Μικρή το φαγητό και το σχολείο μου δημιουργούσαν άγχος. Με πίεζαν να τρώω περισσότερο από όσο ήθελα -από τότε συμπάθησα τα γατιά που έρχονταν κάτω από το τραπέζι- και στο σχολείο υπήρχαν πράγματα που δε χωρούσαν στο μυαλουδάκι μου.
Α! Είχα κι ένα όνειρο: ο μπαμπάς μου να άνοιγε ζαχαροπλαστείο. Γλυκά δε με άφηναν να φάω όσα ήθελα...
Μεγαλώνοντας έγινα δασκάλα και λάτρις του καλού φαγητού, αν και συνεχίζω να χορταίνω εύκολα, γι' αυτό πηγαίνω στα εστιατόρια με φίλους και τσιμπολογάω από τα πιάτα τους. 
Ξεκίνησα να γράφω κριτικές ερασιτεχνικά, ως διαμαρτυρία, όταν σε ένα λαοπρόβλητο εστιατόριο μου έτυχα χειρίστης εξυπηρέτησης...
Λατρεύω τις έθνικ κουζίνες, αλλά όχι τα καυτερά, δε μου αρέσουν τα εντόσθια και δε θα δοκίμαζα ποτέ μυαλά πανέ.