Η στράτα, η τράτα και η Καμεράτα έχουν ένα κοινό: σε ταΐζουν με κάποιο τρόπο. Τι εννοώ πάλι; Η Καμεράτα σου τρέφει το πνεύμα. Η στράτα σου θρέφει το μυαλό. Η Τράτα, Ε, αυτή απλά σου γεμίζει την κοιλιά. Κι αν η ψάρια είναι καλή, την παραγεμιζει.
Πάσχα, Κυριου Πάσχα προ των πυλών και αποφασίζουμε εγώ, αυτός και αυτό να πάμε αμαξάδα. Από το Διονυσο κάνουμε βουτιά στη λίμνη του Μαραθωνα, στο Καλέντζι είναι κλειστά μέχρι και τα όστρακα, πολλώ, δε, μάλλον τα μαγαζιά, από εκεί χωριό Μαραθωνα, Σχοινιάς και τσουπ, νέα Μάκρη. Το παιδί ήδη φωνάζει «πεινάω Μαμα!! Θέλω πατάτες και καραμέλα και χυμό», έχει μεσημεριάσει αγρίως, είχε και πολύ κόσμο στην Τράτα και, εμείς όπου δούμε κόσμο μπαίνουμε κατά πως φαίνεται. Ηρωικό ξεκίνημα με ένα ποτήρι σπασμένο, με κινήσεις νίντζα. Ελπίδα- Τράτα 1-0. Οι άνθρωποι το μάζεψαν ευγενικά και στωικά.
Ο χώρος είναι ο κλασικός ψαροταβέρνας by the sea. Ταμπέλα αρκετά μεγάλη για να την βλέπεις από το Ζούμπερι, πλακόστρωτο πάτωμα, το τρίπτυχο δίχτυα, φυτά και θαλασσογραφίες στον τοίχο, μεγάλα ξύλινα τραπέζια με μπλε και λευκά τραπεζομαντηλα, κοχύλια, μπουρούδες και θέα θάλασσα. Εγκρίνεται, κυρίως για τα τόσα πολλά αξεσουάρ τραπεζιού που σου προσφέρει:
1. Ολόκληρο πιάτο με λεμόνια για το τραπέζι, όχι ένα τσουρουτικο φετάκι για 19 πιάτα.
2. Λάδι σε Μικρούτσικο μπουκαλάκι για τη σαλάτα, για να κάνεις διατροφή και στο πιο ακατάλληλο μέρος, αν είσαι από αυτούς. Αντίθετα, το γυάλινο μπουκάλι με το ξύδι είναι ποσοτικά τόσο, για να σκάσουν οι οχτροί τους φαντάζομαι.
3. Φακελάκια αλάτι, πιπέρι και οδοντογλυφίδες. Ο covid άφησε χρήσιμα κατάλοιπα.
Το σέρβις είναι το κλασσικο ταβερνισιο, όπως το ερμήνευσε ο Χατζηγιαννης: Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο. Πιάτα προσγειώνονται μπροστά σου με εξωφρενική ταχύτητα από μια παραμάνα φορτωμένη με 652 μεζέδες, από έναν σερβιτόρο που ούτε γυρνάει να σε κοιτάξει, γιατί είναι μόλις 2 και ήδη έχει λιώσει στα πόδια του. Θα φας γρήγορα, θα πληρώσεις γρήγορα, θα σου έχουν πάρει το τραπέζι ακόμα γρηγορότερα.
Το φαγητό είναι καλό. Τσιμπημένο λόγω περιοχής, αλλά καλό. Εμείς, με την γνωστή αυτοσυγκράτηση που μας διακρίνει, πήραμε:
· Καβουροσαλάτα (6.40€) που βασικά είναι η γνωστή με το σουρίμι σε μεγάλα κομμάτια, μαγιονέζα, άνηθος και λαχανικά. Ξέρω ότι δεν είναι καλή, και η τιμή είναι κοροϊδία με την τιμή που έχει το υποκατάστατο Καβουρίου στην αγορά, αλλά εμένα αυτή η ψευτικίλα μ’αρεσει – μη με κρεμάσετε- αν μου βουτήξουν ζωντανό γίββωνα σε μαγιονέζα τον τρώω χωρίς πολλά παράπονα. Οπότε δεν θα την κακολογησω που ήταν μουφίσια, ήξερα τι πήρα.
· Πατάτες τηγανητές (3.80€) σπάνια κρίνω πατάτες αλλά εδώ είμαι χαρούμενη. Ήταν πολλές, ήταν τραγανές και ήταν σε ροδέλες, για να κανεις scoop τη σάλτσα με επιδεξιότητα.
· Χωριάτικη σαλάτα (7€) νόστιμη και όμορφη. Το τυρί της είναι ωραίο και ηπίως αλμυρό, επιπλέον είναι στολισμένο με ρόκα από πάνω. Θα μου πεις, έχασε τον δρόμο της η ρόκα και μπήκε μέσα στο μπολ ξένης σαλάτας; Δεν με νοιάζει, μου ταίριαξε με το τυρί και την ντομάτα, οπότε εγκρίνεται.
· Επειδή είμαστε boogie, ή απλά εγώ είμαι ενοχλητικά πολύ αγελάδα και αγαπώ τις σαλάτες, πήραμε δυο σαλάτες. Για δυο άτομα και ένα μωρό. Δυο. Η δεύτερη ήταν ξεκαθαρα επιλογή του φυτουκλα της παρέας, aka εμένα, λέγεται Τράτα (μικρή) και είναι ποικιλία βραστών από τις καλές! (10.5€). Από τα δεξιά προς τα αριστερά βρίσκουμε ωραία βρασμένα βλήτα, μαυρομάτικα με το πιο χοντροκομμένο , υποψιάζομαι με κοπίδι, κρεμμύδι, πατατοσαλάτα που βασικά ήταν βρασμένη πατάτα με το ίδιο διακριτικά κομμένο κρεμμύδι, φούντα μπρόκολο, ένα βραστό κολοκύθι και ένα παντζάρι κομμένο με την διάσημη πλέον τεχνική της κομματαρας. Το πλεονέκτημα αυτής της σαλάτας, πέραν της καλής πρώτης ύλης, είναι η diy φιλοσοφία της: βάλε μόνος σου λάδι, ξίδι, λεμόνι και αλάτι και κάνε την όπως σου αρέσει εσένα.
· Καλαμαράκια (9.80) τα γνωστά κατεψυγμένα, δεν ήταν σαν λάστιχα κωλοφτιαγμένου Isuzu, οπότε προάγονται. Ναι, έχεις φάει και καλύτερα.
· Χταπόδι βραστό και ξιδάτο, (14.30€), αναμενόμενα κατεψυγμένο αλλά ξέρεις κάτι;; Το είχαν βράσει καλά και δεν ήταν ούτε σαν προϊόν της pelican που σβήνει μολύβι, στιλό και αμαρτίες, ούτε σαχλό σαν τα αστεία μου. Ήταν καλό. Εκεί φτάσαμε, να βλέπουμε τον γαύρο για ξιφία, γιατί μάθαμε στις τσούχτρες!
· Τελευταίο πιάτο, μπακαλιάρος σκορδαλιά (13€). Αδιάφορο πιάτο και περιέργως για το μέχρι τώρα σερί τους, και κακό τηγάνι. Άφηνε μια καμμένη λαδίλα στον ουρανίσκο που δεν έχω καταφέρει να εκτιμήσω ως τώρα. Η Ελπίδα, ετών 2,5 είπε στην μια και μοναδική μπουκιά που έφαγε «δεν είναι καλό!»
Συνεκτιμαται το γενναιόδωρο κέρασμα πιατέλας με φέτες ακτινίδιο, πορτοκάλι, μήλο περιχυμένο με γλυκό του κουταλιού, κομματιών χαλβά και κάτι σαν γαλατόπιτα χωρίς την πίτα, όλα μαζί και για όλα τα γούστα. Σίγουρα δεν είναι τσιγκούνηδες!
Μαζί με ψωμί και 3 αναψυκτικά ο λογαριασμός σκαρφάλωσε στα 76 ευρώ περίπου, ποσό δικαιολογημένο με τόσα που πήραμε, αλλά οι τιμές έχουν λίγο το τουπέ και την έπαρση μαγαζιού που κοιτάει το κύμα. Θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο συγκρατημένες. Πάντως ευχαρίστως θα τα ξανά έδινα γιατί και ωραία έφαγα και ωραία πέρασα!
Σας την προτείνω; Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν σας αποθαρρύνω!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η στράτα, η τράτα και η Καμεράτα έχουν ένα κοινό: σε ταΐζουν με κάποιο τρόπο. Τι εννοώ πάλι; Η Καμεράτα σου τρέφει το πνεύμα. Η στράτα σου θρέφει το μυαλό. Η Τράτα, Ε, αυτή απλά σου γεμίζει την κοιλιά. Κι αν η ψάρια είναι καλή, την παραγεμιζει.
Πάσχα, Κυριου Πάσχα προ των πυλών και αποφασίζουμε εγώ, αυτός και αυτό να πάμε αμαξάδα. Από το Διονυσο κάνουμε βουτιά στη λίμνη του Μαραθωνα, στο Καλέντζι είναι κλειστά μέχρι και τα όστρακα, πολλώ, δε, μάλλον τα μαγαζιά, από εκεί χωριό Μαραθωνα, Σχοινιάς και τσουπ, νέα Μάκρη. Το παιδί ήδη φωνάζει «πεινάω Μαμα!! Θέλω πατάτες και καραμέλα και χυμό», έχει μεσημεριάσει αγρίως, είχε και πολύ κόσμο στην Τράτα και, εμείς όπου δούμε κόσμο μπαίνουμε κατά πως φαίνεται. Ηρωικό ξεκίνημα με ένα ποτήρι σπασμένο, με κινήσεις νίντζα. Ελπίδα- Τράτα 1-0. Οι άνθρωποι το μάζεψαν ευγενικά και στωικά.
Ο χώρος είναι ο κλασικός ψαροταβέρνας by the sea. Ταμπέλα αρκετά μεγάλη για να την βλέπεις από το Ζούμπερι, πλακόστρωτο πάτωμα, το τρίπτυχο δίχτυα, φυτά και θαλασσογραφίες στον τοίχο, μεγάλα ξύλινα τραπέζια με μπλε και λευκά τραπεζομαντηλα, κοχύλια, μπουρούδες και θέα θάλασσα. Εγκρίνεται, κυρίως για τα τόσα πολλά αξεσουάρ τραπεζιού που σου προσφέρει:
1. Ολόκληρο πιάτο με λεμόνια για το τραπέζι, όχι ένα τσουρουτικο φετάκι για 19 πιάτα.
2. Λάδι σε Μικρούτσικο μπουκαλάκι για τη σαλάτα, για να κάνεις διατροφή και στο πιο ακατάλληλο μέρος, αν είσαι από αυτούς. Αντίθετα, το γυάλινο μπουκάλι με το ξύδι είναι ποσοτικά τόσο, για να σκάσουν οι οχτροί τους φαντάζομαι.
3. Φακελάκια αλάτι, πιπέρι και οδοντογλυφίδες. Ο covid άφησε χρήσιμα κατάλοιπα.
Το σέρβις είναι το κλασσικο ταβερνισιο, όπως το ερμήνευσε ο Χατζηγιαννης: Δεν έχω χρόνο, για άλλο πόνο. Πιάτα προσγειώνονται μπροστά σου με εξωφρενική ταχύτητα από μια παραμάνα φορτωμένη με 652 μεζέδες, από έναν σερβιτόρο που ούτε γυρνάει να σε κοιτάξει, γιατί είναι μόλις 2 και ήδη έχει λιώσει στα πόδια του. Θα φας γρήγορα, θα πληρώσεις γρήγορα, θα σου έχουν πάρει το τραπέζι ακόμα γρηγορότερα.
Το φαγητό είναι καλό. Τσιμπημένο λόγω περιοχής, αλλά καλό. Εμείς, με την γνωστή αυτοσυγκράτηση που μας διακρίνει, πήραμε:
· Καβουροσαλάτα (6.40€) που βασικά είναι η γνωστή με το σουρίμι σε μεγάλα κομμάτια, μαγιονέζα, άνηθος και λαχανικά. Ξέρω ότι δεν είναι καλή, και η τιμή είναι κοροϊδία με την τιμή που έχει το υποκατάστατο Καβουρίου στην αγορά, αλλά εμένα αυτή η ψευτικίλα μ’αρεσει – μη με κρεμάσετε- αν μου βουτήξουν ζωντανό γίββωνα σε μαγιονέζα τον τρώω χωρίς πολλά παράπονα. Οπότε δεν θα την κακολογησω που ήταν μουφίσια, ήξερα τι πήρα.
· Πατάτες τηγανητές (3.80€) σπάνια κρίνω πατάτες αλλά εδώ είμαι χαρούμενη. Ήταν πολλές, ήταν τραγανές και ήταν σε ροδέλες, για να κανεις scoop τη σάλτσα με επιδεξιότητα.
· Χωριάτικη σαλάτα (7€) νόστιμη και όμορφη. Το τυρί της είναι ωραίο και ηπίως αλμυρό, επιπλέον είναι στολισμένο με ρόκα από πάνω. Θα μου πεις, έχασε τον δρόμο της η ρόκα και μπήκε μέσα στο μπολ ξένης σαλάτας; Δεν με νοιάζει, μου ταίριαξε με το τυρί και την ντομάτα, οπότε εγκρίνεται.
· Επειδή είμαστε boogie, ή απλά εγώ είμαι ενοχλητικά πολύ αγελάδα και αγαπώ τις σαλάτες, πήραμε δυο σαλάτες. Για δυο άτομα και ένα μωρό. Δυο. Η δεύτερη ήταν ξεκαθαρα επιλογή του φυτουκλα της παρέας, aka εμένα, λέγεται Τράτα (μικρή) και είναι ποικιλία βραστών από τις καλές! (10.5€). Από τα δεξιά προς τα αριστερά βρίσκουμε ωραία βρασμένα βλήτα, μαυρομάτικα με το πιο χοντροκομμένο , υποψιάζομαι με κοπίδι, κρεμμύδι, πατατοσαλάτα που βασικά ήταν βρασμένη πατάτα με το ίδιο διακριτικά κομμένο κρεμμύδι, φούντα μπρόκολο, ένα βραστό κολοκύθι και ένα παντζάρι κομμένο με την διάσημη πλέον τεχνική της κομματαρας. Το πλεονέκτημα αυτής της σαλάτας, πέραν της καλής πρώτης ύλης, είναι η diy φιλοσοφία της: βάλε μόνος σου λάδι, ξίδι, λεμόνι και αλάτι και κάνε την όπως σου αρέσει εσένα.
· Καλαμαράκια (9.80) τα γνωστά κατεψυγμένα, δεν ήταν σαν λάστιχα κωλοφτιαγμένου Isuzu, οπότε προάγονται. Ναι, έχεις φάει και καλύτερα.
· Χταπόδι βραστό και ξιδάτο, (14.30€), αναμενόμενα κατεψυγμένο αλλά ξέρεις κάτι;; Το είχαν βράσει καλά και δεν ήταν ούτε σαν προϊόν της pelican που σβήνει μολύβι, στιλό και αμαρτίες, ούτε σαχλό σαν τα αστεία μου. Ήταν καλό. Εκεί φτάσαμε, να βλέπουμε τον γαύρο για ξιφία, γιατί μάθαμε στις τσούχτρες!
· Τελευταίο πιάτο, μπακαλιάρος σκορδαλιά (13€). Αδιάφορο πιάτο και περιέργως για το μέχρι τώρα σερί τους, και κακό τηγάνι. Άφηνε μια καμμένη λαδίλα στον ουρανίσκο που δεν έχω καταφέρει να εκτιμήσω ως τώρα. Η Ελπίδα, ετών 2,5 είπε στην μια και μοναδική μπουκιά που έφαγε «δεν είναι καλό!»
Συνεκτιμαται το γενναιόδωρο κέρασμα πιατέλας με φέτες ακτινίδιο, πορτοκάλι, μήλο περιχυμένο με γλυκό του κουταλιού, κομματιών χαλβά και κάτι σαν γαλατόπιτα χωρίς την πίτα, όλα μαζί και για όλα τα γούστα. Σίγουρα δεν είναι τσιγκούνηδες!
Μαζί με ψωμί και 3 αναψυκτικά ο λογαριασμός σκαρφάλωσε στα 76 ευρώ περίπου, ποσό δικαιολογημένο με τόσα που πήραμε, αλλά οι τιμές έχουν λίγο το τουπέ και την έπαρση μαγαζιού που κοιτάει το κύμα. Θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο συγκρατημένες. Πάντως ευχαρίστως θα τα ξανά έδινα γιατί και ωραία έφαγα και ωραία πέρασα!
Σας την προτείνω; Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν σας αποθαρρύνω!