Η αρχή του τέλους…. Ή η αρχή του επιτέλους…
Συνάντηση παλιών συμμαθητών. Ή φίλων από το Στρατό. Ή Ουρσουλίνων με άρρενες του κολλεγίου Αθηνών. Ή συνδέσμου φίλων του κολλεγίου Μπαρμπίκα. Ότι και αν ήταν, έγινε σε γνωστό μπαράκι του ιστορικού κέντρου, της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται. Πριν τη συνάντηση όμως, κάποια μέλη του team της συνάντησης πεινούσαν. Ο μεταπτυχιακός φοιτητής του Κάτω Παλουκιού, η χαμογελαστή δεσποινίδα της ομάδας του Άνω Παλουκιού, η κυρία του Υπουργείου του Πέρα Παλουκιού και ο στρατηγός του Δώθε Παλουκιού. Για να μην απομακρυνθούν από το σημείο συνάντησης και έχουμε σφαγές και αίματα, είπαν να δοκιμάσουν κάτι Ελληνικό παραδοσιακό στο τρίγωνο της Κολοκοτρώνη. Περάσανε μέσα από τους καπνούς και την αιθαλομίχλη, άλλωστε δεν είχαν πάει για το περιβάλλον αλλά αποκλειστικά για το καλό φαγητό που είχε τα μαγαζί όπως το θυμόνταν από την τελευταία επίσκεψη. Κόσμος πολύς, ο έξω χώρος γεμάτος, ο μέσα κάτω χώρος ούτε στα καλύτερα τους όνειρα, οπότε τσούκου τσούκου ανέβηκαν τα σκαλιά για τον πάνω όροφο. Εκεί συνάντησαν την καπνίλα παρέα με την τσικνίλα στα καλύτερα τους, τις παραμέρισαν και βρήκαν ένα τελευταίο τραπέζι να καθίσουν. Ο χώρος κλασσικός παραδοσιακός ελληνικού ψητοπωλείου, όπως λέει και το όνομα. Αλλά δεν πήγαν για τον χώρο. Αν θα ξαναπήγαιναν (;;;) θα προσπαθούσαν να καθίσουν έξω που είναι λίγο καλύτερα. Η εξυπηρέτηση δεν είχε θέματα. Η κοπέλα του πάνω ορόφου, φοιτήτρια που βγάζει τα προς το ζην, χαμογελαστή κα ταχύτατη, είχαν όμως βγάλει κάλους τα πόδια της από το πολύ πήγαινε – έλα. Άσε που αν συνεχίσει έτσι σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί αγγειοχειρουργό για τους κιρσούς που θα έχει αποκτήσει από την ταλαιπωρία του ανέβα – κατέβα. Ο άρρεν σερβιτόρος είχε πιάσει κουβέντα με μια ενδιαφέρουσα φοιτητοπαρέα και την είχε αφήσει να τρέχει μόνη της.Άνοιξαν τον εκρού κατάλογο και παρήγγειλαν και για την κυρία του Υπουργείου που είχε αργήσει, διότι ο υπουργός, μπορεί να ζητήσει τα πάντα ότι ώρα θέλει. Χαλούμι στα κάρβουνα με πιπεριά και ντομάτα. Καλοψημένο, μεγάλη μερίδα, εύγευστο, με το λεμόνι και το φρυγανισμένο ψωμί απογειώθηκε. Κοντοσούβλι χοιρινό. Εδώ γελάνε. Η σερβιτόρα ήταν έτοιμη να πει: – Καλά την ώρα που ήρθατε θέλετε και κοντοσούβλι χοιρινό; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Ο στρατηγός την κοίταξε με το βλοσυρό του ύφος και αυτή σοβάρεψε και αντιπρότεινε κοντοσούβλι κοτόπουλο. Καλό μαρινάρισμα, καλά κομμάτια, ζουμερά, γευστικά, σωστά αλατισμένα, πιπεριές ανάμεσα, πατάτες τραγανές συνοδεία στο πιάτο, τα ευχαριστήθηκαν, άφησαν και στην κυρία του Υπουργείου. Τυροκαυτερή μαύρα χάλια. Είχε όλα τα στερητικά. Σίγουρα εμπορίου, αν και ο έχων τον γενικό έλεγχο του μαγαζιού, προσπάθησε να τους πείσει ότι ήταν χειροποίητη. Ούτε τον α΄ γύρο δεν περνούσε. Μπιφτέκι τσουπωτό, 3 τεμάχια η μερίδα, κρεατίσιο, μυρωδάτο με τα ανάλογα μπαχάρια, σωστά ψημένο ο ψήστης είχε κέφια. Για τις πατάτες είπαμε. Συκώτι μοσχαρίσιο 2 μεγάλα κομμάτια –με το ένα σίγουρα χορταίνεις- με πατάτες.Νόστιμο αλλά στεγνό. Άνευ υγρών, οπότε καθόλου ζουμερό. Εδώ ο ψήστης έκανε διάλειμμα και ο βοηθός του το ξέχασε λίγο παραπάνω στα κάρβουνα. Δεν χρειάζεται να γράψω πώς ψήνεται το συκώτι, ο σκοπός είναι άλλος. Συνόδεψαν τα κοψίδια με ελληνική Βεργίνα των 500 ml σε τιμή που κλέβεις εκκλησία. Πλήρωσαν οι άνδρες, μιας και η καταγωγή τους δεν επέτρεπε κάτι διαφορετικό. Στοίχισε περί τα 13 euro per person. Έφυγαν όλοι χορτασμένοι αλλά σχεδόν όλοι ευχαριστημένοι.Τρως πολύ και φτηνά, ο ψήστης όταν δεν κάθεται, ζωγραφίζει με τα κάρβουνα, ο κόσμος το κατακλύζει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το ουάου μαγαζί που θα σε καταπλήξει!!!
Η θέση του σίγουρα είναι στρατηγική και θα το βοηθήσει να ανέβει ακόμα περισσότερο, αν φυσικά το επιθυμεί και θέλει να βελτιώσει εύκολα και γρήγορα το επίπεδο του.
Πες ότι είσαι κέντρο, κατάκεντρο, και το στομάχι σου επιδίδεται σε τυμπανοκρουσίες σε ρυθμούς Μασάι. Μεταξύ Συντάγματος και Μοναστηρακίου, τα ταβερνοφαγάδικα σου φαίνονται υπερτιμημένα και υπερκοστολογημένα, αλλά το στομάχι σου είναι ανένδοτο και λιγουρεύεται μέχρι και τους λιπαρούς γύρους που σου κλείνουν το μάτι από την πλατεία και που ξέρεις ότι δε χωνεύονται ούτε αν πιεις τουμποφλό μαζί. Μη σκιάζεσαι, σου έχω τη λύση. ΤοΠαραδοσιακό είναι εκεί για σένα.
Είναι κάτι ανεπανάληπτο, μοναδικό, μια Εδέμ γεύσεων και υφών? Ούτε στον ύπνο του. Ξέρεις τι είναι, όμως? Τίμιο. Μέσα στα τόσα άτιμα της περιοχής, αυτό το κάνει να ξεχωρίζει. Σα χώρος δε λέει τίποτα απολύτως, ένα συνοικιακό καφενεδοκουτούκι είναι, με κάμποσα τραπέζια στο φαρδύ πεζοδρόμιο απ έξω. Λαδόκολλα, καρέκλα εκκλησίας και Άγιος ο Θεός. Είναι τόσο καθαρός όσο χρειάζεται, και τόσο αδιάφορος όσο φαντάζεστε.
Η εξυπηρέτηση γίνεται από νέα παιδιά, ευγενικά και πρόθυμα. Φέρνουν τα πράγματα όπως βγαίνουν απ’ την κουζίνα, δε σε απασχολούν περαιτέρω με οχλήσεις αλλά ανταποκρίνονται στα νεύματα που θα κάνεις. Ουσιαστικά κάνουν, απλώς, τη δουλειά τους χωρίς πολλά πολλά.
Τώρα εσύ θα απορείς γιατί σου λέω ότι πρέπει να πας, αν είσαι στην περιοχή. Μα δεν είναι προφανές??? Γιατί αξίζει τα λεφτά του. Τα λίγα λεφτά του. Είναι από τα ελάχιστα εναπομείναντα ταβερνεία στο κέντρο που σερβίρουν μεγάλες, σωστές μερίδες και τις κοστολογούν ανθρώπινα. Και ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό σε μια περιοχή που σου πουλάει τον χοιρινό λαιμό Ολλανδίας για wagyu αργής ωρίμανσης?
Όταν θα πας, πάρε αυτά που προτιμώ κι εγώ και δε θα χάσεις. Το πολύ να σκάσεις, αλλά έχουν και σόδες διαθέσιμες.
Η χωριάτικη σαλάτα τους έρχεται σε ένα βαθύ, λευκό κιούπι, με μια κομματάρα φέτα από πάνω και όλα τα λαχανικά της φρέσκα και χοντροκομμένα. (5€) Εξίσου πλούσια σε ποσότητα είναι και η αντίστοιχη σαλάτα χωρίς φέτα, η οποία με μόλις 3,5€ μοιράζεται στα 4 άνετα. Αν, δε, τιμήσεις και τις φέτες ψωμί σε μέγεθος στρώματος θαλάσσης που φέρνουν μαζί, έχεις ήδη φουσκώσει πριν καν εμφανιστούν τα ορεκτικά.
Τα οποία ορεκτικά είναι το εξής απαραίτητο τρίπτυχο: πατάτες, τζατζίκι και σαγανάκι. Είναι αυτά ακριβώς που πρέπει να είναι. Πατάτες χεράτες και καλό τηγανισμένες, (2.5€), τζατζίκι δυνατό και σκορδατο (3,5€) και σαγανάκι θρυβουλιαστό και υπέροχο. Ειδικά αυτό το τελευταίο έρχεται σε δυο μεγάλες στρογγυλές φέτες, ψημένες στις σχάρα, με μια ψημένη πιπεριά και λίγο λεμόνι για συνοδευτικό. (4€)
Στα κυρίως έχει βασικά σχάρας, και ανάλογα την ώρα που θα πας, και μερικά σούβλας. Όλες οι μερίδες είναι πλούσιες, οπότε παραγγέλνεις με μέτρο, ή προπαραγγέλνεις τα αντιόξινα. Στις τελευταίες επισκέψεις έχουμε ανεβάσει τη χοληστερόλη μας με τα παρακάτω:
• πανσέτα χοιρινή (8€), που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί αναφέρεται στον ενικό, αφού είναι 3 μεγάλες, κριτσανιστές πανσέτες με το λίπος τους το τραγανό, και τις πατάτες τους δίπλα μήπως και δεν έχεις πάρει αρκετές θερμίδες ήδη.
• χοιρινή μπριζόλα (8€), παχιά και μεγάλη σε μέγεθος, πάνω από μισό κιλό, χωρίς τις πατάτες που κλασσικά συμπληρώνουν το θερμιδικό φεστιβάλ, λίγο βαρετή και προβλέψιμη. Αν την προτιμήσετε, μπανιάρετέ τη στο λεμόνι.
• λουκάνικο χωριάτικο (7€). Ένα σχετικά λεπτό, ξενέρωτο αλλαντικό, που λειτουργεί ωραία σα συνοδευτικό αλλά δεν έχει κάτι το αξιοσημείωτο για να το προτιμήσετε.
• κοντοσούβλι χοιρινό (7.5), ένα υπέροχο, ζουμερό, φρέσκο κρέας, το οποίο έρχεται σε μικρά κομματάκια, αλλά μεγάλη ποσότητα, και αξίζει κάθε λιπαρή, αφράτη τύψη που θα σου προκαλέσει η κατανάλωσή του.
Αυτό δεν είναι το μαγαζί για καλό κρασί, άντε για κανένα χύμα κοκκινέλι στην καλύτερη. Εντούτοις, εγώ προτείνω μπύρα, από τις λίγες εμφιαλωμένες που έχει. Απλώς πάει καλύτερα με τον χώρο και την τσίκνα.
Στο vfm μιλάμε για εκτόξευση στο απόλυτο 5, όχι γιατί είναι συνταρακτικό, ή πρωτότυπο, ή εξαίρετο. Είναι, όμως, από αυτά τα μαγαζιά που μεγαλώνουν, μεγαλώνουν, γερά παιδιά, με τις μεριδιάρικες ποσότητες του και την τίμια ποιότητά τους, τα οποία, αν είσαι φοιτητής στο κέντρο, έχεις φάει όλο το μηνιάτικο και είναι ακόμα 12 του μήνα, πας για ποτά και πρέπει να γεμίσεις λίγδα το στομάχι σου, θα εκτιμήσεις πάρα πάρα πολύ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η αρχή του τέλους…. Ή η αρχή του επιτέλους…
Συνάντηση παλιών συμμαθητών. Ή φίλων από το Στρατό. Ή Ουρσουλίνων με άρρενες του κολλεγίου Αθηνών. Ή συνδέσμου φίλων του κολλεγίου Μπαρμπίκα.
Ότι και αν ήταν, έγινε σε γνωστό μπαράκι του ιστορικού κέντρου, της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται. Πριν τη συνάντηση όμως, κάποια μέλη του team της συνάντησης πεινούσαν. Ο μεταπτυχιακός φοιτητής του Κάτω Παλουκιού, η χαμογελαστή δεσποινίδα της ομάδας του Άνω Παλουκιού, η κυρία του Υπουργείου του Πέρα Παλουκιού και ο στρατηγός του Δώθε Παλουκιού. Για να μην απομακρυνθούν από το σημείο συνάντησης και έχουμε σφαγές και αίματα, είπαν να δοκιμάσουν κάτι Ελληνικό παραδοσιακό στο τρίγωνο της Κολοκοτρώνη.
Περάσανε μέσα από τους καπνούς και την αιθαλομίχλη, άλλωστε δεν είχαν πάει για το περιβάλλον αλλά αποκλειστικά για το καλό φαγητό που είχε τα μαγαζί όπως το θυμόνταν από την τελευταία επίσκεψη.
Κόσμος πολύς, ο έξω χώρος γεμάτος, ο μέσα κάτω χώρος ούτε στα καλύτερα τους όνειρα, οπότε τσούκου τσούκου ανέβηκαν τα σκαλιά για τον πάνω όροφο. Εκεί συνάντησαν την καπνίλα παρέα με την τσικνίλα στα καλύτερα τους, τις παραμέρισαν και βρήκαν ένα τελευταίο τραπέζι να καθίσουν. Ο χώρος κλασσικός παραδοσιακός ελληνικού ψητοπωλείου, όπως λέει και το όνομα. Αλλά δεν πήγαν για τον χώρο. Αν θα ξαναπήγαιναν (;;;) θα προσπαθούσαν να καθίσουν έξω που είναι λίγο καλύτερα.
Η εξυπηρέτηση δεν είχε θέματα. Η κοπέλα του πάνω ορόφου, φοιτήτρια που βγάζει τα προς το ζην, χαμογελαστή κα ταχύτατη, είχαν όμως βγάλει κάλους τα πόδια της από το πολύ πήγαινε – έλα. Άσε που αν συνεχίσει έτσι σε λίγα χρόνια θα χρειαστεί αγγειοχειρουργό για τους κιρσούς που θα έχει αποκτήσει από την ταλαιπωρία του ανέβα – κατέβα. Ο άρρεν σερβιτόρος είχε πιάσει κουβέντα με μια ενδιαφέρουσα φοιτητοπαρέα και την είχε αφήσει να τρέχει μόνη της.Άνοιξαν τον εκρού κατάλογο και παρήγγειλαν και για την κυρία του Υπουργείου που είχε αργήσει, διότι ο υπουργός, μπορεί να ζητήσει τα πάντα ότι ώρα θέλει.
Χαλούμι στα κάρβουνα με πιπεριά και ντομάτα. Καλοψημένο, μεγάλη μερίδα, εύγευστο, με το λεμόνι και το φρυγανισμένο ψωμί απογειώθηκε.
Κοντοσούβλι χοιρινό. Εδώ γελάνε. Η σερβιτόρα ήταν έτοιμη να πει: – Καλά την ώρα που ήρθατε θέλετε και κοντοσούβλι χοιρινό; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Ο στρατηγός την κοίταξε με το βλοσυρό του ύφος και αυτή σοβάρεψε και αντιπρότεινε κοντοσούβλι κοτόπουλο. Καλό μαρινάρισμα, καλά κομμάτια, ζουμερά, γευστικά, σωστά αλατισμένα, πιπεριές ανάμεσα, πατάτες τραγανές συνοδεία στο πιάτο, τα ευχαριστήθηκαν, άφησαν και στην κυρία του Υπουργείου.
Τυροκαυτερή μαύρα χάλια. Είχε όλα τα στερητικά. Σίγουρα εμπορίου, αν και ο έχων τον γενικό έλεγχο του μαγαζιού, προσπάθησε να τους πείσει ότι ήταν χειροποίητη. Ούτε τον α΄ γύρο δεν περνούσε.
Μπιφτέκι τσουπωτό, 3 τεμάχια η μερίδα, κρεατίσιο, μυρωδάτο με τα ανάλογα μπαχάρια, σωστά ψημένο ο ψήστης είχε κέφια. Για τις πατάτες είπαμε.
Συκώτι μοσχαρίσιο 2 μεγάλα κομμάτια –με το ένα σίγουρα χορταίνεις- με πατάτες.Νόστιμο αλλά στεγνό. Άνευ υγρών, οπότε καθόλου ζουμερό. Εδώ ο ψήστης έκανε διάλειμμα και ο βοηθός του το ξέχασε λίγο παραπάνω στα κάρβουνα. Δεν χρειάζεται να γράψω πώς ψήνεται το συκώτι, ο σκοπός είναι άλλος. Συνόδεψαν τα κοψίδια με ελληνική Βεργίνα των 500 ml σε τιμή που κλέβεις εκκλησία. Πλήρωσαν οι άνδρες, μιας και η καταγωγή τους δεν επέτρεπε κάτι διαφορετικό. Στοίχισε περί τα 13 euro per person.
Έφυγαν όλοι χορτασμένοι αλλά σχεδόν όλοι ευχαριστημένοι.Τρως πολύ και φτηνά, ο ψήστης όταν δεν κάθεται, ζωγραφίζει με τα κάρβουνα, ο κόσμος το κατακλύζει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το ουάου μαγαζί που θα σε καταπλήξει!!!
Η θέση του σίγουρα είναι στρατηγική και θα το βοηθήσει να ανέβει ακόμα περισσότερο, αν φυσικά το επιθυμεί και θέλει να βελτιώσει εύκολα και γρήγορα το επίπεδο του.
Πες ότι είσαι κέντρο, κατάκεντρο, και το στομάχι σου επιδίδεται σε τυμπανοκρουσίες σε ρυθμούς Μασάι. Μεταξύ Συντάγματος και Μοναστηρακίου, τα ταβερνοφαγάδικα σου φαίνονται υπερτιμημένα και υπερκοστολογημένα, αλλά το στομάχι σου είναι ανένδοτο και λιγουρεύεται μέχρι και τους λιπαρούς γύρους που σου κλείνουν το μάτι από την πλατεία και που ξέρεις ότι δε χωνεύονται ούτε αν πιεις τουμποφλό μαζί. Μη σκιάζεσαι, σου έχω τη λύση. ΤοΠαραδοσιακό είναι εκεί για σένα.
Είναι κάτι ανεπανάληπτο, μοναδικό, μια Εδέμ γεύσεων και υφών? Ούτε στον ύπνο του. Ξέρεις τι είναι, όμως? Τίμιο. Μέσα στα τόσα άτιμα της περιοχής, αυτό το κάνει να ξεχωρίζει. Σα χώρος δε λέει τίποτα απολύτως, ένα συνοικιακό καφενεδοκουτούκι είναι, με κάμποσα τραπέζια στο φαρδύ πεζοδρόμιο απ έξω. Λαδόκολλα, καρέκλα εκκλησίας και Άγιος ο Θεός. Είναι τόσο καθαρός όσο χρειάζεται, και τόσο αδιάφορος όσο φαντάζεστε.
Η εξυπηρέτηση γίνεται από νέα παιδιά, ευγενικά και πρόθυμα. Φέρνουν τα πράγματα όπως βγαίνουν απ’ την κουζίνα, δε σε απασχολούν περαιτέρω με οχλήσεις αλλά ανταποκρίνονται στα νεύματα που θα κάνεις. Ουσιαστικά κάνουν, απλώς, τη δουλειά τους χωρίς πολλά πολλά.
Τώρα εσύ θα απορείς γιατί σου λέω ότι πρέπει να πας, αν είσαι στην περιοχή. Μα δεν είναι προφανές??? Γιατί αξίζει τα λεφτά του. Τα λίγα λεφτά του. Είναι από τα ελάχιστα εναπομείναντα ταβερνεία στο κέντρο που σερβίρουν μεγάλες, σωστές μερίδες και τις κοστολογούν ανθρώπινα. Και ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό σε μια περιοχή που σου πουλάει τον χοιρινό λαιμό Ολλανδίας για wagyu αργής ωρίμανσης?
Όταν θα πας, πάρε αυτά που προτιμώ κι εγώ και δε θα χάσεις. Το πολύ να σκάσεις, αλλά έχουν και σόδες διαθέσιμες.
Η χωριάτικη σαλάτα τους έρχεται σε ένα βαθύ, λευκό κιούπι, με μια κομματάρα φέτα από πάνω και όλα τα λαχανικά της φρέσκα και χοντροκομμένα. (5€) Εξίσου πλούσια σε ποσότητα είναι και η αντίστοιχη σαλάτα χωρίς φέτα, η οποία με μόλις 3,5€ μοιράζεται στα 4 άνετα. Αν, δε, τιμήσεις και τις φέτες ψωμί σε μέγεθος στρώματος θαλάσσης που φέρνουν μαζί, έχεις ήδη φουσκώσει πριν καν εμφανιστούν τα ορεκτικά.
Τα οποία ορεκτικά είναι το εξής απαραίτητο τρίπτυχο: πατάτες, τζατζίκι και σαγανάκι. Είναι αυτά ακριβώς που πρέπει να είναι. Πατάτες χεράτες και καλό τηγανισμένες, (2.5€), τζατζίκι δυνατό και σκορδατο (3,5€) και σαγανάκι θρυβουλιαστό και υπέροχο. Ειδικά αυτό το τελευταίο έρχεται σε δυο μεγάλες στρογγυλές φέτες, ψημένες στις σχάρα, με μια ψημένη πιπεριά και λίγο λεμόνι για συνοδευτικό. (4€)
Στα κυρίως έχει βασικά σχάρας, και ανάλογα την ώρα που θα πας, και μερικά σούβλας. Όλες οι μερίδες είναι πλούσιες, οπότε παραγγέλνεις με μέτρο, ή προπαραγγέλνεις τα αντιόξινα. Στις τελευταίες επισκέψεις έχουμε ανεβάσει τη χοληστερόλη μας με τα παρακάτω:
• πανσέτα χοιρινή (8€), που κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί αναφέρεται στον ενικό, αφού είναι 3 μεγάλες, κριτσανιστές πανσέτες με το λίπος τους το τραγανό, και τις πατάτες τους δίπλα μήπως και δεν έχεις πάρει αρκετές θερμίδες ήδη.
• χοιρινή μπριζόλα (8€), παχιά και μεγάλη σε μέγεθος, πάνω από μισό κιλό, χωρίς τις πατάτες που κλασσικά συμπληρώνουν το θερμιδικό φεστιβάλ, λίγο βαρετή και προβλέψιμη. Αν την προτιμήσετε, μπανιάρετέ τη στο λεμόνι.
• λουκάνικο χωριάτικο (7€). Ένα σχετικά λεπτό, ξενέρωτο αλλαντικό, που λειτουργεί ωραία σα συνοδευτικό αλλά δεν έχει κάτι το αξιοσημείωτο για να το προτιμήσετε.
• κοντοσούβλι χοιρινό (7.5), ένα υπέροχο, ζουμερό, φρέσκο κρέας, το οποίο έρχεται σε μικρά κομματάκια, αλλά μεγάλη ποσότητα, και αξίζει κάθε λιπαρή, αφράτη τύψη που θα σου προκαλέσει η κατανάλωσή του.
Αυτό δεν είναι το μαγαζί για καλό κρασί, άντε για κανένα χύμα κοκκινέλι στην καλύτερη. Εντούτοις, εγώ προτείνω μπύρα, από τις λίγες εμφιαλωμένες που έχει. Απλώς πάει καλύτερα με τον χώρο και την τσίκνα.
Στο vfm μιλάμε για εκτόξευση στο απόλυτο 5, όχι γιατί είναι συνταρακτικό, ή πρωτότυπο, ή εξαίρετο. Είναι, όμως, από αυτά τα μαγαζιά που μεγαλώνουν, μεγαλώνουν, γερά παιδιά, με τις μεριδιάρικες ποσότητες του και την τίμια ποιότητά τους, τα οποία, αν είσαι φοιτητής στο κέντρο, έχεις φάει όλο το μηνιάτικο και είναι ακόμα 12 του μήνα, πας για ποτά και πρέπει να γεμίσεις λίγδα το στομάχι σου, θα εκτιμήσεις πάρα πάρα πολύ.
Αν βρεθείτε απέξω, μπείτε.