ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ

Η λαχτάρα μας για ένα ξεχωριστό, ρομαντικό δείπνο κάτω από το φως των κεριών, μας οδήγησε την τελευταία Κυριακή του Μάρτη στο εστιατόριο του Τρένου στο Ρουφ. Το ενδιαφέρον είναι ότι είχαμε κάνει την κράτηση μέσω του ηλεκτρονικού τους συστήματος κρατήσεων δυό-τρεις βδομάδες πριν, καθώς φαινόταν να μην υπάρχει διαθεσιμότητα νωρίτερα, σε ώρα και μέρα που να θέλαμε. Εμείς δεν είχαμε βιάση, κι έτσι λοιπόν, όταν έφτασε η μέρα (και μετά από ένα μέιλ και ένα τηλεφώνημα επιβεβαιωτικά της κράτησής μας που δεχτήκαμε), στολιστήκαμε και παρφουμαριστήκαμε και κινήσαμε για το Ρουφ και το τρένο του.

Είχα βρεθεί πολλά χρόνια πριν στο Τρένο στο Ρουφ για μία θεατρική παράσταση και θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει. Για να καταλάβετε, πρόκειται για ένα τρένο, το οποίο λειτουργεί ως πολυχώρος. Ένα του βαγόνι είναι το θέατρο, άλλο το μπαρ και αυτό στο οποίο πήγαμε εμείς είναι το εστιατόριό του. Σύμφωνα με την περιγραφή του wagon restaurant από τους ίδιους, “πρόκειται για μια αναπαλαιωμένη, προπολεμική εστιάμαξα” και ναι, είναι αυτό ακριβώς. Ένας χώρος τίγκα στους ιδιαίτερους πολυελαίους, που διατηρεί όμως χαμηλό φωτισμό, με αναμμένα κεριά στα περιποιημένα τραπέζια, στον οποίο μπαίνεις και αλήθεια, ταξιδεύεις στον χρόνο. Προσωπικά με συνεπήρε το όλο του στήσιμο, το βρήκα εξαιρετικό. Βέβαια, μου έκαναν εντύπωση κάποιες αστοχίες, όπως το ότι φτάσαμε και δεν έμπαινες απευθείας στο βαγόνι του εστιατορίου, αλλά έπρεπε να στηθείς στην ουρά και να περιμένεις να μπεις από το σημείο που βρίσκεται το ταμείο, το οποίο εξυπηρετεί και το θέατρο. Μιας και συμπέσαμε με την ώρα που κατέφθαναν οι θεατές της παράστασης, κάτσαμε για αρκετή ώρα σε μια ουρά και μάλιστα δεν ήταν καν σαφές αν στεκόμαστε σωστά, καθώς πήραμε διαφορετική πληροφορία από διαφορετικά μέλη του προσωπικού. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε, πάντως μου δημιουργήθηκε ένας εκνευρισμός. Και το αναφέρω, καθώς όταν τελικά μπήκαμε και καλοκαθήσαμε, όλη η δυσφορία με προσπέρασε και αφέθηκα στην απόλαυση.

Ο κατάλογος είναι λιτός, τόσος όσος. Λίγες επιλογές και προσεγμένες. Μπορεί κανείς να δει το μενού στο σάιτ τους, μαζί με τις επικαιροποιημένες τους τιμές. Εμείς πήραμε μία σαλάτα ιταλική, με ρόκα, λόλα, πολύ καλή και γευστική μοτσαρέλα, κάσιους, κρουτόν από αραβικές πίτες, βαλσάμικο με σύκο και ελαιόλαδο. Πολύ ωραία και πλούσια σαλάτα. Αυτή και η κολοκυθόσουπα που μοιραστήκαμε, αποτέλεσαν τέλεια εισαγωγή στο δείπνο μας. Η κολοκυθόσουπα είχε και μια ωραία αψάδα από το τζίντζερ, πολύ ευχάριστη. Συνεχίζοντας στα κυρίως πιάτα, εγώ επέλεξα το φιλέτο κοτόπουλο σε σάλτσα παρμεζάνας και τρούφας, το οποίο συνοδευόταν από πολύ νόστιμο άγριο ρύζι με μανιτάρια, αρωματισμένο με εστραγκόν. Πάρα πολύ ωραίο πιάτο, ισορροπημένο και με πολύ ευχάριστη την τρούφα, καταλάβαινες τα αρώματά της χωρίς όμως να εξαφανίζουν το πιάτο. Ο σύντροφός μου επέλεξε το ψαρονέφρι σε σάλτσα μουστάρδας με βάση demi glace, το οποίο ερχόταν με πουρέ γλυκοπατάτας αρωματισμένο με μοσχοκάρυδο. Τολμώ να πω ότι τα φιλετίνια του ήταν πιο νόστιμα από το κοτόπουλό μου, ζουμερά και ωραία. Για να συνοδεύσουμε το φαγητό μας ανοίξαμε και ένα μπουκάλι κρασί, ένα μοσχοφίλερο Agape κτήματος Τζουνάρα. Ο λογαριασμός για αυτά όλα έφτασε γύρω στα 68 ευρώ στο σύνολο.

Η συνολική αποτίμηση; Θα σας πω. Σίγουρα δεν είναι οι πιο ξεχωριστές και συγκλονιστικές γεύσεις που μπορεί να δοκιμάσει κανείς. Σίγουρα δεν βρίσκεις το πιο προσεγμένο σέρβις, παρότι πολύ ευγενικό και εξυπηρετικό το προσωπικό. Ίσως τα τραπέζια να είναι λιγάκι στριμωχτά, εστιάμαξα είναι άλλωστε. Είναι όμως μια ωραία γευστική εμπειρία που έρχεται και απογειώνεται από το πολύ ιδιαίτερο περιβάλλον και την ατμόσφαιρα που πραγματικά σε ταξιδεύει στον χρόνο. Απολαύσαμε και οι δυο στο έπακρον το δείπνο μας και χαρήκαμε που μας προσφέραμε αυτήν τη ρομαντική έξοδο και που το ζήσαμε έτσι. Θα ξαναβρεθούμε στο Τρένο στο Ρουφ. Ίσως βέβαια πριν να τιμήσουμε ξανά το εστιατόριό του, να πάμε να πιούμε ένα κρασί στο μπαρ του.