Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο αξίζουν μια επίσκεψη τα πολύπαθα Εξάρχεια, αυτό είναι τα πολλά εστιατόρια με αυλή που διαθέτουν. Αρχίζοντας από τις ΓΙΑΝΤΕΣ στη Βαλτετσίου, πιο πάνω από τον κινηματογράφο ΡΙΒΙΕΡΑ, την ΑΥΛΗ στη Μεθώνης, την ιστορική ΡΟΖΑΛΙΑ, επίσης στη Βαλτετσίου κοντά στην πλατεία, καταλήγουμε στο απόλυτο νούμερο ένα: ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ (ΣΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ) στην Καλλιδρομίου, στα ριζά του λόφου Στρέφη, που επισκεφθήκαμε, μετά από πολλά χρόνια, με ζευγάρι καλών φίλων από την παρέα του eating out.
Το ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ στεγάζεται στο χώρο ενός παλιού δημοτικού σχολείου, πράγμα που σημαίνει ότι διαθέτει αρκετούς και μεγάλους χώρους, που οι εσωτερικοί βέβαια προς το παρόν δεν χρησιμοποιούνται, και μια τεράστια αυλή, όπου έκαναν παλιά διάλειμμα τα πιτσιρίκια. Αυτή η υπέροχη καταπράσινη και κατάφυτη με λεμονιές, μπουκαμβίλιες, γεράνια, γλυσίνες και γιασεμιά αυλή υποδέχεται κάθε βράδυ δεκάδες μικρές και μεγάλες παρέες κυρίως νέων παιδιών, Ελλήνων αλλά και αλλοδαπών τουριστών. Περνάτε την vintage σιδερένια πύλη, κατεβαίνετε καμιά δεκαριά σκαλιά και νομίζετε ότι έχετε διακτινιστεί στην παλιά Αθήνα, τότε που στα Εξάρχεια, τη Νεάπολη και το Κολωνάκι χτυπούσε η καρδιά της μικρής και συμμαζεμένης ακόμα πόλης. Σας συμβουλεύω να κάνετε οπωσδήποτε κράτηση, από τις 8 μέχρι τα μεσάνυκτα δεν πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα. Το παρκάρισμα δεν είναι, όπως ίσως φαντάζει, άλυτο πρόβλημα, με λίγη τύχη, καλή θέληση και μαεστρία θα βολέψετε κάπου κοντά το τουτού σας (5 στα 10).
Αρχίζοντας λοιπόν από την είσοδο, το πράσινο των φυτών και το μαύρο σίδερο των καρεκλοκαθισμάτων κυριαρχεί στο χώρο. Το προσωπικό θα σας υποδεχτεί με χαμόγελο και σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψής σας στο ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ θα φροντίσει να μη σας λείψει τίποτε. Εξυπηρέτηση υποδειγματική, μπράβο σε όλα τα παιδιά, σχεδόν όλα γλωσσομαθή, καθότι απαραίτητο, δεν είναι εύκολο να κουμαντάρεις τόσο πολλή πελατεία που προσέρχεται κατά κύματα. Τα όπως υπολογίσαμε περίπου πενήντα τραπέζια της αυλής είναι τοποθετημένα σε σχετικά αραιή διάταξη, καμιά παρέα δεν ενοχλείται από τις συζητήσεις, τις φωνές ή τα γέλια των διπλανών.
Σε ένα χώρο σαν το ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ οι περισσότεροι υποθέτω ότι προσέρχονται κρατώντας, όσον αφορά τη γευστική εμπειρία, μικρό καλάθι, μια και προέχει το περιβάλλον και η παρεϊστικη ατμόσφαιρα. Ο κατάλογος είναι όντως σχετικά μικρός (4 σαλάτες, 6 τυριά, γύρω στους 15 μεζέδες, λίγα θαλασσινά και ένα καταλογάκι με 4-5 πιάτα ημέρας), αρκεί όμως για να καλύψει όλα τα γούστα και αξίζει να κάνετε προσεκτική ανάγνωση, γιατί κρύβει ευχάριστες, αναπάντεχες εκπλήξεις. Αξιέπαινη η χρησιμοποίηση και προώθηση γνήσιων ελληνικών προϊόντων. Ο κατάλογος των ποτών σαφώς πιο εκτεταμένος, δεν λείπει τίποτε.
Στο ξεκίνημα το τραπέζι μας στρώθηκε με χάρτινο τραπεζομάντιλο και μαζί με τους καταλόγους ήρθε μια μεταλλική καράφα με κρύο νερό, καλαθάκι με ψωμί, αφού ερωτηθήκαμε, και ένα μπολ με ελιές. Η θερμοκρασία τραβούσε μπίρες, πόσο μάλλον όταν στον κατάλογο φιγουράρει η φρέσκια ZEOS του ενός λίτρου από το Άργος, τέσσερις ήμασταν τόσες ήπιαμε συνολικά, γιατί η κουβέντα τράβηξε σε μάκρος. Στο τέλος, μαζί με το λογαριασμό, ένα παγωμένο καραφάκι λικέρ μαστίχα ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Από αυτά που δοκιμάσαμε μας εντυπωσίασε πραγματικά ένα από τα πιάτα ημέρας: μανιτάρια τηγανισμένα σαν τεμπούρα, τραγανά ακόμα και μετά από μία ώρα στο τραπέζι, πάνω σε λευκή δεμένη σάλτσα και πασπαλισμένα με χώμα από χαρούπι. Ωραία, μεγάλη μερίδα. Νούμερο δύο οι μπρουσκετούλες με γαύρο μαρινάτο πάνω σε κύβους ντομάτας, έβαλαν τα γυαλιά στην ιταλική έκδοση με προσούτο κτλ. Και νούμερο τρία η χοιρινή σπάλα μαγειρεμένη sous vide σε σάλτσα μαύρης μπύρας συνοδευόμενη από εξαιρετικά επιτυχημένο πουρέ γλυκοπατάτας. Επίσης χορταστική μερίδα. Καλούτσικοι οι κολοκυθοκεφτέδες, ενισχυμένοι γευστικά με φέτα και γραβιέρα και φυσικά με την απαραίτητη σος γιαουρτιού, καλούτσικη, κυρίως λόγω φρεσκάδας, και η πράσινη σαλάτα με καβουρντισμένα αμύγδαλα και ντοματίνια. Απογοητευτικό το χωριάτικο λουκάνικο Τήνου, ούτε η γέμιση ούτε οι συνοδευτικές πίκλες έβγαζαν γεύση. Για επιδόρπιο βάλαμε μια τάρτα σοκολάτα στη μέση, φρεσκότατη, ίσως όμως μια ιδέα πιο γλυκιά από το δέον. Για κάποια άλλη επίσκεψη σημείωσα στην άκρη του μυαλού μου το καρπάτσιο μόσχου με κρούστα πιπεριών, χυμό αγουρίδας, ρόκα και μαγιονέζα με λάδι τρούφας, όπως και τα μπιφτεκάκια σχάρας με καπνιστή μελιτζανοσαλάτα.
Φεύγοντας ένιωθα λίγο σαν τον άσωτο υιό που επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι μετά από πολλά χρόνια, μια και κοντά στην τότε αγνή και ολοζώντανη πλατεία Εξαρχείων ξεκίνησα την επαγγελματική σταδιοδρομία μου. Ομολογώ ότι το καταευχαριστήθηκα και σίγουρα θα ξαναπάω. Ο λογαριασμός (55 € τα φαγητά και 25 € τα ποτά για τέσσερα άτομα) απόλυτα λογικός, συνυπολογιζόμενης της ατμόσφαιρας και της εξυπηρέτησης. Να πάτε!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌχι
Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο αξίζουν μια επίσκεψη τα πολύπαθα Εξάρχεια, αυτό είναι τα πολλά εστιατόρια με αυλή που διαθέτουν. Αρχίζοντας από τις ΓΙΑΝΤΕΣ στη Βαλτετσίου, πιο πάνω από τον κινηματογράφο ΡΙΒΙΕΡΑ, την ΑΥΛΗ στη Μεθώνης, την ιστορική ΡΟΖΑΛΙΑ, επίσης στη Βαλτετσίου κοντά στην πλατεία, καταλήγουμε στο απόλυτο νούμερο ένα: ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ (ΣΤΗΣ ΝΕΦΕΛΗΣ) στην Καλλιδρομίου, στα ριζά του λόφου Στρέφη, που επισκεφθήκαμε, μετά από πολλά χρόνια, με ζευγάρι καλών φίλων από την παρέα του eating out.
Το ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ στεγάζεται στο χώρο ενός παλιού δημοτικού σχολείου, πράγμα που σημαίνει ότι διαθέτει αρκετούς και μεγάλους χώρους, που οι εσωτερικοί βέβαια προς το παρόν δεν χρησιμοποιούνται, και μια τεράστια αυλή, όπου έκαναν παλιά διάλειμμα τα πιτσιρίκια. Αυτή η υπέροχη καταπράσινη και κατάφυτη με λεμονιές, μπουκαμβίλιες, γεράνια, γλυσίνες και γιασεμιά αυλή υποδέχεται κάθε βράδυ δεκάδες μικρές και μεγάλες παρέες κυρίως νέων παιδιών, Ελλήνων αλλά και αλλοδαπών τουριστών. Περνάτε την vintage σιδερένια πύλη, κατεβαίνετε καμιά δεκαριά σκαλιά και νομίζετε ότι έχετε διακτινιστεί στην παλιά Αθήνα, τότε που στα Εξάρχεια, τη Νεάπολη και το Κολωνάκι χτυπούσε η καρδιά της μικρής και συμμαζεμένης ακόμα πόλης. Σας συμβουλεύω να κάνετε οπωσδήποτε κράτηση, από τις 8 μέχρι τα μεσάνυκτα δεν πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα. Το παρκάρισμα δεν είναι, όπως ίσως φαντάζει, άλυτο πρόβλημα, με λίγη τύχη, καλή θέληση και μαεστρία θα βολέψετε κάπου κοντά το τουτού σας (5 στα 10).
Αρχίζοντας λοιπόν από την είσοδο, το πράσινο των φυτών και το μαύρο σίδερο των καρεκλοκαθισμάτων κυριαρχεί στο χώρο. Το προσωπικό θα σας υποδεχτεί με χαμόγελο και σε όλη τη διάρκεια της επίσκεψής σας στο ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ θα φροντίσει να μη σας λείψει τίποτε. Εξυπηρέτηση υποδειγματική, μπράβο σε όλα τα παιδιά, σχεδόν όλα γλωσσομαθή, καθότι απαραίτητο, δεν είναι εύκολο να κουμαντάρεις τόσο πολλή πελατεία που προσέρχεται κατά κύματα. Τα όπως υπολογίσαμε περίπου πενήντα τραπέζια της αυλής είναι τοποθετημένα σε σχετικά αραιή διάταξη, καμιά παρέα δεν ενοχλείται από τις συζητήσεις, τις φωνές ή τα γέλια των διπλανών.
Σε ένα χώρο σαν το ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ οι περισσότεροι υποθέτω ότι προσέρχονται κρατώντας, όσον αφορά τη γευστική εμπειρία, μικρό καλάθι, μια και προέχει το περιβάλλον και η παρεϊστικη ατμόσφαιρα. Ο κατάλογος είναι όντως σχετικά μικρός (4 σαλάτες, 6 τυριά, γύρω στους 15 μεζέδες, λίγα θαλασσινά και ένα καταλογάκι με 4-5 πιάτα ημέρας), αρκεί όμως για να καλύψει όλα τα γούστα και αξίζει να κάνετε προσεκτική ανάγνωση, γιατί κρύβει ευχάριστες, αναπάντεχες εκπλήξεις. Αξιέπαινη η χρησιμοποίηση και προώθηση γνήσιων ελληνικών προϊόντων. Ο κατάλογος των ποτών σαφώς πιο εκτεταμένος, δεν λείπει τίποτε.
Στο ξεκίνημα το τραπέζι μας στρώθηκε με χάρτινο τραπεζομάντιλο και μαζί με τους καταλόγους ήρθε μια μεταλλική καράφα με κρύο νερό, καλαθάκι με ψωμί, αφού ερωτηθήκαμε, και ένα μπολ με ελιές. Η θερμοκρασία τραβούσε μπίρες, πόσο μάλλον όταν στον κατάλογο φιγουράρει η φρέσκια ZEOS του ενός λίτρου από το Άργος, τέσσερις ήμασταν τόσες ήπιαμε συνολικά, γιατί η κουβέντα τράβηξε σε μάκρος. Στο τέλος, μαζί με το λογαριασμό, ένα παγωμένο καραφάκι λικέρ μαστίχα ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Από αυτά που δοκιμάσαμε μας εντυπωσίασε πραγματικά ένα από τα πιάτα ημέρας: μανιτάρια τηγανισμένα σαν τεμπούρα, τραγανά ακόμα και μετά από μία ώρα στο τραπέζι, πάνω σε λευκή δεμένη σάλτσα και πασπαλισμένα με χώμα από χαρούπι. Ωραία, μεγάλη μερίδα. Νούμερο δύο οι μπρουσκετούλες με γαύρο μαρινάτο πάνω σε κύβους ντομάτας, έβαλαν τα γυαλιά στην ιταλική έκδοση με προσούτο κτλ. Και νούμερο τρία η χοιρινή σπάλα μαγειρεμένη sous vide σε σάλτσα μαύρης μπύρας συνοδευόμενη από εξαιρετικά επιτυχημένο πουρέ γλυκοπατάτας. Επίσης χορταστική μερίδα. Καλούτσικοι οι κολοκυθοκεφτέδες, ενισχυμένοι γευστικά με φέτα και γραβιέρα και φυσικά με την απαραίτητη σος γιαουρτιού, καλούτσικη, κυρίως λόγω φρεσκάδας, και η πράσινη σαλάτα με καβουρντισμένα αμύγδαλα και ντοματίνια. Απογοητευτικό το χωριάτικο λουκάνικο Τήνου, ούτε η γέμιση ούτε οι συνοδευτικές πίκλες έβγαζαν γεύση. Για επιδόρπιο βάλαμε μια τάρτα σοκολάτα στη μέση, φρεσκότατη, ίσως όμως μια ιδέα πιο γλυκιά από το δέον. Για κάποια άλλη επίσκεψη σημείωσα στην άκρη του μυαλού μου το καρπάτσιο μόσχου με κρούστα πιπεριών, χυμό αγουρίδας, ρόκα και μαγιονέζα με λάδι τρούφας, όπως και τα μπιφτεκάκια σχάρας με καπνιστή μελιτζανοσαλάτα.
Φεύγοντας ένιωθα λίγο σαν τον άσωτο υιό που επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι μετά από πολλά χρόνια, μια και κοντά στην τότε αγνή και ολοζώντανη πλατεία Εξαρχείων ξεκίνησα την επαγγελματική σταδιοδρομία μου. Ομολογώ ότι το καταευχαριστήθηκα και σίγουρα θα ξαναπάω. Ο λογαριασμός (55 € τα φαγητά και 25 € τα ποτά για τέσσερα άτομα) απόλυτα λογικός, συνυπολογιζόμενης της ατμόσφαιρας και της εξυπηρέτησης. Να πάτε!