Η γειτονιά των Εξαρχείων πάντοτε μου ασκούσε μία γοητεία.
Ακόμη και τώρα -που σπανίως κινούμαι σε αυτή την περιοχή- μόλις πατήσω το πόδι μου στους Εξαρχειώτικους δρόμους, με πλημυρίζει ευδαιμονία.
Πιθανόν, επειδή στα πρώτα νιάτα μου έκανα μία θητεία εδώ και αυτά τα χρόνια δύσκολα ξεχνιούνται.
Στο Γιάντες βρεθήκαμε απρογραμμάτιστα, σαν 2η εναλλακτική –αφού στης Νεφέλης (που ήταν η αρχική μας επιλογή) δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για δείγμα.
Με την ευκαιρία, να δώσω το τουριστικό reportage από το κέντρο :
Παιδιά, αρχή Απριλίου και έχει γεμίσει η Αθήνα τουρίστες (κυρίως Αμερικάνους και Ευρωπαίους), οι οποίοι είναι καλά μελετημένοι όσον αφορά στο που θα πάνε για φαγητό.
Και αυτό φαίνεται στις κρατήσεις εστιατορίων και στις ουρές που περιμένουν απέξω.
Το Γιάντες διατηρεί μια όμορφη χρωματιστή αυλή, και ένα λιτό φωτεινό εσωτερικό χώρο.
Όπως τα περισσότερα εστιατόρια του κέντρου –έχοντας στο στόχο και τους τουρίστες- είναι περιποιημένο, καθαρό, ακολουθεί με ευλάβεια τα υγειονομικά πρωτόκολλα, με πολύ ευγενικό προσωπικό και αμεσότατη εξυπηρέτηση.
Τραπέζι για δύο λοιπόν, το οποίο ήταν ήδη στρωμένο.
Ερωτηθήκαμε για την πρότιμησή μας σε νερό βρύσης ή εμφιαλωμένο και εάν επιθυμούμε ψωμί.
Το Γιάντες έχει ένα μέτριο σε μέγεθος menu με ορεκτικά, σαλάτες, κρέας, ψάρι, ζυμαρικά.
Τα προσφερόμενα πιάτα ανά κατηγορία είναι σχετικά μετρημένα για να μη χάνει ο πελάτης το «μέτρημα».
Αντίστοιχη μετρημένη ποικιλία σε οίνους και λοιπά οινοπνευματώδη.
Η παραγγελία μας:
Πράσινη σαλάτα με σπανάκι, ρόκα, αχλάδι τουρσί, λιαστή ντομάτα, μανούρι και σουσάμι.
Φρέσκα υλικά, πλούσια γεύση. Τιμήθηκε δεόντως.
Κολοκυθοκεφτέδες, μπαμάτσικοι, φουλ στο μυρωδικό, αφράτοι και απολαυστικοί, τέλειο τηγάνι. Συνοδεύονται με λευκή γιαουρτοσως.
Σουβλάκι από στήθος κοτόπουλο με γλυκόξυνη σως τσίλι, πατάτες τηγανιτές και ψημένες πιτούλες.
Το πιο αδύναμο πιάτο (σε γεύση –γιατί από εμφάνιση έσκιζε).
Το στήθος κοτόπουλου ήταν εντελώς άγευστο, έφερνε περισσότερο προς το άχυρο (που δεν έχω δοκιμάσει βεβαίως-βεβαίως, ωστόσο υποπτεύομαι τη γεύση του). Επίσης, του έλειπαν αρτύματα για να ενισχυθεί η γεύση του πιάτου.
Αντίθετα, οι τηγανητές πατάτες και οι πίτες φαγώθηκαν όλες!
Πένες με μανιτάρια, πιπεριές και λοιπά λαχανικά.
Να το σωστό πιάτο! Γευστικότατο, με το λιωμένο τυρί να καλύπτει τις αλ τέντε πένες, στις οποίες ταίριαζαν απίθανα τα σωταρισμένα λαχανικά που το συντρόφευαν.
Το γεύμα μας συμπλήρωσε ουζάκι.
Ο λογαριασμός στα € 60,00 με κέρασμα μαστίχα
Extra Bonus δίνω :
– στην pet friendly συμπεριφορά τους
– στη συνεχή ανανέωση της κανάτας με δροσερό νεράκι
– Στη συνεχή ανανέωση του πάγου
-Στη διακριτική παρουσία της υπεύθυνης που προς το τέλος του γεύματος μας ρώτησε εάν μείναμε ευχαριστημένες
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Η γειτονιά των Εξαρχείων πάντοτε μου ασκούσε μία γοητεία.
Ακόμη και τώρα -που σπανίως κινούμαι σε αυτή την περιοχή- μόλις πατήσω το πόδι μου στους Εξαρχειώτικους δρόμους, με πλημυρίζει ευδαιμονία.
Πιθανόν, επειδή στα πρώτα νιάτα μου έκανα μία θητεία εδώ και αυτά τα χρόνια δύσκολα ξεχνιούνται.
Στο Γιάντες βρεθήκαμε απρογραμμάτιστα, σαν 2η εναλλακτική –αφού στης Νεφέλης (που ήταν η αρχική μας επιλογή) δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για δείγμα.
Με την ευκαιρία, να δώσω το τουριστικό reportage από το κέντρο :
Παιδιά, αρχή Απριλίου και έχει γεμίσει η Αθήνα τουρίστες (κυρίως Αμερικάνους και Ευρωπαίους), οι οποίοι είναι καλά μελετημένοι όσον αφορά στο που θα πάνε για φαγητό.
Και αυτό φαίνεται στις κρατήσεις εστιατορίων και στις ουρές που περιμένουν απέξω.
Το Γιάντες διατηρεί μια όμορφη χρωματιστή αυλή, και ένα λιτό φωτεινό εσωτερικό χώρο.
Όπως τα περισσότερα εστιατόρια του κέντρου –έχοντας στο στόχο και τους τουρίστες- είναι περιποιημένο, καθαρό, ακολουθεί με ευλάβεια τα υγειονομικά πρωτόκολλα, με πολύ ευγενικό προσωπικό και αμεσότατη εξυπηρέτηση.
Τραπέζι για δύο λοιπόν, το οποίο ήταν ήδη στρωμένο.
Ερωτηθήκαμε για την πρότιμησή μας σε νερό βρύσης ή εμφιαλωμένο και εάν επιθυμούμε ψωμί.
Το Γιάντες έχει ένα μέτριο σε μέγεθος menu με ορεκτικά, σαλάτες, κρέας, ψάρι, ζυμαρικά.
Τα προσφερόμενα πιάτα ανά κατηγορία είναι σχετικά μετρημένα για να μη χάνει ο πελάτης το «μέτρημα».
Αντίστοιχη μετρημένη ποικιλία σε οίνους και λοιπά οινοπνευματώδη.
Η παραγγελία μας:
Πράσινη σαλάτα με σπανάκι, ρόκα, αχλάδι τουρσί, λιαστή ντομάτα, μανούρι και σουσάμι.
Φρέσκα υλικά, πλούσια γεύση. Τιμήθηκε δεόντως.
Κολοκυθοκεφτέδες, μπαμάτσικοι, φουλ στο μυρωδικό, αφράτοι και απολαυστικοί, τέλειο τηγάνι. Συνοδεύονται με λευκή γιαουρτοσως.
Σουβλάκι από στήθος κοτόπουλο με γλυκόξυνη σως τσίλι, πατάτες τηγανιτές και ψημένες πιτούλες.
Το πιο αδύναμο πιάτο (σε γεύση –γιατί από εμφάνιση έσκιζε).
Το στήθος κοτόπουλου ήταν εντελώς άγευστο, έφερνε περισσότερο προς το άχυρο (που δεν έχω δοκιμάσει βεβαίως-βεβαίως, ωστόσο υποπτεύομαι τη γεύση του). Επίσης, του έλειπαν αρτύματα για να ενισχυθεί η γεύση του πιάτου.
Αντίθετα, οι τηγανητές πατάτες και οι πίτες φαγώθηκαν όλες!
Πένες με μανιτάρια, πιπεριές και λοιπά λαχανικά.
Να το σωστό πιάτο! Γευστικότατο, με το λιωμένο τυρί να καλύπτει τις αλ τέντε πένες, στις οποίες ταίριαζαν απίθανα τα σωταρισμένα λαχανικά που το συντρόφευαν.
Το γεύμα μας συμπλήρωσε ουζάκι.
Ο λογαριασμός στα € 60,00 με κέρασμα μαστίχα
Extra Bonus δίνω :
– στην pet friendly συμπεριφορά τους
– στη συνεχή ανανέωση της κανάτας με δροσερό νεράκι
– Στη συνεχή ανανέωση του πάγου
-Στη διακριτική παρουσία της υπεύθυνης που προς το τέλος του γεύματος μας ρώτησε εάν μείναμε ευχαριστημένες