Για τους περισσότερους είναι γνωστή λόγω του προσκυνήματος στον Άγιο Νεκτάριο και της παραγωγής φυστικιών. Η Αίγινα όμως, λόγω της φυσικής της ομορφιάς αλλά και της εγγύτητας στην Αθήνα, έχει χρόνια που αποτελεί πόλο έλξης για πολύ κόσμο, όλες τις εποχές του έτους. Χαίρεσαι να περπατάς στα πλακόστρωτα στενά της που θυμίζουν έντονα κυκλαδίτικο κοσμοπολίτικο νησί, να απολαμβάνεις όμορφες μουσικές συνοδεία πολύχρωμων cocktails αλλά και να γεύεσαι νόστιμα πιάτα.
Σε μια από τις βόλτες στα σοκάκια του νησιού, μου κίνησε την περιέργεια το εστιατόριο με το λογοπαίγνιο του ονόματος, οπότε κανονίσαμε επίσκεψη Κυριακή μεσημέρι, με τον ήλιο όχι και στα καλύτερα του. Μπαίνοντας στον χώρο σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Εξαιρετική αυλή με όμορφα χρώματα, συνδυασμό πέτρας, ξύλου και τούβλου, κλασικά τραπέζια μεζεδοπωλείου σε 2 χρώματα, πολλές μικρές γλαστρούλες σε διάφορα σημεία, διακριτικός φωτισμός. Γαληνεύει το μάτι και είσαι έτοιμος να γαληνέψεις και το στομάχι.
Η κουζίνα μαγειρεύει ελληνικά με μια δημιουργική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας φρέσκα υλικά και μυρωδικά αλλά και προετοιμάζοντας από την αρχή ότι σάλτσα και ζωμό μπαίνει στο πιάτο. Ξεκινήσαμε με μια δροσερή σαλάτα με ντοματίνια και μπουράτα. Το πέστο ρόκας και το κουκουνάρι σε πηγαινοφέρνουν στη διαδρομή Σαρδηνία – Ελλάδα, με την ένταση να ανεβαίνει όταν έκοβες τη μπουράτα. Το συνδυάσαμε –παρότι έκλεινα προς ταλαγάνι- με τη παναρισμένη φέτα με το σουσάμι και το αιγινήτικο φυστίκι. Κλασσικό πιάτο, αλλά το φυστίκι το πράσινο, του έδινε γεύση που τελειώνοντας η μπουκιά ήθελες να γευτείς και άλλη. Δεν θα μπορούσε να λείψει από το τραπέζι η μελιτζάνα τύπου ιμάμ, αφού είναι το αγαπημένο μου πιάτο. Νόστιμο, άψογα δοσμένο, μαμαδίσια γεύση, το κρεμμύδι σωστά καραμελωμένο, ωραίες αναμνήσεις.
Ενδιαφέρον το λάδι βασιλικού, η κρέμα από το κατσικίσιο τυρί και να μην υπήρχε δεν θα στεναχωρούσε κανέναν. Για το τέλος, μπριζολάκια στη μέση μαζί με το γιαουρτλού για τον μεγάλο μικρό. Κλασσικό το γιαουρτλού, νόστιμο χωρίς την πινελιά που περίμενα να δω, τα δε μπριζολάκια τρυφερά για μοσχάρι, νόστιμα, με βελούδινο πουρέ από γλυκοπατάτα και πλούσια μυρωδικά. Συνοδέψαμε με παγωμένο Αγιονέρι, τσίπουρο ημιπαλαιωμένο από Θεσσαλία που έχει κλέψει καρδιές. Ξεκινήσαμε για μπύρα αλλά, ενώ περίμενα κάποια μικρή ελληνική από μικρό ή ντόπιο παραγωγό, βρήκα μόνο τις κλασσικές όλων των μαγαζιών, οπότε δεν!
Οι τιμές νορμάλ για νησί, τιμές Αθηνών θα τις έλεγα, το δε service, γρήγορο, επεξηγηματικό, αλλά απρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση και τα δύο καλύπτουν το vfm του χώρου. Το ‘’Κάππος έτσι’’ αποτελεί μια καλή επιλογή για την Αίγινα για κάποιον που επιθυμεί να φάει καλά, δημιουργικά κα να φύγει ευχαριστημένος χωρίς να νοιώσει τουρίστας στη χώρα του.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Για τους περισσότερους είναι γνωστή λόγω του προσκυνήματος στον Άγιο Νεκτάριο και της παραγωγής φυστικιών. Η Αίγινα όμως, λόγω της φυσικής της ομορφιάς αλλά και της εγγύτητας στην Αθήνα, έχει χρόνια που αποτελεί πόλο έλξης για πολύ κόσμο, όλες τις εποχές του έτους. Χαίρεσαι να περπατάς στα πλακόστρωτα στενά της που θυμίζουν έντονα κυκλαδίτικο κοσμοπολίτικο νησί, να απολαμβάνεις όμορφες μουσικές συνοδεία πολύχρωμων cocktails αλλά και να γεύεσαι νόστιμα πιάτα.
Σε μια από τις βόλτες στα σοκάκια του νησιού, μου κίνησε την περιέργεια το εστιατόριο με το λογοπαίγνιο του ονόματος, οπότε κανονίσαμε επίσκεψη Κυριακή μεσημέρι, με τον ήλιο όχι και στα καλύτερα του. Μπαίνοντας στον χώρο σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Εξαιρετική αυλή με όμορφα χρώματα, συνδυασμό πέτρας, ξύλου και τούβλου, κλασικά τραπέζια μεζεδοπωλείου σε 2 χρώματα, πολλές μικρές γλαστρούλες σε διάφορα σημεία, διακριτικός φωτισμός. Γαληνεύει το μάτι και είσαι έτοιμος να γαληνέψεις και το στομάχι.
Η κουζίνα μαγειρεύει ελληνικά με μια δημιουργική προσέγγιση, χρησιμοποιώντας φρέσκα υλικά και μυρωδικά αλλά και προετοιμάζοντας από την αρχή ότι σάλτσα και ζωμό μπαίνει στο πιάτο. Ξεκινήσαμε με μια δροσερή σαλάτα με ντοματίνια και μπουράτα. Το πέστο ρόκας και το κουκουνάρι σε πηγαινοφέρνουν στη διαδρομή Σαρδηνία – Ελλάδα, με την ένταση να ανεβαίνει όταν έκοβες τη μπουράτα. Το συνδυάσαμε –παρότι έκλεινα προς ταλαγάνι- με τη παναρισμένη φέτα με το σουσάμι και το αιγινήτικο φυστίκι. Κλασσικό πιάτο, αλλά το φυστίκι το πράσινο, του έδινε γεύση που τελειώνοντας η μπουκιά ήθελες να γευτείς και άλλη. Δεν θα μπορούσε να λείψει από το τραπέζι η μελιτζάνα τύπου ιμάμ, αφού είναι το αγαπημένο μου πιάτο. Νόστιμο, άψογα δοσμένο, μαμαδίσια γεύση, το κρεμμύδι σωστά καραμελωμένο, ωραίες αναμνήσεις.
Ενδιαφέρον το λάδι βασιλικού, η κρέμα από το κατσικίσιο τυρί και να μην υπήρχε δεν θα στεναχωρούσε κανέναν. Για το τέλος, μπριζολάκια στη μέση μαζί με το γιαουρτλού για τον μεγάλο μικρό. Κλασσικό το γιαουρτλού, νόστιμο χωρίς την πινελιά που περίμενα να δω, τα δε μπριζολάκια τρυφερά για μοσχάρι, νόστιμα, με βελούδινο πουρέ από γλυκοπατάτα και πλούσια μυρωδικά. Συνοδέψαμε με παγωμένο Αγιονέρι, τσίπουρο ημιπαλαιωμένο από Θεσσαλία που έχει κλέψει καρδιές. Ξεκινήσαμε για μπύρα αλλά, ενώ περίμενα κάποια μικρή ελληνική από μικρό ή ντόπιο παραγωγό, βρήκα μόνο τις κλασσικές όλων των μαγαζιών, οπότε δεν!
Οι τιμές νορμάλ για νησί, τιμές Αθηνών θα τις έλεγα, το δε service, γρήγορο, επεξηγηματικό, αλλά απρόσωπο. Σε κάθε περίπτωση και τα δύο καλύπτουν το vfm του χώρου. Το ‘’Κάππος έτσι’’ αποτελεί μια καλή επιλογή για την Αίγινα για κάποιον που επιθυμεί να φάει καλά, δημιουργικά κα να φύγει ευχαριστημένος χωρίς να νοιώσει τουρίστας στη χώρα του.