Η παρέα του Αγίου Όρους είναι κάτι σαν το 50-50 με περισσότερα άτομα, μια παρέα όπου η συνεννόηση γίνεται με τα μάτια, οι προτιμήσεις είναι παρόμοιες, το γέλιο κυριαρχεί και το κους κους δεν έχει τελειωμό. Τα γούστα στο φαγητό όμοια ή σχεδόν όμοια. Η παρέα να περνάει καλά και όλα τα άλλα έρχονται.
Η τελευταία επιλογή του Μάκη ‘’Ηλία ρίχτο!!!’’ ήταν τα ‘’Ψαράκια’’ στην πλατεία Μελισσίων. Για να πω τον πόνο μου, όσες φορές έχω φάει στη συγκεκριμένη πλατεία και σε διαφορετικά μαγαζιά δεν το ευχαριστήθηκα, για να μην πω ότι έφυγα δυσαρεστημένος. Αυτή τη φορά θεωρούσα ότι θα αλλάξει η τύχη μου.
Σε έναν χώρο που θα τον χαρακτήριζα μοντέρνο μεζεδοπωλείο θαλασσινών με καλή στο μάτι διακόσμηση (η τζαμαρία δε χρειάζεται) και αρκετό καλό service καθίσαμε να απολαύσουμε ψαρομεζέδες. Μας την χάλασε ο αέρας, που λίγο ήθελε να σηκώσει τα τραπέζια, αλλά είπαμε, η παρέα καλή οπότε το παραβλέψαμε.
Ξεκινήσαμε με εξαιρετική αλμύρα νόστιμη και σωστά αρτυμένη και φασολάκια ,που αν δεν μου τα πρότειναν, δεν υπήρχε περίπτωση να τα δοκιμάσω. Αυτό λοιπόν το πιάτο θα το χαρακτήριζα το λιγότερο θεϊκό, είναι υποτιμημένο ή καλύτερα παρεξηγημένο. Πολύ καλή η σκέψη να μπει στους μεζέδες και να μαγειρευτεί απλά χωρίς έξτρα σάλτσες και άλλα μπιχλιμπίδια, που του αλλάζουν στην ουσία τη γεύση. Λάδι και λεμόνι και αναρωτιέσαι τι τρως! Χταπόδι ξυδάτο βραστό παραγγείλαμε το οποίο είχε μαγειρευτεί και καρυκευτεί θεσπέσια, αλλά το λάδι στο οποίο αναπαυόταν ήταν υπερβολικό με αποτέλεσμα να είναι λαδάτο και όχι ξυδάτο. Ο γαύρος ο μαρινάτος άψογος και αυτός, αλλά το φινόκιο και τη ρίγανη που έγραφε ότι είχε το πιάτο, ούτε τα γευτήκαμε ούτε τα είδαμε.
Εξαιρετική η μελιτζανοσαλάτα, καπνιστή τόσο όσο, με τα αρώματα να ξεχειλίζουν από το πιάτο, διαφορετική από όσες έχω δοκιμάσει έως τώρα. Γαρίδες σαγανάκι. Γευστικό εννοείται, ψέματα δεν λέω και αμαρτία δεν έχω, αλλά βγάλε κανένα κεφάλι. Διότι η σάλτα ντομάτας και το τυρί με τα υπόλοιπα παρελκόμενα ήταν σε υπερβολική ποσότητα με αποτέλεσμα να χρειάζεται ανασκαφή για να ανακαλύψεις το καθαρό κομμάτι του θαλασσινού και να γεμίσει η μπουκιά σου.
Τέλος, το πιάτο που εξυμνούσε ο Μάκης και το πήραμε ασυζητητί. Πεσκανδρίτσα λεμονάτημε ψιλοκομμένα λαχανικά. Η αλήθεια είναι ότι η σάλτσα δεν υπάρχει. Θεσπέσια, μόνο για βούτες συνεχόμενες. Αλλά η φέτα λεμόνι τη στιγμή που δεν ήταν να φαγωθεί, δεν χρειαζόταν στο πιάτο. Επίσης, εγώ που δεν είμαι λάτρης των ψαριών και δεν γνώριζα ότι στην πεσκανδρίτσα δεν βγάζουν τα κόκκαλα ούτε μου το είπε κανένας, καταλαβαίνετε τι έγινε!
Στο τέλος μαζί με τα παγωτίνια ήρθε και ο λογαριασμός που μαζί με τα ποτά ήταν 37e pp. Συμπερασματικά, καλά φάγαμε με τα καλά και τα στραβά του, πολύ καλά περάσαμε, αλλά η πλατεία Μελισσίων συνεχίζει να μην με θέλει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η παρέα του Αγίου Όρους είναι κάτι σαν το 50-50 με περισσότερα άτομα, μια παρέα όπου η συνεννόηση γίνεται με τα μάτια, οι προτιμήσεις είναι παρόμοιες, το γέλιο κυριαρχεί και το κους κους δεν έχει τελειωμό. Τα γούστα στο φαγητό όμοια ή σχεδόν όμοια. Η παρέα να περνάει καλά και όλα τα άλλα έρχονται.
Η τελευταία επιλογή του Μάκη ‘’Ηλία ρίχτο!!!’’ ήταν τα ‘’Ψαράκια’’ στην πλατεία Μελισσίων. Για να πω τον πόνο μου, όσες φορές έχω φάει στη συγκεκριμένη πλατεία και σε διαφορετικά μαγαζιά δεν το ευχαριστήθηκα, για να μην πω ότι έφυγα δυσαρεστημένος. Αυτή τη φορά θεωρούσα ότι θα αλλάξει η τύχη μου.
Σε έναν χώρο που θα τον χαρακτήριζα μοντέρνο μεζεδοπωλείο θαλασσινών με καλή στο μάτι διακόσμηση (η τζαμαρία δε χρειάζεται) και αρκετό καλό service καθίσαμε να απολαύσουμε ψαρομεζέδες. Μας την χάλασε ο αέρας, που λίγο ήθελε να σηκώσει τα τραπέζια, αλλά είπαμε, η παρέα καλή οπότε το παραβλέψαμε.
Ξεκινήσαμε με εξαιρετική αλμύρα νόστιμη και σωστά αρτυμένη και φασολάκια ,που αν δεν μου τα πρότειναν, δεν υπήρχε περίπτωση να τα δοκιμάσω. Αυτό λοιπόν το πιάτο θα το χαρακτήριζα το λιγότερο θεϊκό, είναι υποτιμημένο ή καλύτερα παρεξηγημένο. Πολύ καλή η σκέψη να μπει στους μεζέδες και να μαγειρευτεί απλά χωρίς έξτρα σάλτσες και άλλα μπιχλιμπίδια, που του αλλάζουν στην ουσία τη γεύση. Λάδι και λεμόνι και αναρωτιέσαι τι τρως!
Χταπόδι ξυδάτο βραστό παραγγείλαμε το οποίο είχε μαγειρευτεί και καρυκευτεί θεσπέσια, αλλά το λάδι στο οποίο αναπαυόταν ήταν υπερβολικό με αποτέλεσμα να είναι λαδάτο και όχι ξυδάτο.
Ο γαύρος ο μαρινάτος άψογος και αυτός, αλλά το φινόκιο και τη ρίγανη που έγραφε ότι είχε το πιάτο, ούτε τα γευτήκαμε ούτε τα είδαμε.
Εξαιρετική η μελιτζανοσαλάτα, καπνιστή τόσο όσο, με τα αρώματα να ξεχειλίζουν από το πιάτο, διαφορετική από όσες έχω δοκιμάσει έως τώρα.
Γαρίδες σαγανάκι. Γευστικό εννοείται, ψέματα δεν λέω και αμαρτία δεν έχω, αλλά βγάλε κανένα κεφάλι. Διότι η σάλτα ντομάτας και το τυρί με τα υπόλοιπα παρελκόμενα ήταν σε υπερβολική ποσότητα με αποτέλεσμα να χρειάζεται ανασκαφή για να ανακαλύψεις το καθαρό κομμάτι του θαλασσινού και να γεμίσει η μπουκιά σου.
Τέλος, το πιάτο που εξυμνούσε ο Μάκης και το πήραμε ασυζητητί.
Πεσκανδρίτσα λεμονάτη με ψιλοκομμένα λαχανικά. Η αλήθεια είναι ότι η σάλτσα δεν υπάρχει. Θεσπέσια, μόνο για βούτες συνεχόμενες. Αλλά η φέτα λεμόνι τη στιγμή που δεν ήταν να φαγωθεί, δεν χρειαζόταν στο πιάτο. Επίσης, εγώ που δεν είμαι λάτρης των ψαριών και δεν γνώριζα ότι στην πεσκανδρίτσα δεν βγάζουν τα κόκκαλα ούτε μου το είπε κανένας, καταλαβαίνετε τι έγινε!
Στο τέλος μαζί με τα παγωτίνια ήρθε και ο λογαριασμός που μαζί με τα ποτά ήταν 37e pp.
Συμπερασματικά, καλά φάγαμε με τα καλά και τα στραβά του, πολύ καλά περάσαμε, αλλά η πλατεία Μελισσίων συνεχίζει να μην με θέλει.