Εορταστικά Πάθη (Κουραμπιέδες vs Μελομακάρονα)
Η μάχη ανάμεσα στους κουραμπιέδες και στα μελομακάρονα πάντα καλά θα κρατεί, αλλά ποτέ δε θα υπάρξει, πραγματικός, νικητής. Κι αυτό γιατί ακόμα και αν γεννήθηκαν από διαφορετική μάνα και διαφορετικό πατέρα, θα επιτελούν πάντα τον έναν και μοναδικό σκοπό: να μας χαρίζουν απλόχερα τη γλύκα τους και τη νοστιμιά τους τις ημέρες των Γιορτών και να σερβίρονται πάντα σε δίσκους μαζί στο ίδιο τραπέζι απέναντι, σαν άσπονδοι εχθροί.
Είναι όμως πραγματικά έτσι; Μήπως υπάρχουν και άλλα εορταστικά γλυκίσματα που μπαίνουν στο τραπέζι;
Ας δούμε τί λένε και οι ειδικοί!!!
Προτείνουν οι EatingOuters.
JULIE05
Μελομακάρονα γλυκά, σιροπιασμένα, τραγανά, με το καρύδι να δίνει ρεσιτάλ και το σιρόπι να ενορχηστρώνει, ισορροπώντας σε λεπτές γευστικές ισορροπίες. Απέξω τραγανό, να ακούς το χτύπημα των δοντιών και μέσα ζουμερό, γεμιστό με επαρκή ποσότητα και καραμελωμένο. Για τους chocoholic υπάρχει και η έκδοση με τη σοκολάτα. Εγώ θα παραμείνω πιστή στις αρχές μου και στα παραδοσιακά.
Κουραμπιέδες… το μόνο αρνητικό είναι όταν χρησιμοποιείς τη λέξη για να βρίσεις κάποιον, αλλιώς δε μας φταίει σε τίποτα αυτό το μισοφεγγαριαστό χριστουγεννιάτικο έδεσμα. Αν πρέπει να του χρεώσω κάτι, είναι ότι αφήνει ίχνη.
Στην προκειμένη, αν περάσατε από την πλατεία Βάθης, μη διστάσετε να σταματήσετε στον ‘’Άρτο και Γλυκά’’ και να δοκιμάσετε… όχι μόνο έναν. Περιέχουν λίγο βούτυρο, για να μη λιγώνεις και σου πέσει βαρύ, ενώ ταυτόχρονα σου αφήνει μια ευχάριστη και ελαφριά επίγευση. Έχει μικρά κομμάτια σπασμένου αμυγδάλου, κάνοντας αισθητή την παρουσία του, χωρίς να ενοχλεί.
Δοκιμάστε τους και δε θα χάσετε!
‘’Άρτος και Γλυκά’’ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Λιοσίων 5, Πλατεία Βάθης
ΤΖΙΑ
Αν μου αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα γλυκά; Θα πω ναι!
Αν προτιμώ τα μελομακάρονα έναντι των κουραμπιέδων; Θα πω και τα δύο!
Αν κάποτε αγόραζα έτοιμα συγχύζοντας τη μαμά μου; Ακόμα θυμάμαι τα μούτρα που μου κράταγε!
Αν πίστευα κάποτε ότι ακόμη και το χειρότερο σπιτικό είναι ανώτερο των έτοιμων; Σίγουρα!
Αν άλλαξα γνώμη μεγαλώνοντας; Άλλαξα!
Δοκίμασα πολλά! Ζήτησα και τη γνώμη άλλων για να στοχεύσω την αναζήτησή μου. Θα δηλώσω ειλικρινά και έχοντας επίγνωση των συνεπειών του νόμου περί ψευδομαρτυρίας ότι το επίπεδο έχει ανέβει πολύ!
Αδιαμφισβήτητος νικητής για μένα υπήρξε το ”Pastry Family”.
Πρώτα από όλα με κέρδισε το μέγεθος μπουκιάς. Δεύτερον, όσον αφορά στα μελομακάρονά του, τα αρώματα και η υφή τους. Η απόλυτη ισορροπία μεταξύ του μελωμένου μέχρι μέσα, που μου αρέσει, και του τραγανού, όσο πρέπει, έτσι ώστε να μη σε λιγώνει. Επικρατούν τα αρώματα εσπεριδοειδών έναντι του κανελογαρίφαλλου ενώ τη διαφορά κάνει, η τελική επίγευση λεμονιού, που φρεσκάρει ένα χιλιοεκτελεσμένο γλυκό.
Κουραμπιεδάκια μινιατούρες. Το φρέσκο βούτυρο μοσχοβολούσε και το άφθονο καβουρδισμένο αμύγδαλο έκανε αισθητή την παρουσία του. Τραγανά κι αφράτα συνάμα. Διακριτικό άρωμα βανίλιας. Άχνη ζάχαρη τόση όση ακριβώς η οπoία έδινε την απαραίτητη γλύκα χωρίς να σε πνίγει στον λαιμό.
Η ποιότητα των πρώτων υλών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής κι αυτό δικαιολογεί κατ’ εμέ τη διαφορά τιμής . Προτείνω ανεπιφύλακτα να προκρίνετε την ποιότητα έναντι της ποσότητας. Δοκιμάστε τα!
Κι επειδή βλέπω ότι το άρθρο έχει και διαφορετικές, ας πούμε, προτάσεις θα πω ότι τις καλύτερες δίπλες, εκτός αυτών που μου φτιάχνει η θεία Κούλα στο χωριό τις βρήκα στον ”Σταύρο”.
‘’Pastry Family’’, Ριζάρη 19, Αθήνα.
‘’Αρτοποιία Ο Σταύρος’’, Υμηττού 65, Αθήνα.
ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑΚΙ
Έρχεται η αδερφή μου προχθές να με κεράσει, λέει, για τα Χριστούγεννα και εμφανίζει κουραμπιέδες. ‘’Είναι καταπληκτικοί’’ μου λέει και στενεύω τα μάτια μου με καχυποψία!
Καταπληκτικοί και κουραμπιέδες δεν πάνε μαζί. Είναι σα σκόνη βουτύρου που διαλύεται μόλις μπει στο στόμα, θαμμένη κάτω από βουνά άχνης και το μόνο που τους αξίζει είναι να τους σκαλίσεις για να κλέψεις τα αμύγδαλα.
Χριστούγεννα είναι τα φωτάκια, οι μπότες ως το γόνατο και τα ατελείωτα βουνά από μελομακάρονα. Για μένα προσωπικά κάμποσα χρόνια τα βουνά έρχονται από την ‘’Troufa bread & chocolate’’. Τα φτιάχνουν σε όλα τα μεγέθη και γεύσεις, σοκολάτα μαύρη, σοκολάτα άσπρη, σοκολάτα ασπρόμαυρη, πουά με ελεφαντάκια, τα οποία τα θεωρώ βέβαια περιττά, αλλά δε θα σφραγίσω και το στόμα μου για να μην μπουν. Λατρεύω όμως το κλασσικό τους μελομακάρονο, το μεγάλο, το πλαδαρό, το σιροπιασμένο γενναιόδωρα, αλλά όχι σπάταλα. Μη μας πέσουν και τα δόντια. Με καρυδάκι να το στολίζει από πάνω, ή και όχι.
Να σας πω και ένα μυστικό; Αν έχετε πολλά, κι είστε τίποτα λιτοδίαιτοι, μακριά από μας, μπορείτε να κάνετε την πιο νόστιμη βάση cheesecake και να μου φέρετε και μένα λίγο! Αν είστε στα βόρεια, η ‘’Troufa’’ φτιάχνει κάθε μέρα φρέσκα, λόγω τεράστιας κατανάλωσης.
Αν, παρόλα αυτά, ανήκετε σε αυτούς τους λίγους και δυστυχείς που ο θεός δεν τους φύλαξε και έριξε στο δρόμο τους κουραμπιέδες, ο ‘’Βάρσος Κηφισίας’’ τους ετοιμάζει καμποσες δεκαετίες τώρα παραδοσιακούς και αμυγδαλογεμιστούς.
‘’Troufa bread & chocolate’’, Λεωφόρος Θησέως 4, Δροσιά.
‘’Βάρσος Κηφισιάς’’, Κασσαβέτη 5, Κηφισιά.
GENERAL
Ρώτησα τη φίλη (την οποία είχα να δω άπειρο καρό λόγω καταστάσεων) “Να φέρω γλυκό;”
Μου το απαγόρευσε λόγω δίαιτας! Όμως πας τέτοιες μέρες χωρίς έστω ένα μικρό κέρασμα; Σίγουρα όχι εγώ!
Η προφανής επιλογή ήταν το ζαχαροπλαστείο απέναντι. Παλιό, δοκιμασμένο κι εγγύηση για, άλλου είδους, γλυκά.
Υπήρξε αποκάλυψη, τιμώντας τη φήμη του, και για τα μελομακάρονα/ κουραμπιέδες που διάλεξα, για να μπούμε, όσο το δυνατόν, στο εορταστικό κλίμα.
Οι κουραμπιέδες του μύριζαν φρέσκο καλή ποιότητας βούτυρο, το καβουρδισμένο αμύγδαλο ήταν άφθονο, χωρίς παραπάνω αλεύρι που τους έκανε αφράτους, ανέδιναν ένα όμορφο ισορροπημένο άρωμα. Μμμ… είπα εγώ, Μμμμ … είπε κι η φίλη μου που δεν άντεξε και δοκίμασε.
Τα μελομακάρονα ήταν επίσης αρωματικά με ζύμη ελαφρά κοκκώδη κάτι που με κάνει να υποψιάζομαι τη χρήση, λίγου, σιμιγδαλιού. Τραγανά κι όμως μελωμένα. Κανέλλα και γαρύφαλλο επικρατούσαν χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πορτοκάλι έλειπε. Έντονο άρωμα μελιού. Τη διαφορά πραγματικά έκανε το ;extra μέλι που προστέθηκε από πάνω όταν τα είχαν ήδη βάλει στο κουτι. Δεν το έχω συναντήσει πουθενά αλλού μέχρι στιγμής. Βοήθησε στο να κολλήσει καλύτερα το άφθονο ψιλοτριμμένο καρύδι με το οποίο τα πασπάλισαν. Μμμμ … ξαναείπα εγώ! Μμμ … είπε κι η φίλη μου!
‘’Μελιστάλακτο’’, Λεωφόρος Αθηνών Πειραιώς 67, Πειραιάς.
NEMO
Μου ετέθη ως ερώτημα και όφειλα να απαντήσω… Πριν απαντήσω, όμως, να διευκρινίσω ότι δεν είμαι ιδιαίτερη fun των παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων γλυκών.
Παρόλα αυτά, η πρόκληση είναι πρόκληση και οφείλω να απαντήσω: Λοιπόν, το μελομακάρονο δε με εξιτάρει ιδιαίτερα. Με τον κουραμπιέ η σχέση μου είναι πιο πολύπλοκη… Όταν ήμουν μικρή δεν με ενδιέφερε καν, ούτε που τον άγγιζα… Μεγαλώνοντας άρχισα να τον εκτιμώ περισσότερο και έφτασα στο συμπέρασμα ότι αν είναι αφράτος και με πολύ και καβουρδισμένο αμύγδαλο, έχει ενδιαφέρον! Άλλο ένα μυστήριο με εμένα και τον κουραμπιέ είναι ότι μπορεί να μην τον «αναζητήσω» ποτέ, ακόμα και αν είναι συνεχώς μπροστά μου αλλά μπορεί αν αποφασίσω να δοκιμάσω έναν, να μη σταματάω!
Αυτό μου συμβαίνει με τους κουραμπιέδες του ‘’Μπακάλογλου’’ στον Πειραιά, στον οποίο βρίσκω την καλύτερη παραδοσιακή εκδοχή τους. Όχι υπερβολικά έντονη μυρωδιά βουτύρου, αφράτοι, μοσχομυριστοί και με μπόλικο καβουρδισμένο αμύγδαλο.
Όμως την καρδιά και τη γεύση μου έχουν κλέψει οι “αιρετικοί” κουραμπιέδες από το ‘’Sarayli’’. Καταπράσινοι αφού τη θέση του αμύγδαλου έχει πάρει το φιστίκι Αιγίνης, μοσχοβολούν αρώματα, έχουν ξεχωριστή γεύση, η οποία δε σε αφήνει να σταματήσεις μόνο σε έναν, αποτελούν την ξεχωριστή επιλογή μου.
Δύο δοκιμασμένες προτάσεις λοιπόν είτε είστε παραδοσιακοί τύποι, είτε θέλετε κάτι που να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Δε μένει παρά να τους γευτείτε.
‘’Μπακάλογλου’’ Γ. Θεοτόκη 4, Πειραιάς.
‘’Sarayli’’, Aγ. Αλεξάνδρου 30, Π. Φάληρο.
Και οι αιρετικές απόψεις, semi και ολόκληρες.
TOMIE
Όπως ίσως ξέρετε, τα γλυκά και εγώ δεν έχουμε και την καλύτερη σχέση, τα Χριστούγεννα όμως, αποτελούν εξαίρεση!
Το πνεύμα των Χριστουγέννων που με διακατέχει ή, απλά, η λαιμαργία, καθώς για ένα μήνα βλέπουμε παντού διαφόρων ειδών γλυκίσματα με οδήγησαν να επιλέξω τα αγαπημένα μου.
Στο δίλημμα μελομακάρονο ή κουραμπιές;;; θα απαντήσω… μήπως δίπλες;;;
Όταν είναι καλοφτιαγμένα θα φάω τα πάντα. Δυστυχώς, τα χριστουγεννιάτικα αυτά γλυκά που προσφέρονται, πλέον, παντού από τα market, μέχρι τις καφετέριες, σπανίως τα βρίσκεις καλοφτιαγμένα και προσεγμένα.
Ψάχνω χρόνια καλές δίπλες, φέτος, δοκίμασα αυτές από τον ‘’Μαστρονικόλα’’. Ζαχαροπλαστείο πολύ γνωστό στους Πειραιώτες (και όχι μόνο για το γαλακτομπούρεκο και το παγωτό του).
Οι δίπλες του ήταν φρεσκότατες, τραγανές, καθόλου λαδερές, μελωμένες ιδανικά για τα γούστα μου (όχι πολύ), πασπαλισμένες με καρυδάκι. Αποτελούν σίγουρα την καλύτερη εκδοχή που έχω φάει τα τελευταία χρόνια.
Όσο για μελομακάρονα; Πριν 2-3 χρόνια ,βρήκα τα δικά μου, ιδανικά, σε έναν, συνοικιακό φούρνο στη Νίκαια στον ‘’Σκαρλάτο’’. Ως περίεργος άνθρωπος, προτιμώ τα ‘’τόσο όσο’’, μελωμένα μελομακάρονα, σε μέγεθος μπουκίτσας, περνάς τρως ένα, ξαναπερνάς ξανατρώς κ.λπ.
Ο ‘’Σκαρλάτος’’ ψήνει συχνά, οπότε είναι βέβαιο ότι θα τα φας φρέσκα. Τραγανομελωμένα, πιθανόν, από την εμφανή παρουσία σιμιγδαλιού στο μείγμα, πασπαλισμένα με καρύδι, σε τόση ποσότητα που να μην κερδίζει την παράσταση αλλά να συνοδεύει σωστά το γενικό σύνολο.
Έχουν βάλει φέτος και κουραμπιέδες Bueno, με λευκή σοκολάτα και φιστίκι Αιγίνης και διάφορες άλλες, ενδιαφέρουσες επιλογές, όμως εγώ θα επιμείνω στα κλασικά.
Τους άψογους κουραμπιέδες τους ψάχνω ακόμη …
Την καλύτερη βασιλόπιτα τη φτιάχνει η μαμά μου χωρίς συζήτηση .
‘’Μαστρονικόλας’’, Καραολή Δημητρίου 68, Κάσου 21 Καλλίπολη, Πειραιάς.
‘’Σκαρλάτος’’, Πυθαγόρα 86 & Αττάλειας, Νίκαια.
FRATELLO
Κουραμπιέδες; Ίσως. Μελομακάρονα; Όχι. Τότε τι; Μα φυσικά ισλί, ή ιτσλί, όπως θυμάμαι να τα έλεγε η γιαγιά μου, με καταγωγή από τη Σαμψούντα. Στο σπίτι μας το μόνο γλυκό που φτιαχνόταν, την περίοδο πριν τα Χριστούγεννα, για να μας βγάλει όλες τις γιορτές, ήταν τα ισλί. Πέραν τούτου, μόνο τσουρέκι για τις 25 και κρεατόπιτα (με φλουρί, παρακαλώ) για την αλλαγή του χρόνου.
Τα ισλί είναι πανεύκολα στην παρασκευή. Βασικά ετοιμάζετε μια ζύμη με αλεύρι, λίγη ζάχαρη, λάδι ή βούτυρο (συμβουλή μου, να βάλετε μισό – μισό), πορτοκάλι κτλ. και μια γέμιση με καρύδια ή, και αμύγδαλα, κανέλα και γαρύφαλλο. Φτιάχνετε δισκάκια πάχους 3 χιλιοστών και διαμέτρου 10 εκατοστών, τα γεμίζετε και τους δίνετε σχήμα τριγωνικό. Τώρα έρχεται το δύσκολο κομμάτι: Με δύο πιρούνια κεντάτε την επιφάνεια κάθε ισλί έτσι, ώστε να φαίνεται σα φύλλο. Κατά την παράδοση έτσι ξορκίζονται οι στεναχώριες. Όσο ψήνονται τα ισλί στο φούρνο, ετοιμάζετε ένα κλασικό σιρόπι, το αφήνετε λίγο να χλιάνει και κατόπιν βουτάτε τα ισλί σ αυτό αφήνοντάς τα να στραγγίσουν.
Στη σύγχρονη Αθήνα πολύ καλά ισλί, θα βρείτε στον ‘’Βραζιλιάνο’’.
Τα συγγενικά, με το γλυκό που σας περιέγραψα, ιτσλί κιοφτέ, με μανδύα από πλιγούρι, γέμιση από κιμά και περιχυμένα με λιωμένο βούτυρο, θα βρείτε σε πάρα πολλά ανατολίτικα μεζεδοπωλεία.
‘’Βραζιλιάνος’’, Λεωφόρος Ελ. Βενιζέλου 47, Νέα Σμύρνη.