Τα Βριλήσσια είναι κάτι σαν τον Βόλο στην εστίαση. Το 80% και βάλε των μαγαζιών είναι σουβλατζίδικα – ψητοπωλεία. Τα υπόλοιπα απλά συμπληρώνουν τη λίστα. Και όλα ή σχεδόν όλα βρίσκονται πέριξ της πλατείας Αναλήψεως, της κεντρικής πλατείας της περιοχής. Ιδέες για άλλα μαγαζιά πολλές αλλά στο τέλος καίγονται και κερδίζει το καλαμάκι.
Ένα από αυτά τα μαγαζιά -εκτός των πολλών delivery που έχω κάνει- είπαμε να το δοκιμάσουμε και από κοντά.
Κόσμος αρκετός, ευτυχώς ευρέθη τραπέζι έξω, διότι η ζέστη τρομερή και ευτυχώς ήρθε ο σερβιτόρος άμεσα, διότι η πείνα φοβερή. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ήρθε σερβιτόρος άμεσα ή έστω σχετικά γρήγορα. Τις ώρες που καθίσαμε, ψάχναμε με πολλούς τρόπους να βρούμε κάποιον να μας εξυπηρετήσει.
Το όλο περιβάλλον κλασσικό, όπως όλοι οι χώροι του είδους. Χωρίς κάτι ιδιαίτερο να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον αλλά οκ σουβλάκι θα φας, τι περιμένεις δηλαδή να βρεις.
Οι τιμές του είναι πλέον στο ίδιο επίπεδο με όλων των υπολοίπων, σε σημείο που μια μελαγχολία σε πιάνει και αρχίζεις να σιγομουρμουράς το ‘’περασμένα μεγαλεία’’…
Τουλάχιστον το σουβλάκι του, χοιρινό και κοτόπουλο, δεν σε απογοητεύει.
Νόστιμο με ελάχιστο λίπος και ζουμερό. Μπορώ να πω ότι είναι όπως το θυμόμουν. Χειροποίητο κι όχι μηχανής και γευστικό. Γι’ αυτό άλλωστε συρρέουν μιλιούνια οι νεολαίοι της περιοχής, παίρνουν και φεύγουν.
Τώρα οι πατάτες του, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, τραγανές, χρυσαφένιες άνευ λαδίλας και με ριγανίτσα αλλά έτοιμες. Σακούλας.
Τίμιες οι ψητές του πιπεριές, άψογες σε όλα τους και μπαμπάτσικες.
Καλό και το σαγανάκι του, μοσχομυριστό, προσέφερε την κατάλληλη εισαγωγή για τα υπόλοιπα.
Το γουρουνάκι που είχε εκείνη τη μέρα, λουκούμι, έλιωνε, νοστιμότατο και crispy. Άγνωστος ο λόγος που δεν είχε άλλες σούβλες, διότι θυμάμαι ότι ο ψήστης ήταν δεξιοτέχνης και ο κατάλληλος να διδάξει σε σεμινάρια. Δεν δικαιολογείται λοιπόν αλλά…
Εκεί που ο δημιουργός της σαλάτας θέλει σεμινάρια είναι η απλή και ταπεινή χωριάτικη. Άντε να καταλάβω ότι το κομμάτι της φέτας θα στο ρίξω ολόκληρο από πάνω όπως έκαναν οι πρόγονοι μας. Γιατί θα πρέπει να φάω πιπεριά γεμίσματος κομμένη στα 5 και όχι την κλασσική, ντομάτα και αγγούρι σε κομμάτια που έπρεπε να καταναλωθούν μόνα τους για να μην μπουκώσεις και κρεμμύδια που αν τα είχες ξέχωρα θα έκλαιγες; Δεν προλαβαίνω μάνα μου; Δεν φταίω όμως εγώ.
Συμπερασματικά, σίγουρα τα κρέατα του είναι καλά, άλλωστε τόσα χρόνια εμπειρίας έχει, Βριλήσσια όμως είσαι, οι παρόμοιες επιλογές πολλές, διαλέγεις αυτό που σου κάνει κλικ και παίρνεις.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Τα Βριλήσσια είναι κάτι σαν τον Βόλο στην εστίαση. Το 80% και βάλε των μαγαζιών είναι σουβλατζίδικα – ψητοπωλεία. Τα υπόλοιπα απλά συμπληρώνουν τη λίστα. Και όλα ή σχεδόν όλα βρίσκονται πέριξ της πλατείας Αναλήψεως, της κεντρικής πλατείας της περιοχής. Ιδέες για άλλα μαγαζιά πολλές αλλά στο τέλος καίγονται και κερδίζει το καλαμάκι.
Ένα από αυτά τα μαγαζιά -εκτός των πολλών delivery που έχω κάνει- είπαμε να το δοκιμάσουμε και από κοντά.
Κόσμος αρκετός, ευτυχώς ευρέθη τραπέζι έξω, διότι η ζέστη τρομερή και ευτυχώς ήρθε ο σερβιτόρος άμεσα, διότι η πείνα φοβερή. Αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ήρθε σερβιτόρος άμεσα ή έστω σχετικά γρήγορα. Τις ώρες που καθίσαμε, ψάχναμε με πολλούς τρόπους να βρούμε κάποιον να μας εξυπηρετήσει.
Το όλο περιβάλλον κλασσικό, όπως όλοι οι χώροι του είδους. Χωρίς κάτι ιδιαίτερο να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον αλλά οκ σουβλάκι θα φας, τι περιμένεις δηλαδή να βρεις.
Οι τιμές του είναι πλέον στο ίδιο επίπεδο με όλων των υπολοίπων, σε σημείο που μια μελαγχολία σε πιάνει και αρχίζεις να σιγομουρμουράς το ‘’περασμένα μεγαλεία’’…
Τουλάχιστον το σουβλάκι του, χοιρινό και κοτόπουλο, δεν σε απογοητεύει.
Νόστιμο με ελάχιστο λίπος και ζουμερό. Μπορώ να πω ότι είναι όπως το θυμόμουν. Χειροποίητο κι όχι μηχανής και γευστικό. Γι’ αυτό άλλωστε συρρέουν μιλιούνια οι νεολαίοι της περιοχής, παίρνουν και φεύγουν.
Τώρα οι πατάτες του, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας, τραγανές, χρυσαφένιες άνευ λαδίλας και με ριγανίτσα αλλά έτοιμες. Σακούλας.
Τίμιες οι ψητές του πιπεριές, άψογες σε όλα τους και μπαμπάτσικες.
Καλό και το σαγανάκι του, μοσχομυριστό, προσέφερε την κατάλληλη εισαγωγή για τα υπόλοιπα.
Το γουρουνάκι που είχε εκείνη τη μέρα, λουκούμι, έλιωνε, νοστιμότατο και crispy. Άγνωστος ο λόγος που δεν είχε άλλες σούβλες, διότι θυμάμαι ότι ο ψήστης ήταν δεξιοτέχνης και ο κατάλληλος να διδάξει σε σεμινάρια. Δεν δικαιολογείται λοιπόν αλλά…
Εκεί που ο δημιουργός της σαλάτας θέλει σεμινάρια είναι η απλή και ταπεινή χωριάτικη. Άντε να καταλάβω ότι το κομμάτι της φέτας θα στο ρίξω ολόκληρο από πάνω όπως έκαναν οι πρόγονοι μας. Γιατί θα πρέπει να φάω πιπεριά γεμίσματος κομμένη στα 5 και όχι την κλασσική, ντομάτα και αγγούρι σε κομμάτια που έπρεπε να καταναλωθούν μόνα τους για να μην μπουκώσεις και κρεμμύδια που αν τα είχες ξέχωρα θα έκλαιγες; Δεν προλαβαίνω μάνα μου; Δεν φταίω όμως εγώ.
Συμπερασματικά, σίγουρα τα κρέατα του είναι καλά, άλλωστε τόσα χρόνια εμπειρίας έχει, Βριλήσσια όμως είσαι, οι παρόμοιες επιλογές πολλές, διαλέγεις αυτό που σου κάνει κλικ και παίρνεις.