Είναι φορές που σου προτείνουν μέρη να επισκεφτείς για καλό φαγητό, αλλά κάτι συμβαίνει και δεν έχεις προλάβει να πας. Το ξεχνάς, περνάς από έξω, σκέφτεσαι ότι εδώ έπρεπε να είχα έρθει, το προγραμματίζεις αλλά στο τέλος πάλι κάτι γίνεται και δεν. Ένα από αυτά είναι και το ‘’Αϊβαλί’’. Όχι το γνωστό στα παράλια που κάποτε ήταν Ελληνικά.
Εκεί πήγαμε είδαμε, κλάψαμε, ήπιαμε καφέ παραλιακά στον ‘’Κανέλλο’’, ξανακλάψαμε… Μιλάω για το τσιπουράδικο στα στενάκια της πόλης, κάπου ανάμεσα στην Ερμού και τη Δημητριάδος, πρόταση της κας υδντριας, με εξαιρετικό γούστο στο φαγητό και όχι μόνο. Σάββατο μεσημέρι λοιπόν με αρκετή ζέστη, τις συζύγους για τα καθιερωμένα ψώνια, μια παρέα του Λυκείου αρρένων του Πρωτοκκλησίου, κινήσαμε αποκλειστικά για ‘’Αϊβαλί’’.
Μπαίνοντας μέσα, νοιώσαμε ότι μπήκαμε σε ένα οικείο περιβάλλον, αν και ήταν η πρώτη μας φορά. Ακραίο συναίσθημα αλλά!
Ωραία διακοσμημένο με ασπρόμαυρες vintage φωτογραφίες, καθαρό, με μουσική ανάλογη του μέρους και ανοιχτή κουζίνα, χωρίς να κατακλύζεται το είναι σου από ανάκατες μυρωδιές.
Δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε για εμφιαλωμένες ετικέτες, εμπιστευτήκαμε το αρχικό feeling και πήραμε χύμα. Μεστή γεύση, πλούσιο άρωμα, με εξαιρετική διάρκεια, βοήθησε πολύ εύκολα τον ουρανίσκο να το ευχαριστηθεί.
Ξεκινήσαμε με ζεστή πατατοσαλάτα με κρεμμυδάκι, πιπέρι και πάπρικα, μαζί με παστό σκουμπρί παρέα με πίκλα λαχανικών.
Οι φρυγανισμένες φέτες ψωμιού κάνανε πάρτι στα δυο πιάτα, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην υπέροχη μελιτζάνα. Χταποδάκι μαλακό και νόστιμο, αναπαυτικά πάνω σε δροσερό λάχανο, μεζές που αν και κλασικός τον επιθυμεί ο οργανισμός σου πάντα, μαζί με ψητή σαρδέλα στα κάρβουνα γευστική αλλά λίγη. Τυροκαυτερή, η κλασική πλέον κόκκινη του Βόλου, για την αλλαγή του στόχου του ψωμιού, μαζί με crispy γαρίδες με μία ανεπαίσθητη κρούστα, απλά έβγαζες το κεφάλι και την γευόσουν. Όστρακα στα κάρβουνα, 2 ειδών (στρείδια και γυαλιστερές), μια κατάσταση πέραν του ordinary, only λεμόνι και στο στόμα και στη συνέχεια αναρωτιέσαι τι μέλει γενέσθαι με την επιστροφή στο σπίτι. Αλλά είναι γνωστό ότι ‘’τα εν οίκω μη εν δήμω’’.
Κάπου εκεί, στην τελευταία γύρα ήρθε και ο κολιός που άργησε λιγάκι μιας και έχουμε Σεπτέμβριο, τα slices κολοκυθιού που τρώγονται με το χέρι μαζί με δροσερό τζατζίκι πιρουνάτο, ο πλακί μπακαλιάρος με τα κρεμμύδια και τις ντοματούλες και το κλασικό πλέον πιάτο του γαύρου με το ξύδι. Βουτάς και τρως χωρίς να το σκεφτείς ιδιαίτερα. Η νοστιμιά στο μεγαλείο της.
Κλείσαμε η καλύτερα παρασβήσαμε με μερικές, άχαστες για σβήσιμο Kaiser, με τη μεστή και γεμάτη γεύση της γερμανικής σχολής.
Και εκεί που λέμε τέλος το φαγητό, νάσου και τα αυγά με παστουρμά που όπως έχω ξαναπεί, είναι ο καλύτερος μεζές για το τέλος σε τσιπουράδικο.
Με τον λογαριασμό ήρθε και το κέρασμα έκπληξη, out of the box πιάτο και πέραν των τετριμμένων και καθιερωμένων στα περισσότερα τσιπουρομάγαζα: Χαλβάς φαρσαλινός, ζεστός τόσο – όσο με τη μυρωδιά του βουτύρου να σου ερεθίζει την όσφρηση. Ταψί ολόκληρο άνετα το τρώγαμε.
Με αυτά και με αυτά νηφάλιοι και ευχαριστημένοι, ευχαριστήσαμε πολλάκις το προσωπικό που μας περιποιήθηκε, ευχαριστήσαμε την κα υδντρια για τις εξαιρετικές προτάσεις της, κακίσαμε τον εαυτό μας που δεν το είχαμε επισκεφτεί νωρίτερα και ανανεώσαμε το ραντεβού για τα ίδια μέρη και τις ίδιες πολιτείες. Το ‘’Αϊβαλί’’, όπως και η χαμένη πατρίδα των παραλίων, είναι μέρος που πρέπει να επισκεφτείς, αν δεν το έχεις πράξει ήδη. Κλασσικό στο είδος του και αγαπημένο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Είναι φορές που σου προτείνουν μέρη να επισκεφτείς για καλό φαγητό, αλλά κάτι συμβαίνει και δεν έχεις προλάβει να πας. Το ξεχνάς, περνάς από έξω, σκέφτεσαι ότι εδώ έπρεπε να είχα έρθει, το προγραμματίζεις αλλά στο τέλος πάλι κάτι γίνεται και δεν.
Ένα από αυτά είναι και το ‘’Αϊβαλί’’.
Όχι το γνωστό στα παράλια που κάποτε ήταν Ελληνικά.
Εκεί πήγαμε είδαμε, κλάψαμε, ήπιαμε καφέ παραλιακά στον ‘’Κανέλλο’’, ξανακλάψαμε…
Μιλάω για το τσιπουράδικο στα στενάκια της πόλης, κάπου ανάμεσα στην Ερμού και τη Δημητριάδος, πρόταση της κας υδντριας, με εξαιρετικό γούστο στο φαγητό και όχι μόνο. Σάββατο μεσημέρι λοιπόν με αρκετή ζέστη, τις συζύγους για τα καθιερωμένα ψώνια, μια παρέα του Λυκείου αρρένων του Πρωτοκκλησίου, κινήσαμε αποκλειστικά για ‘’Αϊβαλί’’.
Μπαίνοντας μέσα, νοιώσαμε ότι μπήκαμε σε ένα οικείο περιβάλλον, αν και ήταν η πρώτη μας φορά. Ακραίο συναίσθημα αλλά!
Ωραία διακοσμημένο με ασπρόμαυρες vintage φωτογραφίες, καθαρό, με μουσική ανάλογη του μέρους και ανοιχτή κουζίνα, χωρίς να κατακλύζεται το είναι σου από ανάκατες μυρωδιές.
Δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε για εμφιαλωμένες ετικέτες, εμπιστευτήκαμε το αρχικό feeling και πήραμε χύμα. Μεστή γεύση, πλούσιο άρωμα, με εξαιρετική διάρκεια, βοήθησε πολύ εύκολα τον ουρανίσκο να το ευχαριστηθεί.
Ξεκινήσαμε με ζεστή πατατοσαλάτα με κρεμμυδάκι, πιπέρι και πάπρικα, μαζί με παστό σκουμπρί παρέα με πίκλα λαχανικών.
Οι φρυγανισμένες φέτες ψωμιού κάνανε πάρτι στα δυο πιάτα, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στην υπέροχη μελιτζάνα.
Χταποδάκι μαλακό και νόστιμο, αναπαυτικά πάνω σε δροσερό λάχανο, μεζές που αν και κλασικός τον επιθυμεί ο οργανισμός σου πάντα, μαζί με ψητή σαρδέλα στα κάρβουνα γευστική αλλά λίγη. Τυροκαυτερή, η κλασική πλέον κόκκινη του Βόλου, για την αλλαγή του στόχου του ψωμιού, μαζί με crispy γαρίδες με μία ανεπαίσθητη κρούστα, απλά έβγαζες το κεφάλι και την γευόσουν.
Όστρακα στα κάρβουνα, 2 ειδών (στρείδια και γυαλιστερές), μια κατάσταση πέραν του ordinary, only λεμόνι και στο στόμα και στη συνέχεια αναρωτιέσαι τι μέλει γενέσθαι με την επιστροφή στο σπίτι. Αλλά είναι γνωστό ότι ‘’τα εν οίκω μη εν δήμω’’.
Κάπου εκεί, στην τελευταία γύρα ήρθε και ο κολιός που άργησε λιγάκι μιας και έχουμε Σεπτέμβριο, τα slices κολοκυθιού που τρώγονται με το χέρι μαζί με δροσερό τζατζίκι πιρουνάτο, ο πλακί μπακαλιάρος με τα κρεμμύδια και τις ντοματούλες και το κλασικό πλέον πιάτο του γαύρου με το ξύδι. Βουτάς και τρως χωρίς να το σκεφτείς ιδιαίτερα.
Η νοστιμιά στο μεγαλείο της.
Κλείσαμε η καλύτερα παρασβήσαμε με μερικές, άχαστες για σβήσιμο Kaiser, με τη μεστή και γεμάτη γεύση της γερμανικής σχολής.
Και εκεί που λέμε τέλος το φαγητό, νάσου και τα αυγά με παστουρμά που όπως έχω ξαναπεί, είναι ο καλύτερος μεζές για το τέλος σε τσιπουράδικο.
Με τον λογαριασμό ήρθε και το κέρασμα έκπληξη, out of the box πιάτο και πέραν των τετριμμένων και καθιερωμένων στα περισσότερα τσιπουρομάγαζα:
Χαλβάς φαρσαλινός, ζεστός τόσο – όσο με τη μυρωδιά του βουτύρου να σου ερεθίζει την όσφρηση. Ταψί ολόκληρο άνετα το τρώγαμε.
Με αυτά και με αυτά νηφάλιοι και ευχαριστημένοι, ευχαριστήσαμε πολλάκις το προσωπικό που μας περιποιήθηκε, ευχαριστήσαμε την κα υδντρια για τις εξαιρετικές προτάσεις της, κακίσαμε τον εαυτό μας που δεν το είχαμε επισκεφτεί νωρίτερα και ανανεώσαμε το ραντεβού για τα ίδια μέρη και τις ίδιες πολιτείες.
Το ‘’Αϊβαλί’’, όπως και η χαμένη πατρίδα των παραλίων, είναι μέρος που πρέπει να επισκεφτείς, αν δεν το έχεις πράξει ήδη. Κλασσικό στο είδος του και αγαπημένο.