Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Έχω μια αδυναμία στο Μεξικάνικο φαγητό. Την αδυναμία μου αυτή δεν συμμερίζεται η γυναίκα μου που αγαπά το traditional Greek food. Την μόνη φορά που δοκίμασε μεξικάνικο ήταν όταν την γνώρισα που της μαγείρεψα στο σπίτι και το έφαγε για να με ευχαριστήσει. Ότι δεν της άρεσε το έμαθα κατόπιν εορτής. Ευτυχώς τα παιδιά μου αγαπούν tacos, burritos, chimichangas like me.
Έχοντας δοκιμάσει σε αρκετά μέρη του κόσμου κατέληξα ότι το καλύτερο πέραν της Αμερικής, βρισκόταν σε ένα όμορφο νησί κοντά μας το οποίο δυστυχώς έκλεισε. Στα της Αθήνας τώρα. Έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, έχω το δικό μου που ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει και είμαι ανοιχτός για ότι νέο από τη συγκεκριμένη κουζίνα.
Το ‘’Pueblo Chido’’ το έχω επισκεφτεί και πριν και μετά τις αλλαγές στο μενού του. Η άποψη μου; Βάζω να παίξει το ‘’Down in Mexico’’ των Coasters μαζί με παρόμοια dirty songs και ξεκινάω back to past. Burrito bowl που είσαι; Λείπεις από το μενού, λείπεις από το τραπέζι, λείπεις από τον ουρανίσκο μας! Το νέο μενού είναι κατά βάση πιο δημιουργικό και πιο γουστόζικο. Σίγουρα χορταίνει πρώτα το μάτι και στη συνέχεια ο ουρανίσκος. Ο κατάλογος έχει ανέβει επίπεδα σε σχέση με τον προηγούμενο και έχει γίνει πιο αναλυτικός και με περισσότερες επιλογές. Βέβαια αφού μπήκε ο δημιουργός στη διαδικασία να βαθμονομήσει το κάψιμο των σαλτσών, γεγονός πολύ καλό που επιβάλλεται και το συναντάς μόνο σε μεξικάνικα εστιατόρια του εξωτερικού, θα έπρεπε να ρωτάει ο σερβιτόρος τον βαθμό καψίματος που επιθυμεί ο πελάτης στα πιάτα του όπως συμβαίνει abroad. Μικρό το κακό θα πεις.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με frozen μαργαρίτα σε ποτήρι κλασικό ‘’ύψιλον’’, με το χείλος περασμένο λεμόνι για να κολλήσει το αλάτι που υπήρχε πέριξ του χείλους και διακοσμημένο με κομμάτι φρέσκου φρούτου. Υποδεέστερες από προηγούμενες επισκέψεις, αφού στην δημιουργία της είχε πέσει παραπάνω τεκίλα με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι το οινόπνευμα να κατεβαίνει στο στομάχι. Αυτός και ο λόγος που σταματήσαμε στις 2 και δεν πήραμε κανάτα.
Να ξεκαθαρίσω ότι η μεξικάνικη κουζίνα μοιάζει με την ελληνική στα υλικά, στηρίζεται δε στις πίτες, διαφορετικής υφής και πρώτης ύλης και σε όλων των ειδών τα κρέατα. Διαφορά από την ελληνική υπάρχει στα συνοδευτικά και στο μαρινάρισμα. Η σαλάτα μας ήταν η taco cesar. Γευστική μεξικάνικη caesar με βάση από iceberg, τριμμένη παρμεζάνα και ψιλοκομμένο bacon. Στο κέντρο ένα tacos, jalapeno κομμένη και μαριναρισμένο κοτόπουλο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα φύλλα των λαχανικών θα πρέπει να αφήνονται στο πιάτο σε τεράστια κομμάτια έτσι ώστε ο πελάτης να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει μαχαίρι για να τα κόψει. Στην συγκεκριμένη σαλάτα δε, δεν έπιασα που αποσκοπούσε το τοποθετημένο tacos στο κέντρο της, αφού αν ήθελα να δοκιμάσω tacos υπήρχαν αρκετά πιάτα στον κατάλογο.
Όπως το cochinita pibil με pulled χοιρινό σε tacos gringos. Από τα καλύτερα tacos που έχω φάει. Crispy με επικάλυψη τυριού, το οποίο έδινε μια εξαιρετική γεύση στο ξεψαχνισμένο χοιρινό που από μόνο του μπορούσε να σταθεί, αφού είχε μαρινάρισμα σε χυμό εσπεριδοειδών και μπαχαρικά που το απογείωσαν και ιδιαίτερο ψήσιμο (φύλλα μπανάνας). Λίγες σταγόνες lime από πάνω και νοερά πήγαινες Mexico.
Ωραία παρουσίαση και στο burrito το οποίο ήρθε κομμένο στα 4 με τα κομμάτια σε παράταξη και τη sour cream να τρέχει όμορφα στη ζύμη. Εδώ το δοκιμάσαμε με pulled beef, μιας και η αδυναμία στα ξεψαχνισμένα δεν κρύβεται. Γευστικά εκεί που έπρεπε, το ρύζι με το cheddar τόσο όσο, έτσι ώστε να γεύεσαι συγκεκριμένα πράγματα, με τα υπόλοιπα συνοδευτικά των μεξικάνων στην κορυφή κάθε κομματιού. Άψογο και αυτό το πιάτο, γευστικό και χορταστικό σε σημείο ώστε να μην σε μπουχτίσει.
Κλείσαμε με τριλογία σοκολάτας, σοκολάτα σε 3 υφές και 3 γεύσεις, crumble στη βάση και σιρόπι από κόκκινα φρούτα. Καλό, αλλά όχι μεξικάνικο. Τα churros του είναι αποθεωτικά και τα μπαστουνάκια, αλλά ιδίως οι 3 σάλτσες που τα συνοδεύουν. Εκτός από τα churros υπάρχουν καθαρά μεξικάνικα γλυκίσματα για να κλείσεις ένα γεύμα – δείπνο, λίγο ψάξιμο χρειάζεται.
Ο κατάλογος περιέχει και μια σειρά από δημιουργικά cocktails αλλά όπως μάθαμε, ο barman μπορεί να φτιάξει και κάποια κλασσικά μεξικάνικα ποτά που δεν υπάρχουν γραμμένα. Την traditional Paloma π.χ. που είναι το πλέον διαδεδομένο στο Μεξικό και το οποίο συνοδεύει το φαγητό τους. Μου έλειψε μια σαλάτα με κάκτο ή αβοκάντο που συνηθίζεται στη χώρα τους, όπως και τα κλασσικά tequila shots που δεν τα είδα στον κατάλογο αλλά μπορεί και να υπήρχαν. Η μουσική όπως και η διακόσμηση είναι υπέροχη και σε βάζει σε Mexican mood.
Για τις τιμές η άποψη μου είναι ξεκάθαρη, αν και θα συνεχίσω να διαλέγω μεξικάνικη κουζίνα για την έξοδο μου: Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να πληρώνω υψηλά θεματική κουζίνα. Τέλος κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει αυτό το παραμύθι με το εμφιαλωμένο νερό και τις υπερβολικές χρεώσεις του. Είμαστε χώρα με γάργαρο νερό από άπειρες πηγές.
Συνοψίζοντας, αν σ’ αρέσει η μεξικάνικη κουζίνα θα το κάνεις στέκι, αν είσαι κολλημένος με άλλο είδος φαγητού θα το μισήσεις, οπότε άσε εμάς που το λατρεύουμε να το χαρούμε. Tip. Aν πάρεις μεξικάνικη μπύρα, η φέτα λεμόνι μένει στο στόμιο και δεν την σπρώχνεις μέσα. Και αυτό γιατί στο Μexico έχουν πολλές μύγες και η φέτα λεμόνι πρέπει να μένει στο στόμιο για να τις εμποδίσει να πλησιάσουν. Δείξε ότι ξέρεις, το κατέχεις και μην την σπρώξεις μέσα. Αλλοιώνεται η γεύση.
Το PUEBLO CHIDO (= δροσερή πόλη) το έβλεπα να ετοιμάζεται επί μήνες και προσπαθούσα να μαντέψω τι είδους επιχείρηση επρόκειτο να ανοίξει σ’ εκείνο το σημείο, λίγο πριν ΤΗΝ πλατεία (για τους αδαείς: Νέας Σμύρνης), στο επάνω μέρος της, ανάμεσα στο γωνιακό STARBUCKS και το αγαπημένο μας KENKO SUSHIBAR – για το οποίο μόλις συνειδητοποίησα ότι οφείλω να γράψω νέα κριτική, αφού μετακόμισα στο “EATING OUT”. Όταν χαμήλωσαν λίγο οι λαμαρίνες που έκλειναν την πρόσοψη, κατάλαβα ότι κάποιος τολμηρός (άλλη λέξη είχα χρησιμοποιήσει αρχικά: παλαβός) είχε αποφασίσει, μεσούντος του δεύτερου κύματος του covid (όχι, αρνούμαι να το γράψω με κεφαλαία, μην το πάρει πάνω του ο σιχαμένος), να επενδύσει σε μία ακόμα επιχείρηση εστίασης στην πιάτσα ΤΗΣ πλατείας. «Ο θεός βοηθός» είπα μέσα μου και άρχισα να κάνω, από τα λίγα που έβλεπα, προβλέψεις για το τι είδους κουζίνα μας ερχόταν. Πρώτη σκέψη ινδικό, κατόπιν αραβικό ή μαροκινό. Τελικά πριν από λίγες μέρες είδα τη σεμνή βίντατζ ταμπέλα να κρέμεται έξω από το μαγαζί: PUEBLO CHIDO, συνεπώς μεξικάνικο! Την άλλη μέρα είχαν ανάψει και τα φώτα, αποκαλύπτοντας ένα πραγματικά εντυπωσιακό ντεκόρ, που ανέβασε τον πήχυ των προσδοκιών πολύ ψηλά. Και κατά σύμπτωση, το PUEBLO CHIDO πρωτολειτούργησε την ίδια μέρα που είδε επίσημα το φως της δημοσιότητας το σάιτ του “EATING OUT”! Απίστευτη σύμπτωση, τη θεώρησα σημαδιακή και έσπευσα να κάνω κράτηση για το βράδυ της επόμενης μέρας. Στις 9 ακριβώς, λίγα λεπτά μετά το επιβεβαιωτικό τηλεφώνημα που μας έκαναν, παίρναμε θέση στο τραπέζι μας, σε εξαιρετικά στρατηγική θέση, έξω μεν, γιατί ο καιρός δεν είναι ακόμα για μέσα, αλλά δίπλα στην είσοδο, έτσι ώστε να έχουμε ανεμπόδιστη θέα στο εσωτερικό του μαγαζιού.
Το σημείο όπου βρίσκεται το PUEBLO CHIDO πιστεύω ότι το περιέγραψα ακριβώς. Ο έξω χώρος μπορεί να φιλοξενήσει το πολύ 15 άτομα (κρατησούλα!) και έχει βέβαια μια σχετική φασαρία. Όταν ο καιρός ψυχράνει, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την πάρα πολύ ωραία μέσα αίθουσα, τη χωρητικότητα της οποίας υπολογίζω στα 30 άτομα. Η αίθουσα αυτή είναι το μεγάλο ατού του μαγαζιού. Στενόμακρη και ψηλοτάβανη, σου δημιουργεί όπως μπαίνεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην πλατεία μιας τυπικής μεξικάνικης πόλης, με αψιδωτές πόρτες, παράθυρα και μπαλκονάκια αριστερά και δεξιά, ενώ στο βάθος, εκεί όπου μια μπάρα χωρίζει το χώρο φαγητού από την (αθέατη και άοσμη) κουζίνα, περιμένεις να δεις τους αδελφούς Ντάλτον παρατεταγμένους να υποδεχτούν τον Λούκυ Λουκ. Αντ’ αυτών ο μπάρμαν. Πάρα πολύ ωραίο σκηνικό, προφανώς έπεσε χρήμα και ο κόσμος δικαίως εντυπωσιάζεται. Πού βρίσκονται οι τουαλέτες; Θα σας γελάσω, ίσως στο πατάρι, όπου δεν είμαι σίγουρος αν (θα) υπάρχουν και λίγα τραπέζια φαγητού, αφήνω να το εξερευνήσουν οι επόμενοι. Από όσα είδα, όλα τα τραπέζια είναι όλα (;) των δύο ατόμων, ρουστίκ, άλλα με ξύλινη και άλλα με μαρμάρινη επιφάνεια, με ωραίο σιδερένιο κεντρικό πόδι. Στο στρώσιμο του τραπεζιού έχω να παρατηρήσω ότι τα μαχαιροπίρουνα δεν ήταν συσκευασμένα όπως πρέπει, δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί αβλεψία του ξεκινήματος μιας καινούριας επιχείρησης. Επίσης τα ποτήρια του νερού ήταν ίδια με τα ποτήρια των κοκτέιλ, ασυνήθιστη αναβάθμιση που βέβαια δεν ενοχλεί. Οφείλω να επαινέσω το σχολαστικό καθαρισμό με αντισηπτικό κάθε τραπεζιού που άδειαζε, πριν πάρει θέση η επόμενη παρέα.
Η εξυπηρέτηση, που θα περίμενε κανείς να μην έχει επίπεδο ρονταρισμένου καταστήματος και προσωπικού, ήταν με μια λέξη τέλεια. Νεαροί και νεαρές με ομοιόμορφο ντύσιμο, χαμόγελο, σβελτάδα και καλούς τρόπους. Και τα δύο άτομα που μας σέρβιραν ρώτησαν πώς μας φάνηκε το φαγητό μας, χωρίς να νιώσουμε ίχνος προσποίησης. Το μαγαζί ήταν σχεδόν γεμάτο, πολλοί περαστικοί σταματούσαν εντυπωσιασμένοι και ορισμένοι αποφάσισαν αυθόρμητα να το δοκιμάσουν.
Ας έρθουμε τώρα στο ψητό, δηλαδή το φαγητό. Ομολογώ ότι τη μεξικάνικη κουζίνα προσωπικά τη θεωρώ περιορισμένων επιλογών και δυνατοτήτων, μόνο στο DOS HERMANOS βρίσκεις κάτι που να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Το PUEBLO CHIDO δείχνει να κινείται με τις ίδιες, υψηλές φιλοδοξίες, πρέπει απλώς να μεσολαβήσουν και άλλες επισκέψεις, μέχρι να αποκρυσταλλώσω γνώμη. Ο κατάλογος είναι γουστόζικος, καλογραμμένος και διαφωτιστικός. Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο χωριστοί κατάλογοι, ένας για τα προσφερόμενα φαγητά και ένας για τα ποτά, αμφότεροι δισέλιδοι. Τον κατάλογο των ποτών δεν πρόλαβα να τον μελετήσω και να δω αν έχουν σαγκρία, γιατί ψάχναμε να δούμε αν έχουν μπύρα 0% (είχαν, Becks blue), τελικά όμως προτιμήσαμε ένα από τα δύο κοκτέιλ virgin (= χωρίς αλκοόλ), το Polynesian sensation με χυμό ανανά, μάνγκο, καρύδας (;) και λάιμ, στα 6 € μια τίμια πρόταση, Υποθέτω ότι η πρώτη σελίδα θα είναι αφιερωμένη στα κοκτέιλ, και αυτό θέμα προς διερεύνηση. Εγώ προτίμησα μια Corona (για να τιμήσω τη χώρα προέλευσης, όχι τον ιό) στα 5,50 €, σερβιρισμένη όπως προβλέπεται, παγωμένη με μισή φέτα λεμονιού στο στόμιο, χωρίς ποτήρι.
Η πρώτη σελίδα του καταλόγου των φαγητών περιέχει τις ενότητες Ensaladas, Nachos, Salsas, Los Tagueros και Los Cantineros, τα οποία φαίνονται πρωτότυπα και ενδιαφέροντα, ειδικά τα τελευταία. Στη δεύτερη σελίδα έχουμε Platos Unicos (πιάτα που μπαίνουν στη μέση), Fajita, Asado (= ψητά), Salsas Dynamita (ο νοών νοείτω) και Acompanamientos. Καταλαβαίνετε τώρα τι εννοώ λέγοντας ότι στο PUEBLO CHIDO ο πήχυς των προσδοκιών μπαίνει ψηλά.
Καθώς είμασταν οι δυο μας, είπαμε να δοκιμάσουμε τρία πιάτα από την πρώτη σελίδα. Μείναμε πολύ ευχαριστημένοι και από τα τρία, τόσο ως προς τη γεύση όσο και ως προς την παρουσίαση και το μέγεθος των μερίδων. Η ensalada de la casa (8,50 €, επαρκής για τρία, τέσσερα άτομα) σερβίρεται σε βαθιά ξύλινη σαλατιέρα και περιέχει διάφορες πολύχρωμες πρασινάδες με κυρίαρχο το κόκκινο λάχανο, μήλο κομμένο σε κύβους, καλαμπόκι και πιπεριές τσίλι (μη φοβάστε, ούτε που το καταλαβαίνεις το κάψιμο). Θέλει καλό ανακάτεμα στην αρχή, για να πάει παντού το υπέροχο γλυκόξινο ντρέσινγκ της. Δεύτερο πιάτο τα Tacos Gringos, πάει να πει τάκος αμερικάνικου τύπου, δηλαδή τραγανά και όχι μαλακά. Τέσσερα κομμάτια στη μερίδα (11,50 €), τη γέμιση την ορίζεις εσύ μεταξύ 6 επιλογών. Αν θυμάμαι καλά, πήραμε το μοσχάρι, η γέμιση δηλαδή, με βάση ξινή κρέμα, αβοκάντο και ψιλοκομμένη ντομάτα, είχε ως επιστέγασμα στικς από κρέας. Φρεσκοφτιαγμένα, με λεπτό τραγανό φύλο, σερβιρισμένα σε παράταξη, πραγματικά τάκος γκουρμέ. Το ίδιο επιτυχημένο και το τρίτο πιάτο μας, το burrito bowl (9,50 €). Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία, για να καταλάβετε. Συρμάτινο μπολ επενδεδυμένο με φύλλα μπανάνας, τριγωνικά στενόμακρα νάτσος, κρέμα, κύβοι ντομάτας και γέμιση της επιλογής σας (κοτόπουλο pulled, δηλαδή λιανισμένο).
Τα φαγητά ήρθαν σχεδόν όλα μαζί, αυτό όμως δεν ενόχλησε, δεδομένου ότι δεν είχαμε παραγγείλει κάποιο ψητό της ώρας. Περάσαμε από το ένα πιάτο στο άλλο και πάλι από την αρχή, και δεν νιώσαμε καθόλου μα καθόλου βαρύ το στομάχι μας. Σηκώνοντας τα πιάτα, μάς παρακάλεσαν να κάνουμε λίγη υπομονή, μέχρι να ετοιμαστεί το επιδόρπιο. Αυτό ήταν, καθώς δεν το περιμέναμε, όλα τα λεφτά. Αυθεντικά τσούρος είχα φάει τελευταία φορά πριν χρόνια στη Βαρκελώνη. Παραπέμπω και πάλι στη φωτογραφία. Τέσσερα μεγάλα τσούρος, φρεσκοτηγανισμένα και περασμένα από ζάχαρη, τα βουτούσες είτε σε σοκολάτα είτε σε καραμέλα και μετά έγλυφες τα δάκτυλά σου. Αυτό το επιδόρπιο είναι από μόνο του λόγος να προτιμήσεις το PUEBLO CHIDO.
Εννοείται ότι συνιστώ ένθερμα μια επίσκεψη στο καινούριο μεξικάνικο της Νέας Σμύρνης. Με λογαριασμό που ίσα που κόντεψε τα 50 € – φαγητά και ποτά – για δύο άτομα φύγαμε καταευχαριστημένοι και χαρούμενοι που το PUEBLO CHIDO απέχει κυριολεκτικά δύο λεπτά από το σπίτι μας. Να πάτε!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Έχω μια αδυναμία στο Μεξικάνικο φαγητό. Την αδυναμία μου αυτή δεν συμμερίζεται η γυναίκα μου που αγαπά το traditional Greek food. Την μόνη φορά που δοκίμασε μεξικάνικο ήταν όταν την γνώρισα που της μαγείρεψα στο σπίτι και το έφαγε για να με ευχαριστήσει. Ότι δεν της άρεσε το έμαθα κατόπιν εορτής. Ευτυχώς τα παιδιά μου αγαπούν tacos, burritos, chimichangas like me.
Έχοντας δοκιμάσει σε αρκετά μέρη του κόσμου κατέληξα ότι το καλύτερο πέραν της Αμερικής, βρισκόταν σε ένα όμορφο νησί κοντά μας το οποίο δυστυχώς έκλεισε. Στα της Αθήνας τώρα. Έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα, έχω το δικό μου που ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει και είμαι ανοιχτός για ότι νέο από τη συγκεκριμένη κουζίνα.
Το ‘’Pueblo Chido’’ το έχω επισκεφτεί και πριν και μετά τις αλλαγές στο μενού του. Η άποψη μου; Βάζω να παίξει το ‘’Down in Mexico’’ των Coasters μαζί με παρόμοια dirty songs και ξεκινάω back to past. Burrito bowl που είσαι; Λείπεις από το μενού, λείπεις από το τραπέζι, λείπεις από τον ουρανίσκο μας! Το νέο μενού είναι κατά βάση πιο δημιουργικό και πιο γουστόζικο. Σίγουρα χορταίνει πρώτα το μάτι και στη συνέχεια ο ουρανίσκος. Ο κατάλογος έχει ανέβει επίπεδα σε σχέση με τον προηγούμενο και έχει γίνει πιο αναλυτικός και με περισσότερες επιλογές. Βέβαια αφού μπήκε ο δημιουργός στη διαδικασία να βαθμονομήσει το κάψιμο των σαλτσών, γεγονός πολύ καλό που επιβάλλεται και το συναντάς μόνο σε μεξικάνικα εστιατόρια του εξωτερικού, θα έπρεπε να ρωτάει ο σερβιτόρος τον βαθμό καψίματος που επιθυμεί ο πελάτης στα πιάτα του όπως συμβαίνει abroad. Μικρό το κακό θα πεις.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με frozen μαργαρίτα σε ποτήρι κλασικό ‘’ύψιλον’’, με το χείλος περασμένο λεμόνι για να κολλήσει το αλάτι που υπήρχε πέριξ του χείλους και διακοσμημένο με κομμάτι φρέσκου φρούτου. Υποδεέστερες από προηγούμενες επισκέψεις, αφού στην δημιουργία της είχε πέσει παραπάνω τεκίλα με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι το οινόπνευμα να κατεβαίνει στο στομάχι. Αυτός και ο λόγος που σταματήσαμε στις 2 και δεν πήραμε κανάτα.
Να ξεκαθαρίσω ότι η μεξικάνικη κουζίνα μοιάζει με την ελληνική στα υλικά, στηρίζεται δε στις πίτες, διαφορετικής υφής και πρώτης ύλης και σε όλων των ειδών τα κρέατα. Διαφορά από την ελληνική υπάρχει στα συνοδευτικά και στο μαρινάρισμα. Η σαλάτα μας ήταν η taco cesar. Γευστική μεξικάνικη caesar με βάση από iceberg, τριμμένη παρμεζάνα και ψιλοκομμένο bacon. Στο κέντρο ένα tacos, jalapeno κομμένη και μαριναρισμένο κοτόπουλο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα φύλλα των λαχανικών θα πρέπει να αφήνονται στο πιάτο σε τεράστια κομμάτια έτσι ώστε ο πελάτης να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει μαχαίρι για να τα κόψει. Στην συγκεκριμένη σαλάτα δε, δεν έπιασα που αποσκοπούσε το τοποθετημένο tacos στο κέντρο της, αφού αν ήθελα να δοκιμάσω tacos υπήρχαν αρκετά πιάτα στον κατάλογο.
Όπως το cochinita pibil με pulled χοιρινό σε tacos gringos. Από τα καλύτερα tacos που έχω φάει. Crispy με επικάλυψη τυριού, το οποίο έδινε μια εξαιρετική γεύση στο ξεψαχνισμένο χοιρινό που από μόνο του μπορούσε να σταθεί, αφού είχε μαρινάρισμα σε χυμό εσπεριδοειδών και μπαχαρικά που το απογείωσαν και ιδιαίτερο ψήσιμο (φύλλα μπανάνας). Λίγες σταγόνες lime από πάνω και νοερά πήγαινες Mexico.
Ωραία παρουσίαση και στο burrito το οποίο ήρθε κομμένο στα 4 με τα κομμάτια σε παράταξη και τη sour cream να τρέχει όμορφα στη ζύμη. Εδώ το δοκιμάσαμε με pulled beef, μιας και η αδυναμία στα ξεψαχνισμένα δεν κρύβεται. Γευστικά εκεί που έπρεπε, το ρύζι με το cheddar τόσο όσο, έτσι ώστε να γεύεσαι συγκεκριμένα πράγματα, με τα υπόλοιπα συνοδευτικά των μεξικάνων στην κορυφή κάθε κομματιού. Άψογο και αυτό το πιάτο, γευστικό και χορταστικό σε σημείο ώστε να μην σε μπουχτίσει.
Κλείσαμε με τριλογία σοκολάτας, σοκολάτα σε 3 υφές και 3 γεύσεις, crumble στη βάση και σιρόπι από κόκκινα φρούτα. Καλό, αλλά όχι μεξικάνικο. Τα churros του είναι αποθεωτικά και τα μπαστουνάκια, αλλά ιδίως οι 3 σάλτσες που τα συνοδεύουν. Εκτός από τα churros υπάρχουν καθαρά μεξικάνικα γλυκίσματα για να κλείσεις ένα γεύμα – δείπνο, λίγο ψάξιμο χρειάζεται.
Ο κατάλογος περιέχει και μια σειρά από δημιουργικά cocktails αλλά όπως μάθαμε, ο barman μπορεί να φτιάξει και κάποια κλασσικά μεξικάνικα ποτά που δεν υπάρχουν γραμμένα. Την traditional Paloma π.χ. που είναι το πλέον διαδεδομένο στο Μεξικό και το οποίο συνοδεύει το φαγητό τους. Μου έλειψε μια σαλάτα με κάκτο ή αβοκάντο που συνηθίζεται στη χώρα τους, όπως και τα κλασσικά tequila shots που δεν τα είδα στον κατάλογο αλλά μπορεί και να υπήρχαν. Η μουσική όπως και η διακόσμηση είναι υπέροχη και σε βάζει σε Mexican mood.
Για τις τιμές η άποψη μου είναι ξεκάθαρη, αν και θα συνεχίσω να διαλέγω μεξικάνικη κουζίνα για την έξοδο μου: Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να πληρώνω υψηλά θεματική κουζίνα. Τέλος κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει αυτό το παραμύθι με το εμφιαλωμένο νερό και τις υπερβολικές χρεώσεις του. Είμαστε χώρα με γάργαρο νερό από άπειρες πηγές.
Συνοψίζοντας, αν σ’ αρέσει η μεξικάνικη κουζίνα θα το κάνεις στέκι, αν είσαι κολλημένος με άλλο είδος φαγητού θα το μισήσεις, οπότε άσε εμάς που το λατρεύουμε να το χαρούμε.
Tip. Aν πάρεις μεξικάνικη μπύρα, η φέτα λεμόνι μένει στο στόμιο και δεν την σπρώχνεις μέσα. Και αυτό γιατί στο Μexico έχουν πολλές μύγες και η φέτα λεμόνι πρέπει να μένει στο στόμιο για να τις εμποδίσει να πλησιάσουν. Δείξε ότι ξέρεις, το κατέχεις και μην την σπρώξεις μέσα. Αλλοιώνεται η γεύση.
Το PUEBLO CHIDO (= δροσερή πόλη) το έβλεπα να ετοιμάζεται επί μήνες και προσπαθούσα να μαντέψω τι είδους επιχείρηση επρόκειτο να ανοίξει σ’ εκείνο το σημείο, λίγο πριν ΤΗΝ πλατεία (για τους αδαείς: Νέας Σμύρνης), στο επάνω μέρος της, ανάμεσα στο γωνιακό STARBUCKS και το αγαπημένο μας KENKO SUSHIBAR – για το οποίο μόλις συνειδητοποίησα ότι οφείλω να γράψω νέα κριτική, αφού μετακόμισα στο “EATING OUT”. Όταν χαμήλωσαν λίγο οι λαμαρίνες που έκλειναν την πρόσοψη, κατάλαβα ότι κάποιος τολμηρός (άλλη λέξη είχα χρησιμοποιήσει αρχικά: παλαβός) είχε αποφασίσει, μεσούντος του δεύτερου κύματος του covid (όχι, αρνούμαι να το γράψω με κεφαλαία, μην το πάρει πάνω του ο σιχαμένος), να επενδύσει σε μία ακόμα επιχείρηση εστίασης στην πιάτσα ΤΗΣ πλατείας. «Ο θεός βοηθός» είπα μέσα μου και άρχισα να κάνω, από τα λίγα που έβλεπα, προβλέψεις για το τι είδους κουζίνα μας ερχόταν. Πρώτη σκέψη ινδικό, κατόπιν αραβικό ή μαροκινό. Τελικά πριν από λίγες μέρες είδα τη σεμνή βίντατζ ταμπέλα να κρέμεται έξω από το μαγαζί: PUEBLO CHIDO, συνεπώς μεξικάνικο! Την άλλη μέρα είχαν ανάψει και τα φώτα, αποκαλύπτοντας ένα πραγματικά εντυπωσιακό ντεκόρ, που ανέβασε τον πήχυ των προσδοκιών πολύ ψηλά. Και κατά σύμπτωση, το PUEBLO CHIDO πρωτολειτούργησε την ίδια μέρα που είδε επίσημα το φως της δημοσιότητας το σάιτ του “EATING OUT”! Απίστευτη σύμπτωση, τη θεώρησα σημαδιακή και έσπευσα να κάνω κράτηση για το βράδυ της επόμενης μέρας. Στις 9 ακριβώς, λίγα λεπτά μετά το επιβεβαιωτικό τηλεφώνημα που μας έκαναν, παίρναμε θέση στο τραπέζι μας, σε εξαιρετικά στρατηγική θέση, έξω μεν, γιατί ο καιρός δεν είναι ακόμα για μέσα, αλλά δίπλα στην είσοδο, έτσι ώστε να έχουμε ανεμπόδιστη θέα στο εσωτερικό του μαγαζιού.
Το σημείο όπου βρίσκεται το PUEBLO CHIDO πιστεύω ότι το περιέγραψα ακριβώς. Ο έξω χώρος μπορεί να φιλοξενήσει το πολύ 15 άτομα (κρατησούλα!) και έχει βέβαια μια σχετική φασαρία. Όταν ο καιρός ψυχράνει, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε την πάρα πολύ ωραία μέσα αίθουσα, τη χωρητικότητα της οποίας υπολογίζω στα 30 άτομα. Η αίθουσα αυτή είναι το μεγάλο ατού του μαγαζιού. Στενόμακρη και ψηλοτάβανη, σου δημιουργεί όπως μπαίνεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην πλατεία μιας τυπικής μεξικάνικης πόλης, με αψιδωτές πόρτες, παράθυρα και μπαλκονάκια αριστερά και δεξιά, ενώ στο βάθος, εκεί όπου μια μπάρα χωρίζει το χώρο φαγητού από την (αθέατη και άοσμη) κουζίνα, περιμένεις να δεις τους αδελφούς Ντάλτον παρατεταγμένους να υποδεχτούν τον Λούκυ Λουκ. Αντ’ αυτών ο μπάρμαν. Πάρα πολύ ωραίο σκηνικό, προφανώς έπεσε χρήμα και ο κόσμος δικαίως εντυπωσιάζεται. Πού βρίσκονται οι τουαλέτες; Θα σας γελάσω, ίσως στο πατάρι, όπου δεν είμαι σίγουρος αν (θα) υπάρχουν και λίγα τραπέζια φαγητού, αφήνω να το εξερευνήσουν οι επόμενοι. Από όσα είδα, όλα τα τραπέζια είναι όλα (;) των δύο ατόμων, ρουστίκ, άλλα με ξύλινη και άλλα με μαρμάρινη επιφάνεια, με ωραίο σιδερένιο κεντρικό πόδι. Στο στρώσιμο του τραπεζιού έχω να παρατηρήσω ότι τα μαχαιροπίρουνα δεν ήταν συσκευασμένα όπως πρέπει, δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί αβλεψία του ξεκινήματος μιας καινούριας επιχείρησης. Επίσης τα ποτήρια του νερού ήταν ίδια με τα ποτήρια των κοκτέιλ, ασυνήθιστη αναβάθμιση που βέβαια δεν ενοχλεί. Οφείλω να επαινέσω το σχολαστικό καθαρισμό με αντισηπτικό κάθε τραπεζιού που άδειαζε, πριν πάρει θέση η επόμενη παρέα.
Η εξυπηρέτηση, που θα περίμενε κανείς να μην έχει επίπεδο ρονταρισμένου καταστήματος και προσωπικού, ήταν με μια λέξη τέλεια. Νεαροί και νεαρές με ομοιόμορφο ντύσιμο, χαμόγελο, σβελτάδα και καλούς τρόπους. Και τα δύο άτομα που μας σέρβιραν ρώτησαν πώς μας φάνηκε το φαγητό μας, χωρίς να νιώσουμε ίχνος προσποίησης. Το μαγαζί ήταν σχεδόν γεμάτο, πολλοί περαστικοί σταματούσαν εντυπωσιασμένοι και ορισμένοι αποφάσισαν αυθόρμητα να το δοκιμάσουν.
Ας έρθουμε τώρα στο ψητό, δηλαδή το φαγητό. Ομολογώ ότι τη μεξικάνικη κουζίνα προσωπικά τη θεωρώ περιορισμένων επιλογών και δυνατοτήτων, μόνο στο DOS HERMANOS βρίσκεις κάτι που να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Το PUEBLO CHIDO δείχνει να κινείται με τις ίδιες, υψηλές φιλοδοξίες, πρέπει απλώς να μεσολαβήσουν και άλλες επισκέψεις, μέχρι να αποκρυσταλλώσω γνώμη. Ο κατάλογος είναι γουστόζικος, καλογραμμένος και διαφωτιστικός. Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο χωριστοί κατάλογοι, ένας για τα προσφερόμενα φαγητά και ένας για τα ποτά, αμφότεροι δισέλιδοι. Τον κατάλογο των ποτών δεν πρόλαβα να τον μελετήσω και να δω αν έχουν σαγκρία, γιατί ψάχναμε να δούμε αν έχουν μπύρα 0% (είχαν, Becks blue), τελικά όμως προτιμήσαμε ένα από τα δύο κοκτέιλ virgin (= χωρίς αλκοόλ), το Polynesian sensation με χυμό ανανά, μάνγκο, καρύδας (;) και λάιμ, στα 6 € μια τίμια πρόταση, Υποθέτω ότι η πρώτη σελίδα θα είναι αφιερωμένη στα κοκτέιλ, και αυτό θέμα προς διερεύνηση. Εγώ προτίμησα μια Corona (για να τιμήσω τη χώρα προέλευσης, όχι τον ιό) στα 5,50 €, σερβιρισμένη όπως προβλέπεται, παγωμένη με μισή φέτα λεμονιού στο στόμιο, χωρίς ποτήρι.
Η πρώτη σελίδα του καταλόγου των φαγητών περιέχει τις ενότητες Ensaladas, Nachos, Salsas, Los Tagueros και Los Cantineros, τα οποία φαίνονται πρωτότυπα και ενδιαφέροντα, ειδικά τα τελευταία. Στη δεύτερη σελίδα έχουμε Platos Unicos (πιάτα που μπαίνουν στη μέση), Fajita, Asado (= ψητά), Salsas Dynamita (ο νοών νοείτω) και Acompanamientos. Καταλαβαίνετε τώρα τι εννοώ λέγοντας ότι στο PUEBLO CHIDO ο πήχυς των προσδοκιών μπαίνει ψηλά.
Καθώς είμασταν οι δυο μας, είπαμε να δοκιμάσουμε τρία πιάτα από την πρώτη σελίδα. Μείναμε πολύ ευχαριστημένοι και από τα τρία, τόσο ως προς τη γεύση όσο και ως προς την παρουσίαση και το μέγεθος των μερίδων. Η ensalada de la casa (8,50 €, επαρκής για τρία, τέσσερα άτομα) σερβίρεται σε βαθιά ξύλινη σαλατιέρα και περιέχει διάφορες πολύχρωμες πρασινάδες με κυρίαρχο το κόκκινο λάχανο, μήλο κομμένο σε κύβους, καλαμπόκι και πιπεριές τσίλι (μη φοβάστε, ούτε που το καταλαβαίνεις το κάψιμο). Θέλει καλό ανακάτεμα στην αρχή, για να πάει παντού το υπέροχο γλυκόξινο ντρέσινγκ της. Δεύτερο πιάτο τα Tacos Gringos, πάει να πει τάκος αμερικάνικου τύπου, δηλαδή τραγανά και όχι μαλακά. Τέσσερα κομμάτια στη μερίδα (11,50 €), τη γέμιση την ορίζεις εσύ μεταξύ 6 επιλογών. Αν θυμάμαι καλά, πήραμε το μοσχάρι, η γέμιση δηλαδή, με βάση ξινή κρέμα, αβοκάντο και ψιλοκομμένη ντομάτα, είχε ως επιστέγασμα στικς από κρέας. Φρεσκοφτιαγμένα, με λεπτό τραγανό φύλο, σερβιρισμένα σε παράταξη, πραγματικά τάκος γκουρμέ. Το ίδιο επιτυχημένο και το τρίτο πιάτο μας, το burrito bowl (9,50 €). Ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία, για να καταλάβετε. Συρμάτινο μπολ επενδεδυμένο με φύλλα μπανάνας, τριγωνικά στενόμακρα νάτσος, κρέμα, κύβοι ντομάτας και γέμιση της επιλογής σας (κοτόπουλο pulled, δηλαδή λιανισμένο).
Τα φαγητά ήρθαν σχεδόν όλα μαζί, αυτό όμως δεν ενόχλησε, δεδομένου ότι δεν είχαμε παραγγείλει κάποιο ψητό της ώρας. Περάσαμε από το ένα πιάτο στο άλλο και πάλι από την αρχή, και δεν νιώσαμε καθόλου μα καθόλου βαρύ το στομάχι μας. Σηκώνοντας τα πιάτα, μάς παρακάλεσαν να κάνουμε λίγη υπομονή, μέχρι να ετοιμαστεί το επιδόρπιο. Αυτό ήταν, καθώς δεν το περιμέναμε, όλα τα λεφτά. Αυθεντικά τσούρος είχα φάει τελευταία φορά πριν χρόνια στη Βαρκελώνη. Παραπέμπω και πάλι στη φωτογραφία. Τέσσερα μεγάλα τσούρος, φρεσκοτηγανισμένα και περασμένα από ζάχαρη, τα βουτούσες είτε σε σοκολάτα είτε σε καραμέλα και μετά έγλυφες τα δάκτυλά σου. Αυτό το επιδόρπιο είναι από μόνο του λόγος να προτιμήσεις το PUEBLO CHIDO.
Εννοείται ότι συνιστώ ένθερμα μια επίσκεψη στο καινούριο μεξικάνικο της Νέας Σμύρνης. Με λογαριασμό που ίσα που κόντεψε τα 50 € – φαγητά και ποτά – για δύο άτομα φύγαμε καταευχαριστημένοι και χαρούμενοι που το PUEBLO CHIDO απέχει κυριολεκτικά δύο λεπτά από το σπίτι μας. Να πάτε!