Ανάμεικτα συναισθήματα αποκόμισα από την επίσκεψη μου στο Amorous project στην Κηφισιά. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως
Χώρος: θα φαινόταν καλύτερο το μαγαζί και η διακόσμηση του, αν είχαν τα τραπέζια μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους. Ένιωσα να με πνίγει. Βαριές καρέκλες μασίφ και ξύλινα τραπέζια απαρτίζουν το όλο σκηνικό. Ο φωτισμός χαμηλός, το οποίο με χαλάει όταν τρώω, γιατί θέλω να βλέπω, όχι μόνο τί τρώω, αλλά και τί διαβάζω για να παραγγείλω. Στα πολλά συν, οι τουαλέτες, λες και είναι βγαλμένες από μια άλλη εποχή.
Εξυπηρέτηση: Τα εύσημα στην εξυπηρέτηση, καθώς αποπνέει επαγγελματισμό. Το προσωπικό ντυμένο με στολή και ασορτί με το decor του μαγαζιού.
Γεύσεις. Συνολικά θετικό πρόσημο. Αλλά… Η παραγγελία είχε τρεις πίτσες, η μία Μαργαρίτα, γιατί υπάρχουν παιδιά. Και όπου υπάρχουν παιδιά, θα κινηθείς σε πιο ασφαλείς και απλές επιλογές. Η ζύμη υπέροχη, λεπτή, ψημένη σε ξυλόφουρνο. Ακόμα και ο τρόπος σερβιρίσματος είναι για φωτογράφηση, πάνω σε δίσκο από ξύλο σε σχήμα κορμού δέντρου, σε συνδυασμό με τυράκι και προσούτο.Σαλάτα του Καίσαρα, καλή γευστικά, αλλά με χάλασε που είχε λάχανο σα βάση, γιατί δε με τρελαίνει. Ποικιλίες με κριτσινάκια, σταφύλι και ένα είδος τυριού, που τώρα μου διαφεύγει. Γλυκό πίτσα σοκολάτας, προσωπικά δε με ενθουσίασε, αλλά οι μικροί της παρέας είχαν άλλη άποψη.
Πάμε στο αλλά…
Συνολικά το βρίσκω υπερτιμημένο, γιατί οι μερίδες του είναι σχετικά μικρές. Ακόμα και εγώ που δεν είμαι και ο πιο φαγανός άνθρωπος, θα έκανα καλά μια πίτσα μόνη μου. Όσο συνολικά και να το δω, το πρόσημο εδώ δε θα είναι θετικό. Παρόλα αυτά, στο σύνολο, ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, με καλή παρέα, που προέκυψε από τη μέση του πουθενά. Και ως γνωστόν, τα απρογραμμάτιστα είναι πάντα τα καλύτερα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ανάμεικτα συναισθήματα αποκόμισα από την επίσκεψη μου στο Amorous project στην Κηφισιά. Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως
Χώρος: θα φαινόταν καλύτερο το μαγαζί και η διακόσμηση του, αν είχαν τα τραπέζια μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ τους. Ένιωσα να με πνίγει. Βαριές καρέκλες μασίφ και ξύλινα τραπέζια απαρτίζουν το όλο σκηνικό. Ο φωτισμός χαμηλός, το οποίο με χαλάει όταν τρώω, γιατί θέλω να βλέπω, όχι μόνο τί τρώω, αλλά και τί διαβάζω για να παραγγείλω. Στα πολλά συν, οι τουαλέτες, λες και είναι βγαλμένες από μια άλλη εποχή.
Εξυπηρέτηση: Τα εύσημα στην εξυπηρέτηση, καθώς αποπνέει επαγγελματισμό. Το προσωπικό ντυμένο με στολή και ασορτί με το decor του μαγαζιού.
Γεύσεις. Συνολικά θετικό πρόσημο. Αλλά… Η παραγγελία είχε τρεις πίτσες, η μία Μαργαρίτα, γιατί υπάρχουν παιδιά. Και όπου υπάρχουν παιδιά, θα κινηθείς σε πιο ασφαλείς και απλές επιλογές. Η ζύμη υπέροχη, λεπτή, ψημένη σε ξυλόφουρνο. Ακόμα και ο τρόπος σερβιρίσματος είναι για φωτογράφηση, πάνω σε δίσκο από ξύλο σε σχήμα κορμού δέντρου, σε συνδυασμό με τυράκι και προσούτο.Σαλάτα του Καίσαρα, καλή γευστικά, αλλά με χάλασε που είχε λάχανο σα βάση, γιατί δε με τρελαίνει. Ποικιλίες με κριτσινάκια, σταφύλι και ένα είδος τυριού, που τώρα μου διαφεύγει. Γλυκό πίτσα σοκολάτας, προσωπικά δε με ενθουσίασε, αλλά οι μικροί της παρέας είχαν άλλη άποψη.
Πάμε στο αλλά…
Συνολικά το βρίσκω υπερτιμημένο, γιατί οι μερίδες του είναι σχετικά μικρές. Ακόμα και εγώ που δεν είμαι και ο πιο φαγανός άνθρωπος, θα έκανα καλά μια πίτσα μόνη μου. Όσο συνολικά και να το δω, το πρόσημο εδώ δε θα είναι θετικό. Παρόλα αυτά, στο σύνολο, ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, με καλή παρέα, που προέκυψε από τη μέση του πουθενά. Και ως γνωστόν, τα απρογραμμάτιστα είναι πάντα τα καλύτερα.