Πχιο Βόρεια δεν γίνεται
Το λουλούδι του EatingOut, σε δύσκολη περίοδο, ενώπιων των πιστών αναγνωστών, δε διηγείται μόνο, αλλά και μιμείται, τα πάθη και τις περιπέτειες του Διόνυσου.
Όχι του Θεού, θα ήταν δράμα, της εστίασης.
Η πένα στο Χρυσανθεμάκι.
Γέννημα θρέμμα βόρειων προαστίων, πιο βόρειων και πιο προαστίων δεν νομίζω πως υπάρχει από τον ορεινό, δασώδη Διόνυσο, μεγάλωσα με ένα παράπονο: γιατί κανένα αξιοπρεπές φαγάδικο δεν φύεται εδώ πάνω, μα τον Τουτατίς;
Αυτές οι περιοχές εδώ πάνω πεινάνε για καλό φαγητό με διάρκεια στο χρόνο, και μονίμως στη δίαιτα είναι. Πως γίνεται ο Πειραιάς και τα περίχωρα να είναι καλοζωισμένος, χορτάτος και υπερμεγέθης, και μεις εδώ να είμαστε οι φτωχοί, αδυνατισμένοι συγγενείς;
Νομίζετε υπερβάλλω;;
Η Πολύφημος Δροσιά
Και τον Τιμπουκτιανό να καλέσεις στη Δροσιά, θα νομίζει ότι θα τον τρατάρεις πεϊνιρλί. Στο πεϊνιρλί τρία είναι τα ονόματα. Ελευθεριάδης, Τεχλικιδης και Θεμης. Πράγματι, κάποτε ήταν ξακουστά και ηχηρά ονόματα στο χώρο της ζυμαρενιας λιχουδιας. Έχετε πάει πρόσφατα, όμως; Αμφιβάλω.
Αν είχατε πάει θα είχατε σίγουρα δει ότι τα κτίρια και ο αέρας τους έχουν παλιώσει, το προσωπικό και ο κατάλογος έχουν γεράσει και αυτή η λαχταριστή, βουτυρενια επίγευση έχει σκονιστεί λίγο. Δεν είναι που χάλασε η συνταγή. Είναι που πλέον κανείς δεν θα αλωνίσει την Αθήνα για να αγοράσει κάτι που μπορεί να βρει και σε ένα καλό φούρνο της γειτονιάς του.
Πάντως και τα τρία κάνουν πλέον ντελίβερι, από σουβλάκια μέχρι μακαρονάδες, πραγμα που βρίσκω λιγάκι λυπηρό και άστοχο.
Η Σταμάτα με την τσίκνα της
Άλλη διάσημη περιοχή για το φαγητό της που δυστυχώς εμας τους ντόπιους, μας πληγώνει. Η Σταμάτα έχει κάμποσες ταβέρνες, δυνατές στο χρόνο και τις μόδες. Γνωστότερες αυτών είναι ο Πιπινιός, η Αμυγδαλέζα, ο Κόκκαλης, ο Πέππας, ο Αετός… Tον ασυμμάζευτο έχουν αριθμητικά.
Και είναι πράγματι καλές για τον σκοπό τους: να προσφέρουν χώρους εκδηλώσεων για γαμοβαφτίσεις, με όλα τα σόγια και τα παρασόγια να υπολογίζονται στα 536 άτομα μαζί με όλες τις τριτοξαδέρφες και τα μπαρμπάδια με τις πικέ γραβάτες.
Το φαγητό είναι από μέτριο ως πανομοιότυπο ανάμεσα στα μαγαζιά, με καλά αμνοερίφια και αδιάφορα αποδελοιπά, τυλιγμένα σε ένα υπέροχο πακέτο εξοχής, δάσους και ηρεμίας. Και γι αυτό να έρθετε!
Εμείς, όμως, που ζούμε μέσα τα δέντρα σα το Μογλη, έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας για αυτά που προσφέρουν.
Θα ‘ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη
Μικρή περιοχή με λίγες και ενδιαφέρουσες επιλογές, γύρω από την πλατεία. Η διαφορά με τις άλλες περιοχές είναι ότι τα μαγαζιά αυτά άνοιξαν παρά πολύ πρόσφατα, και με εξαίρεση δυο τρία που βγήκαν ανθεκτικά στο χρόνο, πολλά ακίνητα θεωρούνται καταραμένα και κλείνουν πριν καλά καλά ανοίξουν.
Η ‘’Άνοιξη παρά τέταρτο’’, όμως, και τα γειτνιάζοντα ‘’Μπακαλιαράκια’’ είναι αξιόλογα για μια τσιπουροκατάνυξη μετά μεζέ.
Ο νεκραναστημένος Άγιος Στέφανος
Τόσο μεγάλη περιοχή , και τόσο, μα τόσο εστιατορικά αδιάφορη. Δεν ξέρω τι κατάρα την δέρνει αυτή την μεριά του προαστίου μας και δεν ευδοκιμεί κανένα εστιατόριο εκεί, αντιθέτως και τα παλιά καλά αργοπέθαναν και αντικαταστάθηκαν από πισίνες, βουλκανιζατέρ και ανοίκιαστα κτίρια.
Είναι απορίας άξιο, γιατί δεν έχουμε μαγαζιά αξιόλογα εκεί. Λες να μην τρώμε αρκετά;