Σκαλίζοντας τις αναμνήσεις…

Το ταβερνάκι της Εύης στα σοκάκια της Νίκαιας κοντά στα αδιευκρίνιστα σύνορα με την Παλιά Κοκκινιά…

Αν έφτανες την ώρα που δεν είχε νυχτώσει ακόμα, θα διέκρινες τα προσφυγικά σπιτάκια της Κοκκινιάς, τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα στη γειτονιά, μανάδες με το λάστιχο να δροσίζουν τα στενά, μεσήλικες που γέρασαν μαζί και δίπλα, η κόρη της Εύης σε υποδέχονταν σε ένα ταβερνάκι παλαιάς κοπής με χαλικόστρωτη αυλή, δέντρα, ψάθινες καρέκλες, και απλότητα στο μεγαλείο της. Αδιανόητο σκηνικό. Το λάτρεψα.

Ιεροσυλία αν δεν παίρναμε κρασί μιας και ερχόταν πάντα παγωμένο σε κατρούτσο.

Οι μεζέδες αρκετοί και στη μέση, με τοπ τη ζυμαρόπιτα της Εύης, ζυμάρι με το απαραίτητο λαδάκι, τυρί, λίγα μυρωδικά και σουσάμι τηγανισμένη για όσο χρόνο χρειάζεται, κάτι σαν Γιαννιώτικη πίτα.

Τυροκαυτερή λευκή και χεράτη με ελαφρύ κάψιμο, σαγανάκι να λιώνει στο στόμα, λουκάνικα απογειωτικά, βουβαλίσιο ριγανάτο από τας Σέρρας και πρασολουκάνικο Καρδίτσας, πολύ καλό σύγκλινο Μάνης, εξαιρετικά σουτζουκάκια – βομβίδια στη σχάρα. Έκλεισε κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά και άφησε δυσαναπλήρωτο κενό.

Καπετάν Fishαει αριστερά ανεβαίνοντας την Μπενάκη και όχι μακριά από την Ακαδημίας…

Δημιουργική και τίμια προσπάθεια του ιδιοκτήτη, να στήσει στην Αθήνα ένα βιομηχανικό ταχυφαγείο με βάση το ψάρι. Πέτρα, μέταλλο στο εσωτερικό και ξύλο στους μοναστηριακούς πάγκους, τραπέζια και σκαμπό συνέθεταν το όλο σκηνικό. Το είχε κάνει στέκι το άλλο μου Εγώ, όταν κατέβαινα κέντρο και ήθελα κάτι διαφορετικό, διότι το κανονικό μου εγώ δεν αγαπά το ψάρι.

Βιτρίνα με όλα τα ψαρικά μπροστά σου, ανοιχτή κουζίνα, τηγάνι γρήγορο, ανάλαφρο, χωρίς ίχνος λαδίλας στα ψάρια, τα οποία ψάρια, φρέσκα αφρόψαρα, ιχθυοκαλλιέργειας και κάποια κατεψυγμένα, έμπαιναν σε σάντουιτς ή σε χάρτινο χωνάκι.

Πολύ καλό το ψιλό και τραγανό γαριδάκι στο χωνάκι, υπέροχος ο μαριναρισμένος σολομός με άνηθο, λεμόνι και μια καυτερή βιετναμέζικη sauce, εξωτικό τo λαβράκι σε τεμπούρα, και tartar sauce και φοβερή η σαλάτα με τις φακές και τα μυρωδικά.

Το κλείσιμο του δεν προξένησε έκπληξη σε κανένα, αν και οι αντίστοιχοι σκανδιναβικοί χώροι με το ίδιο concept και οι Αγγλικοί που τα fish & chips είναι σε πρώτη προτεραιότητα είναι πάντα γεμάτοι.

Διαφορετική κουλτούρα θα έλεγα, μιας και ο Αθηναίος και γενικότερα ο Έλληνας δεν αφήνει στην άκρη τα ταχυφαγεία κρέατος για να προτιμήσει αυτά του ψαριού.

Osteria Vespa Rossa κοντά στην Πινακοθήκη στα τελειώματα του Παγκρατίου…

Έχοντας φάει σε αρκετά ταβερνάκια στην Ιταλία η κόκκινη βέσπα θύμιζε osteria μόνο στη ζεστασιά που έβγαζε μπαίνοντας στο εσωτερικό της. Από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, Ιταλικό της πρωτεύουσας. Ιταλική φινέτσα, pal χρωματισμοί, φρέσκα λουλούδια σε αρκετά σημεία του μαγαζιού, σε χαρακτηριστικό σημείο η βέσπα υπό κλίμακα, ευγένεια, επαγγελματισμός, ενημερωμένο χαμογελαστό προσωπικό, φρέσκα υλικά κυρίως από την γείτονα χώρα, μεγάλη λίστα Ιταλικών κρασιών και αποσταγμάτων. 

Θυμάμαι ακόμα το σκορδόψωμο, με το όλο τελετουργικό του κοψίματος και μοιράσματος να γίνεται μπροστά μας, τα αρώματα που γέμιζε το τραπέζι, από το βούτυρο με το λάδι τρούφας και φασκόμηλο και την καραμελωμένη καρδιά του σκόρδου. Τι να πρωτοθυμηθώ…

Cavatelli με ψιλοκομμένο λουκάνικο και τρούφα, panzarotti με speck και provolone, βουτηγμένο σε λεπτής υφής σάλτσα, σισιλιάνικοι κεφτέδες με κόκκινη σάλτσα, φλοίδες παρμεζάνας και πολέντα. gnocchi με φασκόμηλο, κρέμα από γκοργκοτσόλα και κομματάκια πανσέτας, απίθανα μαμαδίσια ζυμαρικά.

Έκλεισε εν μια νυκτί, μάλλον λόγω αλλαγής επαγγελματικών σχεδίων του ιδιοκτήτη.

Blue Velvet κατεβαίνοντας την Ερμού δεξιά, στο ύψος της πλατείας Αβησσυνίας…

Μικρούλι και χαριτωμένο, η επιτομή της Μεξικάνικης κουζίνας μεγαλούργησε την δεκαετία του 90 και έμαθε στους Αθηναίους πως πρέπει να είναι το αυθεντικό μεξικάνικο φαγητό. Μοναδική ατμόσφαιρα, μεξικάνικες νότες στους τοίχους, χείμαρρος χρωμάτων, χαμογελαστές σερβιτόρες, μουσική κυρίως Mariachi, σφηνάκια λευκής τεκίλας με λεμόνι και αλάτι προσγειωνόταν στο τραπέζι σου με το που έρχονταν οι κατάλογοι. Το μόνο μεξικάνικο που σε ρωτούσαν, πόσο καυτερό θες το πιάτο σου.

Έχω φάει εκπληκτικές chimichangas, τραγανή φωλιά tortillas με φρεσκότατα λαχανικά και sour cream, χειροποίητα ζουμερά burritos με spicy chili con carne, sopas, ζουμερά enchiladas και γενικά ότι είχε ο κατάλογος. Μιας και συχνάζαμε με την τότε παρέα μου στο μαγαζί, όντας λάτρες του μεξικάνικου και προτιμώντας ότι τρώγαμε καυτερό, στο τέλος σβήναμε με παγωμένες lime μαργαρίτες και crustos, μικρές tortillas με πασπαλισμένα με ζάχαρη-κανέλλα, στις τελευταίες δε μέρες του χώρου, μικρά burritos γεμιστά με καυτή λεμονάτη κρέμα.

Έκλεισε προς λύπη μου, λόγω της γενικής αλλαγής στην περιοχή του Ψυρρή και δυστυχώς ότι άνοιξε μετά δεν μπόρεσε να το φτάσει.