Συνηθίζω να κατηγοριοποιώ στο μυαλό μου τις περιοχές βάσει καταστημάτων. Κυρίως εστίασης! Μπορεί παραδείγματος χάρη να σκεφτώ τη Νέα Φιλαδέλφεια και να θυμηθώ κάποια επίσκεψη στο Pastabar.
Σε ό,τι αφορά την Καλλιθέα, trademarks της περιοχής είναι ο Έσπερος (αγαπάμε πλεον) και η Ραμόνα, την οποία είχα επισκεφθεί παλαιότερα 2 ή 3 φορές. Όσες φορές όμως και αν περνούσα, δεν θυμόμουν αυτό το χαρακτηριστικό στενάκι όπου στεγάζεται. Όλο στο περίπου υπολόγιζα την τοποθεσία, αλλά ποτέ ακριβώς!
Παρέα 9 ατόμων διαπραγματευόταν έξοδο για φαγητό Σάββατο βράδυ. Ρίχνω 5-6 προτάσεις ώστε να βρεθούμε σε σχετικά βολικό μέρος για όλους, παίκτες και διαιτητές βόλεϊ (εκρηκτικό μείγμα). Πρώτη επιλογή προκρίθηκε η Ραμόνα. Παίρνουμε τηλέφωνο και μας απαντάει μια κυρία και ακολουθεί διάλογος…
General: ” 21.45 με 22.00 θα είμαστε εκεί”
Ραμόνα: ” 22.00 σας περιμένουμε! Δεν είμαστε Γερμανοί για να σας πιέσουμε με την ώρα!”
Η χιουμοριστική διάθεση, έβαλε το πρώτο λιθαράκι στα θετικά vibes της εμπειρίας, όσο κουρασμένοι αλλά και κατατρεγμένοι αισθανθήκαμε τη συγκεκριμένη ημέρα με τις αναποδιές που μας έτυχαν.
Η Ραμόνα έχει θρέψει γενιές και γενιές Αθηναίων! Όπως θα παρατηρήσετε και στο δελτίο παραγγελίας που θα συμπληρώσετε, μιας και υπάρχει από το μακρινό 1968!
Χαρακτηριστικά γνωρίσματά της είναι ο (ημι)υπόγειος χώρος της, τα κρασοβάρελα πάνω από τα τραπέζια των θαμώνων και φυσικά το τζουκ μποξ της με παλιά λαϊκά τραγούδια! Αν και παλιακός χώρος, είναι πεντακάθαρος και οι τουαλέτες της λαμποκοπούν και είναι ευρύχωρες.
Κατά την επίσκεψή μας παρατηρήσαμε τους διανομείς να τρέχουν για τις τηλεφωνικές και διαδικτυακές παραγγελίες. Φυσικά, μετά από τόσα έτη ιστορίας, η Ραμόνα είναι πάντα γεμάτη. Ειδικά τα Σάββατα. Το πάρκινγκ στην Καλλιθέα ποτέ δεν είναι εύκολο, οπότε προετοιμαστείτε.
Αφού ανά διαστήματα εμφανιζόμασταν ανά 2 ή 3 άτομα, ολοκληρώθηκε το team με την άφιξη της Μαρίας και του Λαζάρου κατά τις 23.00! Ήταν όμως πλήρως δικαιολογημένοι!
Παραγγείλαμε συνολικά 19 πιάτα, πολλά από αυτά σε διπλή έκδοση ώστε να τα δοκιμάσουμε όλοι. Μόνο η χωριάτικη σαλάτα ήρθε σε μονή ποσότητα θεωρώντας πως δεν είχε φανς! Με διέψευσαν! Ακούστηκαν καλά λόγια και περιείχε του κόσμου τα καλούδια. Ζουμερή ντομάτα, αρκετή πράσινη πιπεριά και κρεμμύδια. Η φέτα σε αρκετή ποσότητα. Αγγούρι και ελιές συμπλήρωσαν το παζλ.
Το παστουρμαλί από την άλλη, ήρθε σε μορφή φλογέρας. Τρία τεμάχια σε κάθε μερίδα. Χρυσαφένια αλλά όχι γεμάτα λάδι. Όταν έκοβες στη μέση το κομμάτι μοσχομύριζε ο παστουρμάς! Μου άρεσε αρκετά.
Η φέτα με μέλι εύγευστη χωρίς να είναι κάτι ξεχωριστό. Είχε καταφέρει το τυρί να λιώσει περισσότερο από το συνηθισμένο πάντως.
Το πιο αδύναμο πιάτο ήταν η τυροκαυτερή. Περίεργη παρασκευή, θα την ήθελα πιο τραχιά. Ούτε στη γεύση μου άρεσε πάρα το ότι είχε ολόκληρα κομμάτια τυριού. Άφηνε μια γενικότερη αίσθηση μαγιονέζας στη γεύση μου.
Ο μπεκρής μεζές ήταν πολύ γευστικός. Μαλακό κρέας, ωραίο ζουμάκι με κόκκινες και πράσινες πιπεριές. Οι συνοδευτικές πατάτες τηγανητές αδιάφορες, εκτός και αν της βουτούσες στη σάλτσα.
Συνδυάσαμε στην παραγγελία το τυροπιτάρι και το μανιταροπιτάρι. Και τα δυο έχουν το ίδιο τριγωνικό σχήμα και το ίδιο πολύ καλό ζυμάρι. Τραγανό και γευστικό, με εντυπωσίασε θετικά. Το μανιταροπιτάρι είχε λιωμένο κίτρινο τυρί, το μανιτάρι κονσέρβιζε έντονα. Το ζυμάρι έσωζε το αποτέλεσμα. Το τυροπιτάρι το έφαγα στο τέλος που περίσσεψε κάποια ποσότητα. Ικανοποιητικό, με αλμυρό τυρί σε πλούσια γέμιση. Συνοδεύεται από τριμμένο τυρί στην κορυφή του.
Πάμε στο μοσχαρίσιο συκώτι! Αγαπημένο αλλά και ευπαθές προϊόν με fans αλλά και haters. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο τραπέζι μας. Με τα πολλά το παραγγείλαμε … και αντιμετωπίσαμε το ίδιο πρόβλημα. Αν στεγνώσει και κρυώσει δεν τρώγεται με τίποτα. Σε κάποια σημεία όμως και λόγω του λεμονιού, είχε διατηρηθεί ικανοποιητικά. Δίνω ελαφρυντικά ως προς τον τρόπο ψησίματος και θα το εξηγήσω παρακάτω.
Κλασική επιλογή ταβέρνας είναι τα κεφτεδάκια! Στην προκειμένη περίπτωση ήταν αρκετά σε ποσότητα, 8 στον αριθμό! Αρκετά κρεατένια, μπαμπάτσικα. Σπιτικής εμφάνισης με αρκετό αλευράκι. Συνοδεύονταν από τις ίδιες τηγανητές πατάτες.
Εκεί που άλλο περίμενα και άλλο μου ήρθε, ήταν στο γεμιστό μπιφτέκι. Είχα παρασυρθεί από φωτογραφία στο Ίνσταγκραμ και νόμιζα πως θα ήταν με λιωμένο κίτρινο τυρί. Άντ’αυτού, ήταν γεμιστό με φέτα και ντομάτα. Όχι πως δεν ήταν γευστικό, όμως άλλο ήθελα. Πολύ ζουμερό πάραυτα! Συνοδευόταν από … τις ίδιες τηγανητές πατάτες!
Last but not least … 2 κιλά κρέας ακόμη!
– 1 κιλό πανσετάκια. Πολύ πολύ καλά. Άψογα ψημένα με όλους τους χυμούς τους. Δεν περίσσεψε κανένα, δυστυχώς!
– 1 κιλό παϊδάκια κοτόπουλου. Γενικώς, δεν τρελαίνομαι για το κοτόπουλο, οπότε δοκίμασα ίσα ίσα για να έχω άποψη. Μου φάνηκε ΟΚ, καλό ψήσιμο αλλά … άλλα είναι τα πραγματικά παϊδάκια!
Ήπιαμε 4 καράφες ροζέ κρασί που έμοιαζε λίγο με Νάμα. Με ευχαρίστησε πλήρως και πάρα το ότι ήπια αρκετά ποτήρια,δεν με χτύπησε στο κεφάλι. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους!
Μας κέρασαν σίγουρα μια καράφα.
Όπως μας κέρασαν ατομική μερίδα ραβανί με παγωτό βανίλια! Ζεστό και ζουμερό γλυκό, ό,τι πρέπει για το κλείσιμο της βραδιάς.
Το συνολικό κόστος ανήλθε στα 175 ευρώ, σχεδόν 20 ευρώ ανά άτομο. Η τιμή κρίνεται αρκετά ικανοποιητική.
Το μόνο ψεγάδι στην όλη εμπειρία ήταν πως η εξυπηρέτηση ήταν πάρα πολύ γρήγορη, σε βαθμό που δεν μπορούσαμε να βάλουμε όλα τα πιάτα στο τραπέζι. Ερχόντουσαν σε ρυθμό πολυβόλου με αποτέλεσμα να μην γευτούμε στο 100% και όπως επιθυμούσαμε όλα τα καλούδια. Κατανοώ πως έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας, όμως κι εμείς δεν είμαστε ακροβάτες. Όσο και να προσπαθήσαμε, δεν καταφέραμε να τα δοκιμάσουμε όλα στη σωστή θερμοκρασία. Οπότε να τα παραγγείλετε λίγα λίγα!
Συμπερασματικά, περάσαμε πολύ όμορφα και θα κανονιστεί νέα έξοδος. Η Ραμόνα έχει το κοινό της, μαγειρεύει σπιτικά και νόστιμα. Είχα την εντύπωση ότι το φόρτε τους είναι στα κρεατικά αλλά φτιάχνουν και πολλά μαγειρευτά!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Συνηθίζω να κατηγοριοποιώ στο μυαλό μου τις περιοχές βάσει καταστημάτων. Κυρίως εστίασης! Μπορεί παραδείγματος χάρη να σκεφτώ τη Νέα Φιλαδέλφεια και να θυμηθώ κάποια επίσκεψη στο Pastabar.
Σε ό,τι αφορά την Καλλιθέα, trademarks της περιοχής είναι ο Έσπερος (αγαπάμε πλεον) και η Ραμόνα, την οποία είχα επισκεφθεί παλαιότερα 2 ή 3 φορές. Όσες φορές όμως και αν περνούσα, δεν θυμόμουν αυτό το χαρακτηριστικό στενάκι όπου στεγάζεται. Όλο στο περίπου υπολόγιζα την τοποθεσία, αλλά ποτέ ακριβώς!
Παρέα 9 ατόμων διαπραγματευόταν έξοδο για φαγητό Σάββατο βράδυ. Ρίχνω 5-6 προτάσεις ώστε να βρεθούμε σε σχετικά βολικό μέρος για όλους, παίκτες και διαιτητές βόλεϊ (εκρηκτικό μείγμα). Πρώτη επιλογή προκρίθηκε η Ραμόνα. Παίρνουμε τηλέφωνο και μας απαντάει μια κυρία και ακολουθεί διάλογος…
General: ” 21.45 με 22.00 θα είμαστε εκεί”
Ραμόνα: ” 22.00 σας περιμένουμε! Δεν είμαστε Γερμανοί για να σας πιέσουμε με την ώρα!”
Η χιουμοριστική διάθεση, έβαλε το πρώτο λιθαράκι στα θετικά vibes της εμπειρίας, όσο κουρασμένοι αλλά και κατατρεγμένοι αισθανθήκαμε τη συγκεκριμένη ημέρα με τις αναποδιές που μας έτυχαν.
Η Ραμόνα έχει θρέψει γενιές και γενιές Αθηναίων! Όπως θα παρατηρήσετε και στο δελτίο παραγγελίας που θα συμπληρώσετε, μιας και υπάρχει από το μακρινό 1968!
Χαρακτηριστικά γνωρίσματά της είναι ο (ημι)υπόγειος χώρος της, τα κρασοβάρελα πάνω από τα τραπέζια των θαμώνων και φυσικά το τζουκ μποξ της με παλιά λαϊκά τραγούδια! Αν και παλιακός χώρος, είναι πεντακάθαρος και οι τουαλέτες της λαμποκοπούν και είναι ευρύχωρες.
Κατά την επίσκεψή μας παρατηρήσαμε τους διανομείς να τρέχουν για τις τηλεφωνικές και διαδικτυακές παραγγελίες. Φυσικά, μετά από τόσα έτη ιστορίας, η Ραμόνα είναι πάντα γεμάτη. Ειδικά τα Σάββατα. Το πάρκινγκ στην Καλλιθέα ποτέ δεν είναι εύκολο, οπότε προετοιμαστείτε.
Αφού ανά διαστήματα εμφανιζόμασταν ανά 2 ή 3 άτομα, ολοκληρώθηκε το team με την άφιξη της Μαρίας και του Λαζάρου κατά τις 23.00! Ήταν όμως πλήρως δικαιολογημένοι!
Παραγγείλαμε συνολικά 19 πιάτα, πολλά από αυτά σε διπλή έκδοση ώστε να τα δοκιμάσουμε όλοι. Μόνο η χωριάτικη σαλάτα ήρθε σε μονή ποσότητα θεωρώντας πως δεν είχε φανς! Με διέψευσαν! Ακούστηκαν καλά λόγια και περιείχε του κόσμου τα καλούδια. Ζουμερή ντομάτα, αρκετή πράσινη πιπεριά και κρεμμύδια. Η φέτα σε αρκετή ποσότητα. Αγγούρι και ελιές συμπλήρωσαν το παζλ.
Το παστουρμαλί από την άλλη, ήρθε σε μορφή φλογέρας. Τρία τεμάχια σε κάθε μερίδα. Χρυσαφένια αλλά όχι γεμάτα λάδι. Όταν έκοβες στη μέση το κομμάτι μοσχομύριζε ο παστουρμάς! Μου άρεσε αρκετά.
Η φέτα με μέλι εύγευστη χωρίς να είναι κάτι ξεχωριστό. Είχε καταφέρει το τυρί να λιώσει περισσότερο από το συνηθισμένο πάντως.
Το πιο αδύναμο πιάτο ήταν η τυροκαυτερή. Περίεργη παρασκευή, θα την ήθελα πιο τραχιά. Ούτε στη γεύση μου άρεσε πάρα το ότι είχε ολόκληρα κομμάτια τυριού. Άφηνε μια γενικότερη αίσθηση μαγιονέζας στη γεύση μου.
Ο μπεκρής μεζές ήταν πολύ γευστικός. Μαλακό κρέας, ωραίο ζουμάκι με κόκκινες και πράσινες πιπεριές. Οι συνοδευτικές πατάτες τηγανητές αδιάφορες, εκτός και αν της βουτούσες στη σάλτσα.
Συνδυάσαμε στην παραγγελία το τυροπιτάρι και το μανιταροπιτάρι. Και τα δυο έχουν το ίδιο τριγωνικό σχήμα και το ίδιο πολύ καλό ζυμάρι. Τραγανό και γευστικό, με εντυπωσίασε θετικά. Το μανιταροπιτάρι είχε λιωμένο κίτρινο τυρί, το μανιτάρι κονσέρβιζε έντονα. Το ζυμάρι έσωζε το αποτέλεσμα. Το τυροπιτάρι το έφαγα στο τέλος που περίσσεψε κάποια ποσότητα. Ικανοποιητικό, με αλμυρό τυρί σε πλούσια γέμιση. Συνοδεύεται από τριμμένο τυρί στην κορυφή του.
Πάμε στο μοσχαρίσιο συκώτι! Αγαπημένο αλλά και ευπαθές προϊόν με fans αλλά και haters. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο τραπέζι μας. Με τα πολλά το παραγγείλαμε … και αντιμετωπίσαμε το ίδιο πρόβλημα. Αν στεγνώσει και κρυώσει δεν τρώγεται με τίποτα. Σε κάποια σημεία όμως και λόγω του λεμονιού, είχε διατηρηθεί ικανοποιητικά. Δίνω ελαφρυντικά ως προς τον τρόπο ψησίματος και θα το εξηγήσω παρακάτω.
Κλασική επιλογή ταβέρνας είναι τα κεφτεδάκια! Στην προκειμένη περίπτωση ήταν αρκετά σε ποσότητα, 8 στον αριθμό! Αρκετά κρεατένια, μπαμπάτσικα. Σπιτικής εμφάνισης με αρκετό αλευράκι. Συνοδεύονταν από τις ίδιες τηγανητές πατάτες.
Εκεί που άλλο περίμενα και άλλο μου ήρθε, ήταν στο γεμιστό μπιφτέκι. Είχα παρασυρθεί από φωτογραφία στο Ίνσταγκραμ και νόμιζα πως θα ήταν με λιωμένο κίτρινο τυρί. Άντ’αυτού, ήταν γεμιστό με φέτα και ντομάτα. Όχι πως δεν ήταν γευστικό, όμως άλλο ήθελα. Πολύ ζουμερό πάραυτα! Συνοδευόταν από … τις ίδιες τηγανητές πατάτες!
Last but not least … 2 κιλά κρέας ακόμη!
– 1 κιλό πανσετάκια. Πολύ πολύ καλά. Άψογα ψημένα με όλους τους χυμούς τους. Δεν περίσσεψε κανένα, δυστυχώς!
– 1 κιλό παϊδάκια κοτόπουλου. Γενικώς, δεν τρελαίνομαι για το κοτόπουλο, οπότε δοκίμασα ίσα ίσα για να έχω άποψη. Μου φάνηκε ΟΚ, καλό ψήσιμο αλλά … άλλα είναι τα πραγματικά παϊδάκια!
Ήπιαμε 4 καράφες ροζέ κρασί που έμοιαζε λίγο με Νάμα. Με ευχαρίστησε πλήρως και πάρα το ότι ήπια αρκετά ποτήρια,δεν με χτύπησε στο κεφάλι. Σε αντίθεση με κάποιους άλλους!
Μας κέρασαν σίγουρα μια καράφα.
Όπως μας κέρασαν ατομική μερίδα ραβανί με παγωτό βανίλια! Ζεστό και ζουμερό γλυκό, ό,τι πρέπει για το κλείσιμο της βραδιάς.
Το συνολικό κόστος ανήλθε στα 175 ευρώ, σχεδόν 20 ευρώ ανά άτομο. Η τιμή κρίνεται αρκετά ικανοποιητική.
Το μόνο ψεγάδι στην όλη εμπειρία ήταν πως η εξυπηρέτηση ήταν πάρα πολύ γρήγορη, σε βαθμό που δεν μπορούσαμε να βάλουμε όλα τα πιάτα στο τραπέζι. Ερχόντουσαν σε ρυθμό πολυβόλου με αποτέλεσμα να μην γευτούμε στο 100% και όπως επιθυμούσαμε όλα τα καλούδια. Κατανοώ πως έχουν μεγάλο φόρτο εργασίας, όμως κι εμείς δεν είμαστε ακροβάτες. Όσο και να προσπαθήσαμε, δεν καταφέραμε να τα δοκιμάσουμε όλα στη σωστή θερμοκρασία. Οπότε να τα παραγγείλετε λίγα λίγα!
Συμπερασματικά, περάσαμε πολύ όμορφα και θα κανονιστεί νέα έξοδος. Η Ραμόνα έχει το κοινό της, μαγειρεύει σπιτικά και νόστιμα. Είχα την εντύπωση ότι το φόρτε τους είναι στα κρεατικά αλλά φτιάχνουν και πολλά μαγειρευτά!