Έχει τύχει να επισκεφθώ Το Κάτι Άλλο δύο φορές τα τελευταία χρόνια! Και τις δύο είχε σχέση με το βόλεϊ. Η πρώτη ήταν με την πάλαι ποτέ ομάδα του Αστέρα Νίκαιας και νυν Ιωνικού, ενώ τώρα έδωσα το παρόν στη συγκέντρωση των διαιτητών που σφυρίζουν σε Πειραιά και Δυτική Αττική. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να παρευρεθούν!
Συμπεραίνω λοιπόν ότι ένα σχετικά ευρύχωρο μαγαζί σα του λόγου του, έχει ειδικότητα σε παντώς είδους κοινωνικές εκδηλώσεις! Κοπές πίτας, γιορτές … Ό,τι βάλει ο νους σας!
Με τόση πολυκοσμία, αν και γεμάτο δεν το έλεγες, δεν μπορώ να κρίνω 100% το σέρβις, γιατί και συγκεκριμένο μενού είχαμε και ζωντανή μουσική ακούγαμε. Όπως είναι λογικό, αν υπήρχε μια λέξη για να χαρακτηρίσω, θα το ονόμαζα διεκπεραιωτικό. Οι άνθρωποι έτρεχαν δεξιά κι αριστερά για να προλάβουν. Τέτοιου είδους μαγαζιά δεν στοχεύουν στην εξυπηρέτηση.
Ο χώρος χειμωνιάτικος, αν πιείς κρασί και αφεθείς θα σου φανεί ζεστός. Κλασικά ξύλινα τραπέζια και ψάθινες καρέκλες που συναντάς σε τυπικά μαγαζιά τέτοιου είδους!
Τώρα για τη μουσική (αναφέρομαι στη γυναικεία φωνή), αξιοπρεπής μου φάνηκε, χωρίς πολλά φάλτσα, άλλοι όμως θα προτιμούσαν να ακούν τη Στέλλα Γρηγορίου και το “Δεν μοιράζεται η αγάπη”. Υπερβολικός ο φίλος Κωνσταντίνος! Θεωρήθηκε καλύτερος ο άνδρας τραγουδιστής. Εμένα προσωπικά δεν με προβλημάτισαν καθόλου!
Και πάμε στο φαγητό που δεν μας ενθουσίασε. Ναι μεν το μενού ήταν σε μεγάλες ποσότητες, από την άλλη όμως, θα έπρεπε να ήταν πιο οργανωμένοι στην κουζίνα. Για παράδειγμα, ο μπεκρής μεζές που παρουσιάστηκε ήταν λαχταριστός στο μάτι αλλά στη γεύση ήταν πιο κρύος και από την Αλάσκα τον χειμώνα. Το τζατζίκι και η τυροκαυτερή ήρθαν δύο σε ένα πιάτο και είχαν την τυπική γεύση από αυτές που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Ούτε κρύο ούτε ζεστή δηλαδή. Νομίζω το ίδιο θα πω και για τις τηγανητές πατάτες που φάνηκαν βιομηχανοποιημένες και χρησιμοποιούνται και σε άλλα πιάτα.
Η φέτα που ήταν μοναχή στο πιάτο δεν δοκιμάστηκε, από την άλλη η σαλάτα του σεφ ήταν πολύ ευχάριστη και πλούσια σε υλικά. Την τίμησα ιδιαιτέρως, δεν τσιγκουνεύτηκαν ούτε τα αβγά. Άλλο ένα πιάτο που τίμησα ιδιαιτέρως ήταν οι φλογέρες με ζαμπόν και τυρί. Νόστιμη κρούστα, χωρίς λαδίλα και με το τυρί να λιώνει υπέροχα στο πιρούνι.
Τα κρεατικά τα άφησα για το τέλος. Τίμιο λουκάνικο, πολύ καλύτερο από άλλα του είδους
Δε δημιούργησε προβλήματα στην πέψη. Συνοδευόταν με τις ίδιες τηγανητές πατάτες …
Ποικιλία κρεατικών. Δυστυχώς δεν μας ικανοποίησε ούτε στο ελάχιστο. Πολύ φτωχή σε ποσότητα, σα να είχε τσιμπήσει κάποιος από την πιατέλα πριν αυτή καταφθάσει στο τραπέζι. Προς Θεού, μην βάλετε στο μυαλό σας εικόνες τύπου ότι ο σερβιτόρος δοκιμάζει φαγητό στο πάσο πριν το παραλάβει! Οι τηγανιτές πατάτες αποτέλεσαν τη βάση ώστε να απλωθούν πάνω τους τα κρεατικά. Προτίμησα τα μπιφτέκια, με απώθησαν οπτικά τα πολλά παϊδάκια κοτόπουλου. Τα πανσετομπριζολάκια τρώγονταν, αλλά ως εκεί.
Συμπερασματικά, Το Κάτι Άλλο προσφέρεται ως διασκεδαστήριο και ως χώρος που μπορείς να πιείς συνοδεία φαγητού. Δε νομίζω να διακρίνεται για κάποια σπεσιαλιτέ, ούτε έχει τύχει να διαβάσω ποτέ διθυράμβους για αυτό. Δεν είναι απαραίτητα κακό όμως! Αρκεί να γνωρίζει τι προσφέρει και για ποιον λόγο υπάρχει. Άλλωστε, μετράει πολλά χρόνια στην πιάτσα του Χαϊδαρίου.
Ίσως, αρκετά αργότερα, έδινα μια δεύτερη ευκαιρία καμιά Κυριακή μεσημέρι. Όλοι την αξίζουν … αν και η περιοχή προσφέρει πολλές επιλογές εξόδου!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μουσικό μεζεδοπωλείο;
Ταβερνα;
Κοσμικό κεντρο;
Λίγο από ολα;
Έχει τύχει να επισκεφθώ Το Κάτι Άλλο δύο φορές τα τελευταία χρόνια! Και τις δύο είχε σχέση με το βόλεϊ. Η πρώτη ήταν με την πάλαι ποτέ ομάδα του Αστέρα Νίκαιας και νυν Ιωνικού, ενώ τώρα έδωσα το παρόν στη συγκέντρωση των διαιτητών που σφυρίζουν σε Πειραιά και Δυτική Αττική. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να παρευρεθούν!
Συμπεραίνω λοιπόν ότι ένα σχετικά ευρύχωρο μαγαζί σα του λόγου του, έχει ειδικότητα σε παντώς είδους κοινωνικές εκδηλώσεις! Κοπές πίτας, γιορτές … Ό,τι βάλει ο νους σας!
Με τόση πολυκοσμία, αν και γεμάτο δεν το έλεγες, δεν μπορώ να κρίνω 100% το σέρβις, γιατί και συγκεκριμένο μενού είχαμε και ζωντανή μουσική ακούγαμε. Όπως είναι λογικό, αν υπήρχε μια λέξη για να χαρακτηρίσω, θα το ονόμαζα διεκπεραιωτικό. Οι άνθρωποι έτρεχαν δεξιά κι αριστερά για να προλάβουν. Τέτοιου είδους μαγαζιά δεν στοχεύουν στην εξυπηρέτηση.
Ο χώρος χειμωνιάτικος, αν πιείς κρασί και αφεθείς θα σου φανεί ζεστός. Κλασικά ξύλινα τραπέζια και ψάθινες καρέκλες που συναντάς σε τυπικά μαγαζιά τέτοιου είδους!
Τώρα για τη μουσική (αναφέρομαι στη γυναικεία φωνή), αξιοπρεπής μου φάνηκε, χωρίς πολλά φάλτσα, άλλοι όμως θα προτιμούσαν να ακούν τη Στέλλα Γρηγορίου και το “Δεν μοιράζεται η αγάπη”. Υπερβολικός ο φίλος Κωνσταντίνος! Θεωρήθηκε καλύτερος ο άνδρας τραγουδιστής. Εμένα προσωπικά δεν με προβλημάτισαν καθόλου!
Και πάμε στο φαγητό που δεν μας ενθουσίασε. Ναι μεν το μενού ήταν σε μεγάλες ποσότητες, από την άλλη όμως, θα έπρεπε να ήταν πιο οργανωμένοι στην κουζίνα. Για παράδειγμα, ο μπεκρής μεζές που παρουσιάστηκε ήταν λαχταριστός στο μάτι αλλά στη γεύση ήταν πιο κρύος και από την Αλάσκα τον χειμώνα. Το τζατζίκι και η τυροκαυτερή ήρθαν δύο σε ένα πιάτο και είχαν την τυπική γεύση από αυτές που κυκλοφορούν στο εμπόριο. Ούτε κρύο ούτε ζεστή δηλαδή. Νομίζω το ίδιο θα πω και για τις τηγανητές πατάτες που φάνηκαν βιομηχανοποιημένες και χρησιμοποιούνται και σε άλλα πιάτα.
Η φέτα που ήταν μοναχή στο πιάτο δεν δοκιμάστηκε, από την άλλη η σαλάτα του σεφ ήταν πολύ ευχάριστη και πλούσια σε υλικά. Την τίμησα ιδιαιτέρως, δεν τσιγκουνεύτηκαν ούτε τα αβγά. Άλλο ένα πιάτο που τίμησα ιδιαιτέρως ήταν οι φλογέρες με ζαμπόν και τυρί. Νόστιμη κρούστα, χωρίς λαδίλα και με το τυρί να λιώνει υπέροχα στο πιρούνι.
Τα κρεατικά τα άφησα για το τέλος. Τίμιο λουκάνικο, πολύ καλύτερο από άλλα του είδους
Δε δημιούργησε προβλήματα στην πέψη. Συνοδευόταν με τις ίδιες τηγανητές πατάτες …
Ποικιλία κρεατικών. Δυστυχώς δεν μας ικανοποίησε ούτε στο ελάχιστο. Πολύ φτωχή σε ποσότητα, σα να είχε τσιμπήσει κάποιος από την πιατέλα πριν αυτή καταφθάσει στο τραπέζι. Προς Θεού, μην βάλετε στο μυαλό σας εικόνες τύπου ότι ο σερβιτόρος δοκιμάζει φαγητό στο πάσο πριν το παραλάβει! Οι τηγανιτές πατάτες αποτέλεσαν τη βάση ώστε να απλωθούν πάνω τους τα κρεατικά. Προτίμησα τα μπιφτέκια, με απώθησαν οπτικά τα πολλά παϊδάκια κοτόπουλου. Τα πανσετομπριζολάκια τρώγονταν, αλλά ως εκεί.
Συμπερασματικά, Το Κάτι Άλλο προσφέρεται ως διασκεδαστήριο και ως χώρος που μπορείς να πιείς συνοδεία φαγητού. Δε νομίζω να διακρίνεται για κάποια σπεσιαλιτέ, ούτε έχει τύχει να διαβάσω ποτέ διθυράμβους για αυτό. Δεν είναι απαραίτητα κακό όμως! Αρκεί να γνωρίζει τι προσφέρει και για ποιον λόγο υπάρχει. Άλλωστε, μετράει πολλά χρόνια στην πιάτσα του Χαϊδαρίου.
Ίσως, αρκετά αργότερα, έδινα μια δεύτερη ευκαιρία καμιά Κυριακή μεσημέρι. Όλοι την αξίζουν … αν και η περιοχή προσφέρει πολλές επιλογές εξόδου!