Το Χαλάνδρι των εφηβικών μου χρόνων.
Το Χαλάνδρι των φοιτητικών μου χρόνων.
Το Χαλάνδρι των οικογενειακών μου χρόνων.
Διαφορετικές περίοδοι της ζωής μου, διαφορετικά χρονικά διαστήματα παραμονής, διαφορετικοί φίλοι και στέκια, μα πάντα η ίδια χαλαρότητα, η ίδια ανεμελιά, η ίδια ζωντάνια.
Ένα τεράστιο μελίσσι, είτε βρίσκεσαι κάτω από την πλατεία Αγίου Νικολάου, είτε πάνω, στους πεζόδρομους της Ιφικράτους, της Ηρακλείου και της Θουκυδίδου είτε στα πλακόστρωτα της Χαϊμαντά και της Κατσουλιέρη, είτε στην Αγίου Γεωργίου, την πλατεία Δούρου και την Κολοκοτρώνη είτε στους μεγάλους δρόμους και τα πάρκα.
Σε κάθε περίπτωση όμως, όπου και να βρίσκεσαι, όπου και να πας, για όποιον λόγο και αν είσαι έξω, θα περάσεις από το Sixteen. Είναι το κέντρο της κυψέλης.
Προσεγμένο με πολυεπίπεδη προσέγγιση, ατμοσφαιρικό και αυθεντικό, αρκετές μπάρες, stands και τραπέζια σε όλο το Εμπορικό, μουσικές επιλογές που ποικίλουν ανάλογα την ώρα και πολύ, μα πάρα πολύ, κόσμο.
Το πρωί για χαλαρό καφεδάκι, μυρωδάτο διπλό espresso, κατά προτίμηση στο μπαλκόνι που λέω εγώ, το υπερυψωμένο κομμάτι του μαγαζιού, με αμφιθεατρική θέα, ησυχία, αναπαυτικά μαξιλάρια και αρκετή ηρεμία. Ο μικρός πάντα pancake υπερπαραγωγή με 3 στρώσεις ζύμης, τριμμένο μπισκότο και φουλ σοκολάτα.
Κλασσική η ατάκα της Ελένης, ‘’τι του κάνεις, δε θα φάει το μεσημέρι!!!’’
Λες και παίρνει από λόγια.
Το μεσημέρι χαλαρά με φίλους, για να σχολιάσουμε τα δρώμενα της περατζάδας –διότι όλο το Χαλάνδρι θα περάσει από τα στενά του Sixteen- πίνοντας πάντα παγωμένη βαρελίσια και συνοδεύοντας είτε χαλαρά με special ομελέτα, είτε με αυγά και μπέικον, είτε τελευταία, με Quesadilla με φιλεταρισμένο κοτόπουλο, μανιτάρια, σπανάκι και sauce γιαουρτιού.