Ο ‘’θείος’’ ξέρει και είναι άριστος επαγγελματίας.
Ξέρει να διαλέγει χώρο.
Πιο κεντρικά δεν γίνεται. Κόσμος πάει και έρχεται στην πλατεία Φιλόμουσου Εταιρίας της Πλάκας, μια μίξη Ελλήνων και ξένων, αλλά το μαγαζί μαζεύει ως επί το πλείστον ντόπιους που ξέρουν να φάνε. Ο εξωτερικός χώρος θυμίζει έντονα bistrot δυτικών χωρών στα καλύτερα τους, ο δε εσωτερικός όμορφος και minimal, εμπλουτίζεται δε με τη μουσική του ομώνυμου radio. Μουσική στα γούστα μου και ευχάριστη με το φαγητό, δεν γινόταν αλλιώς άλλωστε, αφού το λέει και το όνομα της πλατείας.
Ξέρει να διαλέγει συνεργάτες.
Το θέμα είναι να πιάνεις, να ‘’ρουφάς’’ τη γνώση. Και να μπορείς να την κάνεις πράξη. Αυτό γίνεται στην κουζίνα. Μικρός ο κατάλογος αλλά το κάθε πιάτο με πολύ λεπτομέρεια και ανάλογο γευστικό περιεχόμενο. Ο chef ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του ‘’θείου’’, δεν έβγαλε μόνο instagramικά πιάτα αλλά κάθε μπουκιά ήταν απόλαυση στον ουρανίσκο, χωρίς επανάληψη και με γευστική συνέχεια. Η αγωνία στο κατακόρυφο για να δοκιμάσεις τι είχε σκαρφιστεί να σου προσφέρει στο επόμενο πιάτο.
Ξέρει να διαλέγει πρώτες ύλες και να τις ταιριάζει.
Αλίμονο αν μπορούσαν αυτά τα πιάτα να βγάλουν τη γεύση, μερικά και στο σύνολο, χωρίς προσεγμένα υλικά. Ακόμα και αν θες να πας σε surf ‘n’ turf situation γιατί σου έκαναν κλικ πιάτα στεριάς και θάλασσας, θα μπορέσεις να δέσεις άνετα τα χτένια με την απαλή –ναι απαλή- γεύση curry με τον λαχανοντολμά με την ανάμεικτη πρωτεϊνούχα γέμιση. Εδώ θα δώσεις τα εύσημα και στο ψήσιμο στα χτένια αλλά περισσότερο στη μαμαδίστικη σάλτσα του λαχανοντολμά.
Ξέρει πως θα ξεκινήσει, και πως θα τελειώσει το μενού.
Το saucάκι είχε όλα τα προσόντα για να εξαφανιστεί με μιας αλειμμένο στο φρέσκο ψωμί, η δροσερή σαλάτα με το αγγούρι ανέβασε level στην κλασσική πρασινάδα η οποία πήρε την ένταση που χρειαζόταν από τις εξαιρετικές φέτες παστράμι και το απίθανο σταμνοτύρι, η φάβα μας έδειξε ότι δεν έχει εποχή που τρώγεται και παίζει περίεργα παιγνίδια με το αποδομημένο λουκάνικο προβατίνας, το φρικασέ με το αρνί κομμένο picanha το ήθελα μόνο για μένα και ας με φώναζε στα παιδικά μου χρόνια η μαμά Σύλια γιατί δεν έτρωγα φρικασέ, το δε φιλέτο iberico με τον βελούδινο πουρέ και την ποικιλία μανιταριών σε προέτρεπε να κάνεις refill.
Είναι κάτι που δεν ξέρει;
Ελάχιστα θα έλεγα. Αρχικά ο εξωτερικός χώρος είναι μικρός για να μπορέσουν όλοι να δοκιμάσουν τα πιάτα του ‘’θείου’’. Για τη μέρα που πήγαμε, του ξέφυγε λίγο παραπάνω το αρνί στο ψήσιμο. Πταίσμα, αλλά έχοντας κατά νου την άποψη του, για το χρώμα-ψήσιμο του συγκεκριμένου κρέατος, εεεε ήταν over.
Εκείνο όμως που σίγουρα δεν ξέρει, είναι ότι η Αθήνα έχει από τα καλύτερα νερά στην Ελλάδα που βάζουν κάτω όλα τα εμφιαλωμένα.
Εσύ τελικά τι και πόσα ξέρεις από όσα διάβασες;
Έκλεισαν αισίως τρεις μήνες από την επίσκεψή μου στο μαγαζί, όμως σε καμία περίπτωση δε θα σε αφήσω ανενημέρωτο. Πως θα κοιμηθείς το βράδυ αν δε διαβάσεις την εμπειρία μου;
Σοβαρά τώρα. Μέσα Σεπτέμβρη, η καθιερωμένη πλέον έξοδος λόγω επετείου γάμου (πάντα βρίσκουμε λόγους), δε θέλαμε πολλές επισημότητες, η μικρή ήθελε να πάμε σε κάποιον chef που ήδη ξέρει και δεν έχει επισκεφθεί, οπότε οδεύσαμε προς τη λύση του “Samano”. Έγινε τηλεφωνική κράτηση 3 μέρες νωρίτερα για Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου.
Φτάσαμε λίγο νωρίτερα και μας υποδέχτηκαν ευγενέστατα ενημερώνοντάς μας ότι η κουζίνα δεν είχε ανοίξει ακόμα και ότι μπορούσαμε στο μεταξύ να μελετήσουμε τον μικρό και περιεκτικό κατάλογο. Καθίσαμε στον όμορφο και λιτό εξωτερικό χώρο σε ψηλό τραπέζι, όπου ήταν πολύ άνετα, καθώς οι καρέκλες είχαν πλάτη. Βασικό για μένα να απολαμβάνω το φαγητό μου χωρίς να καταπιαστεί η πλάτη μου. Μελετήσαμε καλά τον κατάλογο και ήρθε ο Α-ΨΟ-ΓΟΣ σερβιτόρος να πάρει την παραγγελία μας, αφού μας ενημέρωσε για την έλλειψη ενός πιάτου και την παραλλαγή ενός δεύτερου.
Αυτό το πιάτο απλά με μια φράση θα πω ότι έγραψε ιστορία. Δεν υπήρχε περίπτωση να το παραγγείλουμε, διότι μόνο εγώ τρώω τη φάβα. Το πρότεινε ο σερβιτόρος, του είπαμε ότι αποκλείεται να φαγωθεί, επέμεινε, τον ακούσαμε, το παραγγείλαμε, το λατρέψαμε όλοι. Όλοι λέμε. Ακόμα και οι «αρνητές» (μιας και είναι της μόδας η λέξη) της φάβας. Θα ξαναπήγαινα εκεί μόνο για αυτό το πιάτο. Όταν μια εβδομάδα μετά με ρώτησε φίλη μου που θα πήγαινε Samano τι να πάρει, της απάντησα τη φάβα με κλειστά μάτια. Προς στιγμήν απόρησε, αλλά όταν πήγε και τη δοκίμασε, επιβεβαιώθηκα. ΜΗΝ τυχόν και την παραλείψετε λοιπόν.
Δυστυχώς δε με ικανοποίησε το συγκεκριμένο πιάτο, αλλά εξηγούμαι. Δεν είχα ξαναδοκιμάσει ceviche γαρίδας, θεώρησα ότι θα έπρεπε να το δοκιμάσω εκεί, το δοκίμασα, αλλά ήταν πολύ έντονο το ωμό στοιχείο (περίμενα ίσως πιο λεπτοκομμένη τη γαρίδα), καθώς και η γεύση της θάλασσας για το γούστο μου. Προς τιμήν τους, ερωτήθηκα επανειλημμένα, γιατί δε μου άρεσε και είπα την αλήθεια.
· Κριθαρώτο αστακού (αστακός, κολοκυθάκι, σαλάμι Δράμας, σαφράν, λάιμ). Κανονικά το συγκεκριμένο πιάτο ήταν με κάποιο είδος ζυμαρικών, αλλά εκείνη την ημέρα δεν είχαν και έγινε με κριθαράκι. Πεντανόστιμο πιάτο! Τρυφερά κομμάτια αστακού, τόσο γευστικά που δε μου έφταναν, σωστά βρασμένο το κριθαράκι, οξύτητα από το λάιμ, μοναδική παραφωνία το σαλάμι Δράμας που δεν κολλούσε καθόλου γευστικά και ήταν ομόφωνη άποψη του τραπεζιού.
· Brisket (καμένο κρεμμύδι, king oyster, πουρές παστινάκι, φασολάκια haricot).
Μόνο να εκθειάσω μπορώ αυτό το πιάτο. Όλα τέλεια. Τελεία.
· Κρέμα ρυζόγαλο με sorbet κόκκινων φρούτων, anglaise, καραμελωμένα φουντούκια, φρέσκιες φράουλες, σοκολάτα, μπισκότο… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΘΕΙΕ ΛΙΟ, ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠ’ ΕΞΩ ΠΩΣ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟ ΗΜΕΡΑΣ, ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ. Το λάτρεψα αυτό το γλυκό. Η αλήθεια είναι πως δε μου έβγαζε πολύ τη γεύση του ρυζόγαλου, αλλά δε με πείραξε, γιατί ήταν τόσο ανάλαφρο, τόσο γευστικό, με τόσο σωστή γλυκύτητα, που αν και δε μου αρέσουν γενικά τα γλυκά, το περιποιήθηκα καταλλήλως.
· Σου με κρέμα καραμέλα, σως καραμέλας, παγωτό βανίλια (ή καϊμάκι ήταν;), χώμα σοκολάτας… ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Άρεσε πάρα πολύ στην υπόλοιπη οικογένεια, έγινε μάχη από πάνω του, για το δικό μου γούστο ήταν αρκετά βαρύ ως επιδόρπιο.
· 1 ποτήρι κρασί
· 3 αναψυκτικά
Ο λογαριασμός για τα παραπάνω γύρω στα 120€, σαφώς θα τον ήθελα ελαφρώς χαμηλότερο, αλλά το βασικό είναι ότι ευχαριστηθήκαμε το φαγητό και την εξυπηρέτηση. Εδώ να τονίσω ότι ο σερβιτόρος μας είχε την αμεσότητα, την ευγένεια, το χιούμορ στις σωστές δόσεις, δεν επρόκειτο για άλλη μια κρύα τυπική εξυπηρέτηση. Αναφέρομαι στον δάσκαλο και μάλιστα ήταν παραπάνω από προφανές ότι έχει κάποια σχέση με παιδιά, όταν απευθύνθηκε στη 10χρονη κόρη μου. Μπράβο του και ευχαριστούμε ξανά που επέμεινε με την φάβα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ο ‘’θείος’’ ξέρει και είναι άριστος επαγγελματίας.
Ξέρει να διαλέγει χώρο.
Πιο κεντρικά δεν γίνεται. Κόσμος πάει και έρχεται στην πλατεία Φιλόμουσου Εταιρίας της Πλάκας, μια μίξη Ελλήνων και ξένων, αλλά το μαγαζί μαζεύει ως επί το πλείστον ντόπιους που ξέρουν να φάνε. Ο εξωτερικός χώρος θυμίζει έντονα bistrot δυτικών χωρών στα καλύτερα τους, ο δε εσωτερικός όμορφος και minimal, εμπλουτίζεται δε με τη μουσική του ομώνυμου radio. Μουσική στα γούστα μου και ευχάριστη με το φαγητό, δεν γινόταν αλλιώς άλλωστε, αφού το λέει και το όνομα της πλατείας.
Ξέρει να διαλέγει συνεργάτες.
Το θέμα είναι να πιάνεις, να ‘’ρουφάς’’ τη γνώση. Και να μπορείς να την κάνεις πράξη. Αυτό γίνεται στην κουζίνα. Μικρός ο κατάλογος αλλά το κάθε πιάτο με πολύ λεπτομέρεια και ανάλογο γευστικό περιεχόμενο. Ο chef ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του ‘’θείου’’, δεν έβγαλε μόνο instagramικά πιάτα αλλά κάθε μπουκιά ήταν απόλαυση στον ουρανίσκο, χωρίς επανάληψη και με γευστική συνέχεια. Η αγωνία στο κατακόρυφο για να δοκιμάσεις τι είχε σκαρφιστεί να σου προσφέρει στο επόμενο πιάτο.
Ξέρει να διαλέγει πρώτες ύλες και να τις ταιριάζει.
Αλίμονο αν μπορούσαν αυτά τα πιάτα να βγάλουν τη γεύση, μερικά και στο σύνολο, χωρίς προσεγμένα υλικά. Ακόμα και αν θες να πας σε surf ‘n’ turf situation γιατί σου έκαναν κλικ πιάτα στεριάς και θάλασσας, θα μπορέσεις να δέσεις άνετα τα χτένια με την απαλή –ναι απαλή- γεύση curry με τον λαχανοντολμά με την ανάμεικτη πρωτεϊνούχα γέμιση. Εδώ θα δώσεις τα εύσημα και στο ψήσιμο στα χτένια αλλά περισσότερο στη μαμαδίστικη σάλτσα του λαχανοντολμά.
Ξέρει πως θα ξεκινήσει, και πως θα τελειώσει το μενού.
Το saucάκι είχε όλα τα προσόντα για να εξαφανιστεί με μιας αλειμμένο στο φρέσκο ψωμί, η δροσερή σαλάτα με το αγγούρι ανέβασε level στην κλασσική πρασινάδα η οποία πήρε την ένταση που χρειαζόταν από τις εξαιρετικές φέτες παστράμι και το απίθανο σταμνοτύρι, η φάβα μας έδειξε ότι δεν έχει εποχή που τρώγεται και παίζει περίεργα παιγνίδια με το αποδομημένο λουκάνικο προβατίνας, το φρικασέ με το αρνί κομμένο picanha το ήθελα μόνο για μένα και ας με φώναζε στα παιδικά μου χρόνια η μαμά Σύλια γιατί δεν έτρωγα φρικασέ, το δε φιλέτο iberico με τον βελούδινο πουρέ και την ποικιλία μανιταριών σε προέτρεπε να κάνεις refill.
Είναι κάτι που δεν ξέρει;
Ελάχιστα θα έλεγα. Αρχικά ο εξωτερικός χώρος είναι μικρός για να μπορέσουν όλοι να δοκιμάσουν τα πιάτα του ‘’θείου’’. Για τη μέρα που πήγαμε, του ξέφυγε λίγο παραπάνω το αρνί στο ψήσιμο. Πταίσμα, αλλά έχοντας κατά νου την άποψη του, για το χρώμα-ψήσιμο του συγκεκριμένου κρέατος, εεεε ήταν over.
Εκείνο όμως που σίγουρα δεν ξέρει, είναι ότι η Αθήνα έχει από τα καλύτερα νερά στην Ελλάδα που βάζουν κάτω όλα τα εμφιαλωμένα.
Εσύ τελικά τι και πόσα ξέρεις από όσα διάβασες;
Έκλεισαν αισίως τρεις μήνες από την επίσκεψή μου στο μαγαζί, όμως σε καμία περίπτωση δε θα σε αφήσω ανενημέρωτο. Πως θα κοιμηθείς το βράδυ αν δε διαβάσεις την εμπειρία μου;
Σοβαρά τώρα. Μέσα Σεπτέμβρη, η καθιερωμένη πλέον έξοδος λόγω επετείου γάμου (πάντα βρίσκουμε λόγους), δε θέλαμε πολλές επισημότητες, η μικρή ήθελε να πάμε σε κάποιον chef που ήδη ξέρει και δεν έχει επισκεφθεί, οπότε οδεύσαμε προς τη λύση του “Samano”. Έγινε τηλεφωνική κράτηση 3 μέρες νωρίτερα για Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου.
Φτάσαμε λίγο νωρίτερα και μας υποδέχτηκαν ευγενέστατα ενημερώνοντάς μας ότι η κουζίνα δεν είχε ανοίξει ακόμα και ότι μπορούσαμε στο μεταξύ να μελετήσουμε τον μικρό και περιεκτικό κατάλογο. Καθίσαμε στον όμορφο και λιτό εξωτερικό χώρο σε ψηλό τραπέζι, όπου ήταν πολύ άνετα, καθώς οι καρέκλες είχαν πλάτη. Βασικό για μένα να απολαμβάνω το φαγητό μου χωρίς να καταπιαστεί η πλάτη μου. Μελετήσαμε καλά τον κατάλογο και ήρθε ο Α-ΨΟ-ΓΟΣ σερβιτόρος να πάρει την παραγγελία μας, αφού μας ενημέρωσε για την έλλειψη ενός πιάτου και την παραλλαγή ενός δεύτερου.
Στο δια ταύτα, παραγγείλαμε:
· Σαλάτα αγγούρι (σταμνοτύρι, γλυστρίδα, κρεμμύδι, παστράμι)
Υπέροχη σαλάτα, απίστευτα δροσερή, τρομερά ταιριαστός συνδυασμός υλικών!
· Πράσινη φάβα (λουκάνικο προβατίνα, κρεμμύδι, κρόκος αυγού, τρούφα)
Αυτό το πιάτο απλά με μια φράση θα πω ότι έγραψε ιστορία. Δεν υπήρχε περίπτωση να το παραγγείλουμε, διότι μόνο εγώ τρώω τη φάβα. Το πρότεινε ο σερβιτόρος, του είπαμε ότι αποκλείεται να φαγωθεί, επέμεινε, τον ακούσαμε, το παραγγείλαμε, το λατρέψαμε όλοι. Όλοι λέμε. Ακόμα και οι «αρνητές» (μιας και είναι της μόδας η λέξη) της φάβας. Θα ξαναπήγαινα εκεί μόνο για αυτό το πιάτο. Όταν μια εβδομάδα μετά με ρώτησε φίλη μου που θα πήγαινε Samano τι να πάρει, της απάντησα τη φάβα με κλειστά μάτια. Προς στιγμήν απόρησε, αλλά όταν πήγε και τη δοκίμασε, επιβεβαιώθηκα. ΜΗΝ τυχόν και την παραλείψετε λοιπόν.
· Ceviche (γαρίδα κοιλάδας) (αλμύρα ?, πικάντικο καλαμπόκι, γρανίτα αγγούρι-σέλινο)
Δυστυχώς δε με ικανοποίησε το συγκεκριμένο πιάτο, αλλά εξηγούμαι. Δεν είχα ξαναδοκιμάσει ceviche γαρίδας, θεώρησα ότι θα έπρεπε να το δοκιμάσω εκεί, το δοκίμασα, αλλά ήταν πολύ έντονο το ωμό στοιχείο (περίμενα ίσως πιο λεπτοκομμένη τη γαρίδα), καθώς και η γεύση της θάλασσας για το γούστο μου. Προς τιμήν τους, ερωτήθηκα επανειλημμένα, γιατί δε μου άρεσε και είπα την αλήθεια.
· Κριθαρώτο αστακού (αστακός, κολοκυθάκι, σαλάμι Δράμας, σαφράν, λάιμ). Κανονικά το συγκεκριμένο πιάτο ήταν με κάποιο είδος ζυμαρικών, αλλά εκείνη την ημέρα δεν είχαν και έγινε με κριθαράκι. Πεντανόστιμο πιάτο! Τρυφερά κομμάτια αστακού, τόσο γευστικά που δε μου έφταναν, σωστά βρασμένο το κριθαράκι, οξύτητα από το λάιμ, μοναδική παραφωνία το σαλάμι Δράμας που δεν κολλούσε καθόλου γευστικά και ήταν ομόφωνη άποψη του τραπεζιού.
· Brisket (καμένο κρεμμύδι, king oyster, πουρές παστινάκι, φασολάκια haricot).
Μόνο να εκθειάσω μπορώ αυτό το πιάτο. Όλα τέλεια. Τελεία.
· Κρέμα ρυζόγαλο με sorbet κόκκινων φρούτων, anglaise, καραμελωμένα φουντούκια, φρέσκιες φράουλες, σοκολάτα, μπισκότο… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΘΕΙΕ ΛΙΟ, ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠ’ ΕΞΩ ΠΩΣ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ, ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΓΛΥΚΟ ΗΜΕΡΑΣ, ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΠΕΘΑΝΕΙ. Το λάτρεψα αυτό το γλυκό. Η αλήθεια είναι πως δε μου έβγαζε πολύ τη γεύση του ρυζόγαλου, αλλά δε με πείραξε, γιατί ήταν τόσο ανάλαφρο, τόσο γευστικό, με τόσο σωστή γλυκύτητα, που αν και δε μου αρέσουν γενικά τα γλυκά, το περιποιήθηκα καταλλήλως.
· Σου με κρέμα καραμέλα, σως καραμέλας, παγωτό βανίλια (ή καϊμάκι ήταν;), χώμα σοκολάτας… ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. Άρεσε πάρα πολύ στην υπόλοιπη οικογένεια, έγινε μάχη από πάνω του, για το δικό μου γούστο ήταν αρκετά βαρύ ως επιδόρπιο.
· 1 ποτήρι κρασί
· 3 αναψυκτικά
Ο λογαριασμός για τα παραπάνω γύρω στα 120€, σαφώς θα τον ήθελα ελαφρώς χαμηλότερο, αλλά το βασικό είναι ότι ευχαριστηθήκαμε το φαγητό και την εξυπηρέτηση. Εδώ να τονίσω ότι ο σερβιτόρος μας είχε την αμεσότητα, την ευγένεια, το χιούμορ στις σωστές δόσεις, δεν επρόκειτο για άλλη μια κρύα τυπική εξυπηρέτηση. Αναφέρομαι στον δάσκαλο και μάλιστα ήταν παραπάνω από προφανές ότι έχει κάποια σχέση με παιδιά, όταν απευθύνθηκε στη 10χρονη κόρη μου. Μπράβο του και ευχαριστούμε ξανά που επέμεινε με την φάβα.
Προτείνεται ανεπιφύλακτα!