Όσο πιο βόρεια γίνεται (και ακόμα βορειότερα)
Μιας που είναι χειμώνας λέω να προτείνω κάτι έξτρα χειμωνιάτικο: Φλώρινα.
Για την οποία φαντάζομαι ότι όλοι/ες κάπου, κάποτε κάτι θα έχετε διαβάσει. Που συνήθως θα αναφέρεται σε θέματα τουριστικού ενδιαφέροντος, Νυμφαία, Αρκτούρος, Πρέσπες κ.λ.π, κ.λ.π
Για να εξαντλήσω λοιπόν το τουριστικό κομμάτι έχουμε και λέμε:
Νυμφαίο. Κάτι σαν Αράχωβα της περιοχής. Που σημαίνει, πάτε βλέπετε, πίνετε ένα καφέ και φεύγετε. Δεν διανυκτερεύετε (ακριβά τα δωμάτια) και δεν τρώτε (τουριστομάγαζα). Αρκτούρο δεν πάτε γιατί είναι χειμώνας και οι αρκούδες προτιμούν να κοιμούνται, από το να ποζάρουν για σέλφι με τουρίστες.
Πρέσπες επίσης δεν πάτε, γιατί επίσης είναι χειμώνας και μπορείτε να πέσετε σε ομίχλη, και όταν λέω ομίχλη εννοώ δεν βλέπεις στο ένα μέτρο, άσε που είναι και πενήντα χιλιόμετρα, άσε και που τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά.
Μια καλή και σύντομη ιδέα είναι το χιονοδρομικό κέντρο. Σχετικά κοντά, με την μεγαλύτερη πίστα σκι στην Ελλάδα, οπότε αν σας αρέσουν τα σπορ ρίχνετε και τις γυροβολιές σας. Αν πάλι βαριέστε έχει ωραίο σαλέ οπότε το ρίχνετε στα τσίπουρα.
Όμως για να μην σας αφήσω παραπονεμένους θα προτείνω και ημερήσια εκδρομούλα, αλλά στο τέλος.
Δύο μύθοι και δύο αλήθειες:
Η Φλώρινα είναι μακριά: Μύθος. Δεν είναι μακριά. Είναι πολύ μακριά. Αν δεν είστε εκδρομικοί τύποι, αν δεν θέλετε να δώσετε 200 ευρώ βενζίνη, αν δεν αντέχετε 7-9 ώρες στο αυτοκίνητο (εξαρτάται από τον καιρό και τις στάσεις) αφήστε το.
Στην Φλώρινα κάνει κρύο: Μύθος. Κάνει πολύ κρύο. Φεύγετε με κοντομάνικο και air condition. Μέχρι να φτάσετε έχετε βάλει καλοριφέρ και μπουφάν. Αν δεν έχετε DNA εσκιμώου να πάτε αλλού.
Αν πάτε και χιονίζει μπορεί να αποκλειστείτε: Μύθος. Είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο αποκλείεται να αποκλειστείτε, αφού κάτι ξέρουν από χιόνι. Οπότε όσο και να χιονίζει κανένας δρόμος δεν κλείνει. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να αποκλειστείτε στην Αττική Οδό.
Έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις: Αλήθεια. Μα καθόλου όμως. Γιατί νομίζετε ότι ο Αγγελόπουλος πέρασε την μισή του ζωή εκεί;
Και μια που είμαστε site γαστρονομικού ενδιαφέροντος ας μιλήσουμε και για φαΐ:
Είναι ο μοναδικός νομός της ηπειρωτικής Ελλάδας (πλην Αττικής, Θεσ/κης, Χαλκιδικής) που έχει τρία εστιατόρια με χρυσούς σκούφους: Ναουμίδη, Κοντοσώρο, Θωμά. Αξίζει να πάτε; Να σας πω: Είστε τουρίστες. Αν πάτε θα δείτε και άλλους τουρίστες. Ντόπιους μάλλον δύσκολα. Φαγητό καλούτσικο. Αλλά ενίοτε παράταιρο. Εκτός αν νομίζετε ότι ριζότο, κριθαρώτο και σολωμός αποτελούν παραδοσιακά πιάτα της περιοχής.
Περνάμε και στα της πόλης, αλλά πριν αρχίσω να αραδιάζω μαγαζιά δίνω χρηστικού τύπου πληροφορίες:
Βασιλέας του τοπικού φαγητού είναι τα κεμπάπια. Ήτοι μικρά σουτζουκάκια, από μοσχάρι, χοιρινό, και ενίοτε με ζυγούρι. Σερβίρονται με κρεμμύδι και μπούκοβο.
Έτερα διάσημα τοπικά πιάτα είναι το αϊβάρ (δηλαδή πιπεριές αλεσμένες) και το σουτ μακάλο (ήτοι κεφτέδες με άσπρη σάλτσα).
Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, όλα μα όλα τα μαγαζιά, στο μενού τους έχουν σνίτσελ. Έχω την υπόνοια ότι τρώνε περισσότερα σνίτσελ από ότι στην Βιέννη και στο Μόναχο μαζί.
Αν και δεν το φαντάζεστε έχει ψαροταβέρνες. Στο μενού και ανάλογα την εποχή γλύνια, τούρνες, γριβάδια, πέστροφες, τσιρόνια
Εννοείται ότι οι πιπεριές Φλωρίνης σερβίρονται σε κάθε πιθανή μορφή. Και πάντα είναι νόστιμες.
Αν σας φέρουν κάτι μικρές πιπεριές και σας πουν , ότι είναι τσούσκες μην φάτε. Εκτός αν είστε Μεξικάνος. Είναι σαν να καταπίνετε τρία μπουκάλια ταμπάσκο μαζί.
Υπάρχουν δυό λογιών τυριά. Η φέτα και το κασέρι, ήτοι όλα τα υπόλοιπα.
Δεν ζητάτε τυλιχτό ή πιτόγυρο. Ζητάτε σάντουιτς. Ξαναλέω: σάντουιτς.
Αν σε σαντουιτσάδικο δείτε να αναγράφετε στο μενού η λέξη γλώσσα, δεν είναι αυτή που φαντάζεστε. Πρόκειται για είδος σάντουιτς αβυσσαλέου μεγέθους.
Ζητάτε λίγο μπούκοβο ή πολύ μπούκοβο. Καθόλου δεν υπάρχει.
Όταν σας ρωτάνε αν θέλετε καμιά αλοιφή, δεν λέτε: ναι θέλω μια νιβέα γιατί μου σκάνε τα χέρια. Εννοούν τυροκαυτερή, τζατζίκι κ.λ.π
Όταν παραγγέλνετε τσίπουρο με μεζέ, δεν είναι τσίπουρο με μεζέ. Είναι τσίπουρο με πολύ φαγητό. Με δυό τσίπουρα έχετε φάει και για βράδυ. Με τρία παίρνετε και πακέτο για το σπίτι.
Δεν υφίσταται ούζο. Οι στατιστικές πιθανότητες να πιείτε mohito σε καφενείο είναι απείρως περισσότερες από του ούζου.
Ομοίως δεν υφίστανται αρνιά-κατσίκια. Αν δείτε σε κατάλογο παϊδάκια δεν είναι αρνίσια. Είναι χοιρινά.
Τα κρέατα σχεδόν πάντα είναι ντόπια. Και πάντα πεντανόστιμα.
Μην πάρετε εμφιαλωμένα. Τα χύμα κρασιά είναι από καλά (στην χειρότερη περίπτωση) μέχρι απίστευτα καλά. Αποκλείεται να πιείτε κακό κρασί. Τελεία και παύλα. Το αυτό ισχύει και για το τσίπουρο. Το κάθε μαγαζί έχει ο δικό του τσίπουρο και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.
Και ένα τελευταίο: τιμές. Απλά δεν υπάρχουν. Όταν πρωτοδείτε κατάλογο, θα νομίζετε ότι ο κατάλογος έχει φτιαχτεί πριν από 20 χρόνια και ξεχάσαν να αλλάξουν τις τιμές. Ίσως η πιο φτηνή πόλη που έχω δει στο φαγητό.
Που βολτάρετε, και που τρωγοπίνετε:
Για καφέ πάτε στο ποτάμι. Α, ναι. Η πόλη διαθέτει μικρό (μην φανταστείτε κανά Δούναβη), πλην όμως γραφικό ποτάμι ονόματι Σακουλέβα.
Σουλατσάρετε, ρεμβάζετε βλέποντας τα παλιά αρχοντικά και μετά κάθεστε σε ένα από τα αρκετά καφέ που υπάρχουν γύρω , γύρω. Δεν θα προτείνω κανένα συγκεκριμένο, γιατί καφές είναι στο κάτω, κάτω αλλά να πω την αλήθεια το Φλοριάν έχει το κάτι τις. Ωραίο μαγαζί.
Τώρα που το σκέφτομαι και το Fratelli είναι ωραίο. Μα πολύ ωραίο.
Και όσο το σκέφτομαι: γιατί στην Αθήνα δεν υπάρχουν τέτοια;
Αν πάλι είστε αθλητικός τύπος και σας αρέσει η πεζοπορία με μισή ώρα περπάτημα μέσα σε ένα εκπληκτικό δάσος φθάνετε στο Φώωφ.
Το οποίο Φωώφ είναι πάνω στο βουνό και έχει τρελή θέα.
Οπότε πάτε μόνο πρωί γιατί βράδυ βλέπετε φωτάκια και όχι θέα. Αν πάλι δεν είστε αθλητικός τύπος πάτε με το αυτοκίνητο και σε 5λεπτο είστε εκεί.
Αφού πιείτε το καφεδάκι σας, πάτε και μια βολτίτσα στην κεντρική αγορά για ψώνια.
Ψωνίζετε ενδεικτικά και όχι περιοριστικά τα ακόλουθα: Φασόλια Πρεσπών. Επιβάλλεται. Πιπεριές Φλωρίνης. Επιβάλλεται. Κρασιά και τσίπουρο. Αυτά και αν εποβάλλονται. Λουκάνικα (η περιοχή έχει σούπερ λουκάνικα), Μπούκοβο, καυτερό ή γλυκό. Έξτρα μπόνους λαϊκή αγορά κάθε Τετάρτη – Σάββατο.
Εν τω μεταξύ έχει μεσημεριάσει οπότε ώρα για τσιπουράκι και κανά μεζέ.
Περιπλανάσθε πέριξ της αγοράς και κάθεστε σε ένα από τα πολλά τσιπουράδικα δηλαδή όπου σας κάνει κλικ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φάτε καλά.
Προσωπικό αγαπημένο ο all time classic Πολατίδης. Δεν διαβάζετε καταλόγους. Λέτε απλά στον μάστορα να φέρει. Εσείς δεν ξέρετε. Αυτός ξέρει.
Αν ντε και καλά θέλετε κάτι να παραγγείλετε , πάρτε μπιφτέκι. Έπος.
Αν θέλετε κάτι που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα 50ράκι. Spare ribs άλλο πράγμα.
Ή αν θέλετε να παραμείνετε στα γνωστά και δεν πεινάτε πολύ πάρτε μια χοιρινή,
Θέλετε να δείτε το μέρος που ξημεροβραδιαζόταν ο Αγγελόπουλος; Διεθνές. Με όνομα βαρύ σαν ιστορία. Στα τραπέζια του έχουν κάτσει οι Χάρβεϊ Καϊτέλ, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Τζιαν Μαρία Βολοντέ και αμέτρητοι άλλοι.
Και μετά πάτε για ένα υπνάκο. Αν έχετε χώρο στο στομάχι και θέλετε να φάτε και για βράδυ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί υπάρχουν πολλά. Και καλά. Ας κάνω όμως ένα short list.
Ξεκινάω με το αγαπημένο μου:
Καραγκιόζης. Τελείως off Broadway. Αλλά……..
Τα καλύτερα κεμπάπια.
Η καλύτερη μοσχαρίσια.
Το καλύτερο κρασί.
Δεν φτάνουν?
Κλώσσα. Εξωτερικά μοιάζει με αυθαίρετο.
Μικρό. Ταπεινό. Θαυματουργό. Άμα θέλετε καλό φαγητό και όχι κυριλίκια εδώ είναι το μαγαζί σας.
Κουκούτσι
Το γκουρμεδιάρικο της πόλης. ΟΚ δεν έχει παστινάκι. Ούτε bao. Αλλά έχει μερικά ελαφρώς πειραγμένα πιάτα και πιστέψτε με, τα έχει πειράξει πολύ καλά.
Αποσπερίτης
Στο πιο κεντρικό σημείο.
Ωραίος , καλόγουστος ψηλοτάβανος χώρος. Με τραπέζια μακριά το ένα από το άλλο.
Εξυπηρέτηση υποδειγματική.
Άριστες πρώτες ύλες.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Τέρψη: Θέλετε κάτι καλό; Τότε Τέρψη. Έχουμε και λέμε: 3-4 χλμ έξω από την πόλη. Ωραία διακόσμηση. Κρέατα να σου φύγει η ψυχή. Και όχι τυχαία, είναι το εστιατόριο που οι ντόπιοι πάνε όταν θέλουν κάτι καλό.
Και θα φάτε το καλύτερο burger ever
Ψαροταβέρνα o Γιώργος
Μικρό συνοικιακό μαγαζί. Που καλά , καλά οι ντόπιοι δεν γνωρίζουν. Μην περιμένετε λούσα.
Πάτε και έχετε να το λέτε για την υπόλοιπη ζωή σας , ότι φάγατε ψάρι στα βουνά.
Αέροινο: Το ωραίο. Κομψό wine bar σε μια παλιά μονοκατοικία με καλούτσικη λίστα (όχι από αυτές που είναι σελίδες επί σελίδων) και μερικά συνοδευτικά. Τσιμπημένο για τα δεδομένα της Φλώρινας (ποτήρι κρασί 5-6 ευρώ). Τα αξίζει.
Φωλιά
Το underground στέκι.
Είστε ξενύχτης? Έρχεστε. Σουπίτσες (best πατσας ever) , μεζέδες δυσεύρετοι τύπου γλώσσα μοσχαρίσια, σνίτσελ με μαγιονέζα !!!! κ.λ.π
Αν είστε τυχεροί πέφτετε σε καμιά παρέα με κιθάρα και γίνεται το έλα να δεις.
Αρμένης: Επίσης για ξενύχτηδες. Εφημερεύει.
Ανοίγει κατά τις 4 το πρωί και μένει ανοικτό μέχρι 4-5 το απόγευμα . Τρομερή σούπα. Κοντοσούβλι που δεν υπάρχει λέμε. Αν είστε από ξενύχτι τώρα ξέρετε που πάτε.
Και η ημερήσια εκδρομή που σας έταξα:
Η Φλώρινα ως γνωστόν απέχει ένα δεκάλεπτο από τα σύνορα: παίρνετε το αυτοκινητάκι σας, την ταυτοτητούλα σας και περνάτε τα σύνορα. Μετά από ένα επιπλέον τέταρτο βρίσκεστε στο Μοναστήρι ή Μπίτολα όπως το λένε οι σκοπιανοί.
Πριν φτάσετε βλέπετε πινακίδες για το χωριό Μπούκοβο, από το οποίο ναι πήρε το όνομα του το γνωστό μπασχαρικό. Στην διαδρομή άλλωστε θα δείτε παντού πιπεριές που αποξηραίνονται και αν θέλετε παίρνετε και εσείς να σας βρίσκονται.
Δυό τρία χιλιόμετρα πριν φτάσετε, αν είστε αρχαιολάτρες κάνετε μια στάση και βλέπετε τα ερείπια της Ηράκλειας Λυγγήστις.
Αν πάλι δεν είστε αρχαιολάτρες κόβετε βόλτες στο Sirok Sokak θαυμάζετε τα παλιά νεοκλασικά και πίνετε το καφεδάκι σας , σε ένα από τα δεκάδες καφέ.
Το Sirok Sokak είναι η αντίστοιχη Ερμού μόνο που είναι 10 φορές πιο όμορφη και 100 φορές πιο καθαρή.
ΥΓ1: Εκτός από τα μαγαζιά που ανέφερα, υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν ανέφερα. Να σας τσιγκλήσω ήθελα. Όχι να γράψω την Ιλιάδα σε μορφή άρθρου.
ΥΓ2: Η πόλη είναι πραγματικά όμορφη.
ΥΓ3: Να πάτε
Όμως για να μην σας αφήσω παραπονεμένους θα προτείνω και ημερήσια εκδρομούλα, αλλά στο τέλος.
Δύο μύθοι και δύο αλήθειες:
Η Φλώρινα είναι μακριά: Μύθος. Δεν είναι μακριά. Είναι πολύ μακριά. Αν δεν είστε εκδρομικοί τύποι, αν δεν θέλετε να δώσετε 200 ευρώ βενζίνη, αν δεν αντέχετε 7-9 ώρες στο αυτοκίνητο (εξαρτάται από τον καιρό και τις στάσεις) αφήστε το.
Στην Φλώρινα κάνει κρύο: Μύθος. Κάνει πολύ κρύο. Φεύγετε με κοντομάνικο και air condition. Μέχρι να φτάσετε έχετε βάλει καλοριφέρ και μπουφάν. Αν δεν έχετε DNA εσκιμώου να πάτε αλλού.
Αν πάτε και χιονίζει μπορεί να αποκλειστείτε: Μύθος. Είναι το μοναδικό μέρος στο οποίο αποκλείεται να αποκλειστείτε, αφού κάτι ξέρουν από χιόνι. Οπότε όσο και να χιονίζει κανένας δρόμος δεν κλείνει. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείτε να αποκλειστείτε στην Αττική Οδό.
Έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις: Αλήθεια. Μα καθόλου όμως. Γιατί νομίζετε ότι ο Αγγελόπουλος πέρασε την μισή του ζωή εκεί;
Και μια που είμαστε site γαστρονομικού ενδιαφέροντος ας μιλήσουμε και για φαΐ:
Είναι ο μοναδικός νομός της ηπειρωτικής Ελλάδας (πλην Αττικής, Θεσ/κης, Χαλκιδικής) που έχει τρία εστιατόρια με χρυσούς σκούφους: Ναουμίδη, Κοντοσώρο, Θωμά. Αξίζει να πάτε; Να σας πω: Είστε τουρίστες. Αν πάτε θα δείτε και άλλους τουρίστες. Ντόπιους μάλλον δύσκολα. Φαγητό καλούτσικο. Αλλά ενίοτε παράταιρο. Εκτός αν νομίζετε ότι ριζότο, κριθαρώτο και σολωμός αποτελούν παραδοσιακά πιάτα της περιοχής.
Περνάμε και στα της πόλης, αλλά πριν αρχίσω να αραδιάζω μαγαζιά δίνω χρηστικού τύπου πληροφορίες:
Βασιλέας του τοπικού φαγητού είναι τα κεμπάπια. Ήτοι μικρά σουτζουκάκια, από μοσχάρι, χοιρινό, και ενίοτε με ζυγούρι. Σερβίρονται με κρεμμύδι και μπούκοβο.
Έτερα διάσημα τοπικά πιάτα είναι το αϊβάρ (δηλαδή πιπεριές αλεσμένες) και το σουτ μακάλο (ήτοι κεφτέδες με άσπρη σάλτσα).
Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, όλα μα όλα τα μαγαζιά, στο μενού τους έχουν σνίτσελ. Έχω την υπόνοια ότι τρώνε περισσότερα σνίτσελ από ότι στην Βιέννη και στο Μόναχο μαζί.
Αν και δεν το φαντάζεστε έχει ψαροταβέρνες. Στο μενού και ανάλογα την εποχή γλύνια, τούρνες, γριβάδια, πέστροφες, τσιρόνια
Εννοείται ότι οι πιπεριές Φλωρίνης σερβίρονται σε κάθε πιθανή μορφή. Και πάντα είναι νόστιμες.
Αν σας φέρουν κάτι μικρές πιπεριές και σας πουν , ότι είναι τσούσκες μην φάτε. Εκτός αν είστε Μεξικάνος. Είναι σαν να καταπίνετε τρία μπουκάλια ταμπάσκο μαζί.
Υπάρχουν δυό λογιών τυριά. Η φέτα και το κασέρι, ήτοι όλα τα υπόλοιπα.
Δεν ζητάτε τυλιχτό ή πιτόγυρο. Ζητάτε σάντουιτς. Ξαναλέω: σάντουιτς.
Αν σε σαντουιτσάδικο δείτε να αναγράφετε στο μενού η λέξη γλώσσα, δεν είναι αυτή που φαντάζεστε. Πρόκειται για είδος σάντουιτς αβυσσαλέου μεγέθους.
Ζητάτε λίγο μπούκοβο ή πολύ μπούκοβο. Καθόλου δεν υπάρχει.
Όταν σας ρωτάνε αν θέλετε καμιά αλοιφή, δεν λέτε: ναι θέλω μια νιβέα γιατί μου σκάνε τα χέρια. Εννοούν τυροκαυτερή, τζατζίκι κ.λ.π
Όταν παραγγέλνετε τσίπουρο με μεζέ, δεν είναι τσίπουρο με μεζέ. Είναι τσίπουρο με πολύ φαγητό. Με δυό τσίπουρα έχετε φάει και για βράδυ. Με τρία παίρνετε και πακέτο για το σπίτι.
Δεν υφίσταται ούζο. Οι στατιστικές πιθανότητες να πιείτε mohito σε καφενείο είναι απείρως περισσότερες από του ούζου.
Ομοίως δεν υφίστανται αρνιά-κατσίκια. Αν δείτε σε κατάλογο παϊδάκια δεν είναι αρνίσια. Είναι χοιρινά.
Τα κρέατα σχεδόν πάντα είναι ντόπια. Και πάντα πεντανόστιμα.
Μην πάρετε εμφιαλωμένα. Τα χύμα κρασιά είναι από καλά (στην χειρότερη περίπτωση) μέχρι απίστευτα καλά. Αποκλείεται να πιείτε κακό κρασί. Τελεία και παύλα. Το αυτό ισχύει και για το τσίπουρο. Το κάθε μαγαζί έχει ο δικό του τσίπουρο και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.
Και ένα τελευταίο: τιμές. Απλά δεν υπάρχουν. Όταν πρωτοδείτε κατάλογο, θα νομίζετε ότι ο κατάλογος έχει φτιαχτεί πριν από 20 χρόνια και ξεχάσαν να αλλάξουν τις τιμές. Ίσως η πιο φτηνή πόλη που έχω δει στο φαγητό.
Που βολτάρετε, και που τρωγοπίνετε:
Για καφέ πάτε στο ποτάμι. Α, ναι. Η πόλη διαθέτει μικρό (μην φανταστείτε κανά Δούναβη), πλην όμως γραφικό ποτάμι ονόματι Σακουλέβα.
Σουλατσάρετε, ρεμβάζετε βλέποντας τα παλιά αρχοντικά και μετά κάθεστε σε ένα από τα αρκετά καφέ που υπάρχουν γύρω , γύρω. Δεν θα προτείνω κανένα συγκεκριμένο, γιατί καφές είναι στο κάτω, κάτω αλλά να πω την αλήθεια το Φλοριάν έχει το κάτι τις. Ωραίο μαγαζί.
Τώρα που το σκέφτομαι και το Fratelli είναι ωραίο. Μα πολύ ωραίο.
Και όσο το σκέφτομαι: γιατί στην Αθήνα δεν υπάρχουν τέτοια;
Αν πάλι είστε αθλητικός τύπος και σας αρέσει η πεζοπορία με μισή ώρα περπάτημα μέσα σε ένα εκπληκτικό δάσος φθάνετε στο Φώωφ.
Το οποίο Φωώφ είναι πάνω στο βουνό και έχει τρελή θέα.
Οπότε πάτε μόνο πρωί γιατί βράδυ βλέπετε φωτάκια και όχι θέα. Αν πάλι δεν είστε αθλητικός τύπος πάτε με το αυτοκίνητο και σε 5λεπτο είστε εκεί.
Αφού πιείτε το καφεδάκι σας, πάτε και μια βολτίτσα στην κεντρική αγορά για ψώνια.
Ψωνίζετε ενδεικτικά και όχι περιοριστικά τα ακόλουθα: Φασόλια Πρεσπών. Επιβάλλεται. Πιπεριές Φλωρίνης. Επιβάλλεται. Κρασιά και τσίπουρο. Αυτά και αν εποβάλλονται. Λουκάνικα (η περιοχή έχει σούπερ λουκάνικα), Μπούκοβο, καυτερό ή γλυκό. Έξτρα μπόνους λαϊκή αγορά κάθε Τετάρτη – Σάββατο.
Εν τω μεταξύ έχει μεσημεριάσει οπότε ώρα για τσιπουράκι και κανά μεζέ.
Περιπλανάσθε πέριξ της αγοράς και κάθεστε σε ένα από τα πολλά τσιπουράδικα δηλαδή όπου σας κάνει κλικ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην φάτε καλά.
Προσωπικό αγαπημένο ο all time classic Πολατίδης. Δεν διαβάζετε καταλόγους. Λέτε απλά στον μάστορα να φέρει. Εσείς δεν ξέρετε. Αυτός ξέρει.
Αν ντε και καλά θέλετε κάτι να παραγγείλετε , πάρτε μπιφτέκι. Έπος.
Αν θέλετε κάτι που να ξεφεύγει από τα τετριμμένα 50ράκι. Spare ribs άλλο πράγμα.
Ή αν θέλετε να παραμείνετε στα γνωστά και δεν πεινάτε πολύ πάρτε μια χοιρινή,
Θέλετε να δείτε το μέρος που ξημεροβραδιαζόταν ο Αγγελόπουλος; Διεθνές. Με όνομα βαρύ σαν ιστορία. Στα τραπέζια του έχουν κάτσει οι Χάρβεϊ Καϊτέλ, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Τζιαν Μαρία Βολοντέ και αμέτρητοι άλλοι.
Και μετά πάτε για ένα υπνάκο. Αν έχετε χώρο στο στομάχι και θέλετε να φάτε και για βράδυ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί υπάρχουν πολλά. Και καλά. Ας κάνω όμως ένα short list.
Ξεκινάω με το αγαπημένο μου:
Καραγκιόζης. Τελείως off Broadway. Αλλά……..
Τα καλύτερα κεμπάπια.
Η καλύτερη μοσχαρίσια.
Το καλύτερο κρασί.
Δεν φτάνουν?
Κλώσσα. Εξωτερικά μοιάζει με αυθαίρετο.
Μικρό. Ταπεινό. Θαυματουργό. Άμα θέλετε καλό φαγητό και όχι κυριλίκια εδώ είναι το μαγαζί σας.
Κουκούτσι
Το γκουρμεδιάρικο της πόλης. ΟΚ δεν έχει παστινάκι. Ούτε bao. Αλλά έχει μερικά ελαφρώς πειραγμένα πιάτα και πιστέψτε με, τα έχει πειράξει πολύ καλά.
Αποσπερίτης
Στο πιο κεντρικό σημείο.
Ωραίος , καλόγουστος ψηλοτάβανος χώρος. Με τραπέζια μακριά το ένα από το άλλο.
Εξυπηρέτηση υποδειγματική.
Άριστες πρώτες ύλες.
Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Τέρψη: Θέλετε κάτι καλό; Τότε Τέρψη. Έχουμε και λέμε: 3-4 χλμ έξω από την πόλη. Ωραία διακόσμηση. Κρέατα να σου φύγει η ψυχή. Και όχι τυχαία, είναι το εστιατόριο που οι ντόπιοι πάνε όταν θέλουν κάτι καλό.
Και θα φάτε το καλύτερο burger ever
Ψαροταβέρνα o Γιώργος
Μικρό συνοικιακό μαγαζί. Που καλά , καλά οι ντόπιοι δεν γνωρίζουν. Μην περιμένετε λούσα.
Πάτε και έχετε να το λέτε για την υπόλοιπη ζωή σας , ότι φάγατε ψάρι στα βουνά.
Αέροινο: Το ωραίο. Κομψό wine bar σε μια παλιά μονοκατοικία με καλούτσικη λίστα (όχι από αυτές που είναι σελίδες επί σελίδων) και μερικά συνοδευτικά. Τσιμπημένο για τα δεδομένα της Φλώρινας (ποτήρι κρασί 5-6 ευρώ). Τα αξίζει.
Φωλιά
Το underground στέκι.
Είστε ξενύχτης? Έρχεστε. Σουπίτσες (best πατσας ever) , μεζέδες δυσεύρετοι τύπου γλώσσα μοσχαρίσια, σνίτσελ με μαγιονέζα !!!! κ.λ.π
Αν είστε τυχεροί πέφτετε σε καμιά παρέα με κιθάρα και γίνεται το έλα να δεις.
Αρμένης: Επίσης για ξενύχτηδες. Εφημερεύει.
Ανοίγει κατά τις 4 το πρωί και μένει ανοικτό μέχρι 4-5 το απόγευμα . Τρομερή σούπα. Κοντοσούβλι που δεν υπάρχει λέμε. Αν είστε από ξενύχτι τώρα ξέρετε που πάτε.
Και η ημερήσια εκδρομή που σας έταξα:
Η Φλώρινα ως γνωστόν απέχει ένα δεκάλεπτο από τα σύνορα: παίρνετε το αυτοκινητάκι σας, την ταυτοτητούλα σας και περνάτε τα σύνορα. Μετά από ένα επιπλέον τέταρτο βρίσκεστε στο Μοναστήρι ή Μπίτολα όπως το λένε οι σκοπιανοί.
Πριν φτάσετε βλέπετε πινακίδες για το χωριό Μπούκοβο, από το οποίο ναι πήρε το όνομα του το γνωστό μπασχαρικό. Στην διαδρομή άλλωστε θα δείτε παντού πιπεριές που αποξηραίνονται και αν θέλετε παίρνετε και εσείς να σας βρίσκονται.
Δυό τρία χιλιόμετρα πριν φτάσετε, αν είστε αρχαιολάτρες κάνετε μια στάση και βλέπετε τα ερείπια της Ηράκλειας Λυγγήστις.
Αν πάλι δεν είστε αρχαιολάτρες κόβετε βόλτες στο Sirok Sokak θαυμάζετε τα παλιά νεοκλασικά και πίνετε το καφεδάκι σας , σε ένα από τα δεκάδες καφέ.
Το Sirok Sokak είναι η αντίστοιχη Ερμού μόνο που είναι 10 φορές πιο όμορφη και 100 φορές πιο καθαρή.
ΥΓ1: Εκτός από τα μαγαζιά που ανέφερα, υπάρχουν πολλά περισσότερα που δεν ανέφερα. Να σας τσιγκλήσω ήθελα. Όχι να γράψω την Ιλιάδα σε μορφή άρθρου.
ΥΓ2: Η πόλη είναι πραγματικά όμορφη.
ΥΓ3: Να πάτε