Σκαλίζοντας τις αναμνήσεις revisited
Οι γιορτές, εκτός της χαράς, κρύβουν, σχεδόν, πάντα και μια μελαγχολία δε νομίζετε;
Κάπου όλοι μας σκεφτόμαστε, θυμόμαστε, αναπολούμε. Πιο έντονο αυτό το συναίσθημα φέτος με λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούν έχοντας φέρει την πλήρη ανατροπή σε όλα όσα μας ήταν οικεία μέχρι σήμερα.
Καθώς λοιπόν βρισκόμαστε σε αναμνησιακή φάση, πέφτει η ιδέα του retrospective άρθρου no 2.
Piece of cake!!!
Οι EatingOuters νοσταλγούν.
Tzia
Η ταβέρνα του Ηλία στο Παγκράτι.
Ποιος να μου το έλεγε, τότε που ήμουν θαμώνας, ότι θα έμενα, σχεδόν, δίπλα? Συνδεδεμένο στη μνήμη μου με νύχτες μετά το θέατρο. Ήταν, κάποτε, από τα λίγα μαγαζιά που σέρβιρε μέχρι αργά με αποτέλεσμα να βλέπεις να τρώει γύρω σου η αφρόκρεμα του ελληνικού θεάτρου.
Μενού κλασσικής καθαρόαιμης ταβέρνας. Σαλάτες αναλόγως της εποχής. Τζατζίκι τούρμπο και τραγανά τηγανητά κολοκυθάκια. Συκωταριά λαδορίγανη. Λουκάνικο με πράσο στη σχάρα, παϊδάκια κομψοτεχνήματα.
Εκτός από τον ίδιο τον κ. Ηλία και τη γυναίκα του στην κουζίνα τα ίδια, για όσο θυμάμαι το μαγαζί, γκαρσόνια στην εξυπηρέτηση. Ο ένας εξ αυτών είχε τη συνήθεια να μιλά αγγλικά. Εγώ ανακλαστικά απαντούσα στην ίδια γλώσσα και εκεί άρχιζε ο μύλος!
Τις γεύσεις του τις βρίσκω. Δε μπορώ όμως πλέον να βρω κάποιους από τους ανθρώπους με του οποίους τις μοιράστηκα αφού έρχονται μόνο στα όνειρά μου.
Το PARTY που αλλού; Στο Παγκράτι.
Το δημιούργημα της Ελένης Ζιώγα και του Bryan που μεσουράνησε από το 1983 έως περίπου τις αρχές του 2001 και βρισκόταν στον μικρό πεζόδρομο της Ευφορίωνος στο Παγκράτι.
Ο κόσμος τον χειμώνα έκανε ουρά προσκυνώντας για ένα τραπέζι ενώ το καλοκαίρι η δράση μεταφερόταν έξω. Διάσημοι θαμώνες κι αναπάντεχοι έρωτες που άνθισαν στα τραπέζια του .
Επί χρόνια έτρωγα το ίδια πράγματα. Μύδια τηγανιτά με μια ελαφριά λεμονάτη sauce σε ποτηράκι και γιαουρτλού. Τελειώναμε με mousse σοκολάτας κι ένα ποτήρι σαμπάνιας. Όπου κι αν ήμασταν πριν δεν υπήρχε περίπτωση να μην κλείσουμε τη βραδιά μας, με τα δύο τελευταία.
Λαμπερό και vibrant. Έτσι το θυμάμαι. Μου λείπουν οι γεύσεις κι ας ήταν μοντερνιές των 80’ς. Ευτυχώς δε μου λείπουν οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκα αυτό και τις αναμνήσεις μου.
Νέα μαγαζιά παίρνουν τη θέση των παλιών. Νέοι άνθρωποι δύσκολο. Μπορεί να χάνεσαι με αγαπημένους κατά καιρούς, όμως τους, πραγματικούς, ανθρώπους της ζωής σου δεν τους χάνεις ποτέ!
Indulge
Τα Φουρνομαγειρέματα κάπου στην Ηλιούπολη.
Ένα και μοναδικό το μαγαζί που μπήκε τόσο βαθιά στην καρδιά μου και μου έχει λείψει τρομερά, παρόλο που μετρά μόλις τρεις μήνες κλειστό. The New Age by Φουρνομαγειρέματα. Ένα όνομα, μια ιστορία.
Όλα στο φούρνο. Ονειρικό κότσι, θεϊκό χιουνκιάρ, απίστευτο boneless beef, ασιατικό χοιρινό, πεντανόστιμο πεϊνιρλί, πατάτες crispy που έβαζες στοίχημα ότι δεν φτιάχτηκαν στο φούρνο, burger που το ζήλευαν τα καλύτερα burgerάδικα, είναι κάποια από τα πιάτα που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό. Πάντα ελαφριά, ακόμα και για τα πιο ευαίσθητα στομάχια. Δε θα μείνω όμως μόνο στη γεύση.
Ούτε στο χώρο που –μετά την ανακαίνιση- σε μετέφερε νοερά στην pop art Νέα Υόρκη του Warhol. Θα μείνω στους ανθρώπους. Στο Νίκο, τον μάγειρα, τον δημιουργικότερο άνθρωπο που έχω γνωρίσει, όχι μόνο στην κουζίνα. Τον πηγαία ευγενικό και καλλιεργημένο Γιώργο. Τη γλυκιά και καλόκαρδη Μαίρη μας. Πόσες συζητήσεις και ξενύχτια, γέλια και αλκοόλ, αγκαλιές και φιλιά…
Εις το επανιδείν φίλοι μου με νέες ιδέες, όπως πάντα! Σας αφήνω τώρα, κάτι μπήκε στο μάτι μου…
Jim
Che Sara, κάπου στον Ταύρο κοντά στον σταθμό της Καλλιθέας.
Μόνο συστημένος πήγαινες εκεί που ήταν. Χαμένο σε μια γειτονιά του Ταύρου με τίποτε άλλο κοντά, αλλά σε αποζημίωνε με το που άνοιγες την πόρτα. Απόπνεε ιταλικό αέρα κλασσικής τρατορίας του Νότου. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ο Τόνι που την είχε ήταν από το Μπάρι.
Καθαρός κουκλίστικος χώρος, καρό τραπεζομάντηλα, ζωγραφιές στον τοίχο, ο Τόνι πίσω από τον πάγκο να μαγειρεύει απίθανα και Ιταλικά, πολλά χαμόγελα και ευθυμία στο μαγαζί και στο τέλος κιθάρα και ιταλικές μελωδίες με απερίγραπτο κέφι.
Υπέροχες μπρουσκέτες με σκόρδο, ρίγανη, λίγο λαδάκι, ντομάτα και μοτσαρέλα, νοστιμότατα τα gnocchi του, είτε με σάλτσα ντομάτας και καπνιστό τυρί, είτε τα σκορδάτα, γευστικά τα κοχύλια με σπιτική σάλτσα ντομάτας και παρμεζάνα, αλλά και αυτά με ψιλοκομμένη πανσέτα, κρεμμύδι και μπρόκολο, άψογες οι πίτσες του με την ιταλική λεπτή ζύμη – κανονικό show το πέταγμα της ζύμης- και τα λίγα υλικά. Στο τέλος λινοντσέλο κερασμένο ή γλυκάκι χειροποίητο.
Έκλεισε ξαφνικά, είτε λόγω κρίσης, είτε γιατί δεν βρισκόταν σε περιοχή ‘’πιάτσα’’.
Tsipoutapas μακριά στη Μεταμόρφωση
Η φιλοσοφία έλεγε, τσίπουρο ή μπύρα συνοδεία μεζέ, όπως ακριβώς γίνεται σε όλα τα tapaδικα του εξωτερικού και κυρίως της Ιβηρικής. Πολλές επιλογές σε πιατάκια, αλλά και σε αποστάγματα και κάποια πιάτα ημέρας.
Ωραίος ο χώρος του μαγαζιού, αφού μια παλιά ταβέρνα του ‘50 πήρε πολύ γλυκιά μορφή χάρη στις παρεμβάσεις που έγιναν. Μακριά όμως, αρκετά μακριά (Μεταμόρφωση).
Θυμάμαι ακόμη –μου είχε κάνει απίστευτο κλικ να το δοκιμάσω- το τουρσί σταφύλι, οι spicy αλλά συνάμα δροσερές πατατόφλουδες με γιαούρτι, το λεμονάτο πικάντικο απάκι μέσα στις τορτίγιες εν είδει quesadillas, το πιατάκι των παστών με το sauceάκι στην κορυφή, το βουβαλοσαγανάκι, ο κοκκινιστός καβουρμάς με τα πιτάκια και πολλά άλλα.
Κάναμε πολλές τσίπουρο ή μπύρο καταστάσεις εκεί και στο φευγιό οδηγούσαν πάντα οι σύζυγοι, λόγω του ότι… Περνούσαμε τέλεια για όσο καιρό είχε ζωή, είτε μέσα είτε έξω στην δροσερή του αυλή.
Φιλόδοξη προσπάθεια με πολύ καλό αποτέλεσμα, αλλά μάλλον ο Έλλην Αθηναίος, προτιμά τις μεγάλες μερίδες και όχι το τσιμπολόγημα. Και μάλλον για αυτό έκλεισε.