Το Χατίρι δεν το πιάνει το μάτι σου, εκτός και εάν είσαι «ψαχτήρι».
Περνάς απέξω και δεν του δίνεις την προσοχή που του αξίζει, έτσι όπως είναι χωμένο στη γωνία της Ριζάρη και Ελλανίκου, δίνοντας την –πρώτη- εντύπωση ενός αδιάφορου ημιυπόγειου χώρου, κρυμμένου πίσω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Χρειάζεται προσπάθεια να δεις την ταπεινή επιγραφή επί της Ελλανίκου που δηλώνει το όνομά του.
Με την πρώτη μου επίσκεψη –καιρό πριν- ενθουσιάστηκα τόσο μα τόσο πολύ που μπήκε αμέσως στο top five!
Το top Five μου συμπεριλαμβάνει λίγα και καλά μαγαζιά στα οποία συχνάζω, φέρνω τους φίλους μου με κλειστά μάτια, δε χρειάζεται να ρίξω ούτε μία ματιά στον κατάλογό τους και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα.
Και όσο ήθελα να επαναλαμβάνω συχνότατα τις επισκέψεις μου τόσο δεν τα κατάφερνα….
Ο λόγος?
1) Η μεγάλη δυσκολία να βρω διαθέσιμο τραπέζι, με ορίζοντα 3-4 ημερών και κυρίως
για ΠΣΚ.
2) Η μεγάλη δυσκολία στο parking που αποτρέπει τους φίλους μου να με
ακολουθήσουν.
Η λύση βρέθηκε : Τρώμε στο Χατίρι μεσοβδόμαδα και κυκλοφορούμε με τη moto (αυτό και εάν είναι συμβιβασμός! Χειμώνα καιρό πάνω στη μηχανή για χατήρι του Χατίρι!)
Για την περιγραφή του χώρου σας παραπέμπω στη γλαφυρή κριτική της Tzia –δε θα μπορούσα να σας το μεταφέρω καλύτερα!
Θα προσθέσω ότι λατρεύω τις μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των (λιγοστών) τραπεζιών και τον υπέροχο φωτισμό.
Απολαμβάνω την ηρεμία της αίθουσας, την αίσθηση της ιδιωτικότητας.
Το μοναδικό αρνητικό είναι η έλλειψη θέρμανσης–ευτυχώς ντύνομαι σαν κρεμμύδι λόγω της moto, οπότε διατηρώ το σχετικό ενδυματολογικό look και εντός της αίθουσας!
Το menu μία σελίδα όλη κι όλη, ότι πρέπει για να τα θυμάμαι απέξω.
Η πίσω σελίδα στα αγγλικά για τους ξένους που κυκλοφορούν και ανακαλύπτουν τα διαμαντάκια της περιοχής.
Το βραδινό menu περιλαμβάνει :
– 5-6 ορεκτικά και σαλάτες
– 4-5 πιάτα με ζυμαρικά (μόλις συνειδητοποιώ ότι έως σήμερα δεν έχω δοκιμάσει
καμία pasta και το σημειώνω για την επόμενη φορά).
– 4 Pizza και 4 entrecotes
Και τι να πρωτοεπιλέξεις….
Την υπέροχη κρεμμυδόσουπα που την παραγγέλνει το αγόρι μου και εγώ μουρμουράω πως δε μου αρέσουν οι σούπες….
Και όταν έρχεται ζεστή και λαχταριστή του κλέβω 2 απολαυστικές κουταλιές.
Τα Ψητά σπαράγγια με τη béarnaise sauce για ένταση στη γεύση.
Την πράσινη σαλάτα με γαλλικό μαρούλι, αβοκάντο, φιλέτο πορτοκαλιού περιχυμένη με την εξαιρετική βινεγκρέτ μουστάρδας-πορτοκαλιού.
Δροσερή, βελούδινη και πλούσια γεύση!
Την πικάντικη καροτοσαλάτα, που μοσχομυρίζει σκόρδο και στολίζεται με τραγανά κάσιους.
Πίτσα με σπαράγγια και γκοργκονζόλα, μιας και είμαστε στο mood των σπαραγγιών.
Διαφορετική και τόσο ανάλαφρη γεύση!
Έχουμε δοκιμάσει και τις 4 entrecotes.
Πάντα μας ρωτάνε πως θέλουμε το ψήσιμο και πάντα το κάνουν τόσο-όσο τους ζητάμε.
Και η άριστη πρώτη ύλη με τη μαεστρία του ψησίματος δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Ακόμη και οι τηγανητές πατάτες που τις συνοδεύουν είναι τόσο λεπτοκομμένες, τραγανές και αέρινες!
Κρασάκι χύμα, εξαιρετικό.
Νερό βρύσης και πανεράκι με φρέσκο ψωμάκι έρχονται από την αρχή στο τραπέζι (και τελικά δε μένει ούτε ψίχουλο μιας και οι αθεόφοβοι το καταναλώνουμε σκουπίζοντας τις σάλτσες από τα πιάτα).
Η εξυπηρέτηση τυπική και απρόσωπη (τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα) ωστόσο το σερβίρισμα είναι στους σωστούς χρόνους.
Όσο για τις τιμές, τολμώ να πω ότι είναι απίστευτα τίμιες για το προϊόν που σερβίρει.
Δε θα πω άλλα, μόνο σας προτρέπω να πάτε!
@Το Χατίρι λειτουργεί με διαφορετικό menu –τύπου μαγειρείου- έως το μεσημέρι και με διαφορετικό από τις 19,30 και μετά.
Είχα την ευτυχία, για πολλά χρόνια, να ζω αυτήν τη μέρα στον διπλό ρόλο της κόρης και της μαμάς, γεγονός για το οποίο αισθάνομαι ευγνωμοσύνη.
Μου άρεσε να βγάζω τη μαμά μου για φαγητό σε ένα ξεχωριστό μέρος. Μπορεί να ήταν κάποιο που αγαπούσε, κάποιο στο οποίο θα αισθανόταν άνετα, ίσως λίγο πιο μακριά σα mini εκδρομή, μια καινούργια κουζίνα να δοκιμάσει ή ένα νέο μαγαζί που μου είχε κάνει εντύπωση.
Αυτήν την Κυριακή θα την πήγαινα στο Χατίρι.
Είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου, το έβλεπα εδώ και αρκετό καιρό, διάβαζα πολύ καλές κριτικές για το φαγητό του … όμως, την αμαρτία μου θα την πω, δε με προδιέθετε να δρασκελίσω το κατώφλι του. Η εικόνα που έβλεπα απέξω με παρέπεμπε σε εστιατόριο της Σοβιετικής Ένωσης. Τώρα θα αναρωτηθείτε, με όλο το δίκιο σας, … γιατί κυρά μου? είχες πάει σε κανένα και μας το κρατάς κρυφό? Η απάντηση είναι όχι, φυσικά, κι ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω δικαιολογώντας την εντύπωσή μου. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν να υπήρξα μέλος των Σοβιέτ ποιος ξέρει?
Έλα όμως που ο δρόμος μου με φέρνει, πριν λίγες μέρες, μπροστά του και βλέπω τον κατάλογό τους αναρτημένο στην είσοδο. Βλέπω εμβληματικά πιάτα της γαλλικής κουζίνας και, δίπλα τους κάτι τιμές οι οποίες με κάνουν να κολλήσω σχεδόν το πρόσωπό μου στο τζάμι πιστεύοντας ότι κάνουν πουλάκια τα μάτια μου.
Τηλεφωνώ για κράτηση, η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ευγενέστατη, και το Σάββατο 30/4, στις 9 sharp, ο καλός μου (ο οποίος περιέργως δεν έφερε αντίρρηση) κι εγώ ανοίγουμε την πόρτα τους.
Το περιβάλλον μέσα (γιατί απέξω πάλι δε σας προϊδεάζει) είναι άνετο, οικείο, artistique, λίγο ρετρό, λίγο σκανδιναβικό 70’s, με διακριτικό ρομαντισμό και καταπληκτικό φωτισμό.
Το μενού του μπορεί να σας μπερδέψει διότι δε θα είστε σίγουροι αν βρίσκεστε σε γαλλικό bistrot ή σε ιταλιάνικη trattoria. Εσείς ψύχραιμοι και αγέρωχοι. Διαλέξτε κατά το γούστο σας κάνοντας τους συνδυασμούς σας.
Ξεκινήστε με την κρεμμυδόσουπά τους ακόμη κι αν έχει 40 βαθμούς έξω. Μακράν η πιο ωραία που έχω φάει σε κλασσικά, αμιγώς γαλλικά, εστιατόρια στην Ελλάδα (και στην ίδια τη Γαλλία μη σας πω). Πυκνός, δεμένος, ολόγλυκος ζωμός με στολίδι τη φέτα ψωμιού με τη gruyiere που έχει λιώσει απολαυστικά. 4e η μικρή, 6e η μεγάλη (της οποίας δεν μπορώ να φανταστώ το μέγεθος διότι ακόμη και η μικρή είναι ικανής ποσότητας).
Από τις σαλάτες τους δε θα παραλείψετε τα σπαράγγια. Ψητά, με διακριτές τις ραβδώσεις της σχάρας, από την οποία έχουν περάσει, καταπράσινα, θαυμάσια καθαρισμένα. Συνοδεύονται από μία, all time classic, béarnaise, υποδειγματικής εκτέλεσης, στα 7e.
Η καροτοσαλάτα είναι επίσης αξιοπρόσεκτη. Δροσερή, ορεκτική, με λίγο σκόρδο, όξινη όσο ακριβώς πρέπει με τα cashews να προσφέρουν extra τραγανότητα στα 6e.
Μην αντισταθείτε σε καμία από τις μακαρονάδες τους. Αποκάλυψη η carbonara. Τόσο σωστά βρασμένα τα spaghetti, τόσο κρεμώδης η σάλτσα χωρίς υποψία αυγουλίλας και τόσο τραγανά τα κομματάκια guanciale. Ας διδαχθούν από αυτή πολλά μεγαλόσχημα και πανάκριβα ιταλικά εστιατόρια στα 9e.
Εννοείται ότι δε θα παραλείψετε να δοκιμάσετε έστω μία από τις entrecotes τους. Μοσχίδα από τη Δράμα, τρυφερή, χυμώδης, ψημένη όπως θέλετε (μην την καταστρέψετε σας παρακαλώ ζητώντας τη κάρβουνο) με κάποια από τις προτεινόμενες sauces. Η béarnaise όπως προείπα είναι εκτελεσμένη άψογα αλλά δεν πάει πίσω και η poivre (στην οποία, επιτέλους, το πιπέρι δικαιολογεί το όνομα και δεν υπερισχύει η κρέμα). Συνοδεύονται από άψογες τηγανιτές, φρέσκες πατατούλες στα 14e.
Έχει μόνο κρασί χύμα λευκό και κόκκινο του κτήματος Γκλίναβου από τη Ζίτσα στα 8e το λίτρο. Δύο μπύρες και αυτό είναι όλο (αναψυκτικά φαντάζομαι επίσης). Το νεράκι είναι βρύσης και το ψωμί τους μοσχοβολάει προζύμι. Θα σας κεράσουν στο τέλος ένα απίστευτο crumble λεμονιού το οποίο θα στεκόταν, με αξιώσεις, αυτούσιο σε ζαχαροπλαστείο.
Η εξυπηρέτηση είναι άψογη αν και κρατά τις αποστάσεις. Μάλλον οφείλεται στη φυσική συστολή του περιποιητή μας όμως θα ήθελα μια πιο προσωπική αλληλεπίδραση. Θα ήθελα επίσης να γνωρίσω προσωπικά τον σεφ όχι για να κάνω παρατηρήσεις αλλά για να τον συγχαρώ.
Δε θα πάω τη μαμά μου εκεί γιατί δεν είναι πια εδώ. Θα με πάει όμως ο καλός μου και η κόρη μου. Θα πάω κι εγώ με τη σειρά μου τις γυναίκες οι οποίες παίζουν, ακόμη, τον ρόλο της μητέρας στη ζωή μου. Θα πάω με αγαπημένους ανθρώπους για να το γνωρίσουν και μια μέρα που θα κατορθώσω να βρω alone time θα μου κάνω το χατίρι και θα πάω μόνη μου συντροφιά με αναμνήσεις και σχέδια για το μέλλον.
Να πάτε κι εσείς!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Το Χατίρι δεν το πιάνει το μάτι σου, εκτός και εάν είσαι «ψαχτήρι».
Περνάς απέξω και δεν του δίνεις την προσοχή που του αξίζει, έτσι όπως είναι χωμένο στη γωνία της Ριζάρη και Ελλανίκου, δίνοντας την –πρώτη- εντύπωση ενός αδιάφορου ημιυπόγειου χώρου, κρυμμένου πίσω από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Χρειάζεται προσπάθεια να δεις την ταπεινή επιγραφή επί της Ελλανίκου που δηλώνει το όνομά του.
Με την πρώτη μου επίσκεψη –καιρό πριν- ενθουσιάστηκα τόσο μα τόσο πολύ που μπήκε αμέσως στο top five!
Το top Five μου συμπεριλαμβάνει λίγα και καλά μαγαζιά στα οποία συχνάζω, φέρνω τους φίλους μου με κλειστά μάτια, δε χρειάζεται να ρίξω ούτε μία ματιά στον κατάλογό τους και έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο αποτέλεσμα.
Και όσο ήθελα να επαναλαμβάνω συχνότατα τις επισκέψεις μου τόσο δεν τα κατάφερνα….
Ο λόγος?
1) Η μεγάλη δυσκολία να βρω διαθέσιμο τραπέζι, με ορίζοντα 3-4 ημερών και κυρίως
για ΠΣΚ.
2) Η μεγάλη δυσκολία στο parking που αποτρέπει τους φίλους μου να με
ακολουθήσουν.
Η λύση βρέθηκε : Τρώμε στο Χατίρι μεσοβδόμαδα και κυκλοφορούμε με τη moto (αυτό και εάν είναι συμβιβασμός! Χειμώνα καιρό πάνω στη μηχανή για χατήρι του Χατίρι!)
Για την περιγραφή του χώρου σας παραπέμπω στη γλαφυρή κριτική της Tzia –δε θα μπορούσα να σας το μεταφέρω καλύτερα!
Θα προσθέσω ότι λατρεύω τις μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των (λιγοστών) τραπεζιών και τον υπέροχο φωτισμό.
Απολαμβάνω την ηρεμία της αίθουσας, την αίσθηση της ιδιωτικότητας.
Το μοναδικό αρνητικό είναι η έλλειψη θέρμανσης–ευτυχώς ντύνομαι σαν κρεμμύδι λόγω της moto, οπότε διατηρώ το σχετικό ενδυματολογικό look και εντός της αίθουσας!
Το menu μία σελίδα όλη κι όλη, ότι πρέπει για να τα θυμάμαι απέξω.
Η πίσω σελίδα στα αγγλικά για τους ξένους που κυκλοφορούν και ανακαλύπτουν τα διαμαντάκια της περιοχής.
Το βραδινό menu περιλαμβάνει :
– 5-6 ορεκτικά και σαλάτες
– 4-5 πιάτα με ζυμαρικά (μόλις συνειδητοποιώ ότι έως σήμερα δεν έχω δοκιμάσει
καμία pasta και το σημειώνω για την επόμενη φορά).
– 4 Pizza και 4 entrecotes
Και τι να πρωτοεπιλέξεις….
Την υπέροχη κρεμμυδόσουπα που την παραγγέλνει το αγόρι μου και εγώ μουρμουράω πως δε μου αρέσουν οι σούπες….
Και όταν έρχεται ζεστή και λαχταριστή του κλέβω 2 απολαυστικές κουταλιές.
Τα Ψητά σπαράγγια με τη béarnaise sauce για ένταση στη γεύση.
Την πράσινη σαλάτα με γαλλικό μαρούλι, αβοκάντο, φιλέτο πορτοκαλιού περιχυμένη με την εξαιρετική βινεγκρέτ μουστάρδας-πορτοκαλιού.
Δροσερή, βελούδινη και πλούσια γεύση!
Την πικάντικη καροτοσαλάτα, που μοσχομυρίζει σκόρδο και στολίζεται με τραγανά κάσιους.
Πίτσα με σπαράγγια και γκοργκονζόλα, μιας και είμαστε στο mood των σπαραγγιών.
Διαφορετική και τόσο ανάλαφρη γεύση!
Έχουμε δοκιμάσει και τις 4 entrecotes.
Πάντα μας ρωτάνε πως θέλουμε το ψήσιμο και πάντα το κάνουν τόσο-όσο τους ζητάμε.
Και η άριστη πρώτη ύλη με τη μαεστρία του ψησίματος δίνουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Ακόμη και οι τηγανητές πατάτες που τις συνοδεύουν είναι τόσο λεπτοκομμένες, τραγανές και αέρινες!
Κρασάκι χύμα, εξαιρετικό.
Νερό βρύσης και πανεράκι με φρέσκο ψωμάκι έρχονται από την αρχή στο τραπέζι (και τελικά δε μένει ούτε ψίχουλο μιας και οι αθεόφοβοι το καταναλώνουμε σκουπίζοντας τις σάλτσες από τα πιάτα).
Η εξυπηρέτηση τυπική και απρόσωπη (τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα) ωστόσο το σερβίρισμα είναι στους σωστούς χρόνους.
Όσο για τις τιμές, τολμώ να πω ότι είναι απίστευτα τίμιες για το προϊόν που σερβίρει.
Δε θα πω άλλα, μόνο σας προτρέπω να πάτε!
@Το Χατίρι λειτουργεί με διαφορετικό menu –τύπου μαγειρείου- έως το μεσημέρι και με διαφορετικό από τις 19,30 και μετά.
Η γιορτή της μητέρας !
Είχα την ευτυχία, για πολλά χρόνια, να ζω αυτήν τη μέρα στον διπλό ρόλο της κόρης και της μαμάς, γεγονός για το οποίο αισθάνομαι ευγνωμοσύνη.
Μου άρεσε να βγάζω τη μαμά μου για φαγητό σε ένα ξεχωριστό μέρος. Μπορεί να ήταν κάποιο που αγαπούσε, κάποιο στο οποίο θα αισθανόταν άνετα, ίσως λίγο πιο μακριά σα mini εκδρομή, μια καινούργια κουζίνα να δοκιμάσει ή ένα νέο μαγαζί που μου είχε κάνει εντύπωση.
Αυτήν την Κυριακή θα την πήγαινα στο Χατίρι.
Είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου, το έβλεπα εδώ και αρκετό καιρό, διάβαζα πολύ καλές κριτικές για το φαγητό του … όμως, την αμαρτία μου θα την πω, δε με προδιέθετε να δρασκελίσω το κατώφλι του. Η εικόνα που έβλεπα απέξω με παρέπεμπε σε εστιατόριο της Σοβιετικής Ένωσης. Τώρα θα αναρωτηθείτε, με όλο το δίκιο σας, … γιατί κυρά μου? είχες πάει σε κανένα και μας το κρατάς κρυφό? Η απάντηση είναι όχι, φυσικά, κι ακόμη δεν μπορώ να απαντήσω δικαιολογώντας την εντύπωσή μου. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν να υπήρξα μέλος των Σοβιέτ ποιος ξέρει?
Έλα όμως που ο δρόμος μου με φέρνει, πριν λίγες μέρες, μπροστά του και βλέπω τον κατάλογό τους αναρτημένο στην είσοδο. Βλέπω εμβληματικά πιάτα της γαλλικής κουζίνας και, δίπλα τους κάτι τιμές οι οποίες με κάνουν να κολλήσω σχεδόν το πρόσωπό μου στο τζάμι πιστεύοντας ότι κάνουν πουλάκια τα μάτια μου.
Τηλεφωνώ για κράτηση, η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ευγενέστατη, και το Σάββατο 30/4, στις 9 sharp, ο καλός μου (ο οποίος περιέργως δεν έφερε αντίρρηση) κι εγώ ανοίγουμε την πόρτα τους.
Το περιβάλλον μέσα (γιατί απέξω πάλι δε σας προϊδεάζει) είναι άνετο, οικείο, artistique, λίγο ρετρό, λίγο σκανδιναβικό 70’s, με διακριτικό ρομαντισμό και καταπληκτικό φωτισμό.
Το μενού του μπορεί να σας μπερδέψει διότι δε θα είστε σίγουροι αν βρίσκεστε σε γαλλικό bistrot ή σε ιταλιάνικη trattoria. Εσείς ψύχραιμοι και αγέρωχοι. Διαλέξτε κατά το γούστο σας κάνοντας τους συνδυασμούς σας.
Ξεκινήστε με την κρεμμυδόσουπά τους ακόμη κι αν έχει 40 βαθμούς έξω. Μακράν η πιο ωραία που έχω φάει σε κλασσικά, αμιγώς γαλλικά, εστιατόρια στην Ελλάδα (και στην ίδια τη Γαλλία μη σας πω). Πυκνός, δεμένος, ολόγλυκος ζωμός με στολίδι τη φέτα ψωμιού με τη gruyiere που έχει λιώσει απολαυστικά. 4e η μικρή, 6e η μεγάλη (της οποίας δεν μπορώ να φανταστώ το μέγεθος διότι ακόμη και η μικρή είναι ικανής ποσότητας).
Από τις σαλάτες τους δε θα παραλείψετε τα σπαράγγια. Ψητά, με διακριτές τις ραβδώσεις της σχάρας, από την οποία έχουν περάσει, καταπράσινα, θαυμάσια καθαρισμένα. Συνοδεύονται από μία, all time classic, béarnaise, υποδειγματικής εκτέλεσης, στα 7e.
Η καροτοσαλάτα είναι επίσης αξιοπρόσεκτη. Δροσερή, ορεκτική, με λίγο σκόρδο, όξινη όσο ακριβώς πρέπει με τα cashews να προσφέρουν extra τραγανότητα στα 6e.
Μην αντισταθείτε σε καμία από τις μακαρονάδες τους. Αποκάλυψη η carbonara. Τόσο σωστά βρασμένα τα spaghetti, τόσο κρεμώδης η σάλτσα χωρίς υποψία αυγουλίλας και τόσο τραγανά τα κομματάκια guanciale. Ας διδαχθούν από αυτή πολλά μεγαλόσχημα και πανάκριβα ιταλικά εστιατόρια στα 9e.
Εννοείται ότι δε θα παραλείψετε να δοκιμάσετε έστω μία από τις entrecotes τους. Μοσχίδα από τη Δράμα, τρυφερή, χυμώδης, ψημένη όπως θέλετε (μην την καταστρέψετε σας παρακαλώ ζητώντας τη κάρβουνο) με κάποια από τις προτεινόμενες sauces. Η béarnaise όπως προείπα είναι εκτελεσμένη άψογα αλλά δεν πάει πίσω και η poivre (στην οποία, επιτέλους, το πιπέρι δικαιολογεί το όνομα και δεν υπερισχύει η κρέμα). Συνοδεύονται από άψογες τηγανιτές, φρέσκες πατατούλες στα 14e.
Έχει μόνο κρασί χύμα λευκό και κόκκινο του κτήματος Γκλίναβου από τη Ζίτσα στα 8e το λίτρο. Δύο μπύρες και αυτό είναι όλο (αναψυκτικά φαντάζομαι επίσης). Το νεράκι είναι βρύσης και το ψωμί τους μοσχοβολάει προζύμι. Θα σας κεράσουν στο τέλος ένα απίστευτο crumble λεμονιού το οποίο θα στεκόταν, με αξιώσεις, αυτούσιο σε ζαχαροπλαστείο.
Η εξυπηρέτηση είναι άψογη αν και κρατά τις αποστάσεις. Μάλλον οφείλεται στη φυσική συστολή του περιποιητή μας όμως θα ήθελα μια πιο προσωπική αλληλεπίδραση. Θα ήθελα επίσης να γνωρίσω προσωπικά τον σεφ όχι για να κάνω παρατηρήσεις αλλά για να τον συγχαρώ.
Δε θα πάω τη μαμά μου εκεί γιατί δεν είναι πια εδώ. Θα με πάει όμως ο καλός μου και η κόρη μου. Θα πάω κι εγώ με τη σειρά μου τις γυναίκες οι οποίες παίζουν, ακόμη, τον ρόλο της μητέρας στη ζωή μου. Θα πάω με αγαπημένους ανθρώπους για να το γνωρίσουν και μια μέρα που θα κατορθώσω να βρω alone time θα μου κάνω το χατίρι και θα πάω μόνη μου συντροφιά με αναμνήσεις και σχέδια για το μέλλον.
Να πάτε κι εσείς!