ΤΑ ΜΑΓΕΙΡΑΚΙΑ

Νέος προορισμός με όνομα αγίου, αυτή τη φορά ο Άγιος Βλάσιος.
Κοντά στον Βόλο και αυτός, υπέροχη θέα και αυτός, λιγότερο πλακόστρωτος αυτός, με νόστιμο φαγητό και αυτός.
Είναι το χωριό θεωρώ με το μεγαλύτερο μήκος δρόμου στο Πήλιο. Αυτό που λέμε ‘’δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω και ακόμα στον Άγιο Βλάσιο είμαι.Βράδυ Σαββάτου και συ ‘σαι κάπου, οπότε εμείς με τη γνωστή παρέα της πρωτεύουσας είπαμε να φάμε στα ‘’Μαγειράκια’’ που τόσα είχαμε ακούσει αλλά δεν είχαμε προκάμει να τα επισκεφτούμε.
Η αλήθεια είναι ότι, βλέποντας τον χώρο εξωτερικά αλλά και στο εσωτερικό, τίποτα δεν προμηνύει την ευχαρίστηση που θα νοιώσεις φεύγοντας.Αλλά αυτό θα το αφήσουμε για το τέλος.
Μπαίνοντας στα ‘’Μαγειράκια’’ θα νοιώσεις οικεία, κάτι σαν το σπίτι σου, χάρη στο υπέροχο προσωπικό που δεν θα σε αφήσει στιγμή από τα μάτια του. Είναι δίπλα σου να σε προσέξει να σε εξυπηρετήσει όσο δύσκολος και να είσαι και να σου αναλύσει τα πάντα για μενού, πιάτα ημέρας, υλικά, παραγωγούς και ότι άλλο περίεργο σκεφτείς να ρωτήσεις.
Αυτό που λέγεται επιτομή της εξυπηρέτησης.
Στα του φαγητού τώρα.
Ψημένο ψωμί για αρχή, νερό με συνεχές refill από την γνωστή πηγή του Αγίου, κρασί ημίξηρο λευκό και ένας κατάλογος που εκπλήσσεσαι ευχάριστα.
Η πράσινη σαλάτα, δροσιστική και φρέσκια, με ευχάριστη έκπληξη τα ψητά ντοματίνια και το χειροποίητο βαλσαμικό, εκείνη όμως που όσο απλή ακούγεται, τόσο σύνθετη και υπέροχη γεύση έχει, είναι η λαχανοσαλάτα. Λουσμένη σε ένα υπέροχο ελαφρά πυκνόρρευστο ξύδι εσπεριδοειδών, με σταφίδες και φλοίδες καραμελωμένου μήλου, έδινε μια έξτρα γεύση που όμοια της δεν είχα ξαναγευτεί σε λαχανοκαρότο. Must be σε κάθε τραπέζι.
Από τυριά διαλέξαμε το κλασσικό μαλακό μαστέλο – η καλύτερη επιλογή για σχάρα- το οποίο μας ήρθε αναπαυμένο σε μαρμελάδα λεμονάτου ροδάκινου – η επιλογή μας από τις προτάσεις της σερβιτόρας- και λάδι άνηθου. Η γεύση άψογη, χωρίς να επικρατεί το γλυκό του πιάτου.Κερασμένο και ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, η καπνιστή φέτα με dots από κονφί λεμονιού, μαρμελάδα ντομάτας και λάδι άνηθου. Δεν υπάρχει αυτό το πιάτο. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι τρως κάποιο κίτρινο ψημένο τυρί αλλά η επίγευση είναι φέτα με τόση όση την κάπνα. Παιδιά, στον κατάλογο χθες.
Δεν θα μπορούσε να λείψει από το τραπέζι το τηγανάκι με το σύγκλινο και τα αυγά. Μάκηηηηηη ακούς;;; Θα μπορούσαμε να πάρουμε για starter, ένα για τον κάθε άνδρα στο τραπέζι. Όσο απλό ακούγεται, τόσο σύνθετη γεύση έβγαζε.
Το τζατζίκι για την όρεξη και πριν τα κυρίως, με γιαούρτι και καρότο αντί για αγγούρι ήταν η μόνη παραφωνία της βραδιάς. Νόστιμο αλλά όχι τζατζίκι.Και πάμε στα κυρίως.
Το κοντοσούβλι θύμιζε χωριό. Όπως ακριβώς πρέπει να ψήνεται και να σερβίρεται. Κομμένο σε μικρά κομμάτια, σωστά μαριναρισμένο, άψογη η αναλογία χοιρινού και λίπους αλλά πάνω απ’ όλα, πολύ μα πολύ μαλακό. Ευτυχώς προλάβατε την τελευταία μερίδα.
Μαδημένο χοιρινό για εμάς, pulled pork για τους αγγλομαθείς, άψογη παρουσίαση που θύμιζε ανοιχτό πιτόγυρο στο Athens ή pulled pork sandwich στο Oklahoma. Με το ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι του, τα ψητά ντοματίνια του, την άψογη σάλτσα του και την semi soft πίτα στη βάση, έκλεινες μάτια και μεταφερόσουν σε όποια από τις 2 πόλεις ήθελες.
Τελευταία γκουρμεδιά του τραπεζιού, το πιάτο του υιού –αλίμονο ποιου άλλου- το ψητό κοτόπουλο με τα καραμελωμένα κρεμμύδια και την σάλτσα εσπεριδοειδών. Όλα αυτά πάνω σε νόστιμο πουρέ από καρότο. Η ΓΕΥΣΗ.
Νόστιμα και τα μοσχαρίσια μπιφτέκια, πλούσιο το πιάτο σε πατάτες χεράτες, όπως και σε όλα τα πιάτα.Κερασμένο μαζί με τον λογαριασμό, γιαουρτάκι με βύσσινο που φαγώθηκε ευχάριστα.
Ο λογαριασμός ήταν πολύ κάτω για αυτά που φάγαμε, άρα ασχολίαστος.
Το μόνο που χρειάζεται φτιάξιμο είναι ο χώρος. Όχι τόσο η διακόσμηση όσο το όλο οίκημα. Έχει μείνει στα 80ς και δεν σε προδιαθέτει αν δεν το ξέρεις να το επισκεφτείς. Μια γερή φροντίδα και κάποιες αλλαγές θεωρούνται απαραίτητες.
Κλείνοντας, το σίγουρο είναι ότι θα το ξαναεπισκεφτούμε.
Φύγαμε όλοι με χαμόγελα ευχαρίστησης, σχολιάζοντας ‘’τι λες τώρα!’’
Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που έχουν δώσει πολύ αγάπη σε αυτό που προσφέρουν στους επισκέπτες τους.