Tales from the Army Vol.2
Δεν θυμάμαι την ημέρα που πρωτοπήγα σχολείο. Ήμουν μικρός τότε.
Δεν θυμάμαι την μέρα που πρωτοφίλησα γυναίκα. Ήταν βράδυ και ήμουν πιωμένος.
Δεν θυμάμαι την ημέρα που τέλειωσα την σχολή. Δεν ήταν και κάτι σπουδαίο.
Δεν θυμάμαι την ημέρα του γάμου μου. Μάλλον την θυμάμαι. Αλλά μην περιμένετε σχόλιο. Διαβάζει η γυναίκα μου, και την ζωή μου την θέλω.
Αλλά θυμάμαι δυο πράγματα:
Την ημέρα που πρωτοπήγα με έναν φίλο μου στο γήπεδο. Ήταν πολύ ωραία. Πετάξαμε πέτρες στους αντίπαλους και τα ΜΑΤ, και επιπλέον κερδίσαμε. Τι άλλο να θέλει κανείς από την ζωή του;
Α και την ημέρα που παρουσιάστηκα στο στρατό: Αφού πέρασα τα γνωστά χαριτωμένα, δηλαδή να συμπληρώσω 52 φορές το όνομα μου, να ζυγιστώ 25 φορές και να μου πάρουν το μπόι άλλες 40, ήρθε και η ώρα του φαγητού: φακές. Τις οποίες μισώ. Βλέπετε η μάνα μου, όταν έφτιαχνε φακές (την Μεγάλη Εβδομάδα μόνο, γιατί τον υπόλοιπο καιρό της το είχα απαγορεύσει αυστηρά) πίστευε ότι έπρεπε να αδειάσει και ένα δίλιτρο μπουκάλι λάδι. Έτσι πάντα στο μυαλό μου, είχα τις φακές σαν μικρά αηδιαστικά πραγματάκια που κολυμπούσαν στο λάδι. Εκείνη την πρώτη μέρα στον στρατό έμαθα κάτι άλλο: ότι υπήρχαν μικρά αηδιαστικά πραγματάκια που κολυμπούσαν στο νερό. Αλλά τις έφαγα τις ρημάδες.
Όπως θα ξέρετε όσοι έχετε υπηρετήσει και όπως θα έχετε ακούσει όποιοι δεν έχετε, ο Ελληνικός Στρατός έχει μια μοναδική ικανότητα: να εφευρίσκει αγγαρείες για τα πάντα. Από το μάζεμα αποτσίγαρων (γόπινγκ) , μέχρι το μάζεμα των σκουπιδιών. Οπότε όταν άκουγες το όνομα σου π.χ. Καραμήτρος συνοδευόμενο από την φράση «πλοίο της αγάπης» αρχικά σκεφτόσουν ότι ήσουν ο υπερτυχερός που κέρδισε ως έπαθλο μια υπέροχη κρουαζιέρα. Μετά καταλάβαινες ότι ήσουν ο άτυχος σκουπιδιάρης της ημέρας, αφού το πλοίο της αγάπης ήταν το ρομαντικό όνομα του φορτηγού για τα σκουπίδια.
Αλλά η κορυφαία αγγαρεία ήταν τα μαγειρεία. Όποιος είχε την τύχη να επιλεγεί ξεκινούσε την ημέρα του στις 5 το πρωί αφού αναλάμβανε με τους υπόλοιπους συμπολεμιστές του, την παρασκευή του διάσημου πρωινού του ΕΣ: τσάι (αν το έβλεπε ο Κάρολος θα είχε σαλτάρει), γάλα, κάτι σαν μαρμελάδα (μάλλον περισσότερο σαν πυρηνικό απόβλητο) , ψωμί. Αυτό που πάντα με παραξένευε και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω ήταν , πως υπήρχαν άνθρωποι που έτρωγαν. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και μετά ερχόταν η μεγάλη στιγμή: προετοιμασία του μεσημεριανού υπό το άγρυπνο βλέμμα του σεφ. Υποθέτω , ότι όλοι θα έχετε ακούσει την ιστορία για το φαγητό με το μυθικό όνομα Γκοτζίλα. Που αναφέρεται σε κομμάτια κρέατος που καταψύχθηκαν κάπου μετά τους Βαλκανικούς πολέμους. Ψέματα είναι όλα. Αποκλείεται αυτό το κρέας να είναι τόσο φρέσκο. Ατομική μου πεποίθηση είναι, ότι ήταν ανάμεσα στα λάφυρα του Κολοκοτρώνη από την καταστροφή του Δράμαλη.
Τέλος πάντων. Μετά από πέντε μέρες βράσιμο είναι πλέον μαλακό και έτοιμο για φάγωμα. Πληροφορίες που αναφέρουν ότι σερβίρεται με πριόνι για κόψιμο ελέγχονται ως αναληθείς. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς είναι η γεύση του, αφού ουδείς τόλμησε ποτέ να το δοκιμάσει. Ένας που κάποτε είπε «ε ας φάω μια μπουκιά να δω πως είναι» δεν επέζησε όποτε δεν μάθαμε.
Το έτερο αγαπημένο φαγητό του Ε.Σ είναι ο κινέζος με π@#στη. Όπου κινέζος το ρύζι. Ξέρετε το αγαπημένο όλων. Βέβαια στην στρατιωτική του εκδοχή έχει και άλλες χρήσεις. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην τοιχοποιία αντί για τσιμέντο. Ή σαν πολεμοφόδιο εναντίον του εχθρού. Αν και το βρίσκω απάνθρωπο. Όποιος και αν είναι ο εχθρός σου, δεν αξίζει τέτοιο τέλος. Ο δε π@#στης ήτοι κοτόπουλο πρέπει να αποτελεί ειδική παραγγελία, αφού ουκ ολίγες φορές είχα πετύχει στην μερίδα μου τέσσερεις λαιμούς.
Η υπηρεσία στα μαγειρεία τέλειωνε με την παρασκευή του δείπνου. Σε κρεσέντο δημιουργικότητας ο μάγειρας εφεύρισκε φαγητά που ούτε τα είχα ξανακούσει , ούτε και τα ξανάκουσα ποτέ. Πίτσα με πατάτες: Πάνω σε ένα κομμάτι ζύμης, υφής κοντραπλακε, κάτι σαν πατάτες. Απλά συγκλονιστικό. Ομελέτα: μην μπερδεύεστε. Μιλάμε για στρατιωτική ομελέτα. Με γεύση αρβύλας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Anyway. Συνεχίζω:
Αφού τέλειωσα την εκπαίδευση, μαθαίνοντας ότι μπορούσε να μετατρέψει έναν απλό στρατιώτη σε φονική μηχανή (γόπινγκ, στρώσιμο κρεβατιού, γυάλισμα αρβύλας κ.λ.π) πήρα φύλλο πορείας για την μονάδα.
Στην μαγευτική χώρα των Γκάτζων. Ή Γκατζολία. Ή Αλεξανδρούπολη.
Μετά από ένα εικοσιτετράωρο ταξίδι με τρένο (ακόμα έχω την απορία αν χρησιμοποιούσε κάρβουνο) επιτέλους έφτασα.
Η πρώτη μου επαφή με το φαγητό της μονάδας, ήταν και πάλι φακές. Σκέφτηκα ότι κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα.
Δεν θα μακρηγορήσω: εκεί έμαθα δύο πράγματα. 1ον) Ότι τα ποντίκια στα μαγειρεία είχαν ονόματα: Ο Μήτσος, ο χοντρούλης , ο γκριζούλης και άλλα ευφάνταστα. Την πρώτη μέρα ο μάγειρας μου λέει: Άμα έρθει ο Βρασίδας δώστου ένα μεζέ και θα φύγει. Μπαίνει λοιπόν ένας τύπος και του λέω: είσαι ο Βρασίδας; Τον πιάνουν τα γέλια και απαντά: Όχι ρε ποντικαρά. Ο Βρασίδας είναι πόντικας σαν εσένα. Αργότερα έμαθα ότι ο Βρασίδας ήταν ο αρχιαρουραίος των μαγειρείων.
Δεν πρόλαβα να αναπτύξω σχέσεις μαζί τους, αφού έμαθα 2ον) Ότι τα κρουασάν (συνδυαζόμενα με φραπέ) μπορούν να σε κρατήσουν στην ζωή. Και ότι υπήρχε η μαγική λέξη: delivery. Ναι καλά το διαβάζετε: η πρώτη φορά που άκουσα ότι σου φέρνουν φαγητό ήταν εκεί. Και μάλιστα χρόνια πριν να αρχίσει να γίνεται γνωστό.
Α ρε Greek Army με τα ωραία σου……