Δεύτερο καλοκαίρι με την απειλή του COVID-19 να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας, και με τη μετάλλαξη Delta να μη σέβεται εμβολιασμένους ή ανεμβολίαστους.
Σταθερή και σίγουρη αξία το πατρικό σπίτι στο νησί, οι κλασσικές 15 ημέρες του Αυγούστου που πέρασαν σα νεράκι (όπως όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή).
Δεύτερο καλοκαίρι (εξαιτίας covid-19 που έχω επιπλέον ημέρες χωρίς εργασία -λέγε με συν-εργασία) τις οποίες μπορώ να απολαύσω χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσω συναδελφικές γκρίνιες και αγκωνιές και χωρίς στραβομουτσουνιάσματα της εργοδοσίας!
Με αυτά και με εκείνα, ο Αύγουστος 2021 με βρήκε να γεμίζω και να ξαναγεμίζω βαλίτσες, με ενδιάμεσες σφήνες για εργασία (και μου αρέσει πολύ, το ομολογώ!!!).
Για το τελευταίο ελεύθερο τετραήμερο του Αυγούστου επιλέχθηκε η ΚΕΑ (λόγω της κοντινής απόστασης από Αθήνα και του σχετικά μικρού μεγέθους του νησιού-ιδανικό για 4ήμερο).
Η βάση μας ήταν η Κορησσία, το λιμάνι της Κέας, αλλά το χωριό που με κέρδισε ήταν η πρωτεύουσά της, η Ιουλίδα.
Η πρώτη εικόνα έρχεται όταν ανεβαίνεις τα 5-6 χιλιόμετρα που τη χωρίζουν από το λιμάνι, και βλέπεις τα συνωστισμένα πολύχρωμα σπίτια (με κεραμίδια -κόντρα στην κυκλαδίτικη παράδοση) τα οποία σου δίνουν την εντύπωση πως αντικρύζεις πίνακα ζωγραφικής.
Η Ιουλίδα, χτισμένη αμφιθεατρικά στην ενδοχώρα της Κέας, απροσπέλαστη σε δίτροχα και τετράτροχα είναι ένας σωστός λαβύρινθος!
Εάν σταθμεύσεις στο επάνω parking η κάθοδος και η ανεύρεση της κεντρικής πλατείας έχει πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας.
Ακόμη και το GPS επί 20 λεπτά επέμενε ότι απέχουμε 350-400 μέτρα από την πλατεία(!), καθοδηγώντας μας να κάνουμε κύκλους στα σοκάκια ξανά και ξανά, ωστόσο η πλατεία δε φαινόταν πουθενά.
Περιπλανιόμασταν περίπου μισή ώρα, άνθρωπο δε βρήκαμε να ρωτήσουμε –έρμαια του gps…..
Μη γελάσετε! τελικά μας οδήγησε η μυρωδιά των φαγητών από τις παρακείμενες ταβέρνες.
Ανθρώπινες αισθήσεις vs τεχνολογία =1-0
Στην κεντρική πλατεία υπάρχουν 2 ταβέρνες :
«Των καλοφαγάδων» με βάση το κρέας και ο «Παπαρούνας» με βάση τα θαλασσινά (και όχι μόνο).
H επιλογή έγινε βάσει της καλύτερης θέας και του ενδεχόμενου να μας φυσάει δροσερό αεράκι.
Των Καλοφαγάδων κερδίζει σε αυτά τα σημεία.
Εκείνη την ώρα (περίπου 18,00) είμασταν οι μοναδικοί πελάτες.
Η εξυπηρέτηση αμεσότατη, τυπική και διεκπεραιωτική.
Στρώθηκε το τραπέζι μας, ήρθε το κουβέρ (προαιρετικό μεν, ουδείς ρωτάει δε) και το εμφιαλωμένο νερό.
Στο Καλοφαγάδων θα βρεις μαγειρευτά, ψητά της ώρας, για τα οποία και είχαμε κάνει όρεξη, (ωστόσο εκείνη την ώρα δεν μπορούσαμε λέει να παραγγείλουμε της ώρας –υποθέτω πως ο ψήστης ανάβει κάρβουνα μετά τις 19,30 που πλακώνει κόσμος, και ναι φουρκίστηκα δικαίως), τα γνωστά καλοκαιρινά τηγανητά ζαρζαβατικά, σαλάτες εποχής, ότι βρίσκει κανείς σε τυπική καλοκαιρινή ταβέρνα.
Παραγγείλαμε:
Μανιταρόπιτα, χθεσινή τουλάχιστον, ξαναζεσταμένη με νοτισμένο φύλο, μία μπουκιά ήταν αρκετή να την παραχωρήσω στο αγόρι μου. Όλη δικιά του!
Ντάκος με ντομάτα και φέτα. Αυτό το πιάτο μάλιστα. Δροσερό, γενναία ποσότητα γλυκιάς ντομάτας, παρέα με κάπαρη και τραγανό αγγούρι, λουσμένη με ελαιόλαδο. Σχεδόν όλη δικιά μου!
Κεφτέδες, νόστιμοι, μπαμπάτσικοι, με τα σωστά μυρωδικά τους.
Πατάτες τηγανητές, ξεροτηγανισμένες, χωρίς μυρωδιές και λαδίλες
2 μπίρες
1 μπουκάλι νερό
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Κορωνοιού συνέχεια…..
Δεύτερο καλοκαίρι με την απειλή του COVID-19 να πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας, και με τη μετάλλαξη Delta να μη σέβεται εμβολιασμένους ή ανεμβολίαστους.
Σταθερή και σίγουρη αξία το πατρικό σπίτι στο νησί, οι κλασσικές 15 ημέρες του Αυγούστου που πέρασαν σα νεράκι (όπως όλα τα ωραία σε αυτή τη ζωή).
Δεύτερο καλοκαίρι (εξαιτίας covid-19 που έχω επιπλέον ημέρες χωρίς εργασία -λέγε με συν-εργασία) τις οποίες μπορώ να απολαύσω χωρίς να χρειάζεται να αντιμετωπίσω συναδελφικές γκρίνιες και αγκωνιές και χωρίς στραβομουτσουνιάσματα της εργοδοσίας!
Με αυτά και με εκείνα, ο Αύγουστος 2021 με βρήκε να γεμίζω και να ξαναγεμίζω βαλίτσες, με ενδιάμεσες σφήνες για εργασία (και μου αρέσει πολύ, το ομολογώ!!!).
Για το τελευταίο ελεύθερο τετραήμερο του Αυγούστου επιλέχθηκε η ΚΕΑ (λόγω της κοντινής απόστασης από Αθήνα και του σχετικά μικρού μεγέθους του νησιού-ιδανικό για 4ήμερο).
Η βάση μας ήταν η Κορησσία, το λιμάνι της Κέας, αλλά το χωριό που με κέρδισε ήταν η πρωτεύουσά της, η Ιουλίδα.
Η πρώτη εικόνα έρχεται όταν ανεβαίνεις τα 5-6 χιλιόμετρα που τη χωρίζουν από το λιμάνι, και βλέπεις τα συνωστισμένα πολύχρωμα σπίτια (με κεραμίδια -κόντρα στην κυκλαδίτικη παράδοση) τα οποία σου δίνουν την εντύπωση πως αντικρύζεις πίνακα ζωγραφικής.
Η Ιουλίδα, χτισμένη αμφιθεατρικά στην ενδοχώρα της Κέας, απροσπέλαστη σε δίτροχα και τετράτροχα είναι ένας σωστός λαβύρινθος!
Εάν σταθμεύσεις στο επάνω parking η κάθοδος και η ανεύρεση της κεντρικής πλατείας έχει πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας.
Ακόμη και το GPS επί 20 λεπτά επέμενε ότι απέχουμε 350-400 μέτρα από την πλατεία(!), καθοδηγώντας μας να κάνουμε κύκλους στα σοκάκια ξανά και ξανά, ωστόσο η πλατεία δε φαινόταν πουθενά.
Περιπλανιόμασταν περίπου μισή ώρα, άνθρωπο δε βρήκαμε να ρωτήσουμε –έρμαια του gps…..
Μη γελάσετε! τελικά μας οδήγησε η μυρωδιά των φαγητών από τις παρακείμενες ταβέρνες.
Ανθρώπινες αισθήσεις vs τεχνολογία =1-0
Στην κεντρική πλατεία υπάρχουν 2 ταβέρνες :
«Των καλοφαγάδων» με βάση το κρέας και ο «Παπαρούνας» με βάση τα θαλασσινά (και όχι μόνο).
H επιλογή έγινε βάσει της καλύτερης θέας και του ενδεχόμενου να μας φυσάει δροσερό αεράκι.
Των Καλοφαγάδων κερδίζει σε αυτά τα σημεία.
Εκείνη την ώρα (περίπου 18,00) είμασταν οι μοναδικοί πελάτες.
Η εξυπηρέτηση αμεσότατη, τυπική και διεκπεραιωτική.
Στρώθηκε το τραπέζι μας, ήρθε το κουβέρ (προαιρετικό μεν, ουδείς ρωτάει δε) και το εμφιαλωμένο νερό.
Στο Καλοφαγάδων θα βρεις μαγειρευτά, ψητά της ώρας, για τα οποία και είχαμε κάνει όρεξη, (ωστόσο εκείνη την ώρα δεν μπορούσαμε λέει να παραγγείλουμε της ώρας –υποθέτω πως ο ψήστης ανάβει κάρβουνα μετά τις 19,30 που πλακώνει κόσμος, και ναι φουρκίστηκα δικαίως), τα γνωστά καλοκαιρινά τηγανητά ζαρζαβατικά, σαλάτες εποχής, ότι βρίσκει κανείς σε τυπική καλοκαιρινή ταβέρνα.
Παραγγείλαμε:
Μανιταρόπιτα, χθεσινή τουλάχιστον, ξαναζεσταμένη με νοτισμένο φύλο, μία μπουκιά ήταν αρκετή να την παραχωρήσω στο αγόρι μου. Όλη δικιά του!
Ντάκος με ντομάτα και φέτα. Αυτό το πιάτο μάλιστα. Δροσερό, γενναία ποσότητα γλυκιάς ντομάτας, παρέα με κάπαρη και τραγανό αγγούρι, λουσμένη με ελαιόλαδο. Σχεδόν όλη δικιά μου!
Κεφτέδες, νόστιμοι, μπαμπάτσικοι, με τα σωστά μυρωδικά τους.
Πατάτες τηγανητές, ξεροτηγανισμένες, χωρίς μυρωδιές και λαδίλες
2 μπίρες
1 μπουκάλι νερό
Λογαριασμός στα € 37,00, χωρίς κέρασμα.