Μια ταβέρνα με, αδιάλειπτη, παρουσία που έφτασε αισίως τα 100 χρόνια λειτουργίας! Γεγονός από μόνο του εντυπωσιακό, δε λέω, αλλά για μένα το πλέον αξιοσημείωτο είναι ότι εξακολουθεί να την τρέχει η ίδια οικογένεια περνώντας από γενιά σε γενιά.
Θα μπορούσα να γράψω χαλαρά 2-3 παραγράφους για την ιστορία της, τον προπάππου που ήρθε από την Κρήτη και την έφτιαξε για να συμπληρώσει το εισόδημα της φαμίλιας του, πως ήταν η περιοχή τότε και πολλά πολλά άλλα, όμως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, αφήστε που μια τέτοια κριτική θα ξυπνούσε τραυματικές μνήμες στους υπεύθυνους του site lol! Αν όμως εσείς είστε από αυτούς που αρέσκονται σε τέτοιου είδους πληροφορίες θα βρείτε άφθονες με ένα απλό γκουγκλάρισμα.
Βρίσκεται πολύ κοντά στην Πλατεία Υμηττού, βία στα 150 μέτρα, σε μια άλλη μικρή και άγνωστη πλατειούλα (που και να με σταυρώσεις δεν ξέρω το όνομά της) με τους δρόμους γύρω να είναι πεζόδρομοι, δίπλα ακριβώς στο αλσάκι του Πέτρου & Παύλου. Ιδανικό σημείο αν έχετε μικρά παιδιά τα οποία μπορούν να κινηθούν ελεύθερα και με extra bonus παιδική χαρά .Αααχ! που πήγαν αυτές οι μέρες που τρώγαμε συχνά εκεί με τα μικρά τα οποία είναι, πλέον, όλα φοιτητές και δε μας κάνουν παρέα.
Ο εσωτερικός χώρος είναι μικρός, τα απλά ταβερνίσια τραπεζοκαθίσματα αναπτύσσονται σε σχήμα Γ , φτιασίδια και interior design δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως μια ζεστή κι ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα, ο ορισμός που θα δίναμε σε ένα κουτούκι. Η κουζίνα επίσης που βρίσκεται στο κέντρο είναι ημιορατή οπότε είναι σα να βρίσκεσαι σε σπιτική κουζίνα παρακολουθώντας τη μαγείρισσα. Έχει κι ένα κομμάτι σαν σκεπασμένης αυλίτσας, με λουλούδια παντού, που κλείνει τον χειμώνα και εξωτερικά τραπέζια γύρω γύρω το καλοκαίρι.
Το φαγητό τους είναι μαγειρεμένο με φροντίδα και μεράκι, χρησιμοποιούν μόνο εποχικά υλικά τα διαλέγουν οι ίδιοι ή μάλλον οι ίδιες, πρέπει να πω, αφού εδώ η μαγειρική είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση, οπότε κολοκυθοανθούς γεμιστούς και αμπελοφάσουλα δε θα βρείτε τον χειμώνα. Αν είναι όμως η εποχή τους και υπάρχουν, εκείνη τη μέρα, να τα πάρετε οπωσδήποτε διότι τα κάνουν τέλεια.
Ένα εξασκημένο μάτι θα μπορούσε να αναγνωρίσει τις κρητικές επιρροές στο μενού που κρατούν από τον πρώτο διδάξαντα κι αναδύονται μέσα από πρώτες ύλες και παρασκευές. Τα μυζιθροπιτάκια έρχονται με φίνο φύλλο, χωρίς λάδι, ελαφρά γλυκοαλμυρή, υπόξινη γέμιση και λούζονται με λεπτόρρευστο, αρωματικό μέλι. Τα τηγανιτά κολοκυθάκια σε sticks, αποτελούν, όχι άδικα, hit και θα τα δείτε να παίζουν σε όλα τα τραπέζια. Παρέα θα τους κάνει το σπιτικό, πιπεράτο, τίμιο τζατζίκι που το τρώω κι ας έχει άνηθο. Φάβα καλοβρασμένη, πυκνή, νόστιμη με το κρεμμυδάκι και το λαδάκι της, κατά πως πρέπει. Κατσικάκι τσιγαριαστό του ονείρου. Χωρίς λίπος, κρέας που ξεκολλάει από το κόκκαλο, σαλτσούλα για ατελείωτες βούτες. Παϊδάκια κοτόπουλου τα οποία αποτελούν επίσης ένα από τα αγαπημένα πιάτα πολλών θαμώνων. Ζουμερά, λίγο γλυκά, λίγο καυτερά, με μπόλικο ψαχνό, τρώγονται με το χέρι και γλύφεις τα κοκκαλάκια. Συκώτι χωρίς ίνες, άριστης ποιότητας, ζουμερό μεν, χωρίς αίμα (εκτός κι αν το ζητήσετε) δε. Κεφτεδάκια αρωματικά και ζουμπουρλούδικα, τραγανά απέξω, μαλακά, αλλά όχι λασπωμένα, μέσα. Θα σχολιάσω τις τηγανιτές πατατούλες που συνοδεύουν τα πιάτα (αν κι υπάρχουν περισσότερες επιλογές αν θελήσετε οπότε ρωτήστε) οι οποίες είναι, φυσικά, στο χέρι, σε φρέσκο λάδι, κομμένες σε σπιρτόξυλα, σα να έχουν δραπετεύσει από γαλλικό εστιατόριο.
Λαθάκια φυσικά θα υπάρξουν αφού πρόκειται για απόλυτα συνεπές, γνήσιο, αυθεντικό, μαμαδίστικο φαγητό από χέρι νοικοκυράς. Άρα και παραπάνω ρίγανη μπορεί να πέσει στα κεφτεδάκια ή να τραβήξουν λίγο παραπάνω λάδι τα τηγανιτά. Στον πολύ κόσμο είναι πιθανό να σημειωθούν καθυστερήσεις στο σερβίρισμα. Στο τέλος όμως θα σας γλυκάνει αφενός μεν ο λογαριασμός, ο οποίος θα κυμανθεί γύρω στα 15e το άτομο με σαλάτα, 2 ορεκτικά, 2 κυρίως και μπυρίτσες (αν και πρέπει να δοκιμάσετε το κρασί τους το οποίο βράζει στα βαρέλια του υπογείου με μούστο από τα Μεσόγεια), κι αφετέρου το κέρασμα με γιαούρτι σακούλας και σπιτικό γλυκό κουταλιού. Στην τελευταία επίσκεψη μας έτυχε σταφύλι και κυδώνι κι ακόμη δε μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δύο μου άρεσε περισσότερο. Η κράτηση είναι απολύτως απαραίτητη διότι είναι σχεδόν πάντα γεμάτο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μια ταβέρνα με, αδιάλειπτη, παρουσία που έφτασε αισίως τα 100 χρόνια λειτουργίας! Γεγονός από μόνο του εντυπωσιακό, δε λέω, αλλά για μένα το πλέον αξιοσημείωτο είναι ότι εξακολουθεί να την τρέχει η ίδια οικογένεια περνώντας από γενιά σε γενιά.
Θα μπορούσα να γράψω χαλαρά 2-3 παραγράφους για την ιστορία της, τον προπάππου που ήρθε από την Κρήτη και την έφτιαξε για να συμπληρώσει το εισόδημα της φαμίλιας του, πως ήταν η περιοχή τότε και πολλά πολλά άλλα, όμως δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, αφήστε που μια τέτοια κριτική θα ξυπνούσε τραυματικές μνήμες στους υπεύθυνους του site lol! Αν όμως εσείς είστε από αυτούς που αρέσκονται σε τέτοιου είδους πληροφορίες θα βρείτε άφθονες με ένα απλό γκουγκλάρισμα.
Βρίσκεται πολύ κοντά στην Πλατεία Υμηττού, βία στα 150 μέτρα, σε μια άλλη μικρή και άγνωστη πλατειούλα (που και να με σταυρώσεις δεν ξέρω το όνομά της) με τους δρόμους γύρω να είναι πεζόδρομοι, δίπλα ακριβώς στο αλσάκι του Πέτρου & Παύλου. Ιδανικό σημείο αν έχετε μικρά παιδιά τα οποία μπορούν να κινηθούν ελεύθερα και με extra bonus παιδική χαρά .Αααχ! που πήγαν αυτές οι μέρες που τρώγαμε συχνά εκεί με τα μικρά τα οποία είναι, πλέον, όλα φοιτητές και δε μας κάνουν παρέα.
Ο εσωτερικός χώρος είναι μικρός, τα απλά ταβερνίσια τραπεζοκαθίσματα αναπτύσσονται σε σχήμα Γ , φτιασίδια και interior design δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως μια ζεστή κι ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα, ο ορισμός που θα δίναμε σε ένα κουτούκι. Η κουζίνα επίσης που βρίσκεται στο κέντρο είναι ημιορατή οπότε είναι σα να βρίσκεσαι σε σπιτική κουζίνα παρακολουθώντας τη μαγείρισσα. Έχει κι ένα κομμάτι σαν σκεπασμένης αυλίτσας, με λουλούδια παντού, που κλείνει τον χειμώνα και εξωτερικά τραπέζια γύρω γύρω το καλοκαίρι.
Το φαγητό τους είναι μαγειρεμένο με φροντίδα και μεράκι, χρησιμοποιούν μόνο εποχικά υλικά τα διαλέγουν οι ίδιοι ή μάλλον οι ίδιες, πρέπει να πω, αφού εδώ η μαγειρική είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση, οπότε κολοκυθοανθούς γεμιστούς και αμπελοφάσουλα δε θα βρείτε τον χειμώνα. Αν είναι όμως η εποχή τους και υπάρχουν, εκείνη τη μέρα, να τα πάρετε οπωσδήποτε διότι τα κάνουν τέλεια.
Ένα εξασκημένο μάτι θα μπορούσε να αναγνωρίσει τις κρητικές επιρροές στο μενού που κρατούν από τον πρώτο διδάξαντα κι αναδύονται μέσα από πρώτες ύλες και παρασκευές. Τα μυζιθροπιτάκια έρχονται με φίνο φύλλο, χωρίς λάδι, ελαφρά γλυκοαλμυρή, υπόξινη γέμιση και λούζονται με λεπτόρρευστο, αρωματικό μέλι. Τα τηγανιτά κολοκυθάκια σε sticks, αποτελούν, όχι άδικα, hit και θα τα δείτε να παίζουν σε όλα τα τραπέζια. Παρέα θα τους κάνει το σπιτικό, πιπεράτο, τίμιο τζατζίκι που το τρώω κι ας έχει άνηθο. Φάβα καλοβρασμένη, πυκνή, νόστιμη με το κρεμμυδάκι και το λαδάκι της, κατά πως πρέπει. Κατσικάκι τσιγαριαστό του ονείρου. Χωρίς λίπος, κρέας που ξεκολλάει από το κόκκαλο, σαλτσούλα για ατελείωτες βούτες. Παϊδάκια κοτόπουλου τα οποία αποτελούν επίσης ένα από τα αγαπημένα πιάτα πολλών θαμώνων. Ζουμερά, λίγο γλυκά, λίγο καυτερά, με μπόλικο ψαχνό, τρώγονται με το χέρι και γλύφεις τα κοκκαλάκια. Συκώτι χωρίς ίνες, άριστης ποιότητας, ζουμερό μεν, χωρίς αίμα (εκτός κι αν το ζητήσετε) δε. Κεφτεδάκια αρωματικά και ζουμπουρλούδικα, τραγανά απέξω, μαλακά, αλλά όχι λασπωμένα, μέσα. Θα σχολιάσω τις τηγανιτές πατατούλες που συνοδεύουν τα πιάτα (αν κι υπάρχουν περισσότερες επιλογές αν θελήσετε οπότε ρωτήστε) οι οποίες είναι, φυσικά, στο χέρι, σε φρέσκο λάδι, κομμένες σε σπιρτόξυλα, σα να έχουν δραπετεύσει από γαλλικό εστιατόριο.
Λαθάκια φυσικά θα υπάρξουν αφού πρόκειται για απόλυτα συνεπές, γνήσιο, αυθεντικό, μαμαδίστικο φαγητό από χέρι νοικοκυράς. Άρα και παραπάνω ρίγανη μπορεί να πέσει στα κεφτεδάκια ή να τραβήξουν λίγο παραπάνω λάδι τα τηγανιτά. Στον πολύ κόσμο είναι πιθανό να σημειωθούν καθυστερήσεις στο σερβίρισμα. Στο τέλος όμως θα σας γλυκάνει αφενός μεν ο λογαριασμός, ο οποίος θα κυμανθεί γύρω στα 15e το άτομο με σαλάτα, 2 ορεκτικά, 2 κυρίως και μπυρίτσες (αν και πρέπει να δοκιμάσετε το κρασί τους το οποίο βράζει στα βαρέλια του υπογείου με μούστο από τα Μεσόγεια), κι αφετέρου το κέρασμα με γιαούρτι σακούλας και σπιτικό γλυκό κουταλιού. Στην τελευταία επίσκεψη μας έτυχε σταφύλι και κυδώνι κι ακόμη δε μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δύο μου άρεσε περισσότερο. Η κράτηση είναι απολύτως απαραίτητη διότι είναι σχεδόν πάντα γεμάτο.