Ήταν ένα μουντό μεσημέρι Ιουλίου της δεκαετίας του 90 όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην Νάουσα της Πάρου, του νησιού που έμελλε να κλέψει για πάντα την καρδιά μου, μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι με σκυλοπνίχτη της εποχής και πολλά πολλά μποφόρ.
Μετά τη γρήγορη τακτοποίηση στο δωμάτιο, ξεκινήσαμε με τη φίλη μου να φάμε και φυσικά ζητήσαμε την άποψη του κυρίου που μας φιλοξενούσε και η απάντηση ήταν αφοπλιστική “Για ψάρι θα πάτε στα Τσαχπινάκια, όλοι εκεί πάμε”… Και πήγαμε… Και πηγαίνουμε ακόμα εκεί σχεδόν τριάντα χρόνια μετά ανελλιπώς… Γιατί βρίσκεται στο καλύτερο σημείο στο Λιμανάκι της Νάουσας, γιατί έχει το καλύτερο φαγητό, παρά το γεγονός ότι ο τουρισμός στο νησί έχει ανέβει πολύ και ο κόσμος που περιμένει για ένα τραπέζι ούτε σε τράπεζα μέρα συντάξεων και πάνω από όλα, γιατί τα αδέλφια Τσαχπίνη παραμένουν φιλόξενοι και με διάθεση να σε κάνουν να περάσεις καλά όση ώρα θα περάσεις στον χώρο τους. Ο Νεκτάριος που έχει μάτια σε όλο το λιμανάκι, αν δεν έχεις κλείσει, θα σου πει να κάνεις μια βόλτα και θα σου δώσει ραντεβού για αργότερα, πάντα με χαμόγελο.
Και έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες εκεί… Με σούμα, γούνα και πολύ κουβέντα από το νωρίς το απόγευμα μετά το μπάνιο, να μας βρίσκουν τα μεσάνυχτα με μαγιό. Με παρέες μικρές, μεγάλες αλλά και μόνη μου… Με ότι θαλασσινό τραβάει η όρεξη σου φρέσκο και καλομαγειρεμένο. Μάλιστα πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχε τίποτα άλλο, εκτός από θαλασσινά, ούτε τηγανιτές πατάτες. Τώρα έχουν βάλει και δυο – τρία πιάτα για τους περίεργους που πάνε να φάνε στο Λιμανάκι της Νάουσας μπριζόλα.
Θα φάτε συγκλονιστικό σαλατούρι (σαλάτα με σαλάχι και μυρωδικά που φτιάχνουν στο νησί), ότι καλύτερο έχω φάει, την σκέφτομαι και τρέχουν οι σιελογόνοι μου. Θα φάτε την πιο φρέσκια και θαλασσινή αχινοσαλάτα. Θα φάτε την καλύτερη και ίσως μεγαλύτερη γούνα του νησιού (το λιαστό ψάρι της Πάρου) αλλά θα φάτε και συγκλονιστικά αμπελοφάσουλα από το μποστάνι τους (αλήθεια σας λέω, δεν ξέρω αν είναι το χώμα ή ο τρόπος που τα μαγειρεύουν, δεν έχω φάει κάτι πιο νόστιμο από αυτά). Φυσικά θα φάτε σουπιά τηγανητή, καραβιδόψιχα και ότι άλλο τραβάει η όρεξη σας και φυσικά ψάρι φρέσκο και καλοψημένο. Όταν η παρέα το ζητά, μπορείτε να ζητήσετε να σας φτιάξουν και την μοναδική αστακομακαρονάδα τους, που την τρώω ακόμα και εγώ που δεν είμαι fun των μακαρονιών, προπάντων με θαλασσινά. Και φυσικά, θα τα απολαύσετε με σούμα ή κάποιο παριανό κρασί που θα σας συστήσουν (εμπιστευθείτε τον Παναγιώτη με κλειστά μάτια).
Στο τέλος δεν θα φύγετε, όσοι περιμένουν για τραπέζι, αν δεν σας τρατάρουν φρέσκα φρούτα και το αφράτο και λαχταριστό μυρμηγκάτο με παγωτό. Ανέπαφο και αυτό με τα χρόνια… Γιατί στα “Τσαχπινάκια” η εξέλιξη είναι μέχρι εκεί που πρέπει… Ναι διαμόρφωσαν καλύτερα τον χώρο της παλιάς αποθήκης που έβαζαν οι ψαράδες τα δίχτυά τους, έβαλαν pos για την πληρωμή αλλά οι γεύσεις τους παραμένουν αγνές όπως παλιά. Το καλό είναι ότι καλές παραμένουν και οι τιμές τους ώστε να μπορούν όλοι να απολαύσουν τη μοναδική αυτή εμπειρία.
Πόσο με ξεσήκωσε αυτή η αναδρομή, πόσο μου έχει λείψει το νησί και η ανεμελιά του… Προπάντων μέσα σε αυτή την περίεργη περίοδο που ζούμε, η ελπίδα για επιστροφή εκεί και στα Τσαχπινάκια είναι αιτία για να αντεπεξέλθω σε όλα αυτά!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Ήταν ένα μουντό μεσημέρι Ιουλίου της δεκαετίας του 90 όταν πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην Νάουσα της Πάρου, του νησιού που έμελλε να κλέψει για πάντα την καρδιά μου, μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι με σκυλοπνίχτη της εποχής και πολλά πολλά μποφόρ.
Μετά τη γρήγορη τακτοποίηση στο δωμάτιο, ξεκινήσαμε με τη φίλη μου να φάμε και φυσικά ζητήσαμε την άποψη του κυρίου που μας φιλοξενούσε και η απάντηση ήταν αφοπλιστική “Για ψάρι θα πάτε στα Τσαχπινάκια, όλοι εκεί πάμε”… Και πήγαμε… Και πηγαίνουμε ακόμα εκεί σχεδόν τριάντα χρόνια μετά ανελλιπώς… Γιατί βρίσκεται στο καλύτερο σημείο στο Λιμανάκι της Νάουσας, γιατί έχει το καλύτερο φαγητό, παρά το γεγονός ότι ο τουρισμός στο νησί έχει ανέβει πολύ και ο κόσμος που περιμένει για ένα τραπέζι ούτε σε τράπεζα μέρα συντάξεων και πάνω από όλα, γιατί τα αδέλφια Τσαχπίνη παραμένουν φιλόξενοι και με διάθεση να σε κάνουν να περάσεις καλά όση ώρα θα περάσεις στον χώρο τους. Ο Νεκτάριος που έχει μάτια σε όλο το λιμανάκι, αν δεν έχεις κλείσει, θα σου πει να κάνεις μια βόλτα και θα σου δώσει ραντεβού για αργότερα, πάντα με χαμόγελο.
Και έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες εκεί… Με σούμα, γούνα και πολύ κουβέντα από το νωρίς το απόγευμα μετά το μπάνιο, να μας βρίσκουν τα μεσάνυχτα με μαγιό. Με παρέες μικρές, μεγάλες αλλά και μόνη μου… Με ότι θαλασσινό τραβάει η όρεξη σου φρέσκο και καλομαγειρεμένο. Μάλιστα πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχε τίποτα άλλο, εκτός από θαλασσινά, ούτε τηγανιτές πατάτες. Τώρα έχουν βάλει και δυο – τρία πιάτα για τους περίεργους που πάνε να φάνε στο Λιμανάκι της Νάουσας μπριζόλα.
Θα φάτε συγκλονιστικό σαλατούρι (σαλάτα με σαλάχι και μυρωδικά που φτιάχνουν στο νησί), ότι καλύτερο έχω φάει, την σκέφτομαι και τρέχουν οι σιελογόνοι μου. Θα φάτε την πιο φρέσκια και θαλασσινή αχινοσαλάτα. Θα φάτε την καλύτερη και ίσως μεγαλύτερη γούνα του νησιού (το λιαστό ψάρι της Πάρου) αλλά θα φάτε και συγκλονιστικά αμπελοφάσουλα από το μποστάνι τους (αλήθεια σας λέω, δεν ξέρω αν είναι το χώμα ή ο τρόπος που τα μαγειρεύουν, δεν έχω φάει κάτι πιο νόστιμο από αυτά). Φυσικά θα φάτε σουπιά τηγανητή, καραβιδόψιχα και ότι άλλο τραβάει η όρεξη σας και φυσικά ψάρι φρέσκο και καλοψημένο. Όταν η παρέα το ζητά, μπορείτε να ζητήσετε να σας φτιάξουν και την μοναδική αστακομακαρονάδα τους, που την τρώω ακόμα και εγώ που δεν είμαι fun των μακαρονιών, προπάντων με θαλασσινά. Και φυσικά, θα τα απολαύσετε με σούμα ή κάποιο παριανό κρασί που θα σας συστήσουν (εμπιστευθείτε τον Παναγιώτη με κλειστά μάτια).
Στο τέλος δεν θα φύγετε, όσοι περιμένουν για τραπέζι, αν δεν σας τρατάρουν φρέσκα φρούτα και το αφράτο και λαχταριστό μυρμηγκάτο με παγωτό. Ανέπαφο και αυτό με τα χρόνια… Γιατί στα “Τσαχπινάκια” η εξέλιξη είναι μέχρι εκεί που πρέπει… Ναι διαμόρφωσαν καλύτερα τον χώρο της παλιάς αποθήκης που έβαζαν οι ψαράδες τα δίχτυά τους, έβαλαν pos για την πληρωμή αλλά οι γεύσεις τους παραμένουν αγνές όπως παλιά. Το καλό είναι ότι καλές παραμένουν και οι τιμές τους ώστε να μπορούν όλοι να απολαύσουν τη μοναδική αυτή εμπειρία.
Πόσο με ξεσήκωσε αυτή η αναδρομή, πόσο μου έχει λείψει το νησί και η ανεμελιά του… Προπάντων μέσα σε αυτή την περίεργη περίοδο που ζούμε, η ελπίδα για επιστροφή εκεί και στα Τσαχπινάκια είναι αιτία για να αντεπεξέλθω σε όλα αυτά!