Εστίαση και Άτομα με Αναπηρία
Γράφει η Evispyr
Στη χώρα μας είναι όλα τόσο πίσω σε σχέση με τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία που κάποιος θα έλεγε ‘’εδώ δεν υπάρχουν άλλα κι άλλα, αυτό σε πείραξε;’’.
Δεν είναι έτσι! Αν ο καθένας και η καθεμία μας δε βάλει το λιθαράκι της, για μία καλύτερη κοινωνία, δεν αλλάζει τίποτε. Όταν γίνεται συζήτηση, υπάρχει ελπίδα για αλλαγή νοοτροπίας.
Είναι γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία έχει επιτευχθεί μεγάλη πρόοδος στον τομέα της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρίες στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον. Εξακολουθούν, όμως, να υπάρχουν σημαντικά εμπόδια, κυρίως, για τα άτομα με κινητική και οπτική αναπηρία, λόγω ανεπαρκούς εφαρμογής της νομοθεσίας για την προσβασιμότητα από τις αρμόδιες τοπικές αρχές, αλλά και λόγω της ύπαρξης άγνοιας και έλλειψης σεβασμού από μεγάλο αριθμό πολιτών.
Η αλήθεια είναι ότι αρκετές επιχειρήσεις κάνουν βήματα πχ για την προσβασιμότητα στον χώρο τους από άτομα με κινητική αναπηρία που είναι χρήστες αμαξιδίου. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως αυτό δε διέπει ολόκληρη τη φιλοσοφία της επιχείρησης με αποτέλεσμα να υπάρχει ράμπα για την είσοδο στο εστιατόριο, αλλά να μην υπάρχει πρόβλεψη για προσβασιμότητα στις τουαλέτες. Μαγαζιά σε επίπεδα, χωρίς εσωτερικές ράμπες ή ασανσέρ και καθόλου προσβασιμότητα στo WC, αφού βρίσκονται στο υπόγειο ή σε όροφο, κι αν φτάσει κανείς εκεί με το αμαξίδιο δε χωράει στην τουαλέτα…
Η κατάσταση αυτή προκαλεί θυμό και αγανάκτηση στα ΑΜεΑ, αφού πρέπει να επιλέγουν με προσοχή τον χώρο εστίασης που θα συναντηθούν με την παρέα τους και να απορρίπτουν προτάσεις για έξοδο, αν δεν είναι σίγουροι ότι το εστιατόριο είναι απόλυτα προσβάσιμο. Η πρόσβαση ειδικά στις τουαλέτες είναι ζήτημα αξιοπρέπειας, και δείγμα πολιτισμού.
Ο χώρος πρέπει να είναι έτσι διαμορφωμένος ώστε να μην περιορίζεται η κινητικότητα των εμποδιζόμενων ατόμων, να μην υπάρχουν δηλαδή εμπόδια στην ελεύθερη διέλευσή τους. Και πάνω σε αυτό, ας θυμηθούμε πόσες φορές η καρέκλα που καθόμαστε στην αγαπημένη μας ταβέρνα ή καφετέρια δεν καταλαμβάνει τον χώρο του πεζοδρομίου που κινούνται οι χρήστες αμαξιδίου ή ακόμη και την ειδική λωρίδα που κινούνται οι τυφλοί;
Κι αναρωτιέμαι: εμείς οι αρτιμελείς δεν πρέπει να απαιτήσουμε από τη διεύθυνση της επιχείρησης να ελευθερωθεί ο χώρος του πεζοδρομίου κι αν δεν εισακουστούμε να σταματήσουμε να προτιμάμε αυτή την επιχείρηση;
Για τα άτομα με προβλήματα όρασης που ταλαιπωρούνται κι από την έλλειψη κατάλληλης πρόσβασης, το μενού είναι τυπωμένο σε μικρή γραμματοσειρά και σχεδόν πάντα δεν υπάρχουν κατάλογοι σε γραφή Braille. Θα μπορούσε ακόμη να υπάρχει φωνητικός κατάλογος, ώστε αυτόνομα και με την ησυχία του το άτομο να αποφασίσει για την παραγγελία.
Δεν θα ξεχάσω την προσπάθεια ενός ζευγαριού κωφαλάλων να εξυπηρετηθούν σε κάποια ταβέρνα εκτός Αθηνών… Έδειχναν στον κατάλογο τι ήθελαν και με παντομίμα προσπαθούσαν να εξηγήσουν τα υπόλοιπα. Θα έπρεπε να τους δοθεί χαρτί και μολύβι να γράψουν και να μην μετατρέπεται σε βάσανο μια έξοδος.
Στο εξωτερικό, ειδικά στις Σκανδιναβικές χώρες οι ανάπηροι κυκλοφορούν άνετα και διασκεδάζουν και απολαμβάνουν ένα γεύμα ή ένα δείπνο σε πλήρως προσβάσιμους χώρους.
Τι χρειάζεται τελικά να γίνει επί της ουσίας για να θεωρούμαστε προηγμένη χώρα ;
Θα πρέπει το κράτος να επιδοτεί τις επιχειρήσεις, για να είναι πλήρως προσβάσιμες και χρηστικές από όλων των κατηγοριών τα ΑΜεΑ.
Θα πρέπει κι όλοι εμείς οι αρτιμελείς να διεκδικούμε για τους συμπολίτες μας τα αυτονόητα.
Θα πρέπει οι κριτικοί εστιατορίων να κρίνουν τα εστιατόρια και για την προσβασιμότητά τους και για τη φιλικότητά τους στα ΑΜεΑ και η επιλογή
Θα πρέπει κι επιχειρήσεις να σέβονται και να διευκολύνουν όλους τους καταναλωτές.
Γιατί τα ΑΜεΑ είναι και αυτά καταναλωτές και πολίτες του κράτους, όπως όλοι μας, κι έχουν δικαίωμα να απαιτούν να εξυπηρετούνται ισότιμα.