Μύκονοοοοοοος! Θα σε προλάβω λέγοντας πως δεν είμαι φαν του νησιού και της νοοτροπίας που αντιπροσωπεύει. Προσωπικά με ξετρελαίνει η απλότητα, η αυθεντικότητα, η ζεστασιά, η ανεπιτήδευτη φιλοξενία ενός τόπου και των ανθρώπων του. Αυτό δεν το βρήκα στη Μύκονο και μεταξύ μας ούτε φυσικά περίμενα να το βρω. Αν βέβαια ήμουν ο Αμπράμοβιτς και σου έγραφα αυτές τις γραμμές από το 140 μέτρων σκάφος μου, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά…
Αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς στη Μύκονο το πρώτο 4ήμερο του Σεπτεμβρίου, καθώς η αδερφούλα μου εργάζεται εκεί και θέλαμε να ιδωθούμε. Ένα από τα βράδια που μείναμε επιλέξαμε να γευματίσουμε στο εστιατόριο RIZES. Καταρχάς, το συγκεκριμένο εστιατόριο δεν είναι μόνο εστιατόριο. Προς τιμήν του προσπαθεί να αναβιώσει την παραδοσιακή ζωή των προγόνων μας στο νησί και τα έθιμά τους. Οι επισκέπτες μπορούν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες (π.χ. ζύμωμα ψωμιού, μάζεμα σταφυλιών, βόλτα με τα άλογα της φάρμας, ξενάγηση κτλ) κατόπιν κράτησης. Εμείς αρκεστήκαμε στο εστιατόριο εκείνη την ημέρα και την επόμενη κλείσαμε για τη μικρή μας μια βόλτα με τη Σωσώ, ένα από τα άλογα της φάρμας.
Ο χώρος που στεγάζεται το εστιατόριο με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Κατάφερε να με μεταφέρει νοητά 100 χρόνια πίσω. Ουσιαστικά είναι μια μεγάλη αυλή παραδοσιακού σπιτιού, με ελιές, πλάκες Καρύστου στο δάπεδο, τραπεζάκια με καρό τραπεζομάντιλα και καρέκλες καφενείου, χτιστούς καναπέδες και ξύλινους πάγκους. Εμείς καθίσαμε στο στεγασμένο σημείο της, όπως και οι περισσότεροι, καθώς δεν ήταν μια ζεστή νύχτα.
Ο κατάλογος είχε ποικιλία που μπορούσε να καλύψει όλα τα γούστα. Μόνο ελληνική κουζίνα της μαμάς τόσο σε είδος όσο και σε γεύση.
Η παραγγελία μας αποτελούταν από:
– 1 χωριάτικη σαλάτα (καλή, μεγάλη ποσότητα)
– 1 κολοκυθοκεφτέδες με σάλτσα γιαουρτιού (πιάτο ημέρας, πολύ καλοί, σωστό τηγάνισμα)
– 1 μυκονιάτικη κρεμμυδόπιτα (διαφορετική απ’ ότι περιμέναμε, δεν είχε φύλλο, μικρή μερίδα, όχι κάτι ιδιαίτερο)
– 2 πατάτες (χεράτες, νόστιμες και σωστά τηγανισμένες, γι’ αυτό και επαναλήφθηκαν)
– 1 παστίτσιο κοτόπουλο με ελιές (πιάτο ημέρας και ταυτόχρονα πιάτο αποκάλυψη, το νοστιμότερο και δημιουργικότερο ολόκληρου του δείπνου, απίστευτη μπεσαμέλ, μεγάλη μερίδα)
– 1 γιουβέτσι μοσχάρι (πιάτο ημέρας, στον κατάλογο υπάρχει γιουβέτσι με αρνί, ένα κλασικό καλό γιουβέτσι, δεν έκλεψε τις εντυπώσεις, μεγάλη μερίδα)
– 1 προβατίνα στη λαδόκολλα με λαχανικά και κοπανιστή Μυκόνου (πιάτο ημέρας, αρκετά έντονες γεύσεις, ψημένο στη λαδόκολλα η οποία στο τελείωμα του ψησίματος ανοίγεται και ροδίζει το φαγητό)
– ¼ ροζέ κρασί χύμα (αρκετά καλό)
– 2 αναψυκτικά
– 1 ανθρακούχο νερό
– 1 μεταλλικό νερό
Ζητήσαμε γλυκό, δεν είχε, ακολούθησε κέρασμα καρπούζι.
Η εξυπηρέτηση ήταν τυπική και σωστή. Δεν είχε το κατιτίς παραπάνω, παρ’ όλα αυτά δεν είχαμε κανένα παράπονο.
Τώρα θα θίξω το τζιζ θέμα των τιμών. Γνωρίζουμε όλοι ότι στη Μύκονο κατά κανόνα υπερκοστολογούνται τα πάντα. Από τον ελληνικό καφέ (4,5€ ο μονός στη Μικρή Βενετία) μέχρι τις ξαπλώστρες (120€ το σετ στην παραλία Καλό Λιβάδι). Όπως είναι φυσικό, το φαγητό δε θα ξέφευγε από αυτό. Είχα την επιλογή να μην πληρώσω 120€ σε ξαπλώστρες ή 16,5€ για μια απλή κρέπα στα Ματογιάννια και το έκανα. Έστρωσα την ωραιότατη πετσετούλα μου στην παραλία και έφαγα παγωτό αντί για κρέπα, που είχε λογική τιμή. Καθότι λάτρεις του φαγητού όμως, δε θα μπορούσαμε να τη βγάλουμε με σουβλάκια όλες τις μέρες, τα οποία παρεμπιπτόντως ήταν ωραιότατα και σε τιμές Αθήνας.
Ο λογαριασμός για το παραπάνω γεύμα ήταν γύρω στα 130€, τα οποία δεν είναι πολλά ΜΟΝΟ για τα δεδομένα της Μυκόνου. Καθώς όμως δεν κρίνουμε τιμές με διαφορετικά δεδομένα για κάθε τοποθεσία, θα δηλώσω ότι ήταν ακριβό. Ναι μεν καλή ποιότητα, αλλά ακριβό. Δεν μπορώ ακόμα να «χωνέψω» τα 15€ στην χωριάτικη, τα 18€ στο γιουβέτσι, τα 6€ στις τηγανητές πατάτες και τα 4€ στο τεταρτάκι χύμα κρασί!
Προτείνεται ως μαγαζί; Εφόσον βρεθείτε στη Μύκονο και θέλετε να φάτε παραδοσιακό μαμαδίστικο φαγητό, προτείνεται! Με το αζημίωτο φυσικά…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Μύκονοοοοοοος! Θα σε προλάβω λέγοντας πως δεν είμαι φαν του νησιού και της νοοτροπίας που αντιπροσωπεύει. Προσωπικά με ξετρελαίνει η απλότητα, η αυθεντικότητα, η ζεστασιά, η ανεπιτήδευτη φιλοξενία ενός τόπου και των ανθρώπων του. Αυτό δεν το βρήκα στη Μύκονο και μεταξύ μας ούτε φυσικά περίμενα να το βρω. Αν βέβαια ήμουν ο Αμπράμοβιτς και σου έγραφα αυτές τις γραμμές από το 140 μέτρων σκάφος μου, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά…
Αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς στη Μύκονο το πρώτο 4ήμερο του Σεπτεμβρίου, καθώς η αδερφούλα μου εργάζεται εκεί και θέλαμε να ιδωθούμε. Ένα από τα βράδια που μείναμε επιλέξαμε να γευματίσουμε στο εστιατόριο RIZES. Καταρχάς, το συγκεκριμένο εστιατόριο δεν είναι μόνο εστιατόριο. Προς τιμήν του προσπαθεί να αναβιώσει την παραδοσιακή ζωή των προγόνων μας στο νησί και τα έθιμά τους. Οι επισκέπτες μπορούν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες (π.χ. ζύμωμα ψωμιού, μάζεμα σταφυλιών, βόλτα με τα άλογα της φάρμας, ξενάγηση κτλ) κατόπιν κράτησης. Εμείς αρκεστήκαμε στο εστιατόριο εκείνη την ημέρα και την επόμενη κλείσαμε για τη μικρή μας μια βόλτα με τη Σωσώ, ένα από τα άλογα της φάρμας.
Ο χώρος που στεγάζεται το εστιατόριο με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Κατάφερε να με μεταφέρει νοητά 100 χρόνια πίσω. Ουσιαστικά είναι μια μεγάλη αυλή παραδοσιακού σπιτιού, με ελιές, πλάκες Καρύστου στο δάπεδο, τραπεζάκια με καρό τραπεζομάντιλα και καρέκλες καφενείου, χτιστούς καναπέδες και ξύλινους πάγκους. Εμείς καθίσαμε στο στεγασμένο σημείο της, όπως και οι περισσότεροι, καθώς δεν ήταν μια ζεστή νύχτα.
Ο κατάλογος είχε ποικιλία που μπορούσε να καλύψει όλα τα γούστα. Μόνο ελληνική κουζίνα της μαμάς τόσο σε είδος όσο και σε γεύση.
Η παραγγελία μας αποτελούταν από:
– 1 χωριάτικη σαλάτα (καλή, μεγάλη ποσότητα)
– 1 κολοκυθοκεφτέδες με σάλτσα γιαουρτιού (πιάτο ημέρας, πολύ καλοί, σωστό τηγάνισμα)
– 1 μυκονιάτικη κρεμμυδόπιτα (διαφορετική απ’ ότι περιμέναμε, δεν είχε φύλλο, μικρή μερίδα, όχι κάτι ιδιαίτερο)
– 2 πατάτες (χεράτες, νόστιμες και σωστά τηγανισμένες, γι’ αυτό και επαναλήφθηκαν)
– 1 παστίτσιο κοτόπουλο με ελιές (πιάτο ημέρας και ταυτόχρονα πιάτο αποκάλυψη, το νοστιμότερο και δημιουργικότερο ολόκληρου του δείπνου, απίστευτη μπεσαμέλ, μεγάλη μερίδα)
– 1 γιουβέτσι μοσχάρι (πιάτο ημέρας, στον κατάλογο υπάρχει γιουβέτσι με αρνί, ένα κλασικό καλό γιουβέτσι, δεν έκλεψε τις εντυπώσεις, μεγάλη μερίδα)
– 1 προβατίνα στη λαδόκολλα με λαχανικά και κοπανιστή Μυκόνου (πιάτο ημέρας, αρκετά έντονες γεύσεις, ψημένο στη λαδόκολλα η οποία στο τελείωμα του ψησίματος ανοίγεται και ροδίζει το φαγητό)
– ¼ ροζέ κρασί χύμα (αρκετά καλό)
– 2 αναψυκτικά
– 1 ανθρακούχο νερό
– 1 μεταλλικό νερό
Ζητήσαμε γλυκό, δεν είχε, ακολούθησε κέρασμα καρπούζι.
Η εξυπηρέτηση ήταν τυπική και σωστή. Δεν είχε το κατιτίς παραπάνω, παρ’ όλα αυτά δεν είχαμε κανένα παράπονο.
Τώρα θα θίξω το τζιζ θέμα των τιμών. Γνωρίζουμε όλοι ότι στη Μύκονο κατά κανόνα υπερκοστολογούνται τα πάντα. Από τον ελληνικό καφέ (4,5€ ο μονός στη Μικρή Βενετία) μέχρι τις ξαπλώστρες (120€ το σετ στην παραλία Καλό Λιβάδι). Όπως είναι φυσικό, το φαγητό δε θα ξέφευγε από αυτό. Είχα την επιλογή να μην πληρώσω 120€ σε ξαπλώστρες ή 16,5€ για μια απλή κρέπα στα Ματογιάννια και το έκανα. Έστρωσα την ωραιότατη πετσετούλα μου στην παραλία και έφαγα παγωτό αντί για κρέπα, που είχε λογική τιμή. Καθότι λάτρεις του φαγητού όμως, δε θα μπορούσαμε να τη βγάλουμε με σουβλάκια όλες τις μέρες, τα οποία παρεμπιπτόντως ήταν ωραιότατα και σε τιμές Αθήνας.
Ο λογαριασμός για το παραπάνω γεύμα ήταν γύρω στα 130€, τα οποία δεν είναι πολλά ΜΟΝΟ για τα δεδομένα της Μυκόνου. Καθώς όμως δεν κρίνουμε τιμές με διαφορετικά δεδομένα για κάθε τοποθεσία, θα δηλώσω ότι ήταν ακριβό. Ναι μεν καλή ποιότητα, αλλά ακριβό. Δεν μπορώ ακόμα να «χωνέψω» τα 15€ στην χωριάτικη, τα 18€ στο γιουβέτσι, τα 6€ στις τηγανητές πατάτες και τα 4€ στο τεταρτάκι χύμα κρασί!
Προτείνεται ως μαγαζί; Εφόσον βρεθείτε στη Μύκονο και θέλετε να φάτε παραδοσιακό μαμαδίστικο φαγητό, προτείνεται! Με το αζημίωτο φυσικά…