Με γιαουρτοσκόρδιον ή χωρίς.
Οι EatingOuters μας συστήνουν τα αγαπημένα τους μαγαζιά, για σοβαρή σουβλακοφαγία.
Για αυθεντικό σουβλάκι, με τον Fratello.
Κακά τα ψέματα, καθώς το σουβλάκι και η πίτσα είναι τα φαγητά που παραγγέλνουμε συχνότερα από οποιοδήποτε άλλο, όταν με ρωτάτε ‘’σουβλάκι ή πίτσα;’’ το μυαλό πηγαίνει αυτόματα στα σουβλατζίδικα και τις πιτσαρίες της γειτονιάς, που τα τηλέφωνά τους τα ξέρουμε απέξω. Ο λόγος που προτίμησα τελικά να γράψω για σουβλάκι και όχι για πίτσα είναι ένας και μοναδικός και ακούει στο όνομα ‘’ΛΕΥΤΕΡΗΣ’’.
Λειτουργεί από το 1953, κοντεύει λοιπόν τα εβδομήντα! Δεν πρόλαβα την επιχείρηση στην αρχική της μορφή, πρόλαβα όμως το πρώτο μαγαζί, στην οδό Ομήρου. Εδώ και λίγα χρόνια έχει εγκατασταθεί στο κάτω μέρος της πλατείας Νέας Σμύρνης. Όλα αυτά τα χρόνια άλλαξαν τα πρόσωπα, αφού το τρέχει η τρίτη γενιά, όμως το σουβλάκι δεν άλλαξε καθόλου.
Δωρικό στην παρασκευή, χωρίς πατάτες, σάλτσες ή τζατζίκι, μόνο καλαμάκι ή μπιφτέκι, ντομάτα, κρεμμύδι και αλατοπίπερο, όμως απλά τέλειο στη γεύση. Η πίτα του, πάντα φρέσκια κι αλάδωτη, είναι απίστευτα καλοψημένη, τραγανή απέξω και όσο χρειάζεται μαλακή στο εσωτερικό. Με δύο σουβλάκια και μια μπυρίτσα είσαι κομπλέ, όμως και οι πατάτες και οι σαλάτες του είναι της ώρας.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ, Ειρήνης 2, Πλατεία Νέας Σμύρνης.
Η επιτυχία της θεατρικής αποτυχίας, με την Indulge.
Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά αγαπημένα σουβλατζίδικα. Εξαιρετικά δύσκολη η απόφαση μεταξύ τουλάχιστον δέκα υποψήφιων, αλλά τελικά κατέληξα να γράψω για το Meat ‘n’ Roses στο κέντρο. Είμαι λάτρης των παραδοσιακών γεύσεων, όμως πρέπει να δίνουμε στους γευστικούς μας κάλυκες την ευκαιρία να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό και καινούριο. Κάπως έτσι λοιπόν, μετά από μια αποτυχημένη θεατρική παράσταση, βγήκαμε έξω από το θέατρο βλέποντας το Meat ‘n’ Roses όπως βλέπει ο ταξιδιώτης την όαση στην έρημο.
Μιας και όλη η ατυχία μου θεώρησα πως είχε εξαντληθεί στην επιλογή της παράστασης, αισθάνθηκα τυχερή να παραγγείλω, εκτός των άλλων, το premium τυλιχτό Tagliata Black Angus. Μαντέψτε! Διάνα! Ήρθε ένα, σχετικά, μικρό τυλιχτό με πρώτης ποιότητας, υπέροχα ψημένο μοσχάρι black angus κομμένο σε λωρίδες με ντοματίνια, ρόκα, κρεμμύδι, παρμεζάνα και sauce τρούφας.
Έκρηξη γεύσεων στο στόμα, umami στο Θεό, πολύ ελαφρύ, χωρίς τύψεις, διότι ήταν το πιο καθαρό τυλιχτό που έχω δοκιμάσει. Θα ήταν σοβαρή παράλειψη να μην αναφέρω την άψογη εστιατορική αισθητική και ποιότητα στα σερβίτσια. Δώστε του μια ευκαιρία, δε θα χάσετε.
Meat ‘n’ Roses, Αμερικής 7, Αθήνα.
Dirty Jim και όχι στη Μάνη.
Θα ξεφύγω από τα τετριμμένα και κυρίως τα κλασσικά, γιατί μ’ αρέσουν οι φρέσκιες ιδέες. Ωραίο όνομα που παραπέμπει στο κλασσικό ‘’βρώμικο’’ του ‘’ποτέ δεν ξημερώνει’’ και στο μεγάλο αδερφάκι του, που βρίσκεται κάπου τριγύρω. Εμφάνιση κουκλίστικα απλοϊκή, μικρά ή μεγάλα τυλιχτά λόγω πίτας, αλλά όλα δυναμίτης.
Δεν το κράτησα Μανιάτικο, το κράτησα μόνο όσο χρειάστηκε. Πίτα pocket όπως λέμε κυπριακή, ζουμερό σύγκλινο στη σχάρα, φέτα με μυρωδικά, φύλλα φρέσκιας ρόκας, λιαστή ντομάτα και δίπλα πουρές σύκο και καπνιστή μελιτζάνα. Το σουβλάκι σε άλλο επίπεδο.
Και αν είμαστε του παραδοσιακού, τραγανή αλάδωτη πίτα, ζουμερό χοιρινό σουβλάκι, τομάτα, κρεμμυδομαϊντανός και γιαούρτι. Οι ροδέλες πατάτας δίπλα, μέσα χαλάνε την γεύση.
Πολλές πειραγμένες γεύσεις και πολλές παραδοσιακές, ότι τραβάει η όρεξή μας με την εγγύηση του μεγάλου αδερφού. New entry, σε πίτα pocket το dirty brunch και όποιος πρόλαβε, πρόλαβε.
Dirty Μάνη, Δημητρακοπούλου 5, Αθήνα.
Οι αναμνήσεις μιας ζωής, με την Julie05.
Σουβλάκι… γευστική λατρεία και παράδοση ενός ολάκερου έθνους. Όσο και να εξελιχθεί η κουζίνα, εγχώρια και μη, το σουβλάκι θα είναι αναντικατάστατο και αγαπημένο φαγητό για όλες τις ηλικίες. Ποικιλίες υπάρχουν πολλές. Πλέον η μόδα το προσφέρει σε διάφορες εκδοχές, ακόμα και σε vegetarian έκδοση. Διατροφικά έχει τα πάντα, όχι σε ισορροπία, αλλά στο μάξιμουμ!! Θυμάμαι από μικρό παιδί να με πηγαίνει ο μπαμπάς μου στην παλιά μου πλέον γειτονιά και να παίρνουμε σουβλάκια μόνο από τη Γευστική Γωνιά!!
Τεράστιο σε μέγεθος, με μεγάλα κομμάτια χοιρινού, με λιπάκι όσο πρέπει, χωρίς περιττά λάδια και αλάτια!!! Μπόλικες πατάτες και τζατζίκι με κρεμμύδι για να πείσεις τον εαυτό σου ότι έφαγες σουβλάκι και να πειστούν και οι άλλοι! Όσα χρόνια και να περάσουν εκεί είναι το μόνιμο στέκι μου, και το θεωρώ από τα καλύτερα ψητοπωλεία των Αθηνών. Όσο για την εξυπηρέτηση, ακριβώς σαν τα σουβλάκια τους: εξαιρετική.
Να τα λέμε και αυτά!
Γευστική Γωνιά, Ψαρών 45, Άγιος Παύλος, Αθήνα.
Παραδοσιακό και δεν σηκώνω κουβέντα, με τον BlackAdder.
Όποιος νομίζει ότι το σουβλάκι είναι προϊόν διαίτης δεν χρειάζεται να διαβάσει παρακάτω.
Όποιος θέλει πειραματισμούς με black angus (σε λίγο θα το έχουν και στα περίπτερα) και λοιπές σαχλαμάρες να πάει αλλού.
Όποιος είναι μη μου άπτου δεν τον αφορά.
Έχουμε και λέμε: μετράει καμιά πενηνταριά χρόνια ιστορίας. Που σημαίνει ότι αν υπήρχε στο πανεπιστήμιο έδρα σουβλακοφαγίας θα την κατείχε άνευ αντιπάλου. Γιατί μετά από τόσα χρόνια το έχει κάνει επιστήμη. Αν υπήρχε μουσείο σουβλακιού, το τυλιχτό με γύρο θα είχε την θέση της Τζοκόντα.
Όλοι θα το θαυμάζανε. Και κανείς δεν θα μπορούσε να το αντιγράψει. Απλά θα το απολαμβάνανε.
Γιατί; Επειδή είναι από τα ελάχιστα μαγαζιά που δεν έχουν έτοιμο κατεψυγμένο γύρο. Κάθε πρωί ο μάστορας κάθεται και το φτιάχνει μόνος του. Και απλά δεν υπάρχει.
Και αν ήμουν δικτάτορας του σουβλακιού θα έστελνα όλους τους υποψήφιους σουβλακοπαρασκευαστές για εντατικά μαθήματα.
Λοιπόν, δεν θα το πολυλογήσω: Ο καλύτερος γύρος ever. Άνευ σχολίων. Η σωστότερα ψημένη πίτα. Ούτε αλάδωτη, ούτε λαδοπιωμένη. Τομάτα, κρεμμύδι, αλατοπίπερο και έχουμε το απαύγασμα του street food. Να πάτε τώρα.
Διόνυσος, Ιθάκης 9-12, Κυψέλη.
Πήραμε τα βουνά, με το ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑΚΙ.
Πάντα το έλεγα ότι το σουβλάκι είναι ό,τι καλύτερο εφηύρε ο ανθρώπινος πολιτισμός μετά το, ζεστό, τρεχούμενο νερό. Απόδειξη αυτού είναι ότι δε χρειάζεται κανενός είδους διαφήμιση, πέρα από μια κακοτυπωμένη ταμπέλα με 3 διακριτές λέξεις επάνω: Σουβλάκια, άρθρο αρσενικού γένους και ονομαστικής πτώσης και το υποκοριστικό κάποιου αντρικού ονόματος στη γειτονιά των -ακης.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι τρομακτικά επιλεκτική στον τομέα σουβλάκι: αν μου τυλίξεις σε πίτα και γαρνίρεις με σος μουστάρδας και πατάτες το πορτοφόλι μου, πιθανότατα θα το φάω, σχετικά, ευχάριστα. Το αγαπημένο μου, όμως, είναι σίγουρα οι ‘’Γεύσεις από την πόλη’’. Ναι, το σουβλάκι τους είναι σχετικά μικρό κι όχι, δεν έχουν sauce μουστάρδας. Έχουν, όμως, το πιο κολασμένο κεμπάπ Αθηνών και περιχώρων. Υποπτεύομαι ότι το περιχύνουν με βούτυρο γιατί μόνο έτσι εξηγείται η αμαρτωλή, λιπαρή νοστιμιά του. Έχει και μερικές ακόμη επιλογές, κυρίως καλαμάκια, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να ξεστρατίσω προς τα εκεί, γιατί τα κεμπάπ του με σέρνουν απ τη μύτη. Αν φάτε θα καταλάβετε.
Γεύσεις από την πόλη, Στρατηγού Πετρίτη 5, Πλησίον Ταχυδρομείου, Δροσιά.