Τα στέκια μας (Πειραιάς).
Όλοι μας έχουμε από ένα, ίσως, και παραπάνω. Συνήθως κοντά στο σπίτι μας, είναι το πρώτο που θα μας έρθει στο μυαλό. Το σημείο συνάντησης της παρέας αλλά και που θα αισθανθούμε άνετα να καθίσουμε και μόνοι μας. Εκεί που αισθανόμαστε οικεία. Που τους ξέρουμε και μας ξέρουν.
Σας αποκαλύπτουμε τα δικά μας, τα οποία μας έχουν λείψει, νοσταλγούμε κι ανυπομονούμε να ξανακαθίσουμε στα τραπέζια τους…
Μας ξεναγεί η Ratatouille.
ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΚΑΙ FILOTIMOS
Μου αρέσει να έχω στέκια.
Αρχής γενομένης από τα 80’s & 90’s.
Τω καιρώ εκείνο ήταν 1-2 καφετέριες και Pubs στα οποία απλώς πήγαινα «χύμα» -αφού ήξερα πως θα βρω γνωστούς και φίλους-χωρίς να έχει προηγηθεί μεταξύ μας συνεννόηση.
Συχνά γνώριζα και τους ιδιοκτήτες ή/και τους εργαζόμενους και όλο αυτό προσέδιδε μια ευκολία, μια οικειότητα που έδιωχνε πιθανές αναστολές τύπου ‘’το ασυνόδευτο κορίτσι’’ που εκείνα τα χρόνια ήταν (και δυστυχώς δεν έχει εκλείψει παντελώς ακόμη) μη καθώς πρέπει συμπεριφορά.
Εμμένω στο ρητό που λέει ότι ‘’πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι’’, γι’ αυτό ακόμη και σήμερα εξακολουθώ να έχω στέκια.
Το επιδιώκω!
Προφανώς οι λόγοι είναι πλέον διαφορετικοί, παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι ίδιο: Ευκολία, οικειότητα, άνεση και ικανοποίηση -ή αλλιώς πως να περάσετε υπέροχα!
Ένα στέκι μου λοιπόν είναι ο FILOTIMOS, στον πεζόδρομο πλάι από το υπέροχο και προσφάτως ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.
Ο μύθος θέλει ο κύριος Filotimos –Πειραιώτης –καλλιτεχνική φυσιογνωμία- να παρακολουθεί ανελλιπώς όλες τις παραστάσεις του ΔΘΠ και μετά να συχνάζει στα καφέ της πλατείας.
Ατμοσφαιρικός και ρομαντικός mini size χώρος (κυρίως το εσωτερικό), ο εξωτερικός χώρος –που κάθε 2-3 μέρες μετακινούν ή και αλλάζουν τα έπιπλα και παθαίνω ‘’κοκομπλόκο’’ που μου χαλάει τα τσάκρα της συνήθειας- θυμίζει γαλλικό cafe με λαμπιόνια περιμετρικά του χώρου, αντίκες έπιπλα, αμπαζούρ, επιδαπέδια φωτιστικά, αγάλματα…
Καθαρά ποτά, πολύ pop corn (υπερβολικά πολύ αφού έχουν ειδική συσκευή που παράγει συνεχώς), finger food (tapas, μπρουσκέτες κ.λπ καλούδια) ονειρικές πίτσες (βασισμένες κυρίως σε μεσογειακές γεύσεις), μουσική με dj αλλά και με live μουσικές βραδιές.
Στην εξυπηρέτηση ο Μαρίνος (και όχι μόνο) τα σπάει, με προσέχει σαν τα μάτια του, έχει εμπεδώσει κάθε ιδιοτροπία μου, μία ματιά μου μόνο φτάνει να καταλάβει τι χρειάζομαι (εάν δεν το έχει ήδη προλάβει).
Και στο γνωστό τραπέζι ο αγαπημένος μου Κοσμάς με το μελαγχολικό βλέμμα και τα μεγάλα όνειρα που τα μετατρέπει σε καταπληκτικούς χώρους….όπως αυτός εδώ!
Σκέφτομαι πως ίσως δεν είμαι αντικειμενική, ότι ίσως άγομαι και φέρομαι από προσωπικές ευαισθησίες, από την άλλη μεριά ωστόσο, όσοι φίλοι μου έχουν συστηθεί με το Filotimos, όλοι τον λατρεύουν και τον επιζητούν…
Τυχαίο; Δε νομίζω
Προσδοκώ την επαναλειτουργία της εστίασης, σίγουρα ο Filotimos θα είναι στις πρώτες επισκέψεις μου!! Έχω υποσχεθεί μάλιστα να πάρω και την Tzia παρέα…
Ο Φιλότιμος, Αγίου Κωνσταντίνου 2, Πειραιάς.