … Θα αδικήσω άλλες επιχειρήσεις αν “βαθμολογήσω” με άριστα. Αυτό ήταν και το μοναδικό τους πρόβλημα.
Για τον χώρο δεν έχω να πω πολλά, ως συνήθως περιποιημένος. Θυμάμαι κάποια vintage αντικείμενα, τα παρατήρησα και τώρα. Καθίσαμε στον πεζόδρομο σε πολύ σωστές αποστάσεις. Ιδιαίτερη μνεία στα πολύ όμορφα σκεύη. Ακριβώς απέναντι τους διατηρούν και κάβα, αν θυμάμαι καλά πραγματοποιούνται και κάποια μαθήματα οινογνωσίας.
Ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει επιλογές που κουράζουν. Θα τον χαρακτήριζα αρκετά μαζεμένο σε ό, τι έχει να κάνει με το φαγητό. Προσφέρονται διάφορα κοκτέιλ και κρασιά, ακόμη και σε ποτήρι.
– Ψωμάκια, στα 0.90 ευρώ/άτομο. Τέσσερα τεμάχια, πολύ ζεστά και πολύ πολύ νόστιμα. Φανταστείτε ότι τα τίμησα εγώ, που δεν είμαι λάτρης. Τα 2 ήταν πολύσπορα.
– Τηγανόψωμο, στα 5.9 ευρώ. Η ζύμη υπερίσχυε της γέμισης που αποτελείτο από φέτα και ξινομυζήθρα. Όχι σε δυσάρεστο βαθμό. Σωνόταν από το καλό ψήσιμο που την έκανε τραγανή. Παρέπεμπε σε πίτα σουβλακιού, ενώ το τσάτνεϊ τομάτας κάλυπτε αρκετά τα υπόλοιπα. Επειδή όμως γλύκιζε, δεν με χάλασε καθόλου!
– Πεϊνιρλί με γλυκόξινο χοιρινό και παρμεζάνα, στα 6.3 ευρώ. Ξεχώριζε το ξεψαχνισμένο και ζουμερό κρέας,η παρμεζάνα δεν ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Τραγανή ζύμη, ελαφρώς φλατ γευστικά. Ίσως θα μπορούσε να ήταν λίγο αλμυρή ώστε να ισορροπήσει τη γέμιση.
– “Γύρος” κοτόπουλο με πιτάκια πατάτας, γλυκόξινο λάχανο και sauce γιαούρτι – μελιτζάνα – τσίλι, στα 7.6 ευρω. Τα κομμάτια κοτόπουλου δεν παρέπεμπαν σε γύρο, καθώς δεν ήταν τόσο λεπτοκομμένα. Ήταν όμως ιδιαιτέρως ζουμερά και γευστικά. Το λάχανο γλύκιζε μεν, δεν καλυπτόταν όμως η γεύση του. Να πω την αμαρτία μου, τα πιτάκια πατάτας δεν μου έδωσαν την αίσθησή της. Συνολικά, νόστιμο πιάτο και αυτό … μαροκινής αισθητικής.
– Συκώτι μοσχαρίσιο με κρέμα τοπιναμπούρ και χόρτα εποχής, στα 7.6 ευρώ. Ωραία χόρτα, ζουμερά χωρίς να είναι πραβρασμένα. Η κρέμα ιδιαίτερα γευστική, αν και θα την ήθελα λίγο πιο σφιχτή. Το συκώτι τρόμαζε οπτικά την υπόλοιπη παρέα, γευστικά ήταν καλοψημμένο χωρίς ίχνος ινών. Ερωτηθήκαμε πως επιθυμούμε το ψήσιμό του.
– Μοσχαρίσια picanha 300 γραμμαρίων με πουρέ κουνουπίδι, πίκλες κρεμμυδιού και σάλτσα κάππαρης – μαϊντανού, στα 12 ευρώ. Το απόλυτο πιάτο της βραδιάς! Ζουμερό και γευστικότατο κρέας, τίμια κοστολόγηση που ήδη με κάνει να προγραμματίζω νέα επίσκεψη. Ιδιαίτερα κομψό και Ινσταγκραμικό πιάτο. Οι πίκλες λίγες αλλά πολύ καλά μοιρασμένες στο πιάτο. Γευστικότατος πουρές, κρεμώδης. Το ψωμάκι χρειάστηκε ώστε να “σκουπίσουμε” το πιάτο.
– Προσγειώθηκε γυάλινο μπουκάλι νερού. Μόλις το ήπιαμε, ζητήσαμε κανάτα.
– Κόκκινο ημίγλυκο κρασί 500 μλ, στα 5.8 ευρώ. Γλυκόπιοτο, μπορείς να ξεφύγεις εύκολα πίνοντάς το.
– Φοντάν σοκολάτας με κουλί φράουλας και καραμελωμένα φουντούκια. Συνοδεύτηκε από μπάλα παγωτού βανίλιας Μαδαγασκάρης,στα 8.6 ευρώ (2 ευρώ κόστιζε το παγωτό). Το φοντάν ήταν ζουμερό εσωτερικά και πολύ σοκολατένιο. Ταίριαζε εξαιρετικά με το παγωτό.Τα φουντούκια ήταν γευστικά, πολύ τραγανά.
Σύνολο στα 58.3 ευρώ, με κέρασμα σφηνάκι από λικέρ που η γεύση του παρέπεμπε σε τριαντάφυλλο.
Αν εξαιρέσω την σχετικά αργή εξυπηρέτηση, που για να είμαι δίκαιος έφερναν σταδιακά τα πιάτα στο τραπέζι, κατά τα άλλα το Πέπερι έχει μπει στη λίστα μου για νέα επίσκεψη. Περάσαμε σούπερ, η βραδιά ήταν δροσερή, με χαμόγελα. Δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι περισσότερο!