Αμφιταλαντεύτηκα να γράψω για το Friday’s, παρότι το ‘χω επισκεφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά ήταν ‘’στον πάγο’’.
Θυμήθηκα περασμένες εποχές, εποχές Κωστόπουλου και των περιοδικών του (Nitro, Klik αλλά και Max), εποχές που μεγαλουργούσε το Applebee’s με τα φοβερά spare ribs και τα fajitas, τα Taco time με την εκπληκτική chimichanga, ακόμα και τα Wendy’s με το θεσπέσιο τετράγωνο μπιφτέκι του bacon mushroom melt, αλλά και τα Friday’s με την πρωτοποριακή jack daniel’s sauce.
Ήταν η εποχή που μάλλον η Ελλάδα είχε έλλειψη από Αμερικανιές μετά και την απομάκρυνση και του τελευταίου Αμερικάνου, οπότε το έδαφος ήταν πρόσφορο. Το Ελληνικό όμως επιχειρηματικό ‘’δαιμόνιο’’ κατάφερε να σφραγίζει και να απομακρύνει τις 3 από τις 4 επιχειρήσεις και να αφήσει μόνο τα Friday’s.
Τα οποία μέχρι κάποια στιγμή αφού πήραν όλο το μερίδιο αφοράς, λειτουργούσαν αξιοπρεπώς και ανοδικά.
Σούρουπο καθημερινής λοιπόν βρέθηκα λόγω της επιμονής του μικρού γιού ο οποίος δεν τα έχει απομυθοποιήσει ακόμη, στο μαγαζί που βρίσκεται εντός του μεγάλου εμπορικού κέντρου στα βόρεια. Ευτυχώς δεν είχε κοσμοσυρροή, οπότε δεν χρειάστηκε να περιμένω για το check in για να μας τοποθετήσουν σε τραπέζι.
Το περιβάλλον το ίδιο και απαράλλακτο, σαν να μην πέρασε μια μέρα, Αμερικάνικοι ευρύχωροι καναπέδες με σταθερό τραπέζι στη μέση, κλασικά ξύλινα τραπέζια με παρόμοιες καρέκλες, ροκ καταστάσεις στους τοίχους, με αναφορά σε αμερικάνους καλλιτέχνες, που παρότι είμαι ροκ πλέον κουράζει και χαμηλή μουσική. Η οχλαγωγία σε υψηλά επίπεδα. Το service ανάμεικτο. Στο δίπλα τραπέζι η σερβιτόρα ήταν παλιάς κοπής διαχυτική και διεκπεραιωτική με την παρέα, σε μας ο σερβιτόρος βαριόταν ψιλό έως χοντρό. To τραπέζι έμεινε ακαθάριστο για αρκετή ώρα, όταν χρειάστηκε να παραγγείλουμε γλυκό ψάχναμε που θα παραγγείλουμε και τα πιάτα ήρθαν με σειρά κατά την κρίση του. Ευτυχώς δεν τύχαμε σε γενέθλια και δεν ακούσαμε για πολλοστή φορά από την χορωδία των σερβιτόρων το ‘’happy birthday’’.
Στα του φαγητού και ποτού τώρα η κλασική frozen μαργαρίτα με την σωστή δόση τεκίλας παραμένει top of the tops άρα αφού η αρχή είναι το ήμισυ του παντός σκέφτηκα ότι και η συνέχεια θα είναι το ίδιο καλή.
Στις κλασσικές potato twisters, το crunchy έλειπε στο σύνολο με αποτέλεσμα ο πρωταγωνιστής να είναι κε διαφορά η sauce (pico de gallo). Φαγώθηκαν από τον υιό μέχρι τελευταίας αλλά το ‘’ναι μεν αλλά’’ έμεινε στο τραπέζι. Η quesadilla με την κρούστα παρμεζάνας γεμισμένη με τυριά, μπέικον και κομμάτια κοτόπουλο ήταν ένα άμορφο κατασκεύασμα που δεν καταλάβαινες τις γεύσεις του κάθε υλικού ξεχωριστά. Οι φτερούγες, σωστά ψημένες, η buffalo εξαιρετική αν αγαπάς τα καυτερά και η συνοδευτική sauce με blue cheese ότι πιο κατάλληλο για το γευστικό contrast του πιάτου
Στα glazed pork chops η sauce του παραμένει καλή όπως και ο πουρές ανάμικτος με cheddar. Το steak ήταν μικρό για την τιμή του και άνευρο.
Μάταια έψαχνα το φανταστικό παναρισμένο κουνουπίδι που δοκίμασα παλιότερα και τα είχα αγαπήσει.
Τέλος κλείσαμε με το –άλλοτε- φανταστικό death by chocolate το οποίο κάποτε δεν περιγραφόταν γιατί έχανε την αξία του, τώρα παραμένει εντυπωσιακή μόνο η εμφάνιση, χάνοντας πάρα πολύ στη γεύση. Συμπερασματικά ενώ οι τιμές παραμένουν σταθερά υψηλές, η ποιότητα έχει πέσει, αλλά ο κόσμος κυρίως νεαρές ηλικίες συνεχίζει να πηγαίνει. Το Fridays για μένα έχει αρχή και τέλος δεν έχει μέση. Αναμφίβολα κατόπιν απαιτήσεως των γιών μου θα συνεχίσω να πηγαίνω αλλά θα αρκεστώ σε συγκεκριμένες σταθερές.
Για τους υπόλοιπους, ο καθένας ρυθμίζει το στομάχι του όπως εκείνος θέλει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Αμφιταλαντεύτηκα να γράψω για το Friday’s, παρότι το ‘χω επισκεφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν αλλά ήταν ‘’στον πάγο’’.
Θυμήθηκα περασμένες εποχές, εποχές Κωστόπουλου και των περιοδικών του (Nitro, Klik αλλά και Max), εποχές που μεγαλουργούσε το Applebee’s με τα φοβερά spare ribs και τα fajitas, τα Taco time με την εκπληκτική chimichanga, ακόμα και τα Wendy’s με το θεσπέσιο τετράγωνο μπιφτέκι του bacon mushroom melt, αλλά και τα Friday’s με την πρωτοποριακή jack daniel’s sauce.
Ήταν η εποχή που μάλλον η Ελλάδα είχε έλλειψη από Αμερικανιές μετά και την απομάκρυνση και του τελευταίου Αμερικάνου, οπότε το έδαφος ήταν πρόσφορο. Το Ελληνικό όμως επιχειρηματικό ‘’δαιμόνιο’’ κατάφερε να σφραγίζει και να απομακρύνει τις 3 από τις 4 επιχειρήσεις και να αφήσει μόνο τα Friday’s.
Τα οποία μέχρι κάποια στιγμή αφού πήραν όλο το μερίδιο αφοράς, λειτουργούσαν αξιοπρεπώς και ανοδικά.
Σούρουπο καθημερινής λοιπόν βρέθηκα λόγω της επιμονής του μικρού γιού ο οποίος δεν τα έχει απομυθοποιήσει ακόμη, στο μαγαζί που βρίσκεται εντός του μεγάλου εμπορικού κέντρου στα βόρεια. Ευτυχώς δεν είχε κοσμοσυρροή, οπότε δεν χρειάστηκε να περιμένω για το check in για να μας τοποθετήσουν σε τραπέζι.
Το περιβάλλον το ίδιο και απαράλλακτο, σαν να μην πέρασε μια μέρα, Αμερικάνικοι ευρύχωροι καναπέδες με σταθερό τραπέζι στη μέση, κλασικά ξύλινα τραπέζια με παρόμοιες καρέκλες, ροκ καταστάσεις στους τοίχους, με αναφορά σε αμερικάνους καλλιτέχνες, που παρότι είμαι ροκ πλέον κουράζει και χαμηλή μουσική. Η οχλαγωγία σε υψηλά επίπεδα.
Το service ανάμεικτο. Στο δίπλα τραπέζι η σερβιτόρα ήταν παλιάς κοπής διαχυτική και διεκπεραιωτική με την παρέα, σε μας ο σερβιτόρος βαριόταν ψιλό έως χοντρό. To τραπέζι έμεινε ακαθάριστο για αρκετή ώρα, όταν χρειάστηκε να παραγγείλουμε γλυκό ψάχναμε που θα παραγγείλουμε και τα πιάτα ήρθαν με σειρά κατά την κρίση του. Ευτυχώς δεν τύχαμε σε γενέθλια και δεν ακούσαμε για πολλοστή φορά από την χορωδία των σερβιτόρων το ‘’happy birthday’’.
Στα του φαγητού και ποτού τώρα η κλασική frozen μαργαρίτα με την σωστή δόση τεκίλας παραμένει top of the tops άρα αφού η αρχή είναι το ήμισυ του παντός σκέφτηκα ότι και η συνέχεια θα είναι το ίδιο καλή.
Στις κλασσικές potato twisters, το crunchy έλειπε στο σύνολο με αποτέλεσμα ο πρωταγωνιστής να είναι κε διαφορά η sauce (pico de gallo). Φαγώθηκαν από τον υιό μέχρι τελευταίας αλλά το ‘’ναι μεν αλλά’’ έμεινε στο τραπέζι.
Η quesadilla με την κρούστα παρμεζάνας γεμισμένη με τυριά, μπέικον και κομμάτια κοτόπουλο ήταν ένα άμορφο κατασκεύασμα που δεν καταλάβαινες τις γεύσεις του κάθε υλικού ξεχωριστά.
Οι φτερούγες, σωστά ψημένες, η buffalo εξαιρετική αν αγαπάς τα καυτερά και η συνοδευτική sauce με blue cheese ότι πιο κατάλληλο για το γευστικό contrast του πιάτου
Στα glazed pork chops η sauce του παραμένει καλή όπως και ο πουρές ανάμικτος με cheddar. Το steak ήταν μικρό για την τιμή του και άνευρο.
Μάταια έψαχνα το φανταστικό παναρισμένο κουνουπίδι που δοκίμασα παλιότερα και τα είχα αγαπήσει.
Τέλος κλείσαμε με το –άλλοτε- φανταστικό death by chocolate το οποίο κάποτε δεν περιγραφόταν γιατί έχανε την αξία του, τώρα παραμένει εντυπωσιακή μόνο η εμφάνιση, χάνοντας πάρα πολύ στη γεύση. Συμπερασματικά ενώ οι τιμές παραμένουν σταθερά υψηλές, η ποιότητα έχει πέσει, αλλά ο κόσμος κυρίως νεαρές ηλικίες συνεχίζει να πηγαίνει.
Το Fridays για μένα έχει αρχή και τέλος δεν έχει μέση. Αναμφίβολα κατόπιν απαιτήσεως των γιών μου θα συνεχίσω να πηγαίνω αλλά θα αρκεστώ σε συγκεκριμένες σταθερές.
Για τους υπόλοιπους, ο καθένας ρυθμίζει το στομάχι του όπως εκείνος θέλει.